It was around 12:00 noon when the train carried us to Amsterdam Railway Station, the largest station in the Netherlands. Amsterdam—this is the economic hub of the country, a city crisscrossed with canals, reminiscent of Venice.
As we arrived in Amsterdam, I took in the surroundings and stepped out of the station. The journey with my bicycle and luggage had been suffocating, and the thought of standing out in the crowd unnerved me. I began searching for a place to park my bike. After a short walk, I spotted a bicycle stand.
“I want to leave my bicycle here,” I said, turning to Laar.
“Why don’t you just take it with you?” he asked, surprised.
“I think it’s better if I come back for it later.” I locked the bicycle. “If I take everything now, I’ll attract too much attention.”
“You know, we have to walk quite a distance,” Mr. Laar remarked, eyeing my luggage.
“Oh, that’s fine,” I replied, hefting the bags onto my shoulders. “I can manage.”
___
Amsterdam, the largest city in the Netherlands, was not only the economic and financial center but also the biggest port in Europe. It was home to numerous multinational companies. We began walking through the city’s narrow streets, packed with people. There were pubs, restaurants, and entertainment venues everywhere.
I observed the crowd—Black, white, and people of all colors mingled in abundance. Mr. Laar was right; identifying someone in this throng would be difficult, especially with so many tourists around.
“I want to find a job here,” I mentioned to Mr. Laar as we walked.
“Yeah, Mr. Linden can help you. I’ll talk to him,” he assured me.
We continued through the congested roads until we finally stopped in front of an old building.
“Michael, here we are. This is a squatted house,” he said, staring at the dilapidated structure.
I examined the building. It was ancient, with most of the window panes broken. At first glance, it looked abandoned.
“Come on, Michael, let’s go inside,” Mr. Laar’s voice snapped me back to reality.
He pushed open the side door, and we entered. The rooms were shrouded in darkness as we made our way slowly to a hall. The hall itself was dimly lit, the ceiling covered in cobwebs. It was clear that the building hadn’t been used in a long time.
We passed several rooms before arriving in a larger one, where four or five people were engaged in conversation. The only light in the room was the faint sunlight filtering through a broken window. I was startled at the sight of them.
They had wild hairstyles and wore odd, mismatched clothing. Metal chains adorned their bodies, and rings glinted on their hands and feet. Tattoos covered various parts of their skin. A sense of fear crept up inside me. What kind of people were these? I was reminded of the movie *Mad Max*.
There were three men and two women. As soon as they saw us, one of the men approached.
“Hello, Laar, how are you?” he greeted, embracing Laar.
“Hi Linden, this is Mr. Michael.”
“Hello, Michael,” Mr. Linden extended his hand.
Laar spoke to Mr. Linden about me. “Help him as much as you can,” he urged.
Mr. Linden smiled at me. “Of course, we’re all here to help.”
Despite the friendliness, I couldn’t shake the unease I felt. It was my first time mingling with such a group of people.
“No need to worry, man… stay here for now. It’s easy to find work around here,” Mr. Laar said, noticing my discomfort.
“Yeah…” I nodded, though still unsure.
“Anyway, see you, Mike,” Laar shook my hand before slowly walking out.
I stood there, watching him leave.
Afterward, I took my luggage and placed it in a corner of the room. Mr. Linden helped me.
“You want to stay in Holland? Stay here. No one will question you,” Mr. Linden said, studying me for a moment.
I gave him a thankful nod and smiled.
Mr. Linden was about twenty-seven, with a lean frame, standing around six feet tall. His hair was styled into spikes, and he wore jeans with an overcoat that reached his knees. Tattoos decorated his body, and a steel ring gleamed in one ear.
Initially, I was afraid to mingle with Mr. Linden, but over time, I realized he wasn’t as rough as he appeared.
“Well, this is our camp,” he said with a smile.
I looked around. “How many people live here?” I asked, curious.
“We’re seven people, but in the evening, more gather here,” he replied, glancing at me.
I wanted to ask more about their activities, but I held back, not wanting to intrude.
“Life here is a little rough. We’re used to this kind of atmosphere,” Mr. Linden said, observing me. “But you can make it feel like home.”
“Yeah,” I agreed with a smile.
The building was cold, and as I wandered around, I realized just how miserable life here was—no hot water, no electricity.
“How do they live like this?” I wondered.
A squatted house… a building abandoned by its owners. These people had entered and stayed here without permission. I couldn’t help but think, wouldn’t the owners eventually evict them with the help of the police?
—
“Michael, are you coming out with me?” Mr. Linden’s voice pulled me out of my thoughts.
“Yes, yes. I’m coming. I feel bored here,” I replied.
We stepped out of the squatted house and wandered along the road.
Amsterdam—the city built on a dam in the Amstel River—was world-famous during the Golden Age of the Netherlands. The city, full of canals, attracts millions of tourists each year. It’s the economic and cultural capital of the Netherlands. The Rijksmuseum, the Van Gogh Museum, the Hermitage Amsterdam, and the Anne Frank House are just a few of the countless attractions in the city.
“How do you like Amsterdam?” Mr. Linden asked, watching my expression.
“Oh, it’s fantastic! Truly an amazing city,” I said, as I observed the bustling crowd and took in the sights.
“You know, people live here in very crowded conditions,” he said, tucking his hands into his long coat. “You can get anything here. If you have money, you can enjoy a lot. That’s Amsterdam for you.”
“Do you enjoy living here?” I asked, curious.
“Yes, very much. But you have to be very careful,” he responded.
We continued walking through the city’s congested streets. Both sides of the road were lined with brothels.
“You know, this is the famous Red Light District—‘De Wallen.’ You can find women from all over the world here, including India,” Mr. Linden said, clearly enjoying the sights.
I looked around with interest. Behind the glass doors, women of different nationalities were on display—Black, white, and every shade in between.
“I suppose most of them are immigrants,” I commented, watching the girls.
“Yeah, they’re brought here for this business, but there are plenty of Dutch women too,” Mr. Linden replied.
“Oh, I see. Why do Dutch women engage in prostitution?” I asked, intrigued by his statement.
“It’s simple. Dutch women want to make money. There’s a lot of money to be made quickly in this trade. Once, a father visited here and saw his daughter sitting in one of those glass cages. What could he say? It was her choice… she wanted to make money.”
We continued to stroll through the streets, watching and talking. The nights in Amsterdam are famous for a reason.
“Well, I need to do some shopping. We have to go to the supermarket,” Mr. Linden said as he crossed the road, turning onto the next street.
We took a turn near the Amsterdam railway station, where there was a bicycle parking area in the square.
“Michael, the supermarket is over there. Do you need to buy anything?” he asked as we walked.
“Oh, yes,” I replied, following Mr. Linden. “I need to buy some food.”
We entered the supermarket and navigated through the aisles with a trolley. It was a large store. Mr. Linden carefully selected only the items he needed.
I picked out the essentials and we headed to the cash counter. I pulled out my wallet to pay.
“No, no, keep it. I’ll pay,” Mr. Linden said, stopping me.
He paid the bill, and we left the store.
As we walked along the road, Linden suddenly stopped at the side of the street. He began pulling various items out of his long coat and placing them in a bag.
I watched with interest and looked at Linden.
“These are things I took from the supermarket,” Linden said with a grin.
I laughed. “Oh, that’s clever.”
“Yes, it’s an art,” he laughed, looking at me with a mischievous smile.
____
At seven o’clock that evening, visitors began arriving at the house. Young men and women dressed in various costumes filled the space. It resembled a gathering. They arranged different seats, including boxes, and some sat on the floor. Within fifteen minutes, about twenty people had gathered, and the room was lit only by candlelight.
The meeting lasted about thirty minutes. During the discussion, I noticed a few of them exchanging heated words.
I found a spot in the corner of the room, and some of them came over to introduce themselves.
“That’s my friend,” Linden said, introducing me to the others.
I observed each of them. Some were simply playing with one another, while others were lazily passing around something and fiddling with it.
After the meeting, people began leaving in singles and groups. Eventually, only seven of us remained in the squatted house—three women and four men.
Darkness enveloped the room, and they resorted to using torches to navigate. The water supply in the house was ice-cold.
I watched them cook. They used vegetables and tubers. I realized that what they were cooking was the tuber of a sunflower.
I joined them for supper, and their way of life surprised me. It was a life of real hardship, made even more challenging by the bitter cold inside the room. I slowly pulled my jacket tighter around my body.
I couldn’t help but wonder… why are they struggling like this?
—
Morning… I could barely rise from the bed. I hadn’t slept all night due to the cold. The chill seeped in through the broken window, and I had spent the night in a sleeping bag on a wooden plank.
Mr. Linden brought me a cup of coffee, which I drank while sitting there for a long time.
“Where is all this leading?” I wondered. “Yes, I made a mistake,” I thought, as a wave of regret washed over me. I felt as though everything was about to fall apart, and I couldn’t see any other way out.
But I knew I had to find a job; that was the first step.
I got up and freshened up.
“Michael, what’s your plan?” Linden asked, looking at me intently.
“I need to find a job,” I said, taking a deep breath. “I need your help.”
“Okay,” Linden said as he tidied his hair. “We’ll head into the city in a bit. There’s a job office, and I have a friend who works there.”
At 11:00 a.m., we set out. The city was teeming with people. Compared to other Dutch cities, Amsterdam was much more crowded.
We walked until we reached a job office. Linden went in directly, while I stood on the footpath outside, looking around.
The front of the office was entirely glass, and I could see three or four people sitting inside. I stood there, watching them. I noticed a woman sitting in the main chair with her back to me.
I saw her answer a phone call. In the middle of the conversation, she turned toward me and gave me a quick glance.
I felt a sense of unease. Something wasn’t right. I slowly moved closer to Linden.
“What’s wrong?” Linden asked, surprised.
“Linden, don’t try to get me a job here. I need to leave right now,” I said, my voice tinged with urgency.
Linden looked at me, confused. “Why?”
I remained silent for a moment, then hurried out of the office.
“Why did you leave the office so quickly?” Linden asked, catching up to me.
I took a deep breath. “Someone is watching me. I’m certain of it,” I said, walking briskly. “The way that woman looked at me—it was enough proof.”
“Maybe it’s just your imagination,” Linden said, giving me an amused look.
“No, no,” I said sharply. “It’s not a fantasy. I’m sure of it.”
