Saturdays and Sundays were spent in my room. I didn’t feel like going out anymore. The weekends, which I once eagerly anticipated, no longer held any appeal. I spent most of my time in bed.
Monday… It was a beautiful morning. I arrived at the snack’s factory at 7 o’clock. I parked my bicycle in the lot and went to punch my time card.
I searched for it among the others.
No. My time card wasn’t there.
I searched through the cards again.
No, it was still not there. Where is my time card? I thought, surprised.
I searched once more. Finally, I went to the company’s office. A lady behind the desk was staring at me.
“Excuse me, I’m Michael. My time card is missing!” I said, watching her face.
She hesitated for a moment before responding, “Sorry, Michael… you don’t have a job here.”
I stood silently, trying to conceal my disappointment. A sudden sense of loss washed over me. Oh… I’ve lost my job. What could be the reason? I slowly walked out of the office, headed straight to the parking lot, took my bicycle, and started pedaling.
What could be the reason? That thought consumed me as I pedaled. I’ll ask at A.S.B. I wouldn’t lose my job without their knowledge.
I went into A.S.B. Lisane was at her desk.
I sat down and looked at her for a moment. “They said I don’t have a job?”
She slowly raised her head and looked at me. There was a heavy silence…
She sighed. “Yes, Michael… there are some problems concerning your job,” she said without meeting my gaze.
“What… what is the problem?” I asked, looking at her.
Another icy silence… “There are some legal issues,” Lisane said, lowering her voice.
I sat there silently for a long moment… slowly coming back to reality.
I didn’t feel anything. Instead, I felt a sense of relief growing inside me. I took a deep, expressive sigh.
“Yes… this is the time to decide everything,” I heard a whisper inside my mind.
I wanted to escape this mental torment… I wanted to break free from the dilemma that had been plaguing me for months.
I stood up and slowly walked out of A.S.B. I felt my mind begin to clear. I walked through the City Center. The echoes of the F.M. music reached my ears. I realized… I could finally enjoy the music again. Slowly, very slowly, I immersed myself in the song… and it filled me with a certain kind of joy.
____
“What happened, Michael?” Finn asked. “Didn’t you go to work?”
“Yeah,” I said without looking at her. “They said I’m fired.”
“Why?” Finn looked at me in surprise.
“I don’t know.”
Finn came closer. “Didn’t you ask?”
“Yes,” I replied as I walked into my room. “They said there are some legal issues.”
I went straight to bed and lay down. I felt a sense of relief in my mind. A wave of comfort surged from the depths of my heart. For months, something had been gnawing at me, and now, I felt it melting away.
My mind kept whispering… I want to go back to India. This is the only way to escape everything.
I spent the next two days inside my room. I slept soundly. I felt happy to chat and mingle with others. It felt as though I had unloaded a heavy burden from my mind and body.
Within two days, I made a decision. To go back to India and then return to the Netherlands—after dismantling the halo of the Asia-Europe Goodwill Mission.
I wished to go to Eindhoven and meet everyone.
But how could I face them?
It had been so long… I must have become a disappointment in their eyes! The person who came on an Asia-Europe friendship mission… and had been unlawfully staying in the Netherlands.
The only way to escape was to return to India and then come back with the proper visa.
____
Everyone knew that I was going back to India.
They all looked perplexed. “Why are you going back?”
I said only one thing… “I’ll come back.”
I felt a tremendous relief from the months of mental stress… I had never faced such stress in my life. I realized that the weight that had shrouded me had worn out my body.
I was in a hurry to do everything quickly. I had only one thought in my mind: “Go back to India.”
I mingled with everyone merrily. I was experiencing an undefined happiness deep within my heart. An incomparable ecstasy I had never felt before… a powerful impulse surged through my entire body.
I went to the city. Now, I didn’t care if people were watching me. I roamed around with enthusiasm. I spent hours in the pub and got acquainted with many people. I even did some shopping. For the first time in months, I felt like myself again.
After two or three days, I decided to go to Utrecht. Off to see Robert. After that… India.
I packed my things the day before my departure. I enjoyed dinner with everyone, feeling genuinely happy. I lay on the bed, my body relaxed… I experienced a great amount of joy after such a long time. A song slowly floated from the silent sky and echoed in my ears:
I see skies of blue and clouds of white…
The bright blessed day, the dark sacred night…
And I think to myself… what a wonderful world.
The colors of the rainbow, so pretty in the sky…
Are also on the faces of the people going by,
I see friends shaking hands… saying how do you do…
They’re really saying I love you.
And I think to myself… what a wonderful world.
Tomorrow, off to Utrecht.
—
**Morning…**
I felt rejuvenated when I woke up. The ache inside me had subsided, and I felt an astounding energy within. I bid farewell to everyone.
At 11:00 a.m., I set off for Utrecht. I boarded the train from the Tilburg railway station and watched the beautiful, vast plains of the Netherlands as the train sped along. A cool breeze blew against my face, filling me with a sense of bliss. Rows of typical Dutch houses vanished behind me, and I saw windmills standing tall at the far end of the greenish plains. I took it all in, savoring every moment. It felt as if I had been living here for years. I knew I would return and live here again, but without any mental traumas.
My eyes were captivated by the beauty of the Netherlands… an ultimate elation rose within my heart.
In no time, the train reached Utrecht.
___
**Utrecht…**
It was a bustling railway station. I walked slowly, taking in my surroundings. Display boards flickered with the arrival and departure times of trains to Stockholm and Zurich. I moved through the sea of people, feeling the cool breeze caress my face. I took the overpass and reached the main road.
Soon, I caught the bus to Nijveldsingle.
I arrived at Robert’s apartment and pressed the doorbell.
“Who is it?” I heard Robert’s voice through the speaker.
“It’s me, Michael,” I said softly.
I heard the sound of the main door unlocking.
I quickly pushed the door open and entered the building. I climbed the steps to Robert’s flat, where he stood in the doorway, his eyes filled with surprise.
“What’s the problem, Mike?” Robert asked, looking at me in surprise.
“I’ve decided to go back to India,” I said as I entered the room.
“Why?” Robert looked at me, wide-eyed.
I stood there silently for a moment. “I have to go, Robert. I’ll be back next year,” I said in one breath.
Robert began to ask questions, but I was unable to say much. I simply repeated, “I have to go, Rob. I’ll be back soon.”
My thoughts drifted back to the days I spent with Robert. Those were truly happy times; I didn’t even notice how quickly the days passed.
Robert asked many questions, but I struggled to answer. What could I tell him? Would he understand my mental state?
I was enduring mental torture. Could Robert rescue me from that?
No, he couldn’t… even if I explained my mental dilemma, what could he do? He couldn’t find a solution to the mental anguish I had faced for the past several months. The only way to survive this ordeal was to go back to India and return later.
The evening was jovial… a repetition of the old days. We spent a lot of time talking and went to bed late.
____
**The next morning, we went out. **
I needed to buy an air ticket and do some shopping…
We roamed around Utrecht city. It was a beautiful morning. The cold breeze caressed us as my eyes explored everything. All the familiar sights—streets, shops, restaurants, pubs, supermarkets—felt comforting.
We visited our usual fast-food joint. A piece of chicken each… just as we always did.
Everywhere, people were enjoying the winter.
Afterwards, we reached the City Center and entered the first travel agency we saw.
I noticed the blonde lady sitting behind the desk. “I need an air ticket from Amsterdam to Bombay,” I said.
“Which airline do you prefer?” she asked with a smile.
“I need the cheapest,” I replied.
“Is it a one-way ticket?”
“Yes,” I said.
She focused on the computer.
“Singapore Airlines is the cheapest. The fare is about nine hundred Guilders. Which date do you want?” she asked.
“I want the nearest date,” I said, staring at her.
“Is the 24th okay?” she asked, looking at me.
“Yeah, that’s fine,” I nodded.
My flight was scheduled for the 24th of March, at 9:00 a.m.
I received the confirmed ticket and walked out, feeling joy and happiness after months of numbness.
That night, we talked a lot. We had dinner together, watched TV until late, and sipped coffee during intervals. It was just like the old days.
We went to bed late. The night was freezing—winter was at its peak, with spring still a month away. I felt incredibly comfortable sleeping in that cold atmosphere. I had a sound sleep after months of sleeplessness. A sense of endless relief filled my mind. The heaviness and ache in my heart had melted away.
____
**The next morning…**
We went out into the city after breakfast. The day after tomorrow, I would be heading back to India.
We spent a lot of time in the city, visited our usual fast-food shop, and did some shopping. After that, we sat on the steps where we first met and took a rest. The usual sight of a man playing the organ filled the air… everything felt cheerful.
We returned to the flat.
After putting away the bicycle, Robert checked the mailbox.
“Hey… Michael. There’s a letter for you,” Robert said, handing me a letter he found in the mailbox.
I looked at the envelope. It was from the university.
Once we were inside, I opened the letter. It was typed in English.
I skimmed through the lines…
*Admittance to History…*
*Dear Sir, *
*Your request to be admitted to the study of History will be granted by the Institute of History…*
The letter continued, confirming my college admission.
But I felt no joy. There was only one thought in my mind: I want to leave the Netherlands. My mind couldn’t handle any more pressure. If this continued, I would become a mental patient.
“No, Rob, I have to go back. I don’t want to study,” I said, handing the letter to Robert.
“No, Mike,” Robert urged. “Just think about it and decide.”
I took a deep sigh. “There’s nothing to think about, Rob,” I said. “I have to go. I’ll be back in a year.”
Robert tried to persuade me to stay.
But I didn’t want to think anymore. I had reached the extreme stage of mental distress. For many months, I had been gripped by inner conflict. Now, I just wanted to unload the heaviness in my heart. I needed relief. That was the only thought in my mind.
____
**March 24, 1989…**
The day of my departure to India.
It was a fine morning. I woke up early, feeling energetic and enveloped in a sense of happiness. Robert was accompanying me to the airport. We left at six o’clock. The morning was cool and silent, with fog lingering in the air. Winter still clung to the landscape. I looked around and walked slowly, noticing the cars parked on both sides of the road, covered in frozen snow.
We arrived at Utrecht railway station. The station was slowly coming to life. In the cafeterias, people were reading newspapers and enjoying breakfast. Here and there, signboards flickered with the details of train arrivals and departures. On that fine morning, the temperature was below ten degrees Celsius.
The train to Amsterdam arrived promptly. There weren’t many passengers, as it was still early. We took seats in the smoking area, and I lit a cigarette, looking out the window.
A painful silence surrounded us. Robert… he was the dearest friend I had met here. We were both saddened by our impending separation.
The train sped toward Amsterdam.
The beautiful, green-blanketed plains of the Netherlands—canals, windmills, sunflower fields, vast agricultural expanses, typical Dutch houses, small cities—everything vanished behind me. I gazed at the vast plains and leaned back in my seat, silently thinking, *I’ll come back… I have to come back soon. *
The train reached Amsterdam, the most crowded and important railway station in the Netherlands.
We walked along, taking in the bustling surroundings. There was a train service to the airport from the next platform.
*Schiphol International Airport*—I saw the sign flickering on the platform.
“The train will arrive soon,” Robert said, looking at me. “Do you want to grab some coffee?”
“No,” I replied. “I don’t feel like having anything.”
The train arrived, and it was about a fifteen-minute journey to Schiphol International Airport.
We boarded the train and looked around. There were only four or five passengers in the cabin. I noticed a young man sitting a few seats behind us, listening to a Walkman with the volume so high that the sound reached us.
“What kind of man is he?” Robert laughed in amusement.
The train reached Schiphol International Airport quickly, stopping inside the airport complex itself.
“Oh… what a huge place…!” I exclaimed as I stepped out of the train, marveling at the surroundings. The grandeur of K.L.M. was evident in the vastness of the airport. Schiphol International Airport… it was the pride of the Netherlands.
We took our luggage and moved forward, looking around. There were many passengers—people from different countries, of various colors, heading to different destinations across the globe.
“Oh, it’s really massive,” I remarked, still in awe as we explored the airport.
There were a variety of shops and counters, including airline offices, money exchange centers, and duty-free shops.
____
We walked slowly…
Suddenly, I saw a tall man in a full suit. The moment he saw me, he gestured to the policemen standing a little way off.
One of the policemen approached us.
“May I see your passport?” he asked, watching me intently.
Robert and I exchanged surprised glances.
I hesitated for a moment, then handed him my passport.
He examined it carefully.
“Place your luggage there,” the policeman instructed, pointing to a spot nearby.
I hesitated, then placed my luggage where he indicated.
“Come with me,” he said, walking ahead.
After a moment of hesitation, Robert and I began to follow him.
“No… no… no,” he said, turning back and blocking Robert. “Only you.”
Robert stood there, looking at me apprehensively.
I followed the policeman. We walked a short distance through the airport before stopping in front of a closed door.
“Stay here,” the policeman instructed.
After saying that, he opened the door and went inside.
I stood there, anxiety building inside me. I wondered why he had taken me there.
Why did the policeman take my passport and go inside? Nervousness welled up within me.
After some time, the policeman opened the door and returned to me. He watched me for a moment in silence. “You have been granted the papers to stay in the Netherlands. Today is Good Friday. The next two days are Easter holidays. You’ll receive the papers on Monday. Anyway… I wish you a happy journey.”
With that, he handed back my passport and walked away.
I stood there, stunned, watching him walk away.
*Uh… huh… Today is Good Friday. * I hadn’t even realized it.
My mind went numb… I was finally hearing something I had longed for. I had waited so long to hear this…
But I didn’t feel elated. Instead, I felt my body burning. I wanted to run away from the Netherlands—immediately. Not for three days, I couldn’t even stand another three hours here. I wanted to escape, both physically and mentally.
I walked mechanically. Robert was talking to the policemen, presumably about me.
The policemen laughed when they saw me. Their laughter had a hint of ridicule. I simply let it go.
Robert learned about the situation and tried to persuade me to stay.
“I must go, Robert. I’ll be back next year,” I insisted.
I stood firm in my decision; my eyes fixed on the infinite space before me. My thoughts took flight in different directions.
*Who is granting me all this? *
I was sure… it was the Dutch Rotary. I knew that nobody would expel me—I could live here.
But I couldn’t… I wouldn’t be able to face them, even with the papers. That’s why my heart had been burning for the past six to seven months.
I’ll be back. I’ll return next year. I’ll come back after shedding the jacket of the Asia-Europe Rotary Friendship Mission.
I have many acquaintances here. Marriage… that won’t be difficult. I can live here legally.
I looked at Robert. We hugged and stood there for a moment.
“See you next year, Rob,” I said as I took my luggage.
Then I walked away. After some distance, I turned and looked back.
Robert was standing there, watching me.
I walked away quickly… without turning back.
—
The queue for Singapore Airlines… About fifteen people stood in front of me.
A sense of numbness enveloped me. I felt my heart sink, and a kind of paralysis seemed to grip my entire body. I stood there, looking around, devoid of emotion.
Five minutes passed. Then came an announcement: the Singapore Airlines flight had been postponed. The scheduled departure was now set for the evening.
I remained in line with the other passengers. After some time, there was another announcement that accommodation had been arranged at Hilton International.
I watched as passengers boarded the vehicles heading to Hilton International, a star hotel located within the airport.
I went straight to my room. There were interesting sights all around, but I couldn’t enjoy any of them. My mind was numb…
I lay on the bed. I felt a sharp sense of relief as my body seemed to release a heavy burden. Slowly, I sank into a kind of heavenly pleasure, deep in the corners of my mind.
Suddenly, I noticed the gloves on my hands. They were Robert’s—the leather gloves his late grandfather had gifted him. I had borrowed them that morning.
I got up slowly and left my room. I headed directly to the hotel reception.
“Where is the post?” I asked the lady behind the desk.
“Over there,” she replied with a smile, pointing the way.
I bought an envelope, placed the gloves inside, and posted it.
Back in my room, I opened the fridge. It was stocked with a variety of drinks, but I didn’t feel like having any. I sat on the bed, folding my legs, as my mind wavered. I wished for the night to come.
I crept under the bed sheets.
It felt as if something heavy had melted away from my body. I realized my mind was relaxing, and I could feel a calmness growing inside me.
____
**Night…**
It was 10:00 p.m. I returned to the airport. Schiphol International Airport was immense, so large that it was impossible to see the other end.
I noticed the escalator moving along the ground level. Most of the passengers stood on it, while some walked.
I stepped onto the escalator and stood still. I soon reached the Singapore Airlines section.
I showed my air ticket at the counter. They tagged my luggage, issued my boarding pass, and handed me back my ticket.
I walked to the lounge. As I sat down, I observed a middle-aged couple in front of me.
The man took a piece of chewing gum, chewed it, and then split it in half, offering the other half to his partner. I watched in wonder as she chewed it, relishing the taste.
I heard the flight announcement.
Five minutes later, I boarded the flight. It was a huge plane, but there were only a few passengers. Most of the seats were empty. I found a comfortable seat by the window.