We returned to the squatted house.
____
I knew one thing: someone was watching me. I could tell from that woman’s sudden reaction.
What should I do now? I sat in the darkness of the room.
I needed to go somewhere else… somewhere I wouldn’t be noticed.
I was already fed up with life in the squatted house after just two days. If I stayed there, I’d freeze to death.
Yes, I needed to move somewhere else. Anywhere, as long as it was far from here…
My bicycle… It was still at the Amsterdam railway station. I hadn’t thought about it until now.
I felt uneasy.
“No, I need to be proactive. There’s no point in sitting here like this…”
My attention turned to an old western band lying in the middle of the hall. I hesitated for a moment, then moved toward it and took a seat.
I picked up the drumsticks and began to play, following the rhythm that came to mind.
____
“What’s the matter, Michael? Is something wrong?” Linden asked, noticing my distraction.
“Today, I’m leaving. I don’t feel comfortable here,” I said, sitting beside his bed.
“Where are you going?” he asked.
“I haven’t decided yet,” I replied, somewhat detached. “But I have to leave. I’m sure I’ve been identified here.”
“When are you leaving?” Linden asked as he got up from the bed.
I sighed. “I’m on my way, Linden,” I said, glancing through the broken window at the distant horizon. “Most likely to South Holland, where no one will notice me.”
“Anyway, good luck, Michael,” Linden said after a long silence.
I shook his hand. “Thanks for everything, Linden.”
I gathered my luggage and stepped outside. The streets of Amsterdam were slowly awakening. “Where should I go? Where’s the best place to find a job and live peacefully… a place that’s not too crowded?”
I took out a map and looked at South Holland. Suddenly, my eyes landed on a place.
“Tilburg.”
Yes, it was situated between Eindhoven and Utrecht. A small city.
“Yeah, go to Tilburg,” my mind urged. It seemed like the perfect place for me. Far from Amsterdam, where no one would notice me.
I grabbed my bag and walked quickly to the Amsterdam railway station. I needed to retrieve my bicycle. It had been there for more than two days. I went straight to where I had left it.
But my bike was gone.
I looked around. There was no sign of it. It had been stolen.
What could I do now…?
A bicycle… It was essential for me. If I was going to move anywhere, nothing would be as convenient as a bicycle.
I saw a wooden bench and sat down, utterly disappointed.
—
I sat there for a long time, contemplating my next move. Finally, I hoisted my luggage onto my shoulder and began to walk.
I needed to buy a bicycle, even if it was a second-hand one. I walked slowly, searching for a bicycle shop. After a long walk, I finally found one. There were five or six old bicycles for sale.
“How much is this bicycle?” I asked, pointing to one.
“125 Guilders,” the shopkeeper replied.
“Well, I’d like to buy one. Can you lower the price?”
“No, this is the lowest price. It’s in good condition, and it will be a pleasure to ride,” the shopkeeper insisted, boasting about the bicycle.
“I’ll give you one hundred Guilders,” I said after hesitating for a moment.
He pondered for a few seconds before nodding. “Okay, all right.”
I bought the bicycle, secured my luggage on the back, and slowly made my way to the Amsterdam railway station.
“One ticket to Tilburg, please,” I said at the ticket counter.
The lady at the counter handed me the ticket.
“Which platform does the train to Tilburg arrive on?” I asked.
“Platform No. 2, at two o’clock,” she replied.
I glanced at my wristwatch. It was 1:45 p.m. I took my bicycle and headed to platform number two. I sat there, waiting for the train.
I looked around at the bustling crowd. The names and timings of arrivals and departures flashed on a signboard above the platform. The railway station was old, yet grand and beautiful. I watched the diverse array of passengers, people of different races and backgrounds, coming from all parts of the world and now heading back.
At two o’clock, the Tilburg train arrived right on time.
I placed the bicycle in the luggage coach and went to the passenger cabin. The seat above was marked “Non-smoking,” so I moved to the next compartment, where smoking was allowed, and found a comfortable seat by the window.
The train began to move…
A journey from the north of the Netherlands to the south… Where would this journey end? I lit a cigarette and gazed out the window. The Dutch plains were a blanket of green. Here and there, typical Dutch houses dotted the landscape. Vast grasslands enclosed in wire fences stretched out, with cows grazing in herds. Fields of sunflowers, windmills, canals, and dams completed the picturesque scenery.
I slowly leaned back in my seat. My eyes felt heavy, craving the sleep I had missed for the past two days.
___
By evening, I reached Tilburg. It was an average-sized city, busy like Amsterdam and almost like Eindhoven. At first glance, I liked Tilburg.
I cycled around the city, searching for a place to stay.
Suddenly, I noticed an Indian grocery shop. A group of people was chatting in front of it. I recognized them as Indians at a glance. I approached them, listening as they spoke in Hindi.
“Hello, guys… I’m from India,” I said in their language, watching them anxiously.
“From India on a bicycle?” one of them asked curiously.
“Yes, from Kerala,” I replied, describing my journey.
“Where are you staying now?” one of them inquired.
“I’m looking for a place to stay,” I said, expressing my need.
“You should meet Mr. Surjeet. He’s the owner of the grocery shop,” one of them suggested. “He’ll help you.”
I parked my bicycle beside the grocery shop and went inside. I saw a Punjabi gentleman with a turban sitting at the counter. He must be Mr. Surjeet, I thought.
“Sir… Mr. Surjeet?” I asked humbly.
“Yes, what do you want?” he responded, looking at me perplexed.
I introduced myself, and Mr. Surjeet looked at me in surprise.
“I need a place to stay for a few days. I need your help,” I said in one breath.
“How long have you been traveling by bicycle?”
“It’s been more than a year and a half,” I replied without meeting his gaze.
He asked me several more questions, and I answered them all.
“Okay, Michael. Wait for a while,” he said, continuing his work. “We’ll arrange something for you.”
The wait extended until eight o’clock at night.
“Kishore, come here,” Mr. Surjeet called to a man standing outside.
“Yes, sir,” Mr. Kishore responded with respect.
“Accommodate Mr. Michael with you.”
“Okay, sir,” Mr. Kishore nodded without hesitation.
After a while, Mr. Kishore and the others started toward their place, and I followed them.
We arrived at a large apartment block.
I looked around. It was a six-story building that could accommodate more than a hundred families.
I parked my bicycle in the lot, carried my luggage, took the lift, and reached the fourth floor.
Mr. Kishore opened the door and led me inside.
The apartment was large but had no furniture except for a TV.
I looked around and realized that four people were living there, as there were only four beds in the room.
They had just a few clothes and little else.
“Which part of India are you from?” I asked Mr. Kishore.
“Hukkem Singh and I are from Punjab. Arjun and Mr. Vivek are from Haryana.”
“How long have you been in Holland?” I asked after studying them for a moment.
“Just four months,” Mr. Arjun replied without looking at me.
“How did you come to the Netherlands?” I inquired, watching them closely.
“We came through an agent,” Mr. Vivek said, smiling.
I understood then—they were refugees who had come to Holland seeking political asylum.
“Where is your passport?” Mr. Hukkem asked, looking at me intently.
“Yeah, it’s with me,” I said simply.
“Bloody fool,” they muttered, laughing among themselves.
I watched them, perplexed. Mr. Vivek came and sat beside me.
He studied me for a moment. “Destroy your passport and ask for political asylum,” he advised. I remained silent, looking at them. “You can stay here for the rest of your life.”
“You’ll get plenty of money. What would you get in India?” Mr. Hukkem said seriously as he approached me.
“First, you need to hide your passport. Then go to the VVV and request political asylum. They’ll ask you many questions, but they’ll provide you with money, accommodation, and food,” Mr. Kishore explained excitedly.
“And then…?” I asked, intrigued.
“Then the case proceeds. After the case is completed, if they determine that you’re not a refugee, they’ll ask you to leave the country. But that will take a lot of time. If they insist you leave, you can move to the nearest country. It goes on like that. You’ll need to arrange a newspaper report from your hometown. You must claim that there’s trouble in your country and that returning would endanger your life. This way, you can obtain refugee status faster. Then, after some time, you can bring your family here and live happily,” Mr. Kishore concluded.
“How much did you pay the agent?” I asked, curious.
“I paid fifty thousand rupees,” said Mr. Hukkem. “I paid sixty-five thousand,” said Mr. Vivek. “And I paid seventy-five thousand,” added Mr. Arjun.
“What if they send you back? What will you do then?” I asked, glancing at the four of them.
They laughed loudly. “No, never. Here’s my U.N. paper. It certifies that we’re refugees.” Mr. Vivek pulled out a document from his wallet and showed it to me.
“Michael, are you interested?” Mr. Hukkem Singh asked, encouraging me.
“Yeah, let’s see,” I replied.
But they didn’t know my situation. I had responsibilities back home. How could I seek political asylum with that burden on me?
“Oh, I can’t even think about it.”
What had Mr. Brasz said? A flash of realization struck me.
“Can I do that…?”
Mr. Teer’s words echoed in my mind.
“Yes, I’m caught between the devil and the deep sea.”
—
I woke up in the morning. It was seven o’clock. Mr. Kishore and the others were still in bed. I sat there, watching them.
They didn’t know any language other than Hindi. What could they do in Europe? Their only goal was to benefit from refugee status. They could act however they wanted, but with refugee status, they would receive less than five hundred Guilders from the Dutch government. However, they wouldn’t be allowed to work here, and five hundred Guilders would barely be enough for food.
Last night, I had witnessed Hukkem Singh and Vivek quarreling over just five Guilders. Their only concern was money. There was nothing else between them.
By 8:30 in the morning, everyone had woken up. Mr. Kishore and Hukkem Singh were busy preparing breakfast—Indian bread and dal curry.
I joined them for breakfast, but in just one day, I was already fed up. It was difficult to mingle with them freely because their only motive was to make some money.
I took my bicycle and headed out. Tilburg is a beautiful city—calm and quiet. I cycled leisurely, enjoying the beauty of the place.
On the way, I stopped at a fast-food joint. I was hungry, so I bought a portion of fries with ketchup and tomato sauce, then sat on a bench to eat.
I lingered there for a while, observing the Dutch police strolling around. They didn’t seem to notice me. Since parting ways with Alex, I hadn’t been checked by anyone, as I had by then adopted European features.
Afterward, I entered a nearby pub.