I sat there, gazing outside. An inexplicable joy welled up inside my heart. It felt as though the burden that had been weighing on me for months was finally melting away.
The flight took off.
Far below, I saw the Netherlands glowing with an array of lights.
I raised my eyes to the deep, icy expanse of the endless blue sky. The clear, enchanting blueness stretched infinitely. In the silence of that vast blueness, a wave of a silent song slowly, ever so slowly, flowed into my ears…
*Remember when we held on in the rain…
The nights we almost lost it…
Once again… we can take the night into… tomorrow…
Living on feelings… touching you I feel it… all again…*
*Didn’t we almost have it all…?
When love was all we had worth giving…?
The ride with you… was worth the fall… my friend…
Loving you makes… life worth living…*
*Didn’t we almost have it all…?
The nights we held on till the morning…
Didn’t we almost… have it all…?
You know you’ll never love that way… again…*
ചാപ്റ്റർ -30
ശനിയും … ഞായറും … ഞാൻ റൂമിൽ തന്നെ കഴിഞ്ഞുകൂടി . പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങുവാൻ തന്നെ മനസ്സ് വരുന്നില്ല .പണ്ടൊക്കെ വീക്കെൻഡ് ആകുവാൻ കാത്തിരുന്ന എനിക്ക് ഇപ്പോൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങേണ്ട .ഞാൻ അധികസമയവും ബെഡിൽ തന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി .
തിങ്കൾ … വളരെ മനോഹരമായ പ്രഭാതം …
ഏഴുമണി .. ഞാൻ സ്നാക്സ് ഫാക്ടറിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .സൈക്കിൾ സ്റ്റാൻഡിൽ കൊണ്ടുചെന്ന് നിർത്തിയ ശേഷം നേരെ ടൈംകാർഡ് പഞ്ച് ചെയുന്നിടത്തേക്ക് ചെന്നു .
ടൈംകാർഡിനായി എന്റെ കണ്ണുകൾ അവിടമാകെ പരതിനടന്നു .
ഇല്ല … എന്റെ ടൈംകാർഡ് അവിടെ കാണുന്നില്ല .
ഞാൻ എല്ലാ കാർഡുകളും ഒരുവട്ടം കൂടി പരിശോധിച്ചു .
“കാണുന്നില്ല, എന്റെ ടൈംകാർഡ് എവിടെപ്പോയി?”കുറച്ചുനേരത്തെ തിരച്ചിലിന് ശേഷം നേരെ കമ്പനി ഓഫിസിലേക്ക് ചെന്നു. ടേബിളിൽ ഒരു യുവതി ഇരിക്കുന്നു .
“എന്റെ ടൈംകാർഡ് കാണുന്നില്ല.” ഞാൻ അവരെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അവർ എന്നെതന്നെ കുറച്ചുനേരം നോക്കി .അതിനുശേഷം തുടർന്നു …
‘’Sorry… Michael… തങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ ജോലി ഇല്ല.” ഞാൻ കുറച്ചുനേരം മൗനമായി അങ്ങിനെ നിന്നു .
എന്റെ ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .എന്തായിരിക്കും കാരണം ?ഞാൻ സാവധാനം പുറത്തേക്ക് നടന്നു .നേരെ സൈക്കിൾ സ്റ്റാൻഡിൽ ചെന്ന് സൈക്കിൾ എടുത്ത് റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങി .
എന്തായിരിക്കും കാരണം ? യാത്രക്കിടയിലും എന്റെ ചിന്ത ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടതിനെ കുറിച്ചായിരുന്നു .ഏതായാലും എ .എസ് .ബി .യിൽ ചെന്ന് അന്വേഷിച്ചുനോക്കാം . അവർ അറിയാതെ ഇനിക്ക് ജോലി നഷ്ടപ്പെടില്ല .
ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .ലിസാന സീറ്റിൽ തന്നെ ഉണ്ട് .
എനിക്ക് അവിടെ ജോലി ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞു .” കസേരയിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ അവരെ നോക്കി .
ലിസാന എന്നെതന്നെ നോക്കി .കുറച്ചുനേരത്തെ നിശബ്ദത .
“അതെ മൈക്കിൾ … മൈക്കിളിന് ജോലി തരുവാൻ കുറച്ചു പ്രശ്നങ്ങളുണ്ട്.”
‘എന്താണ് പ്രശ്നം?” ഞാൻ അവരെതന്നെ നോക്കി .
“കുറച്ചു ലീഗൽ പ്രശ്നങ്ങൾ.” ലിസാന സ്വരം താഴ്ത്തി എന്നോട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ കുറച്ചുനേരം അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .ക്രമേണ ഞാൻ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നു .
എനിക്ക് ഒരു ദുഖവും തോന്നിയില്ല .മറിച്ച് മനസ്സിന് തെല്ല് ആശ്വാസം ലഭിക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
എല്ലാം തീരുമാനിക്കേണ്ട സമയം എത്തിയിരിക്കുന്നു .
എനിക്ക് ഈ കഠിനമായ മാനസികാവസ്ഥയിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടണം .മാസങ്ങളായി അനുഭവിക്കുന്ന ഈ ധര്മസങ്കടത്തിൽ നിന്ന് എനിക്ക് മോചനം വേണം .
ഞാൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് എ .എസ് .ബി .യുടെ ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .മനസ്സ് ഒന്ന് ഫ്രീ ആയതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .ശരീരത്തിൽ നിന്ന് എന്തോ ഒന്ന് അലിഞ്ഞില്ലാതാകുന്നത് പോലെ … എത്രയോ മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ശരീരത്തിലെ ഒരു വലിയ ഭാരം ഇറക്കിവച്ചത് പോലെ .സിറ്റി സെന്ററിൽ കൂടി ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു .തെരുവിലെ ഫ് .എം . ഗാനത്തിന്റെ അലയൊലികൾ എന്റെ കാതുകളിൽ മന്ദമായി വന്നു പതിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
എത്രയോ കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷം ആ ഗാനങ്ങൾ എനിക്ക് ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിയുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .അത് ഒരുതരം സുഖമുള്ള അനുഭൂതിയായി എന്നിൽ നിറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
‘എന്തുപറ്റി മൈക്കിൾ … ഇന്ന് ജോലിക്ക് പോയില്ലേ?” എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ ഫിൻ അന്വേഷിച്ചു .
“എനിക്ക് അവിടെ ജോലി ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞു.” ഞാൻ ഫിന്നിനെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ പറഞ്ഞു .
“ജോലി ഇല്ലെന്നോ? എന്താണ് കാരണം ?” ഫ്രാൻസ് തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
‘എനിക്ക് അറിയില്ല.”
“മൈക്കിൾ അന്വേഷിച്ചില്ലേ?” ഫിൻ എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.
“അന്വേഷിച്ചു. അവർ പറഞ്ഞു, എന്തോ ലീഗൽ പ്രശ്നമുണ്ടെന്ന് .”” റൂമിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
നേരെ ചെന്ന് ബെഡിൽ അങ്ങിനെ കിടന്നു .മനസ്സിന് എന്തോ ഒരു അയവ് വന്നത്പോലെ.മനസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടിൽനിന്ന് എന്തോ ഒരു സുഖം ഉയർന്നുവരുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .മാസങ്ങളായി മനസ്സിൽ എന്തോ കഠിനമായി കിടന്നു വിങ്ങുവാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് . അത് സാവധാനം ഉരുകി ചെറുതായി വരുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു
മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ഇനിക്ക് ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകണം .
ഈ ഒരു വഴി മാത്രമേ ഇതിൽനിന്നും രക്ഷപെടുവാൻ എന്റെ മുമ്പിലുള്ളൂ .
രണ്ടുദിവസം … ഞാൻ റൂമിൽ തന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി .രാത്രി ഉറങ്ങുവാൻ നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .എല്ലാവരോടും സംസാരിക്കുവാനും ,ഇടപഴകുവാനും നല്ല ഉന്മേഷം തോന്നി .മനസ്സിനും ശരീരത്തിനും എന്തോ ഒരു വലിയ ഭാരം താഴെ ഇറക്കിവച്ചതുപോലെ .
രണ്ടു രാത്രികൊണ്ട് ഞാൻ തീരുമാനം എടുത്തുകഴിഞ്ഞിരുന്നു .ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപോകുക. അതിന് ശേഷം നെതെർലാൻഡ്സിലേക്ക് തിരികെ വരുക .ഏഷ്യ-യൂറോപ്പ് ഗുഡ് വിൽ മിഷൻറെ പരിവേഷം അഴിച്ചുവച്ചതിന് ശേഷം .
എനിക്ക് Eindhoven ൽ ചെന്ന് എല്ലാവരെയും കാണുവാൻ ആഗ്രഹം തോന്നി .
പക്ഷെ… എങ്ങിനെ അവരെ ചെന്ന് കാണും .എങ്ങിനെ എനിക്കവരെ അഭിമുഘീകരിക്കുവാൻ കഴിയും ?”
വളരെ കാലമായില്ലേ … ഞാൻ അവരുടെ മുന്നിൽ ഒരു ചോദ്യചിഹ്നം പോലെ നിൽക്കുവാൻ തുടങ്ങീട്ട് .
ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട് ഷിപ്പ് മിഷൻ ആയി വന്ന വ്യക്തി നെതെലാൻഡ്സിൽ നിർബന്ധപൂർവം താമസമാക്കിയിരിക്കുന്നു .
ഇതിൽനിന്നെല്ലാം രക്ഷനേടുവാൻ ഒരേഒരു വഴിയേ ഉള്ളൂ .ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോയ ശേഷം തിരികെ വരിക .
ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിൽ എല്ലാവരും അറിഞ്ഞു .ഞാൻ ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകുന്നു .
എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ആച്ഛര്യം .
മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .മാസങ്ങളായി മനസ്സിൽ ഉരുണ്ടുകൂടിക്കിടക്കുന്ന ആ ഭാരം ഒന്ന് അയയുന്നതായി ഞാനറിഞ്ഞു .
പിന്നെ എല്ലാം പെട്ടെന്ന് ചെയ്തുതീർക്കുവാനുള്ള ധൃതിയായിരുന്നു .മനസ്സിൽ ഒരേ ഒരു ചിന്ത മാത്രം .
ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപോകണം .
ഞാൻ എല്ലാവരുടെയും കൂടെ സന്തോഷത്തോടെ ഇടപഴകി .മനസ്സിന് തന്നെ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം .ഞാൻ സിറ്റിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി .ഇപ്പോൾ ആര് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചാലും പ്രശ്നമില്ല എന്ന തോന്നൽ .ഞാൻ എല്ലാ സ്ഥലത്തും ഉത്സാഹത്തോടെ കറങ്ങിനടന്നു .പബ്ബ്കളിൽ കയറി മണിക്കൂറുകളോളം പല സുഹൃത്തുക്കളുമായി സൗഹൃദം പങ്കുവച്ചു .ഷോപ്പിംഗ് നടത്തി .
രണ്ടുദിവസത്തിന് ശേഷം ഞാൻ Utrecht ലേക്ക് പോകുവാൻ തീരുമാനിച്ചു .റോബർട്ടിന്റെ അടുക്കലേക്ക് .അവിടെനിന്ന് ഇന്ത്യയിലേക്ക് .
പുറപ്പെടുന്നതിന്റെ തലേദിവസം തന്നെ ഞാൻ സാധനങ്ങളെല്ലാം പാക്ക് ചെയ്തു .രാത്രി എല്ലാവരുടെയും കൂടെ വളരെ ഉല്ലാസകരമായി ഡിന്നർ ആസ്വദിച്ചു .രാത്രി കിടന്നുറങ്ങുമ്പോൾ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം ഞാൻ അനുഭവിക്കുകയായിരുന്നു .ശരീരത്തിന്റെയും മനസിന്റെയും ഭാരമെല്ലാം കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എത്രയോ മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ആ സന്തോഷം ഞാൻ അനുഭവിച്ചറിയുകയായിരുന്നു .ആ സമയത്തും രാത്രിയുടെ ഏകാന്തതയിൽ നിന്നും ഒരു ഗാനത്തിന്റെ അലയൊലികൾ എന്റെ കാതുകളിൽ മന്ദമായി തഴുകി എത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
I see skies of blue and clouds of white…
The bright blessed day, the dark sacred night…
And I think to myself… what a wonderful world.
The colors of the rainbow so pretty in the sky…
Are also on the faces of the people going by,
I see friends shaking hands… saying how do you do…
They’re really saying I love you.
And I think to myself… what a wonderful world.
നാളെ Utrecht ലേക്ക് .
പ്രഭാതം …
ഉണർന്നപ്പോൾ തന്നെ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു ഉത്സാഹം .മനസിൻറെ വിങ്ങൽ ഏറെ ശമിച്ചിരിക്കുന്നു .പുതിയ ഒരു ഉണർവ് കൈവന്നതുപോലെ .
ഞാൻ എല്ലാവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞു . പുറപ്പെടാൻ തയാറായി .ഞാൻ ബെന്നിനെ കണ്ടു. ഫിൻ പറഞ്ഞു ബെൻ നേരത്തെതന്നെ അറിഞ്ഞിരുന്നു .
പതിനൊന്നു മണിയോടെ ഞാൻ എല്ലാവരോടും യാത്രപറഞ്ഞു Utrecht ലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു .ടിൽബർഗ് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് അരമണിക്കൂറിനകം Utrecht ലേക്ക് ട്രെയിൻ ലഭിച്ചു .വളരെ ശാന്തസുന്ദരമായ നെതർലൻഡ്സ് പ്രദേശങ്ങൾ .ആ പരന്നുകിടക്കുന്ന പ്രകൃതിയിലേക്ക് കണ്ണുനട്ടിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരുതരം ആനന്ദം അനുഭവിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .ഇടയ്ക്കിടെ മിന്നിമറയുന്ന നിരനിരയായി കിടക്കുന്ന ടിപ്പിക്കൽ ഡച്ച് ഭവനങ്ങൾ ,ഇടയ്ക്കിടെ പിന്നിട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാറുകളുടെ കൂട്ടങ്ങൾ , സൈക്കിൾ യാത്രക്കാർ ,അങ്ങിങ്ങായി തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന വിൻഡ് മില്ലുകൾ , എല്ലാം വളരെ ഹൃദ്യമായി അനുഭവപ്പെട്ടു .എത്രയോ വർഷങ്ങൾ ഇവിടെ ജീവിച്ചതുപോലെയുള്ള അനുഭവം .
വീണ്ടും മടങ്ങിവരണം .ഒരു മാനസിക ടെൻഷനും ഇല്ലാതെ ഇവിടെ ജീവിക്കണം .
എന്റെ കണ്ണുകൾ ആ അനന്തതയിൽ അങ്ങിനെ ഉടക്കിനിന്നു .ട്രെയിൻ Utrecht ൽ എത്തിച്ചേർന്നത് അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല .
Utrecht വളരെ തിരക്കേറിയ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ. ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനം നടന്നുനീങ്ങി . പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ പലയിടങ്ങളിലായി സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ഡിസ്പ്ലേ ബോർഡുകളിൽ Sturtgutt ലേക്കും സൂറിച്ചിലേക്കുമുള്ള ട്രെയിനിന്റെ ആഗമനസമയം മിന്നിമറയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഞാൻ പ്ലാറ്റ്ഫോമിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .നല്ല കുളിര്കാറ്റ് ശരീരത്തെ തഴുകുന്നുണ്ട് .ഞാൻ ലഗേജുമായി ഓരോ കാഴ്ചകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ആ ജനസമുദ്രത്തിനിടയിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നടന്നു .
ഒരു വലിയ ഫൂട്ട് ഓവർബ്രിഡ്ജ് .അത് അവസാനിക്കുന്നത് പ്രധാന റോഡിൽ .പെട്ടെന്നുതന്നെ ബസ് ലഭിച്ചു .ഞാൻ Nijveldsingle ൽ ഇറങ്ങി .
ഞാൻ റോബർട്ടിന്റെ ഫ്ളാറ്റിന് താഴെയെത്തി കോളിങ് ബെല്ലിൽ വിരലമർത്തി .
“ആരാണ്?” റോബർട്ടിന്റെ സ്വരം ഞാൻ മൈക്കിലൂടെ കേട്ടു .
“ഞാനാണ്. മൈക്കിൾ .”
മുൻഭാഗത്തെ പ്രധാന ഡോറിന്റെ ലോക്ക് മാറുന്നതിന്റെ ശബ്ദം .
വേഗത്തിൽ ഡോർ തള്ളിത്തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി .പടവുകൾ കയറി റോബർട്ടിന്റെ ഫ്ളാറ്റിന്റെ വാതിൽക്കലെത്തി .
റോബർട്ട് ഡോർ തുറന്നുപിടിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .കണ്ണുകളിൽ അത്ഭുതഭാവം .