“One beer, please,” I asked the girl at the counter.
She smiled and placed the beer in front of me.
While enjoying my beer, I struck up a conversation with her. Her name was Monica.
“Well, Monica, I’m new in Tilburg. Can you help me?” I asked, looking at her.
She looked at me, wide-eyed. “What kind of help do you need?”
“I’m looking for a student room.”
“Oh, that’s not a problem,” she said, smiling. “There are usually lots of addresses for paying guest rooms in the newspaper.”
“That’s the issue,” I smiled back. “I don’t know Dutch.”
“I’ll help you, Michael. Don’t worry about it,” she said as she started scanning the newspaper.
After a short search, she handed me a piece of paper with a few addresses.
“Look, Michael, there are two addresses here. One of them should definitely work out. By the way, where are you staying now?”
I took a deep breath. “With a friend, but I need to move out immediately. Anyway, thanks for your help.” I smiled, shook her hand, and left.
___
I reached the first address. A middle-aged woman opened the door.
“What can I do for you, dear?” she asked.
“I’m looking for a student room,” I said, introducing myself.
“Well, young man, I’m so sorry. I rented out the room to a student yesterday, but they haven’t arrived yet.”
I stood there, watching her as she continued.
“Well, here’s what you can do—come back in two days. If they don’t show up, I’ll definitely give the room to you.”
“Oh, thank you, ma’am. I’ll come back,” I said as I slowly walked away.
There was no hope of getting a room here, so it was best to try the next address.
I was on my way to the second address.
ചാപ്റ്റർ -25
സമയം ഏതാണ്ട് ഉച്ച പന്ത്രണ്ടു മണിയായിരിക്കുന്നു .ഞങ്ങളെയും വഹിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ട്രെയിൻ ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .നെതെര്ലാന്ഡ്സിലെ ഏറ്റവും വലിയ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ .നെതെർലാൻഡ്സിലെ സാമ്പത്തിക സിരാകേന്ദ്രമായ ആംസ്റ്റർഡാം ഇറ്റലിയിലെ വെനീസിനെ അനുസ്മരിക്കുമാറ് എവിടെ നോക്കിയാലും വളരെയധികം കനാലുകൾ , കൂടാതെ അവയെ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന നിരവധി ചെറുപാലങ്ങൾ .
വളരെ പുരാതനമായ ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ .ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .സൈക്കിളും അതിൽ നിറയെ ലഗേജുമായുള്ള യാത്ര എന്നെ വളരെ വിമ്മിഷ്ടപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ആരും എന്നെ പെട്ടെന്ന് ശ്രദ്ധിക്കും എന്ന തോന്നൽ എന്നെ അലോസരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങിയപാടെ ഞാൻ തിരഞ്ഞത് സൈക്കിൾ വെക്കുവാനുള്ള സ്ഥലം നോക്കുകയായിരുന്നു .കുറച്ചു മുൻപോട്ട് നടന്നപ്പോൾ തന്നെ ഒരു സൈക്കിൾ സ്റ്റാൻഡ് എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .
“ലാർ… ഞാൻ സൈക്കിൾ ഇവിടെ ലോക്ക് ചെയ്തു വെക്കുകയാണ്.” മനസ്സിൽ ഘനീഭവിച്ചുവന്ന ദുഃഖം അടക്കി ചുറ്റിനും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“എന്താണ് സൈക്കിൾ എടുക്കാത്തത്?” മിസ്റ്റർ ലാർ ചോദ്യരൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി .
“ഞാൻ ചോദ്യരൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.
“ഞാൻ പിന്നീട് എടുത്തോളാം. ഈ ലഗേജും പിടിച്ചു സൈക്കിളിൽ പോയാൽ ആരെങ്കിലും ശ്രദ്ധിക്കും .” ഞാൻ സൈക്കിൾ ലോക്ക് ചെയ്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“നമുക്ക് കുറച്ചുദൂരം നടക്കുവാനുണ്ട്.” ലാർ എന്റെ ലഗ്ഗേജ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഓ … അത് സാരമില്ല. ഞാൻ ലഗ്ഗേജ് എടുത്തോളാം .” ലഗ്ഗേജ് തോളിലേക്ക് എടുത്തുവച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ആംസ്റ്റർഡാം …” നെതെർലാൻഡ്സിലെ ഏറ്റവും വലിയ നഗരം Economic and Financial Centre യൂറോപ്പിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട തുറമുഖം. നെതെർലാൻഡ്സിലെ മിക്ക മൾട്ടിനാഷണൽ കമ്പനികളുടെയും ആസ്ഥാനം .
ഞങ്ങളുടെ നടത്തം നഗരത്തിലെ പല ഇടുങ്ങിയ വഴികളിലൂടെയായി . വളരെ തിരക്കേറിയ സ്ഥലങ്ങൾ . ധാരാളം കോഫി ഷോപ്പുകൾ … പബ്ബുകൾ .
ഞങ്ങൾ ആളുകളെ ശ്രദ്ധിച്ചു . Blacks, Whites, Colored People… എല്ലാതരം ആളുകളും ആംസ്റ്റർഡാമിൽ സുലഭം.
ലാർ പറഞ്ഞത് വളരെ ശരിയാണ് . ഒരാളെ പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ വളരെ പ്രയാസമാണ് .കൂടാതെ വളരെയധികം ട്യൂറിസ്റ്റുകളും .
“ഇവിടെ എവിടെയെങ്കിലും ഒരു ജോലി കണ്ടെത്തണം.” നടത്തത്തിനിടയിൽ ഞാൻ ലാറിനെ ഓർമിപ്പിച്ചു .
“മിസ്റ്റർ ലിൻഡൻ സഹായിക്കും. ഞാൻ പറയാം .”
ഞങ്ങൾ ആംസ്റ്റർഡാമിലെ പല ഇടുങ്ങിയ വഴികളിലൂടെയും സഞ്ചരിച്ചു .അവസാനം ഒരു പഴയ കെട്ടിടത്തിന്റെ മുൻപിലെത്തി .
“മൈക്കിൾ, ഇതാണ് സ്ഥലം. ഇതൊരു സ്കോട്ടേഡ് ഹൗസ് ആണ് .” ആ പഴയ കെട്ടിടത്തിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് ലാർ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ആ കെട്ടിടം ശ്രദ്ധിച്ചു . വളരെ പഴകിയ കെട്ടിടം .ആ വലിയ കെട്ടിടത്തിന്റെ ജനൽചില്ലുകൾ മിക്കതും പൊട്ടിപൊളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു . കെട്ടിടം പെയിന്റ് ചെയ്തിട്ട് വര്ഷങ്ങളായി എന്ന് തോന്നി .ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ അതിൽ ഒരു താമസക്കാരും ഇല്ല എന്ന് തോന്നിപ്പിച്ചു .
“മൈക്കിൾ, വരൂ … നമുക്ക് മുകളിലേക്ക് കയറിനോക്കാം.” ലാറിന്റെ ശബ്ദം എന്നെ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു .
ഞങ്ങൾ ഡോർ തള്ളി അതിനിടയിലൂടെ അകത്തേക്ക് കയറി .ഇരുൾ നിറഞ്ഞ മുറികൾ .മുകളിലേക്കുള്ള സ്റ്റെയർകേസിലൂടെ ഞങ്ങൾ നീങ്ങി .അത് ഒരു ഹാളിൽ ചെന്നുനിന്നു .ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ ഹാൾ .അതും കടന്ന് ഞങ്ങൾ ഒരു വലിയ റൂമിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .അകത്തേക്കുള്ള വഴികളുടെ മുകൾഭാഗങ്ങളിൽ നിറയെ മാറാലകൾ പിടിച്ചിരിക്കുന്നു .ഉപയോഗിക്കാതെ കിടക്കുന്ന കെട്ടിടമാണെന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തന്നെ അറിയാം .
ഒന്നുരണ്ടു മുറികൾ പിന്നിട്ട് ഞങ്ങൾ ഒരു വലിയ റൂമിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .അവിടെ നാലഞ്ചുപേർ ഇരുന്നു സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .ജനലിൽക്കൂടി അരിച്ചെത്തുന്ന പ്രകാശമാണ് ആകെയുള്ള വെളിച്ചം .
അവരെ കണ്ടമാത്രയിൽ ഞാൻ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒന്ന് ഞെട്ടി .വികൃതമായ ഹെയർസ്റ്റൈൽ .തികച്ചും വികൃതമായ വസ്ത്രധാരണം .ശരീരത്തിലും കൈകാലുകളിലും മെറ്റൽ ചെയിനുകൾ , റിങ്സ് , ശരീരത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലും ടാറ്റു കുത്തിയിട്ടുണ്ട് .
എന്റെ മനസ്സിൽ നേരിയ ഒരുതരം ഭയം ഉടലെടുത്തു .അവർ എങ്ങിനെയുള്ളവർ ആയിരിക്കും എന്ന ചിന്ത എന്നെ കീഴടക്കി .നാട്ടിൽവച്ചുകണ്ട മാഡ് മാക്സ് എന്ന ഇംഗ്ലീഷ് മൂവി എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തി .
അവർ രണ്ടു യുവതികളും , മൂന്ന് പുരുഷന്മാരും .
ഞങ്ങളെക്കണ്ട് അവരിൽ ഒരു യുവാവ് എഴുന്നേറ്റ് ഞങ്ങളുടെ അരികിൽ വന്നു .
“ഹലോ … ലാർ, ഹൌ ആർ യു?” അയാൾ മിസ്റ്റർ ലാറിനെ ഹസ്തദാനം ചെയ്തു .
“ഹായ് ലിൻഡൻ. ഇത് മിസ്റ്റർ മൈക്കിൾ .”
“ഹലോ, മൈക്കിൾ.” ലിൻഡൻ കൈ നീട്ടി .
“ഹായ് ലിൻഡൻ.” ഞാൻ വിഷ് ചെയ്തു .
ലാർ എന്നെക്കുറിച്ച് മിസ്റ്റർ ലിന്ഡന്റെ അടുക്കൽ സംസാരിച്ചു .
“കഴിയുന്ന സഹായം ചെയ്തുകൊടുക്കണം.” ലാർ, ലിന്ഡന്റെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞു .
“തീർച്ചയായും … ഇവിടെ ഞങ്ങൾ എല്ലാവരുമുണ്ട്.” ലിൻഡൻ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു .
പക്ഷെ , എനിക്ക് ഉള്ളിൽ ഭയം തോന്നി .ആദ്യമായിട്ടാണ് ഇതുപോലുള്ള ആളുകളുമായി ഇടപഴകുന്നത് .
“ഒന്നുകൊണ്ടും ഭയപ്പെടേണ്ട. തത്കാലം ഇവിടെ നിൽക്കുക .ഇവിടെ എന്തെങ്കിലും ജോലി ലഭിക്കുവാൻ എളുപ്പമാണ് . ലിൻഡൻ സഹായിക്കും .” എന്റെ മുഖഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ലാർ പറഞ്ഞു .
“ഉം, ഞാൻ യാന്ത്രികമായി തലയാട്ടി.
‘’Anyway… see you Mike…’’ ലാർ സാവധാനം പുറത്തേക്ക് നടന്നു.
ഞാൻ അദ്ദേഹം നടന്നുനീങ്ങുന്നതും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു . അതിനുശേഷം ഞാൻ ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് റൂമിന്റെ ഒരുഭാഗത്ത് കൊണ്ടുവന്നു വച്ചു .ലിൻഡൻ എന്നെ സഹായിച്ചു .
“നെതെർലണ്ടിൽ നിൽക്കണോ? നിൽക്കുക . ആര് അന്വേഷിക്കാൻ ” ലിൻഡൻ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി നന്ദിസൂചകമായി മന്ദഹസിച്ചു .
ഞാൻ ലാറിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഏകദേശം ഇരുപത്തേഴ് വയസ്സ് പ്രായം വരും .മെലിഞ്ഞ ശരീരം .ഏതാണ്ട് ആറടി ഉയരം വരും .മുടി പ്രത്യേകരീതിയിൽ മുകളിലേക്ക് കുത്തനെ ചീകിവച്ചിരിക്കുന്നു .ജീൻസ് ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ലിൻഡൻ ശരീരത്തെ മറയ്ക്കുവാൻ മുട്ടുവരെയുള്ള ലോങ്കോട്ട് ധരിച്ചിരിക്കുന്നു .ശരീരത്തിൽ അങ്ങിങ്ങായി ടാറ്റു കുത്തിയിരിക്കുന്നു .ഒരു ചെവിയിൽ മാത്രം സ്റ്റീൽ റിങ് ധരിച്ചിരിക്കുന്നു .
ആദ്യം എനിക്ക് ലിൻഡനുമായി സഹകരിക്കുവാൻ അൽപം ഭയം തോന്നി .ശേഷം സംസാരിച്ചുതുടങ്ങിയപ്പോൾ അയാൾ അത്ര റഫ് അല്ല എന്ന് മനസ്സിലായി .
“ഇതാണ് ഞങ്ങളുടെ താവളം.” ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ലിൻഡൻ പറഞ്ഞു .
“ഇവിടെ എത്രപേർ താമസിക്കുന്നുണ്ട്?” ഞാൻ തെല്ല് കൗതുകത്തോടെ ചോദിച്ചു .
“ഏഴുപേർ… കൂടാതെ സായാഹ്നങ്ങളിൽ ധാരാളം പേര് ഇവിടെ ഒത്തുകൂടും.”
എന്തൊക്കെയാണ് ഇവിടുത്തെ ആക്ടിവിറ്റീസ് എന്ന് ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു .പക്ഷെ , അവർക്ക് അത് ഇഷ്ടമായില്ലെങ്കിലോ എന്ന് കരുതി വേണ്ടെന്ന് വച്ചു .
“ഇവിടുത്തെ ജീവിതം കുറച്ചു റഫ് ആണ്. ഞങ്ങൾ ഇതുപോലുള്ള അന്തരീക്ഷത്തിലാണ് തങ്ങുക . ഇത് നിങ്ങളുടെ വീട് പോലെ കരുതുക .” ലിൻഡൻ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു .
“Sure… ഞാൻ സമ്മതഭാവത്തിൽ തലയാട്ടി .
കെട്ടിടത്തിൽ നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .ഞാൻ ചുറ്റിനും നടന്നുകൊണ്ട് എല്ലാം ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു .
ചൂടുവെള്ളമില്ല ,വൈദ്യൂതി ഇല്ല ,ശരിക്കും ദുരിതപൂർണ്ണം തന്നെ ഇവിടുത്തെ ജീവിതം .
“ഇവരൊക്കെ എങ്ങിനെയാണ് ഇവിടെ താമസിക്കുന്നത്?” ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു .
“സ്കോട്ടേഡ് ഹൗസ് …” ഉടമസ്ഥർ ഉപയോഗിക്കാതെ ഇട്ടിരിക്കുന്ന കെട്ടിടം. അതിൽ അനുവാദമില്ലാതെ കയറിക്കൂടി താമസമുറപ്പിക്കുന്നു .ഇത്തരക്കാർ കുറേകാലം ഇതിൽ താമസിക്കുമ്പോൾ ഉടമസ്ഥർ പോലീസ് സഹായത്തോടെ ഇത്തരക്കാരെ ഒഴിപ്പിച്ച് കെട്ടിടം സ്വന്തമാക്കുന്നു .ചിലയിടങ്ങളിൽ ഇവരെ ഒഴിപ്പിക്കാൻ പോലീസ് ഏറ്റുമുട്ടൽ വരെ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട് .
“മൈക്കിൾ, എൻറെ കൂടെ പുറത്തേക്ക് വരുന്നോ?” ലിൻഡാന്റെ ശബ്ദം എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തി .
“അതെ, അതെ, ഞാനും വരുന്നു. എനിക്ക് ഇവിടെ ഇരുന്നു ബോറടിക്കുന്നു .” ഞാൻ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ സ്കോട്ടേഡ് ഹൗസിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .സിറ്റിയിലെ ഓരോ കാഴ്ച്ചകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു .
ആംസ്റ്റർഡാം A dam in the Amster river.’’ നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ സുവർണ്ണ കാലഘട്ടത്തിലെ ലോകപ്രസിദ്ധിയാർജ്ജിച്ച തുറമുഖം . ചരിത്രപ്രസിദ്ധമായ കനലുകൾ നിറഞ്ഞ പ്രദേശം . ലക്ഷക്കണക്കിന് വിദേശ സന്ദർശകരെ ആകർഷിക്കുന്ന നഗരം .നെതെർലാൻഡ്സിലെ സാമ്പത്തിക -സാംസ്കാരിക തലസ്ഥാനം Rijks മ്യൂസിയം , വാൻ ഹോഗ്ഗ് മ്യൂസിയം ,Hermitage Amsterdam, Anne Frank.ന്റെ വീട് . എന്തൊക്കെ ആംസ്റ്റർഡാമിൽ കാണുവാൻ കിടക്കുന്നു .
“എങ്ങിനെയുണ്ട് ആംസ്റ്റർഡാം?”
“ഹോ… വലിയ നഗരം. ഞാൻ തിരക്കേറിയ ആംസ്റ്റർഡാം സിറ്റി ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“You, know… ഇവിടെ ഞങ്ങൾ തിങ്ങി ജീവിക്കുന്നു. എവിടെ എല്ലാം ലഭിക്കും . പണമുണ്ടോ You can enjoy a lot.അതാണ് ആംസ്റ്റർഡാം .” ലിൻഡൻ ലോങ്ങ് കോട്ടിന്റെ പോക്കറ്റിൽ കൈ തിരുകിക്കൊണ്ട് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“ഇവിടുത്തെ ലൈഫ് ഇഷ്ടമാണോ?” ലിന്ഡാനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“വളരെ ഇഷ്ടമാണ്. പക്ഷെ , ഇപ്പോഴും വളരെ കെയർ ആയിരിക്കണം .”
ഞങ്ങൾ ആംസ്റ്റർഡാം സിറ്റിയിലെ ഇടുങ്ങിയ വഴികളിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു . തെരുവിലെ ഇരു ഭാഗത്തും നിരനിരയായി കിടക്കുന്ന വേശ്യാലയങ്ങൾ .
“ഇതാണ് നെതെർലാൻഡ്സിലെ പേരുകേട്ട റെഡ് സ്ട്രീറ്റ് … “”De Wellen”‘ ഏത് രാജ്യത്തെ യുവതികളെയും ഇവിടെ ലഭിക്കും. ഇന്ത്യ ഉൾപ്പെടെ .” ലിൻഡൻ ആഴ്ചകൾ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .വലിയ ഗ്ലാസ് കൂടിനുള്ളിൽ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി നിൽക്കുന്ന പല രാജ്യങ്ങളിലെയും യുവതികൾ Black, White, Mixed Colors…
“യുവതികൾ അധികവും കുടിയേറ്റക്കാരാണോ?” ഞാൻ വിദേശ യുവതികളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ലിന്ഡനോട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഇവരെ ഈ ബിസിനസ്സിന് വേണ്ടി കൊണ്ടുവന്നതാണ്. കൂടാതെ ധാരാളം ഡച്ച് യുവതികളുമുണ്ട് .
“ഡച്ച് യുവതികൾ എന്തിനാണ് വേശ്യാവൃത്തി നടത്തുന്നത്? ഇന്ത്യയിലാണെങ്കിൽ ഉപജീവിതത്തിന് വേണ്ടിയാണ് അധികവും .” ഞാൻ ആകാംഷയോടെ അവരെ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഡച്ച് യുവതികൾ … അവർക്ക് പണമുണ്ടാക്കാൻ വേണ്ടി. കുറഞ്ഞ സമയത്തിനുള്ളിൽ ധാരാളം പണം .പണ്ട് ഒരു പിതാവ് ഇവിടെ വന്നപ്പോൾ മകൾ ഉടുത്തൊരുങ്ങി ഗ്ലാസ് കൂടിനുള്ളിൽ നിൽക്കുന്നത് അദ്ദേഹം കണ്ടു . ആ പിതാവ് എന്ത് പറയാനാണ് … മകളുടെ ഇഷ്ടമല്ലേ … അവൾക്ക് പണമുണ്ടാക്കണം .”
ഞങ്ങൾ ഓരോന്നും സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് ആംസ്റ്റർഡാം തെരുവിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .ആംസ്റ്റർഡാം രാത്രികൾ വളരെ പ്രസിദ്ധിയാര്ജിച്ചതാണ് .