“എന്താണ് മൈക്കിൾ !!” റോബർട്ട് തെല്ല് ആച്ചര്യത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
“ഞാൻ ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപോകുവാൻ തീരുമാനിച്ചു.” ലഗേജുമായി റൂമിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“എന്താണ് അങ്ങിനെ തീരുമാനിക്കുവാൻ?”റോബർട്ട് എന്നെ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി.
“എനിക്ക് പോകണം റോബ് …ഞാൻ അടുത്ത വര്ഷം മടങ്ങിവരും.”
റോബർട്ട് പിന്നെയും ഓരോന്ന് ചോദിക്കാൻ തുടങ്ങി .ഞാൻ ഇത്രമാത്രം പറഞ്ഞു .
“ഇനിക്ക് പോകണം. ഞാൻ അടുത്തവർഷം മടങ്ങിവരും .”
എന്റെ ചിന്തകൾ റോബർട്ടിന്റെ കൂടെ ചിലവഴിച്ച ദിനങ്ങളിലേക്ക് ഓടിയെത്തി .എന്തൊരു ആനന്ദകരമായ ദിനങ്ങളായിരുന്നു .ദിവസങ്ങൾ പോകുന്നത് അറിയാറേ ഇല്ല .
റോബർട്ടിന്റെ ചോദ്യങ്ങൾ… പക്ഷെ , എനിക്ക് ഒരു ഉത്തരം നൽകുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .ഞാൻ എന്താണ് റോബർട്ടിന്റെ അടുക്കൽ പറയുക ? എന്റെ മാനസികാവസ്ഥ ഉൾക്കൊള്ളുവാൻ റോബർട്ടിന് കഴിയുമോ ?
ഞാൻ മാനസികമായി പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു .അതിൽനിന്ന് എന്നെ രക്ഷിക്കുവാൻ റോബർട്ടിന് കഴിയുമോ ?
അന്നത്തെ സായാഹ്നം വളരെ ആഹ്ളാദകരമായിരുന്നു .പണ്ടത്തേതിന്റെ ആവർത്തനം .റോബർട്ടിന്റെ സാമിപ്യം വളരെ ആനന്ദകരമായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
അടുത്ത പ്രഭാതം … ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
എയർ ടിക്കറ്റ് എടുക്കണം. ഇന്ത്യയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുവാൻ അത്യാവശ്യ സാധനങ്ങൾ വാങ്ങിക്കണം .
ഞാൻ Utrecht സിറ്റിയിലൂടെ അങ്ങിനെ കറങ്ങിനടന്നു .വളരെ സുന്ദരമായ പ്രഭാതം .തണുത്ത കാറ്റ് ഞങ്ങളെ തലോടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .എന്റെ കണ്ണുകൾ അവിടങ്ങളിലാകെ പരാതിനടന്നു .എല്ലാം കണ്ടുപരിചയിച്ച വഴികൾ .ഷോപ്പുകൾ … റസ്റ്റോറന്റുകൾ … പബ്ബ്കൾ ..സൂപ്പർമാർക്കറ്റുകൾ ..കാഫിറ്റിരിയകൾ …
അന്നും ഞങ്ങൾ സ്ഥിരമായി പോകാറുള്ള ഫാസ്റ്റ് ഫുഡിൽ കയറി .ഓരോ ചിക്കൻ പിസ് . അതായിരുന്നു എപ്പോഴും സെലക്റ്റ് ചെയാറുള്ളത് .
അത് ഞങ്ങൾ ആസ്വദിച്ചു കഴിച്ചു .
എങ്ങും ആളുകൾ ആഹ്ളാദത്തിമിർപ്പോടെ ശൈത്യകാലം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കുന്നു .
ശേഷം ഞങ്ങൾ സിറ്റി സെന്റ്ററിലെത്തി .അടുത്തുകണ്ട ട്രാവൽ ഏജൻസിയിൽ കയറി .
“ആംസ്റ്റർഡാം -ബോംബെ .. ഒരു ടിക്കറ്റ് വേണം .” കൗണ്ടറിൽ ഇരിക്കുന്ന സ്വര്ണമുടിക്കാരിയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ഏത് എയർ ലൈൻസിന്റെതാണ് വേണ്ടത്?”
‘.’’’I need Cheapest airline…’’ ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’One way?’’
‘’Yes… one way.
അവർ കംപ്യൂട്ടറിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
“സിംഗപ്പൂർ എയർ ലൈൻസ്. അതാണ് ഫെയർ കുറവ് . 900 Gilden… ഏത് ഡേറ്റിനാണ് വേണ്ടത്?”
“ഏറ്റവും അടുത്ത ഡേറ്റിൽ.” അവരുടെ പാറിപറന്നുകിടക്കുന്ന blonde തലമുടി ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
‘’24th … Okay?’’ യുവതി എന്നെ നോക്കി.
‘’Okay… ‘’ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
ഇന്നേക്ക് മൂന്നാം ദിവസം എന്റെ ഫ്ലൈറ്റ് .മാർച്ച് 24 ന് രാവിലെ ഒൻപത് മണിക്ക് .
ഞങ്ങൾ okay ടിക്കറ്റ് വാങ്ങി പുറത്തേക്കിറങ്ങി .മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .മാസങ്ങളായുള്ള മരവിപ്പിന് ശേഷമുള്ള ഉണർവ് .
ഞങ്ങൾ സ്ട്രീറ്റിലൂടെ നടന്നു .ഇലട്രോണിക്ക് ഷോപ്പുകളിൽ ഡിസ്പ്ലേ വച്ചിരിക്കുന്ന സി .ഡി .പ്ലേയർ ഒരു പുതുമ ആയിരുന്നു .അവ മാർക്കറ്റിൽ ഇറങ്ങിയിട്ട് മാസങ്ങൾ മാത്രം .
ഞാൻ ഒരു സി .ഡി .പ്ലേയർ വാങ്ങിച്ചു .സോണി… ഫ്രഞ്ച് മെയ്ക്ക് ..അത്യാവശ്യം വലിപ്പമുള്ള അത് കാണുവാൻ വളരെ ആകർഷകം .
രാത്രി ഞങ്ങൾ ഓരോന്നും സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ഒരുമിച്ച് ഡിന്നർ കഴിച്ചു .രാത്രി വൈകുവോളം ടി .വി .കണ്ടു .അതിനിടയിൽ ഇടക്ക് ഓരോ കോഫി …
പണ്ടത്തെ ദിനചര്യയുടെ ആവർത്തനം .
രാത്രി വൈകി ഞങ്ങൾ കിടന്നു .നെതെലാൻഡ്സിൽ ശൈത്യം അതിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ നിൽക്കുന്നു .ഇനിയും ഒരു മാസംകൂടി കഴിയണം വസന്തത്തിന്റെ ആരംഭമാകുവാൻ .ആ കുളിരിൽ കിടന്നുറങ്ങുവാൻ തന്നെ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരുതരം സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .മനസ്സിൻറെ ഭാരം വളരെ കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
അടുത്ത പ്രഭാതം …
ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റിന് ശേഷം ഞങ്ങൾ സിറ്റിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി .നാളെയാണ് ഞാൻ ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങുന്ന ദിവസം .
കുറേനേരം ഞങ്ങൾ സിറ്റിയിൽ ചിലവഴിച്ചു .പതിവായി പോകുന്ന ഫാസ്റ്റ്ഫുഡ് ഷോപ്പ് .കുറച്ചു ഷോപ്പിങ്ങ് .അതിന് ശേഷം സ്ട്രീറ്റിലെ കാഴ്ചകൾ നോക്കി ഞങ്ങൾ ആദ്യമായി പരിചയപ്പെട്ട സ്റ്റെപ്പിലെ ഇരുത്തം .പതിവ് കാഴ്ച്ചയായ തെരുവിലെ ഓർഗൻ വായിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ .എല്ലാം വളരെ ഹൃദ്യമായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞങ്ങൾ ഫ്ളാറ്റിൽ മടങ്ങിയെത്തി .
സ്റ്റെയർകേസ് കയറുന്നതിന് മുമ്പായി റോബർട്ട് മെയിൽ ബോക്സ് പരത്തി .കുറച്ചു ലെറ്റർ പുറത്തേക്കെടുത്തു .
“മൈക്കിൾ … ഇതാ ഒരു ലെറ്റർ …” റോബർട്ട് ഒരു കത്ത് എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ ആ ലെറ്റർ ശ്രദ്ധിച്ചു .
Utrecht യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ ഇന്ന് വന്ന ഒരു കത്ത്.
ഞങ്ങൾ റൂമിലെത്തി .ഞാൻ ആ കത്ത് പൊട്ടിച്ചു .
ഇംഗ്ലീഷിൽ ടൈപ്പ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു .ഞാൻ ആ വരികളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു .
Admittance of History…
Dear Sir,
Your request to be admitted to the study of History will be granted by the Institute of History… അങ്ങിനെ നീളുന്നു …
അവർ എന്റെ കോളേജ് അഡ്മിഷൻ അംഗീകരിച്ചിരിക്കുന്നു .
പക്ഷെ എനിക്ക് അത് കണ്ടിട്ടും ഒരു സന്തോഷവും തോന്നിയില്ല . മനസ്സിൽ ഒരേയൊരു ചിന്ത മാത്രം .എങ്ങിനെയെങ്കിലും നെതെർലാൻഡ്സിൽ നിന്ന് പുറത്തുകടക്കണം .എന്റെ മനസ്സ് അതൊന്നും ഉൾകൊള്ളുവാനുള്ള അവസ്ഥയിൽ അല്ലായിരുന്നു .ഇനിയും നീണ്ടുപോയാൽ ഞാൻ ഒരു രോഗിയായി മാറും .
“വേണ്ട റോബ്… എനിക്ക് മടങ്ങിപോകണം. ഇനിക്ക് പഠിക്കേണ്ട .” ഞാൻ ലെറ്റർ റോബർട്ടിനെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
റോബർട്ട് ലെറ്റർ വായിച്ചശേഷം എന്നെതന്നെ നോക്കിനിന്നു .
“വേണ്ട മൈക്ക് … ആലോചിച്ച് തീരുമാനമെടുക്കുക.” റോബർട്ട് എന്നെ വിലക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
“ആലോചിക്കാൻ ഒന്നുമില്ല. എനിക്ക് മടങ്ങിപ്പോകണം . ഞാൻ മടങ്ങിവരും .”
റോബർട്ട് പിന്നെയും എന്നെ തടഞ്ഞു .
പക്ഷെ… എനിക്ക് ആലോചിക്കാൻ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല .മാസങ്ങളായി അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന മാനസിക സംഘർഷം . അതിന്റെ പാരമ്യത്തിലാണ് ഞാനിപ്പോൾ .അതൊന്ന് ഇറക്കിവെക്കണം .അത് മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ ചിന്ത .
1989 മാർച്ച് 24.
ഞാൻ ഇന്ത്യയിലേക്ക് യാത്രതിരിക്കുന്ന ദിവസം .
നല്ല പ്രഭാതം . നേരെത്തെ തന്നെ എഴുന്നേറ്റു .റോബർട്ടും എന്നോടൊപ്പം എയർ പോർട്ടിലേക്ക് വരുന്നു .
ആറുമണിക്ക് ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .നല്ല തണുപ്പുള്ള പ്രഭാതം .മൂടൽമഞ്ഞു എവിടെയും ചിതറിക്കിടക്കുന്നു .തെരുവോരത്ത് നിരനിരയായി നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന കാറുകളിൽ ഈർപ്പം ഉറഞ്ഞുകൂടിക്കിടക്കുന്നു .
ഞങ്ങൾ Utrecht റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ ആൾത്തിരക്ക് കൂടിവരുന്നതേയുള്ളൂ .കാഫിറ്റിരിയയിലും മറ്റും ആളുകൾ ന്യൂസ്പേപ്പർ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ് ആസ്വദിക്കുന്നു .അങ്ങിങ്ങായി സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ചെറിയ സൈൻ ബോർഡുകളിൽ വരുന്നതും പോകുന്നതുമായ ട്രെയിനുകളുടെ വിവരങ്ങൾ മിന്നിമറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .ആ കുളിർമയേറിയ പ്രഭാതത്തിൽ താപനില ഏതാണ്ട് പത്ത് ഡിഗ്രി വരും .
പെട്ടെന്നുതന്നെ ആംസ്റ്റർഡാം ട്രെയിൻ വന്നുചേർന്നു .പ്രഭാതം ആയതിനാൽ ആളുകൾ വളരെ കുറവ് അനുഭവപ്പെട്ടു .ഞങ്ങൾ ട്രെയിനിന്റെ സ്മോക്കിങ് ഏരിയയിൽ ഇടം കണ്ടെത്തി .പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു സിഗററ്റിന് തീ കൊളുത്തി .
ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ ഒരുതരം മൂകത നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .റോബർട്ട് … ഞാൻ പരിചയപെട്ടവരിൽ ഏറ്റവും ആത്മാർത്ഥമായ സുഹൃത്ത് .ഞങ്ങൾ പിരിയുന്നതിൽ ഇരുവർക്കും ദുഃഖം ഉണ്ടായിരുന്നു .
ട്രെയിൻ വളരെ വേഗത്തിൽ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു…
എങ്ങും പച്ചപ്പണിഞ്ഞ വളരെ നിരപ്പായ നെതർലൻഡ്സ് പ്രദേശങ്ങൾ . കനാലുകൾ … വിൻഡ് മില്ലുകൾ , സൺ ഫ്ലവർ തുടങ്ങി വിശാലമായ കൃഷിയിടങ്ങൾ … ടിപ്പിക്കൽ ഡച്ച് ഭവനങ്ങൾ … ചെറിയ ചെറിയ സിറ്റികൾ … ഗ്രാമങ്ങൾ… എല്ലാം എന്റെ പിറകിലേക്ക് മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ഞാൻ ആ വിശാലതയിലേക്ക് കണ്ണുംനട്ടുകൊണ്ട് മൂകനായി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
“വരണം … മടങ്ങിവരണം …” മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
ട്രെയിൻ ആംസ്റ്റർഡാമിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .വളരെ തിരക്കേറിയ നെതെർലാൻഡ്സിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ .
ഞങ്ങൾ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .അടുത്ത പ്ലാറ്റഫോമിൽ നിന്ന് എയർ പോർട്ടിലേക്ക് ട്രെയിൻ സർവീസ് ഉണ്ട് .
ഞങ്ങൾ ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് അടുത്ത പ്ലാറ്റ്ഫോമിലേക്ക് നടന്നു .
Schiphol Airport. പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ സൈൻ ബോർഡ് മിന്നിമറയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
“ട്രെയിൻ ഇപ്പോൾ വരും. ഒരു കോഫീ കഴിക്കുന്നോ ?” റോബർട്ട് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“വേണ്ട… ഒന്നും കഴിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല.”
പെട്ടെന്നുതന്നെ ട്രെയിൻ എത്തിച്ചേർന്നു .ഇവിടെനിന്ന് ഏകദേശം പതിനഞ്ചു മിനിറ്റുകൊണ്ട് Schiphol International Airport ൽ എത്തിച്ചേരാം .
ആളുകൾ വളരെ കുറവ് .ഞങ്ങൾ ഒരു സീറ്റിൽ ഇടംപിടിച്ചു .ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ആ ബോഗിയിൽ ആകെ നാലഞ്ചു ആളുകൾ മാത്രം .
ഞങ്ങളുടെ നാലഞ്ചു സീറ്റ് മുന്നിലായി ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ഇരിക്കുന്നു .അയാൾ വാക്ക് മാൻ ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട് .വാക്ക് മാൻറെ ഇയർ ഫോൺ അയാൾ ചെവിയിൽ വച്ചിട്ടുണ്ട് .
വളരെ ഉച്ചത്തിലാണ് അയാൾ സൗണ്ട് വച്ചിരിക്കുന്നത് .ചെവിയിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന എയർഫോണിന്റെ സൗണ്ട് വളരെ പിന്നിലിരിക്കുന്ന ഞങ്ങൾക്ക് വളരെ ഉച്ചത്തിൽ കേൾക്കാമായിരുന്നു .
“ഇതെന്തൊരു മനുഷ്യൻ!! ഇയാൾക്ക് ചെവി കേൾക്കില്ലേ ?”റോബർട്ട് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അത്ഭുതം പ്രകടിപ്പിച്ചു .
“അയാളുടെ ചെവിക്ക് പ്രശ്നമൊന്നുമില്ലെങ്കിൽ ഉണ്ടായിക്കൊള്ളും.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു .
ആംസ്റ്റർഡാമിൽ നിന്ന് പെട്ടെന്ന് തന്നെ ട്രെയിൻ Schiphol International Airport ൽ എത്തിച്ചേർന്നു .എയർ പോർട്ട് സമുച്ചയത്തിന്റെ ഉള്ളിൽ തന്നെയാണ് ട്രെയിൻ വന്നു നിൽക്കുന്നത് .