“എനിക്ക് കുറച്ച് പർച്ചേസ് ഉണ്ട്. ഒന്ന് സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ കയറണം .” മിസ്റ്റർ ലിൻഡൻ എതിർവശത്തുള്ള തെരുവിലേക്ക് തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷന് അടുത്തുള്ള റോഡിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു . അവിടെ കണ്ട സ്കോയറിൽ ഒരു സൈക്കിൾ പാർക്കിംഗ് പ്ലെയിസ് .
“അതിന്റെ എതിർഭാഗത്താണ് സൂപ്പർമാർകറ്റ്. എന്തെങ്കിലും വാങ്ങാനുണ്ടോ ?” ലിൻഡൻ നടക്കുന്നതിനിടയിൽ അന്വേഷിച്ചു .
“വേണം, ഇനിക്ക് കുറച്ച് ഭക്ഷണ സാധനങ്ങൾ വാങ്ങിക്കണം.” ഞാൻ ലിന്ഡനെ അനുഗമിക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ കയറി .ട്രോളിയുമായി ഓരോ സെക്ഷനിൽ കൂടി നടന്നുനീങ്ങി .വലിയ സൂപ്പർമാർകെറ്റ് .ലിൻഡൻ ഓരോ സാധനങ്ങളും എടുത്തുനോക്കി അത്യാവശ്യം വേണ്ടത് മാത്രം തിരഞ്ഞെടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാനും അത്യാവശ്യം സാധനങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുത്തു .
ഞങ്ങൾ കൗണ്ടറിൽ എത്തി .ഞാൻ എന്റെ പണം കൊടുക്കുവാൻ പണമെടുത്തു .
‘’No… No… keep it. I will pay.’’ലിൻഡൻ എന്നെ തടഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“അത് വേണ്ട. ഞാൻ പേ ചെയ്തുകൊള്ളാം .” ഞാൻ ലിന്ഡനെ നോക്കി .
പക്ഷെ , ലിൻഡൻ സമ്മതിച്ചില്ല .അദ്ദേഹം പണം കൊടുത്തു . ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
കുറച്ചുദൂരം നടന്നു . പെട്ടെന്ന് ലിൻഡൻ ഒരു ഭാഗത്ത് നിന്നു .ലോങ്ങ് കോട്ടിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്ന് ഓരോ സാധനങ്ങൾ എടുത്തു പേക്കറ്റിൽ നിക്ഷേപിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .
ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ലിന്ഡനെ നോക്കി .
“ഇതൊക്കെ അവിടെനിന്ന് അടിച്ചുമാറ്റിയതാണ്.” പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ലിൻഡൻ പറഞ്ഞു .
‘’Oh. Excellent’’. ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ലിന്ഡനെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Yes. That’s an art.’’ഒരു വീരനായകൻ എന്ന ഭാവത്തിൽ ലിൻഡൻ മന്ദഹസിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
വൈകീട്ട് ഏഴുമണി .സ്കോട്ടേഡ് ഹൗസിൽ സന്ദർശകർ എത്തുവാൻ തുടങ്ങി .പലതരം വേഷക്കാർ . യുവതികളും ധാരാളമുണ്ട് .ഒരു മീറ്റിംഗ് നടക്കുന്നതിൻറെ ലക്ഷണം .
പലതരം ഇരിപ്പിടങ്ങൾ സംഘടിപ്പിച്ച് ഓരോരുത്തർ ആ വലിയ റൂമിൽ ഒത്തുകൂടാൻ തുടങ്ങി .ചിലർ അലസമായി ഉയർന്ന ബോക്സ്സുകളിൽ ഇരിക്കുന്നു .ചിലർ താഴെ കാർപെറ്റിൽ ഇരിക്കുന്നു .അരമണിക്കൂറിനുള്ളിൽ ഏതാണ്ട് ഇരുപതുപേർ എത്തിച്ചേർന്നു .റൂമിൽ ഒരു മെഴുകുതിരി പ്രകാശം മാത്രം .
ഏതാണ്ട് മുപ്പത് മിനിറ്റ് നീണ്ടുനിന്ന മീറ്റിംഗ് .അതിനിടയിൽ ദേഷ്യം കൊണ്ട് സംസാരിക്കുന്നവരെയും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഞാനും ആ റൂമിന്റെ ഒരു കോണിൽ ഇരിപ്പിടം കണ്ടെത്തി .ചിലർ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .അതിനിടയിൽ ഒന്നുരണ്ടു പേര് വന്നു എന്നെ പരിചയപ്പെട്ടു .
“എന്റെ സുഹൃത്താണ്.” ലിൻഡൻ എന്നെ അവർക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി .
ഞാൻ ഓരോരുത്തരെയും ശ്രദ്ധിച്ചു .ചിലർ വെറുതെ പിടിത്തം കൂടുന്നു .ചിലർ അലസമായി ഓരോന്ന് എടുത്ത് കൈയിൽ ചുഴറ്റിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
മീറ്റിംഗ് കഴിഞ്ഞു .ഓരോരുത്തരേയും ,ചിലർ കൂട്ടമായും ഒഴിഞ്ഞുപോകുവാൻ തുടങ്ങി .
അവസാനം ഏഴുപേർ ബാക്കിയായി .മൂന്ന് യുവതികളും , നാല് പുരുഷന്മാരും .
പുറത്ത് ഇരുട്ട് കട്ടപിടിച്ചുകഴിഞ്ഞിരുന്നു .ഇവർ ബാറ്ററി ലാംബ് ഉപയോഗിച്ചാണ് അകത്ത് പെരുമാറുന്നത് .കെട്ടിടത്തിൽ വെള്ളമുണ്ട് .പക്ഷെ , തണുപ്പ് കാരണം തൊടുവാൻപോലും കഴിയുന്നില്ല .
അവർ ഭക്ഷണം പാകംചെയ്യുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .പച്ചക്കറിയും കിഴങ്ങുമാണ് രാത്രി ഭക്ഷണത്തിന് ഉപയോഗിക്കുന്നത് .സൺഫ്ളവറിന്റെ കഴങ്ങാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലായി .
കിഴങ്ങുകൾകൊണ്ട് പാകംചെയ്ത ഭക്ഷണം ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ചിരുന്ന് കഴിച്ചു .അവരുടെ ജീവിതരീതി കണ്ട് എനിക്ക് അത്ഭുതം തോന്നി .ഒരു സുഖസൗകര്യങ്ങളും ഇല്ലാത്ത ജീവിതം . മുറിക്കുള്ളിലാണെങ്കിൽ അസഹ്യമായ തണുപ്പ് .ഞാൻ ജാക്കറ്റ് ഒന്നുകൂടി ശരീരത്തോട് അടക്കിപ്പിടിച്ചു .
എന്തിനാണ് എങ്ങനെ കഷ്ടപ്പാടുകൾ നിറഞ്ഞ് ജീവിക്കുന്നത് എന്ന് ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു .
പക്ഷെ ചോദിച്ചില്ല .
നേരം വെളുത്തിരിക്കുന്നു .എഴുനേൽക്കാൻ തന്നെ കഴിയുന്നില്ല .അസഹ്യമായ തണുപ്പ് കാരണം രാത്രി തീരെ ഉണ്ടാകുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല .പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ ജനവാതിലിൽ കൂടി തണുപ്പ് അകത്തേക്ക് അടിച്ചുകയറുന്നുണ്ടായിരുന്നു .രാത്രി ഒരു പാലകയിലാണ് സ്ലീപ്പിങ് ബാഗ് ഇട്ടു കിടന്നിരുന്നത് .
രാവിലെ ലിൻഡൻ ഒരു കോഫി ഉണ്ടാക്കി എനിക്ക് തന്നു .അതും കഴിച്ച് അവിടെതന്നെ കുറേനേരം കിടന്നു .
ഞാൻ ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു . ഇത് ഇവിടെച്ചെന്ന് അവസാനിക്കും .പെട്ടെന്ന് മനസ്സ് പതറിപ്പോയി .എല്ലാം പെട്ടെന്ന് അവസാനിക്കും എന്ന തോന്നൽ . ഇതല്ലാതെ എന്റെ മുന്നിൽ വേറെ ഒരു വഴിയും കണ്ടിരുന്നില്ല .
ആദ്യമായി ഒരു ജോലി കണ്ടെത്തണം .അതിനായിരിക്കണം അടുത്ത ശ്രമം .
ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് ഫ്രഷ് ആയി .
“ഇനി എന്താണ് പരിപാടി?” ലിൻഡൻ അന്വേഷിച്ചു .
“എനിക്ക് ഒരു ജോലി കണ്ടെത്തണം. അതിന് എന്നെ സഹായിക്കണം .” ഒരു നിമിഷത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“നമുക്ക് കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു സിറ്റിയിൽ ഇറങ്ങണം അവിടെ ഒരു ജോബ് ഓഫീസിൽ എന്റെ ഒരു സുഹൃത്തുണ്ട്. നമുക്ക് സംസാരിച്ചുനോക്കാം .” ലിൻഡൻ തന്റെ തലമുടി ശരിയാക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
രാവിലെ ഏതാണ്ട് പതിനൊന്ന് മണി .ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ആംസ്റ്റർഡാം സിറ്റിയിൽ ഭയങ്കര ജനത്തിരക്ക് .മറ്റു ഡച്ച് നഗരങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് വളരെ തിരക്കേറിയ നഗരം .
ഞങ്ങൾ നടന്നു .ഒരു ജോബ് ഓഫീസിന്റെ മുൻപിലെത്തി .ലിൻഡൻ നേരെ അകത്തേക്ക് കയറിച്ചെന്നു . ഞാൻ ഡോറിന്റെ മുന്പിൽതന്നെ ചുറ്റുപാടുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
മുൻഭാഗം മുഴുവൻ ഗ്ലാസിനാൽ അലംകൃതമായ ആ ഓഫീസിൽ മൂന്നുനാലു പേര് ജോലിക്ക് വേണ്ടിയാവണം ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .ഞാൻ ഓഫിസിലെ എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .പ്രധാന സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്ന യുവതി പുറംതിരിഞ്ഞിരുന്നു തന്റെ ജോലിയിൽ ശ്രദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
ഒരു ടെലിഫോണ് കാൾ … ആ യുവതി അറ്റന്റ് ചെയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിൽ അവർ പെട്ടെന്ന് തിരിഞ്ഞു എന്നെതന്നെ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി .
എന്റെ ഉള്ളിൽ എന്തോ പന്തികേട് തോന്നി .ഞാൻ സാവധാനം ലിന്ഡന്റെ സമീപത്തേക്ക് നീങ്ങി .
“മൈക്കിൾ, എന്താണ്?”ലിൻഡൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.
“ജോലിക്ക് ശ്രമിക്കേണ്ട. എനിക്ക് ഉടനെ ഇവിടെനിന്നും പോകണം .” ഞാൻ ആ യുവതിയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .
“അതെന്താ … ലിൻഡാന്റെ മുഖത്ത് ആകാംഷ.
ഞാൻ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല .വേഗത്തിൽ ഓഫിസിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
ലിൻഡന് എന്റെ പിറകെ എത്തി .
“എന്താണ് അവിടെനിന്ന് പെട്ടെന്ന് പോന്നത്?” വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ ലിൻഡൻ അന്വേഷിച്ചു .
“എന്നെ ആരോ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്. എനിക്ക് ഉറപ്പാണ് . ആ യുവതിയുടെ നോട്ടത്തിൽ അത് അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .” ഞാൻ വേഗത്തിൽ നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“ഹോ … അത് തോന്നലായിരിക്കും.” ലിൻഡൻ എന്നെ സംശയത്തോടെ നോക്കി .
“ഹായ്, തോന്നലല്ല. I am sure.’’ ഞാൻ ഉറച്ച സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ സ്കോട്ടേഡ് ഹൗസിൽ തിരിച്ചെത്തി .
ഒരു കാര്യം ഉറപ്പായി . എന്നെ ആരൊക്കയോ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് .ആ യുവതിയുടെ പെട്ടെന്നുള്ള പെരുമാറ്റത്തിൽ എനിക്കത് ബോദ്ധ്യപ്പെട്ടു .
ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക
ഇവിടെനിന്ന് വേറെ എവിടേക്കെങ്കിലും പോയാലോ ?” ആരും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാത്ത ഒരിടത്തേക്ക് .
ഇവിടുത്തെ ജീവിതം ഏതാണ്ട് അസഹ്യമായിരിക്കുന്നു . രണ്ടുദിവസംകൊണ്ടു തന്നെ മടുത്തു .ഇതിനുള്ളിൽ ഇരുന്നാൽ വിറങ്ങലിച്ചു മരിച്ചുപോകും .
ഇവിടെനിന്നും പോകണം . വേറെ എവിടേക്കെങ്കിലും . നാളെതന്നെ പോകണം .ലിന്ഡന്റെ അടുക്കൽ നാളെതന്നെ പറയാം .
എന്റെ സൈക്കിൾ … അത് ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ പരിസരത്ത് ലോക്ക് ചെയ്ത് വച്ചിട്ട് രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .അവിടെച്ചെന്ന് ഒന്ന് നോക്കുവാൻപോലും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല .
മനസ്സിന് ഒരു സുഖവും തോന്നുന്നില്ല .
ഒന്ന് ഉഷാറാവണം .എങ്ങനെ നിരാശപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഇരുന്നാൽ ശരിയാവില്ല .
എന്റെ ശ്രദ്ധ ഹാളിന്റെ ഒരുഭാഗത്ത് ഇട്ടിരിക്കുന്ന ഡ്രംസിൽ പതിഞ്ഞു .
ഞാൻ അവിടേക്ക് നീങ്ങി . സീറ്റിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു .
ഡ്രം സ്റ്റിക്ക് എടുത്ത് തോന്നിയ വിധത്തിൽ സാവധാനം പ്ലേയ് ചെയ്തുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
“എന്താ മൈക്കിൾ, any problem? ലിൻഡൻ വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഞാൻ ഇന്ന് ഇവിടെനിന്ന് പോകുകയാണ്. എനിക്ക് ഇവിടെ ശരിയാകുന്നില്ല.” ബെഡിന്റെ സൈഡിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ ലിന്ഡനോട് പറഞ്ഞു.
“എവിടേക്കാണ് പോകുന്നത്?”
“എവിടേക്കാണ് എന്നൊന്നും തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല. ഇവിടെനിന്ന് പോകണം. ഇവിടെ എന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു എന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു.” ഞാൻ ഒരുതരം നിസ്സങ്കതയോടേ പറഞ്ഞു.
“എപ്പോഴാണ് പോകുന്നത്?” ലിൻഡൻ ബെഡിൽ നിന്ന് എഴുനേറ്റിനിന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“ഇതാ… ഞാൻ പുറപ്പെടുകയായി. കഴിയുന്നതും സൗത്ത് നെതെർലാൻഡ്സിലേക്ക് പോകണം. ആരും ശ്രദ്ധിക്കപെടാത്ത സ്ഥലത്തേക്ക്.” പൊളിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ജനവാതിലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ഗുഡ് ലക്ക് മൈക്കിൾ… ” ലിൻഡൻ കുറച്ചുനേരത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം എന്നെ നോക്കി.
‘’ Thanks for everything, Linden…’’ ഞാൻ ലിന്ഡന്റെ കൈ കവർന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
വേഗത്തിൽ ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ആംസ്റ്റർഡാം തെരുവുകൾ ഉണർന്നുവരുന്നതേ ഉള്ളു .എവിടേക്കാണ് പോകേണ്ടത്? എവിടെയാണ് എനിക്കൊരു ജോലി നേടി ജീവിക്കുവാൻ പറ്റിയ സ്ഥലം?” അധികം തിരക്കില്ലാത്ത ഒരിടം .
ഞാൻ മാപ്പ് എടുത്ത് അതിൽ നോക്കി അങ്ങിനെ നിന്നു . പെട്ടെന്ന് ഒരു സ്ഥലം എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു .
‘’Tillburg.’’
Utrecht ൻറെയും, Eindhoven ൻറെയും, മധ്യത്തിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു ശരാശരി സിറ്റി.
അതെ, റ്റിൽബർഗിലേക്ക് പോകാം .അതായിരിക്കും എനിക്ക് പറ്റിയ ഇടം .ആംസ്റ്റർഡാമിൽ നിന്ന് വളരെ അകലെ . ആരും ശ്രദ്ധിക്കില്ല .
ഞാൻ ബാഗ് എടുത്ത് വേഗത്തിൽ നടന്നു .ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ എത്തിയിരിക്കുന്നു .എന്റെ സൈക്കിൾ എടുക്കണം .രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു അത് അവിടെ ലോക്ക് ചെയ്തു വച്ചിട്ട് .ഞാൻ നേരെ സൈക്കിൾ വച്ചിരുന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് ചെന്നു .
“ഓ … എവിടെ എന്റെ സൈക്കിൾ … എവിടെപ്പോയി എന്റെ സൈക്കിൾ?”
ഞാൻ ചുറ്റിനും തിരഞ്ഞു .എങ്ങും കാണുന്നില്ല .എന്റെ സൈക്കിൾ മോഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .
ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക ?”
ഒരു സൈക്കിൾ അത്യാവശ്യമാണ് .എവിടെയെങ്കിലും നീങ്ങണമെങ്കിൽ അതിന്റെയത്ര സൗകര്യം വേറെ ഒന്നിനുമില്ല .
ഞാൻ തെല്ല് നിരാശയോടെ തൊട്ടരികിൽ കണ്ട ബഞ്ചിൽ കയറി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
കുറെ നേരം അവിടെതന്നെ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന ചിന്തയോടെ .പിന്നെ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് തോളിലിട്ടുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .
ഒരു സൈക്കിൾ വാങ്ങണം .ഒരു സെക്കൻഡ് ഹാൻഡ് സൈക്കിൾ .ഞാൻ സൈക്കിൾ ഷോപ്പ് തിരയുകയായിരുന്നു .
കുറെ നടന്നു .അവസാനം ഒരു സൈക്കിൾ ഷോപ്പ് ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .അവിടെ അഞ്ചാറു പഴയ സൈക്കിൾ വില്പനക്ക് വച്ചിരിക്കുന്നു .
“ഈ സൈക്കിളിന് എന്ത് വില വരും?” അത്യാവശ്യം നല്ലൊരു സൈക്കിൾ കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ വില അന്വേഷിച്ചു .
“നൂറ്റിഇരുപത്തഞ്ചു ഗിൽഡിന്.” ഷോപ്പ് ഉടമസ്ഥൻ വില പറഞ്ഞു .
“എനിക്ക് ഈ സൈക്കിൾ വേണം. വില കുറച്ചുതരുമോ ?”
ഇല്ല . ഇത് ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ വിലയാണ് .ഗുഡ് കണ്ടിഷൻ … യാത്ര ചെയുവാൻ നല്ല സുഖമുണ്ടാകും .” ഷോപ്പ് ഉടമസ്ഥൻ സൈക്കിളിന്റെ നിലവാരത്തെക്കുറിച്ച് പറയുവാൻ ആരംഭിച്ചു .
“ഞാൻ നൂറു ഗിൽഡിന് തരാം.” തെല്ല് സങ്കോചത്തോടെ ഞാൻ അയാളെ നോക്കി .
അയാൾ കുറച്ചുനേരം ആലോചനയിൽ മുഴുകി .
‘’Okay… hundred gulden… agreed.’’ അയാൾ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
ഞാൻ നൂറു ഗിൽഡിന് നൽകി സൈക്കിൾ വാങ്ങി . അതിനുശേഷം ഒന്ന് ചവിട്ടി നോക്കി .
“ഉം … കൊള്ളാം, വലിയ തെറ്റില്ല.”
ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് സൈക്കിളിന്റെ പിറകിൽ വച്ചു കെട്ടി .അതിനുശേഷം ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനില്ലെക്ക് സാവധാനം നീങ്ങി .
“റ്റിൽബർഗ്. ഒരു ടിക്കറ്റ് .” കൗണ്ടറിനുള്ളിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
കൗണ്ടറിലെ യുവതി ടിക്കറ്റ് എന്റെ നേരെ നീട്ടി .