“ഹോ!! എന്തൊരു വലിയ എയർ പോർട്ട് .ഞാൻ ആച്ചര്യത്തോടുകൂടി ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ട്രെയിനിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .കെ .ൽ .എം .ന്റെ പ്രൗഢി വിളിച്ചറിയിക്കുന്ന അതേ ഘാംഭീര്യത്തിൽ തന്നെ … ഒരു പ്രദേശം മുഴുവൻ പരന്നുകിടക്കുന്നു .നെതെർലാൻഡ്സിലെ തലയെടുപ്പുള്ള Schiphol International Airport.
ഞങ്ങൾ ലാഗേജ്ജും തോളിലേറ്റി ചുറ്റിനും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നീങ്ങി .നിറയെ യാത്രക്കാർ … പല വേഷക്കാർ … പല നിറത്തിലുള്ളവർ … എങ്ങും തിരക്ക് .ലോകത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലേക്കും യാത്ര ചെയ്യുന്നവർ . എയർ പോർട്ടിന്റെ ഉൾഭാഗം കണ്ണെത്താത്ത നീളത്തിൽ പരന്നുകിടക്കുന്നു .
പലവിധം കൗണ്ടറുകൾ ..മണി എക്സ്ചെയ്ഞ്ചുകൾ… കൂടാതെ ലോകത്തിലെ എല്ലാ എയർ ലൈൻസിന്റെയും കൗണ്ടറുകൾ …
ഞാൻ അകത്തേക്ക് സാവധാനം നടന്നു നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ അത് ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഉയരമുള്ള ഒരു മനുഷ്യൻ… ഫുൾ സ്യുട്ടിൽ ..
എന്നെ കണ്ടയുടനെ അയാൾ കുറച്ചകലെ നിന്നിരുന്ന പോലീസിനോട് മുഖം കൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
ആറേഴു പോലീസുകാരുടെ ഇടയിൽ നിന്ന് ഒരാൾ എന്റെ നേരെ നടന്നടുത്തു .
‘’Can I see your passport?’’ എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്ന പോലീസുകാരൻ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
ഞാനും റോബർട്ടും പരസ്പരം നോക്കി .
ഞാൻ ഒരുനിമിഷം ശങ്കിച്ചുനിന്നു .അതിനുശേഷം പാസ്സ്പോർട്ട് എടുത്ത് പോലീസിന്റെ നേരെ നീട്ടി .
അയാൾ എന്റെ പാസ്സ്പോർട്ട് പരിശോധിച്ചു .
“ലഗ്ഗേജ് അവിടെ വെക്കുക.” ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് പോലീസുകാരൻ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ തെല്ല് ആശങ്കയോടെ അയാളെ നോക്കി .അതിനുശേഷം ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് അവിടെ കൊണ്ടുപോയി വച്ചു .
“എന്റെ കൂടെ വരൂ.” അയാൾ മുമ്പോട്ട് നടന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാനും റോബർട്ടും പോലീസുകാരന്റെ പിറകെ നടക്കുവാൻ ഭാവിച്ചു .
‘’No, no… you only.’’ തിരിഞ്ഞുനിന്ന് റോബർട്ടിനെ തടഞ്ഞുകൊണ്ട് പോലീസുകാരൻ പറഞ്ഞു.
റോബർട്ട് ആശങ്കയോടെ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അവിടെതന്നെ നിന്നു .ഞാൻ പോലീസിനെ അനുഗമിച്ചു .കുറച്ചുദൂരം എയർപോർട്ടിനുള്ളിലൂടെ യുള്ള നടത്തം .അത് ചെന്ന് അവസാനിച്ചത് അടഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ഒരു ഡോറിന് മുന്നിൽ .
“ഇവിടെ ഇരിക്കൂ.”
പോലീസ് അങ്ങിനെ പറഞ്ഞ ശേഷം ഡോർ തുറന്ന് എന്റെ പാസ്സ്പോർട്ടുമായി ആ ഓഫിസിനകത്തേക്ക് നടന്നു .
ഞാൻ അവിടെതന്നെ അങ്ങിനെ നിന്നു .ഉൽക്കണ്ഠ നിറഞ്ഞ നിമിഷങ്ങൾ .എന്തിനായിരിക്കണം പോലീസ് എന്റെ പാസ്സ്പോർട്ടുമായി അകത്തേക്ക് കയറിപോയത് ? എന്നിൽ ആകാംഷ തലപൊക്കി .
അഞ്ചു മിനിറ്റിന് ശേഷം ഡോർ തുറന്ന് പോലീസുകാരൻ എന്റെ അരികിലെത്തി .
“നിങ്ങൾക്ക് നെതെർലാൻഡ്സിൽ നിൽക്കുവാനുള്ള പേപ്പർ ഉണ്ട്. ഇന്ന് ഗുഡ് ഫ്രൈഡേ .അടുത്ത രണ്ടു ദിവസം ഈസ്റ്റര് അവധി . തിങ്കൾ… നിങ്ങൾക്ക് പേപ്പർ ലഭിക്കും. Anyway… wish you a happy journey.’’
ഒരു യാത്രാ ആശംസ നേർന്നുകൊണ്ട് പാസ്സ്പോർട്ട് തിരികെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് ആ പോലീസുകാരൻ നടന്നുനീങ്ങി .
അയാൾ നടന്നു നീങ്ങുന്നതും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു നിർവികാരതയോടെ ഞാൻ അങ്ങിനെ നിന്നു.
“ഓ… ഇന്ന് ഗുഡ് ഫ്രൈഡേ ആയിരുന്നോ? ഈസ്റ്റര് എത്തിയത് അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല .
മനസ്സ് മുഴുവൻ ഒരുതരം മരവിപ്പായിരുന്നു .ആഗ്രഹിച്ച്… ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന ഒരു കാര്യമാണ് കേൾക്കുന്നത് . ഇതിന് വര്ഷങ്ങളുടെ കഷ്ടപ്പാടിൻറെയും അദ്വാനത്തിൻറെയും ചരിത്രമുണ്ട് .
പക്ഷെ… അത് കേട്ടിട്ട് എനിക്ക് ഒരു സന്തോഷവും തോന്നിയില്ല .ശരീരം പൊള്ളുന്നത് പോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .എങ്ങിനെയെങ്കിലും നെതെർലാൻഡ്സിൽ നിന്നും പുറത്തുകടക്കണം .മൂന്ന് ദിവസം പോയിട്ട് മൂന്ന് മണിക്കൂർ പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല .എനിക്ക് ശാരീരികമായും മാനസികമായും രക്ഷപ്പെടണം .
ഞാൻ യന്ത്രികമെന്നോണം അങ്ങിനെ നടന്നു .റോബർട്ട് പോലീസുകാരുമായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .എന്നെകുറിച്ചാണ് സംസാരിക്കുന്നതെന്ന് മനസിലായി .
എന്നെ കണ്ടയുടൻ പോലീസുകാർ ചിരിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .ഒരുതരം പരിഹാസം കലർന്ന ചിരി . ഞാനത് ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ നിന്നില്ല .
റോബർട്ട് കാര്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞു .എന്നെ പിന്തിരിപ്പിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചു .
“എനിക്ക് പോകണം റോബർട്ട്. ഞാൻ ഉടനെ മടങ്ങിവരും .”
ഞാൻ എന്റെ തീരുമാനത്തിൽ ഉറച്ചുനിന്നു .എന്റെ കണ്ണുകൾ നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ അനന്തതയിൽ ഉടക്കിനിന്നു . ചിന്തകൾ പലവഴിക്ക് ചിറകടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ആരാണ് എനിക്ക് ഇതൊക്ക തരുന്നത് ?
ഡച്ച് റോട്ടറി തന്നെ … എനിക്ക് തന്നെ അറിയാം .ആരും എന്നെ പുറത്താക്കില്ല .ഇനിക്ക് ഇവിടെ ജീവിക്കാം .
പക്ഷെ.. എനിക്ക് അതിന് കഴിയുന്നില്ല .ആ പേപ്പർ ലഭിച്ചാലും എനിക്ക് അവരെ അഭിമുഖികരിക്കുവാൻ കഴിയില്ല .കഴിഞ്ഞ ആറേഴ് മാസങ്ങളായി ഞാൻ മാനസികമായി നീറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതും ഇത് കൊണ്ടുതന്നെ .
ഞാൻ വരും… ഉടനെ വരും .ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷന്റെ പരിവേഷം അഴിച്ചുവച്ച ശേഷം ഞാൻ മടങ്ങിവരും .
അറിയുന്നവർ ധാരാളമുണ്ട് … ഒരു മാരിയേജ് … അതത്ര ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള കാര്യമല്ല .നിയമപരമായി തന്നെ എനിക്ക് നെതെർലാൻഡ്സിൽ ജീവിക്കാം .
ഞാൻ റോബർട്ടിനെ നോക്കി .ഞങ്ങൾ ആലിംഗനം ചെയ്തു .ഒരുനിമിഷം അങ്ങിനെ നിന്നു.
“വേഗത്തിൽ കാണാം.” ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് നടന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
നടത്തത്തിനിടയിൽ ഞാനൊന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കി . റോബർട്ട് എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .
ഞാൻ വേഗത്തിൽ മുന്നോട്ട് നടന്നു .തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ .
സിങ്കപ്പൂർ എയർ ലൈൻസിന്റെ ക്യു … എന്റെ മുമ്പിലായി ഏതാണ്ട് പതിനഞ്ചു പേർ നിൽക്കുന്നു .
എന്തോ … ഒരുതരം മരവിപ്പ് എന്നെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നു .ഞാൻ നിർവികാരതയോടെ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
അഞ്ചു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞുകാണും .ഒരു അറിയിപ്പ് വന്നു .
സിങ്കപ്പൂർ എയർ ലൈൻസിന്റെ ഫ്ലൈറ്റ് രാത്രിയിലേക്ക് മാറ്റിയിരിക്കുന്നു .
ഞാനും മറ്റ് യാത്രക്കാരോടൊപ്പം അവിടെതന്നെ നിന്നു .കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ യാത്രക്കാർക്കെല്ലാം എയർപോർട്ടിലെ ഹിൽട്ടൺ ഇന്റർനാഷണലിൽ താമസം ശരിയായിട്ടുണ്ടെന്ന് അറിയിപ്പ് വന്നു .
അല്പസമയത്തിന് ശേഷം ഞങ്ങളെയും വഹിച്ചുകൊണ്ടുള്ള വാഹനം ഹോട്ടൽ ഹിൽട്ടൺ ഇന്റർനാഷണലിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
വലിയ സ്റ്റാർ ഹോട്ടൽ …
ഞാൻ നേരെ എന്റെ റൂമിലേക്ക് നടന്നു .ചുറ്റിനും കൗതുകകരമായ കാഴ്ച്ചകൾ.പക്ഷെ … എനിക്ക് അതൊന്നും ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല .മനസ്സിൽ ഒരുതരം മരവിപ്പ് .മാസങ്ങളോളം നീണ്ടുനിന്ന മരവിപ്പ് .
നേരെ ബെഡിൽ കയറി ചുരുണ്ടുകൂടി അങ്ങിനെ കിടന്നു .
മണിക്കൂറുകളോളം…
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഞാൻ കൈകളിൽ ഗ്ലൗസ് ധരിച്ചിരിക്കുന്നു .അത് റോബർട്ടിന്റേതാണ് .ഇന്ന് രാവിലെ വാങ്ങി ഉപയോഗിച്ചതാണ് .റോബർട്ടിന്റെ മരിച്ചുപോയ മുത്തച്ഛൻ സമ്മാനമായി കൊടുത്ത ലെതർ ഗ്ലൗസ് .
ഞാൻ ബെഡിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് സാവധാനം പുറത്തിറങ്ങി .നേരെ ഹോട്ടൽ റിസെപ്ഷനിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
“എവിടെയാണ് പോസ്റ്റ്?” ഞാൻ യുവതിയെ നോക്കി .
‘’Over there…’’ അവർ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കൈ ചൂണ്ടി.
ഞാൻ ഒരു കവർ വാങ്ങി ഗ്ലൗസ് അതിൽ നിക്ഷേപിച്ച ശേഷം പോസ്റ്റ് ചെയ്ത് നേരെ റൂമിലേക്ക് മടങ്ങി .
റൂമിൽ പ്രവേശിച്ച ശേഷം വെറുതെ ഫ്രിഡ്ജ് ഒന്ന് തുറന്നു നോക്കി .നിറയെ വിവിധതരം ഡ്രിങ്ക്സ് .
ഒന്നും എടുത്തുകഴിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല .നേരെ ബെഡിലേക്ക് കയറി കാലുകൾ മടക്കി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .എന്തോ… മനസ്സ് എവിടെയും നിൽക്കുന്നില്ല .ഒന്ന് രാത്രിയായി കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ …
ഞാൻ നേരെ ബെഡിലേക്ക് മറിഞ്ഞു .
ശരീരത്തിൽ നിന്നും എന്തൊക്കയോ പൊഴിഞ്ഞുപോകുന്നതുപോലെ തോന്നി .മനസിൻറെ ഭാരം കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു വരുന്നത് പോലെ .
രാത്രി പത്ത് മണി… ഞാൻ എയർപോർട്ടിൽ തിരികെ എത്തി .നീണ്ടു നീണ്ടു കിടക്കുന്ന Schiphol International Airport… ഒരറ്റത്ത് നിന്നും മറ്റേ അറ്റം കാണുവാൻ കഴിയുന്നില്ല.
ഗ്രൗണ്ട് ലെവലിൽ സമാന്തരമായി നീങ്ങുന്ന എസ്കലേറ്റർ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
മിക്ക യാത്രക്കാരും നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അതിൽ കയറി നിൽക്കുന്നു .ചിലർ അതിൽ കയറി വേഗത്തിൽ മുമ്പോട്ട് നടക്കുന്നു .
ഞാൻ അതിൽ കയറി അങ്ങിനെ നിന്നു .സിങ്കപ്പൂർ എയർ ലൈൻസിന്റെ സെക്ഷനിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
എയർ ടിക്കറ്റ് കൗണ്ടറിൽ കാണിച്ചു .അവർ ടാഗ് ഒട്ടിച്ച ശേഷം ബോർഡിങ് പാസും മറ്റും ശരിയാക്കി ടിക്കറ്റ് തിരികെ തന്നു .
ഞാൻ ലോങ്ങിലേക്ക് നടന്നു .ഇരിക്കുന്നതിനിടയിൽ എന്റെ മുമ്പിലിരിക്കുന്ന മധ്യവയസ്കരായ ദമ്പതിമാരെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അയാൾ ഒരു ച്യൂയിഗം എടുത്ത് ചവച്ച ശേഷം അതിൽ പകുതിയെടുത്ത് തൻ്റെ പ്രിയതമക്ക് കൊടുക്കുന്നു .അവരും ആ ചൂയിന്ഗം ആസ്വദിച്ചു ചവയ്ക്കുന്നത് ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഫ്ലൈറ്റ് അന്നൗൺസ്മെന്റ് വന്നു .
അഞ്ചു മിനിട്ടിന് ശേഷം ഞാൻ ഫ്ളൈറ്റിനകത്ത് പ്രവേശിച്ചു . ആ വലിയ ഫ്ളൈറ്റിൽ വിരലിലെണ്ണാവുന്ന യാത്രക്കാർ മാത്രം .
ഞാൻ സൈഡ് സീറ്റിൽ ഇടം കണ്ടെത്തി .മൂന്ന് നിരകളോടുകൂടിയ സൈഡ് സീറ്റ് .
ഞാൻ പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .മാസങ്ങളായി മനസ്സിനെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്ന എന്തോ ഒന്ന് ഒഴിഞ്ഞു അലിഞ്ഞില്ലാതാകുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
ഫ്ളൈറ്റ് ഉയർന്നുപൊങ്ങി .
ഞാൻ ആ ആകാശനീലിമയിലേക്ക് കണ്ണുകൾ ഉയർത്തി .വളരെ തെളിഞ്ഞ നീലാകാശം .
ആ നീലാകാശത്തിന്റെ അനന്തതയിൽ നിന്ന് ഒരു ഗാനത്തിന്റെ അലയൊലികൾ എന്റെ കാതുകളിൽ പതുക്കെ പതിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
Remember when we held on in the rain… The nights we almost lost it…
Once again… we can take the night into… tomorrow…
Living on feelings… touching you I feel it… all again…
Didn’t we almost have it all…?
When love was all we had worth giving…?
The ride with you… was worth the fall… my friend…
Loving you makes… life worth living…
Didn’t we almost have it all…?
The nights we held on till the morning…
Didn’t we almost … have it all…?
You know you’ll never love that way… again…