“ഏത് പ്ലാറ്റഫോമിലാണ് റ്റിൽബർഗ് ട്രെയിൻ എത്തുന്നത്?” ഞാൻ അവരെ നോക്കികൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“പ്ലാറ്റ്ഫോം നമ്പർ രണ്ട്. സമയം രണ്ടുമണി ” അവർ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം 1:45.സമയമുണ്ട് . സാവധാനം സൈക്കിൾ എടുത്ത് പ്ലാറ്റ്ഫോം രണ്ടിൽ എത്തി .അവിടെ ഒരു ബഞ്ചിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു .
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ധാരാളം യാത്രക്കാർ .പ്ലാറ്റ്ഫോമിന് മുകളിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന സൈൻ ബോർഡിൽ പോകുന്നതും വരാനിരിക്കുന്നതുമായ ട്രെയിനുകളുടെ പേരുകളും സമയവും മിന്നിമറയുന്നു .
വളരെ പഴക്കംചെന്ന ആംസ്റ്റർഡാം സെൻട്രൽ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ .കാണുവാൻ തന്നെ വളരെ ഭംഗി തോന്നി .
ഞാൻ യാത്രക്കാരെ ശ്രദ്ധിച്ചു .പല രാജ്യക്കാർ ,പല നിരത്തിലുള്ളവർ . യൂറോപ്പിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നും വന്നു തിരികെ പോകുന്നവർ .
സമയം രണ്ടുമണി .
റ്റിൽബർഗ് ട്രെയിൻ എത്തിച്ചേർന്നു .
ഞാൻ സൈക്കിളിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന ലഗ്ഗേജ് സഹിതം ലഗ്ഗേജ് ക്യാബിനിൽ കൊണ്ടുചെന്നു വച്ചു .ശേഷം ഒരു കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ കയറി .
സീറ്റിന്റെ മുകൾഭാഗത്ത് നോൺസ്മോക്കിങ് പ്ലേസ് എന്ന് എഴുതിവച്ചിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ സ്മോക്കിങ്ങ് പ്ലേസ് നോക്കി ഒരു ജനവാതിലിന്റെ സൈഡിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു .
ട്രെയിൻ നീങ്ങിത്തുടങ്ങി .
നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ വടക്കുനിന്നും തെക്കോട്ടുള്ള യാത്ര . ഈ ഓട്ടം ഇവിടെച്ചെന്ന് അവസാനിക്കും ? ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്ത് കത്തിച്ചശേഷം പുറത്തേക്ക് കണ്ണുംനട്ടിരുന്നു .പരന്നുകിടക്കുന്ന പച്ച പുതപ്പണിഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങൾ .അവിടവിടെ ഭവനങ്ങൾ മിന്നിമറയുന്നത് കാണാം .കമ്പിവേലി കെട്ടിയ പുൽപ്രദേശങ്ങളിൽ പശുക്കൾ കൂട്ടംകൂട്ടമായി മേഞ്ഞു നടക്കുന്നു .വലിയ സൺഫ്ളവർ കൃഷിയിടങ്ങൾ , ട്യൂലിപ്പ് പുഷ്പ പാടങ്ങൾ ,ഇടയ്ക്കിടെ മിന്നിമറയുന്ന വിൻഡ്മിൽസ് ,കനാലുകൾ , വെള്ളക്കെട്ടുകൾ ,
ഞാൻ സാവധാനം സീറ്റിലേക്ക് ചാരികിടന്നു .കണ്ണുകൾ ഉറക്കക്ഷീണത്തിൽ അടയുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .കഴിഞ്ഞ രണ്ടു ദിവസങ്ങളിലെ ഉറക്കം തീരെ തൃപ്തികരമായിരുന്നില്ല .
വൈകുന്നേരത്തോടെ ഞാൻ ടിൽബർഗിൽ എത്തിച്ചേർന്നു . ഒരു സാധാരണ സിറ്റി .ആംസ്റ്റർഡാമിലെ പോലെ തിരക്കില്ല .ഏതാണ്ട് Eindhoven നെ പോലെ . എനിക്ക് അവിടം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു .
ഞാൻ ടിൽബർഗിൽലൂടെ അങ്ങിനെ സൈക്കിളിൽ കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എവിടെയെങ്കിലും താങ്ങുവാനുള്ള ഇടം കണ്ടെത്തണം .
പെട്ടെന്ന് ഒരു ഇന്ത്യൻ പലചരക്കുകട എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു .പുറത്ത് അഞ്ചാറു പേര് കൂട്ടംകൂടി നിന്ന് സംസാരിക്കുന്നുണ്ട് .ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തന്നെ അവർ ഇൻഡ്യാക്കാരനെന്ന് മനസിലായി .ഞാൻ നേരെ അവരുടെ അടുക്കലേക്ക് നീങ്ങി .അവരുടെ സംസാരം ഹിന്ദിയിൽ ആണെന്ന് മനസ്സിലായി .
“ഹലോ … ഞാൻ ഇന്ത്യയിൽ നിന്നാണ് വരുന്നത്.” ഞാൻ ഹിന്ദിയിൽ അവരോട് പറഞ്ഞു .
“ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് സൈക്കിളിൽ …?” ഒരാൾ ആകാംഷയോടെ എന്നെ നോക്കി .
“അതെ … കേരളത്തിൽ നിന്ന്.” ഞാൻ പിന്നിട്ട വഴികൾ അവരുടെ അടുക്കൽ വിശദീകരിച്ചു .
“എവിടെയാണ് ഇപ്പോൾ തങ്ങുന്നത്?” ഒരാൾ അന്വേഷിച്ചു .
“എനിക്ക് എവിടെയെങ്കിലും ഒരു താമസസൗകര്യം വേണം.” ഞാൻ ആവശ്യം അവരെ അറിയിച്ചു .
“സുജിത്ത് സാബിനെ കാണുക. അദ്ദേഹമാണ് ഈ ഷോപ്പ് നടത്തുന്നത് .അദ്ദേഹം സഹായിക്കും .” കൂട്ടത്തിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞു .
സൈക്കിൾ ഗ്രോസറി ഷോപ്പിന് അരികിൽ വച്ചശേഷം നേരെ കടയുടെ അകത്തേക്ക് കയറി .ഒരു തലേക്കെട്ടുകാരൻ പഞ്ചാബി കൗണ്ടറിൽ ഇരിക്കുന്നു .അദ്ദേഹം ആയിരിക്കണം മിസ്റ്റർ സുർജിത്ത് .
‘’Sir, Mr. Surjeet?’’ ഞാൻ വിനയത്തോടെ അയാളെ നോക്കി .
‘’Yes… എന്താണ് വേണ്ടത്?” അയാൾ ചോദ്യരൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി .
ഞാൻ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി . മിസ്റ്റർ സുർജിത്ത് എന്നെ ആകാംഷയോടെ നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു .”എനിക്ക് കുറച്ചുദിവസം നിൽക്കുവാൻ എവിടെയെങ്കിലും സൗകര്യം ചെയ്തുതരണം I need your help.’’
‘എത്ര കാലമായി കേരളത്തിൽ നിന്ന് പുറപ്പെട്ടിട്ട്?”
“ഒന്നര വര്ഷം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.”
പിന്നെയും ധാരാളം ചോദ്യങ്ങൾ .എല്ലാത്തിനും ഞാൻ മറുപടി നൽകി .
“Okey, കുറച്ചു കഴിയട്ടെ. എന്തെങ്കിലും ഒരു പരിഹാരം ഉണ്ടാക്കാം .” മിസ്റ്റർ സുർജിത്ത് കൗണ്ടറിലെ ജോലിത്തിരക്കിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“വളരെ നന്ദി, സാർ.”
ഞാൻ സുർജീത്തിന്റെ സഹായത്തിനായി അവിടെ നിന്നു .
കാത്തിരിപ്പ് രാത്രി എട്ടുമണി വരെ നീണ്ടു .
“കിഷോർ, ഇവിടെ വരൂ.” മിസ്റ്റർ സുർജിത്ത് പുറമെ നിന്നിരുന്നവരിൽ ഒരാളെ വിളിച്ചു .
“സാബ് …” കിഷോർ വിനയഭാവത്തിൽ അകത്തേക്ക് വന്നു.
“മൈക്കിളിനെ നിങ്ങളുടെ കൂടെ അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യണം.”
“ശരി, സാബ്.” കിഷോർ പറഞ്ഞു .
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ കിഷോറും കൂട്ടരും താമസസ്ഥലത്തേക്ക് പുറപ്പെട്ടു.ഞാനും അവരെ അനുഗമിച്ചു .
ഒരു വലിയ ഫ്ളാറ്റിന് താഴെ ഞങ്ങൾ എത്തിച്ചേരുന്നു .
“ഇതാ ഇവിടെയാണ് ഞങ്ങൾ താമസിക്കുന്നത്. നാലാം നിലയിൽ .” കിഷോർ ഫ്ളാറ്റ് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ആ ഫ്ളാറ്റ് ശ്രദ്ധിച്ചു .ആറേഴ് നിലകളുള്ള വലിയ ഒരു ഫ്ളാറ്റ് .വളരെ നീളത്തിൽ കിടക്കുന്ന ഇതിൽ ഏതാണ്ട് നൂറു കുടുംബങ്ങൾക്ക് താമസിക്കാനുള്ള സൗകര്യം ഉണ്ടാകും .
താഴെ പാർക്കിംഗ് പ്ലെയിസിൽ സൈക്കിൾ വച്ചശേഷം ലഗ്ഗേജുമെടുത്ത് ലിഫ്റ്റിൽ കയറി ഞങ്ങൾ നാലാം നിലയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
ഡോർ തുറന്നു അകത്തുകയറി .
വലിയ ഒരു ഫ്ളാറ്റ് . ധാരാളം റൂമുകൾ , ഒരുഭാഗത്ത് ടി .വി ., അല്ലാതെ ഫർണിച്ചർ ആയി വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ യാതൊന്നും കാണുവാനില്ല .
ഇവർ നാലുപേർ മാത്രമാണ് ഇവിടെ താമസം എന്ന് തോന്നി .കൂടാതെ റൂമുകളിൽ ഓരോ ബെഡ് അല്ലാതെ വേറെ ഫർണിച്ചർ ഒന്നും കാണുവാനില്ല .
ഞാൻ ലഗ്ഗേജ് എടുത്തു ഒരുഭാഗത്ത് കൊണ്ടുവന്നു വച്ചു .
നാലുപേർക്കും കുറച്ചു ഡ്രസ്സുകൾ അല്ലാതെ വേറെ ഒന്നും കാണുവാനില്ല .
“ഇന്ത്യയിൽ എവിടെനിന്നാണ് വരുന്നത്?” ഞാൻ കിഷോറിനോട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഞാനും ഹുക്കം സിങ്ങും പഞ്ചാബിൽ നിന്ന്, അർജുനനും വിവേകും ഹരിയാനയിൽ നിന്ന്.”
“നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ എത്ര കാലമായി താമസം?”
“ഹോ, വെറും നാലുമാസം.” അർജുൻ നിസ്സാരമട്ടിൽ പറഞ്ഞു .
“എങ്ങിനെ നിങ്ങൾ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ എത്തി?” ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഏജന്റ് മുഘേന.” വിവേക്ക് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
എനിക്ക് ഒരു കാര്യം പിടികിട്ടി .അവർ Refugees’’( അഭയാർത്ഥികൾ) ആയാണ് നെതെർലണ്ടിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നത് .
“പാസ്പോര്ട്ട് എവിടെ?” ഹുക്കും ആകാംഷയോടെ എന്നെ നോക്കി .
“എന്റെ കൈവശമുണ്ട്.” ഞാൻ പറഞ്ഞു .
‘’Ban… Chood…’’ അവർ ഓരോന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അന്യോന്യം നോക്കി ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി.
മിസ്റ്റർ വിവേക്ക് എന്റെ സമീപത്ത് വന്നിരുന്നു .
‘മൈക്കിൾ, പാസ്പോർട്ട് നശിപ്പിച്ചുകളയൂ. Political asylum ആവശ്യപ്പെടൂ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ ഇവിടെ കഴിയാം.
“ധാരാളം പണം കിട്ടും. ഇന്ത്യയിൽ എന്ത് ലഭിക്കുവാനാണ് . ഇവിടെ വെറുതെ പണം കിട്ടും .” ഹുക്കും ഗൗരവത്തോടുകൂടി എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ആദ്യം പാസ്സ്പോർട്ട് നശിപ്പിക്കുക. ശേഷം വി.വി.യിൽ എനിക്ക് രാഷ്ട്രീയ അഭയം വേണമെന്ന് പറയുക . അവർ വിവരങ്ങൾ ശേഖരിച്ച ശേഷം അവർ വിവരങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞ ശേഷം താമസിക്കാനും ഭക്ഷണത്തിനും കാശു തരും .” കിഷോർ ഉത്സാഹത്തോടുകൂടി എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“പിന്നെ !!” ഞാൻ അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി
“പിന്നെ കേസ് നടക്കും. അഭയാർത്ഥി അല്ല എന്ന് തോന്നിയാൽ വേഗം പുറത്തു പോകണം എന്ന് പറയും .അതിന് കുറെ സമയം എടുക്കും .പോകണമെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അടുത്ത രാജ്യത്തേക്ക് പോകാം .അങ്ങിനെ കാര്യങ്ങൾ നീണ്ടുനീണ്ടു പോകും .നാട്ടിൽനിന്ന് ഒരു ന്യൂസ് പേപ്പർ റിപ്പോർട്ട് സംഘടിപ്പിക്കണം .എന്റെ സ്ഥാലത്ത് ഭയങ്കര പ്രശ്നങ്ങളാണ് . അവിടേക്ക് തിരികെ ചെന്നാൽ ജീവന് ആപത്താണ് എന്ന് പറയണം .അപ്പോൾ വേഗത്തിൽ രാഷ്ട്രീയ അഭയം ലഭിക്കും .ശേഷം കുറച്ചുകാലം കഴിഞ്ഞാൽ കുടുംബത്തെ കൊണ്ടുവരാം .ശേഷം ഹാപ്പി ലൈഫ് .”കിഷോർ പറഞ്ഞു നിർത്തി .
“ഇവിടേക്ക് വരുവാൻ ഏജന്റിന് എത്ര പണം കോടുത്തൂ?” ഞാൻ അവരുടെ സംസാരം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഞാൻ 50000 രൂപ.” കിഷോർ പറഞ്ഞു .”ഹുക്കം 65000 രൂപ ,വിവേക് 55000 രൂപ ,അർജുൻ 75000 രൂപ .”
“ചിലപ്പോൾ ഇവിടെനിന്ന് തിരികെ പോകേണ്ടി വന്നാലോ …?” ഞാൻ നാലുപേരെയും മാറിമാറി നോക്കി .
“ഹായ്, ഒരിക്കലുമില്ല, ഇതാ യു. എൻ . പേപ്പർ . ഇത് ഞങ്ങളെ അഭയാർഥികളായി അംഗീകരിച്ചതാണ് .” വിവേക് പേഴ്സിൽ നിന്നും ഒരു പേപ്പർ എടുത്തു കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എന്താ … നോക്കുന്നില്ല?” ഹുക്കം സിങ് എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന വിധത്തിൽ ചോദിച്ചു .
“നോക്കാം.” ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
പക്ഷെ … എന്റെ ദയനീയ സ്ഥിതി അവർക്ക് അറിയില്ല .എന്റെ തലയിൽ വലിയൊരു ഭാരം ഇരിക്കുന്നത് .ആ ഭാരം വച്ചുകൊണ്ട് എനിക്ക് എങ്ങിനെ രാഷ്ട്രീയ അഭയം ആവശ്യപ്പെടുവാൻ കഴിയും .
“ഹോ, ഓർക്കുവാൻകൂടി കഴിയുന്നില്ല.
പെട്ടെന്ന് മിസ്റ്റർ Mr. Brasz പറഞ്ഞതിന്റെ അര്ത്ഥം എന്റെ തലച്ചോറിലൂടെ മിന്നിമറഞ്ഞു .
എനിക്ക് അങ്ങിനെ കഴിയുമോ ?
Mr. Teer ന്റെ പ്രസംഗം എന്റെ ചെവിയിൽ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
അതെ , ഞാൻ തീയുടെയും കടലിന്റെയും നടുവിലാണ് .
രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു . സമയം ഏതാണ്ട് ഏഴുമണി ആയിരിക്കുന്നു .കിഷോറും കൂട്ടരും ഉണർന്നിട്ടില്ല .ഞാൻ അവർതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് കുറേനേരം അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
അവർക്ക് ഹിന്ദി അല്ലാതെ വേറൊരു ഭക്ഷയും അറിയില്ല . ഇവർ യൂറോപ്പിൽ വന്നു എന്ത് ചെയ്യുവാനാണ് ? ഡച്ച് ഗോവെര്മെന്റിൽ നിന്നും ലഭിക്കുന്ന ചെറിയ ആനുകൂല്യങ്ങൾ … ഇത് മാത്രമാണ് അവരുടെ ലക്ഷ്യം .അവർക്ക് ഏത് രീതിയിൽ വേണമെങ്കിലും അഭിനയിക്കാം .
മാസത്തിൽ അഞ്ഞൂറ് ഗിൽഡിന് താഴെ ഡച്ച് ഗവേര്മെന്റിൽ നിന്ന് ലഭിക്കും .ഇവിടെ ജോലി ചെയ്യുവാൻ അനുവദിക്കില്ല .അഞ്ഞൂറ് ഗിൽഡിന് എന്നത് അത്യാവശ്യം ഭക്ഷണത്തിന് മാത്രം കഷ്ടിച്ച് തികയും .
തലേന്ന് രാത്രി വെറും അഞ്ച് ഗിൽഡനുവേണ്ടി ഹുക്കാം സിങ്ങും , വിവേകയും തമ്മിൽ വളരെ നേരം ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഇവർ വെറും പണത്തിന് വേണ്ടി… ഇതിൽ കവിഞ്ഞതൊന്നും ഇവർക്കിടയിലില്ല .
രാവിലെ 8:30 എല്ലാവരും എഴുന്നേറ്റു ..കിഷോറും ഹുക്കും സിങ്ങും പ്രഭാതഭക്ഷണം തയ്യാറാക്കുന്നതിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു .
ഇന്ത്യൻ റൊട്ടിയും ദാൽ കറിയും …
ഞാനും അവരുടെകൂടെ പ്രഭാതഭക്ഷണത്തിൽ പങ്കുകൊണ്ടു .
ഒറ്റദിവസം കോണ്ടുതന്നെ ഇവരുടെ കൂടെയുള്ള ജീവിതം എനിക്ക് മടുത്തു .എന്തോ … ഇവരുടെ കൂടെ ഇടപഴകാൻ എനിക്ക് കഴിയുന്നില്ല . വെറും പണത്തിന്റെ കണക്ക് പറഞ്ഞുനടക്കുന്ന കുറച്ചു മനുഷ്യർ .
ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്തു പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ടിൽബർഗ് വളരെ നല്ല സിറ്റി . Calm and quite place… ഞാൻ സിറ്റി ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനം സൈക്കിളിൽ നീങ്ങി .
അതിനിടയിൽ ഒരു ഫാസ്റ്റ്ഫുഡിൽ കയറി .അത്യാവശ്യം വിശപ്പുണ്ട് .ഒരു പോറ്റാറ്റോ ഫ്രൈ വാങ്ങി അതിൽ ടൊമാറ്റോ സോസും കെച്ചപ്പും ,ചേർത്തുകഴിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു ബഞ്ചിൽ കുറേനേരം ഇരുന്നു .
സിറ്റിയിൽ ഡച്ച് പോലീസ് അവിടെയവിടെയായി നടന്നുനീങ്ങുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .എന്നെ അവർ ശ്രദ്ധിക്കുന്നേ ഇല്ല .അലക്സ്ഉമായി പിരിഞ്ഞതിൽ പിന്നെ ആരും എന്നെ ചെക്ക് ചെയ്തിട്ടില്ല .കാരണം ഇനിക്ക് ഒരു യൂറോപ്യൻ ഫീച്ചർ കൈവന്നിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ അടുത്തുകണ്ട പബ്ബിലേക്ക് കയറി .
“ഒരു ബിയർ …” കൗണ്ടറിലിരിക്കുന്ന യുവതിയോട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
അവർ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ബിയർ കൊണ്ടുവന്നു മുന്നിൽ വച്ചു . ബിയർ ആസ്വതിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ യുവതിയെ പരിചയപ്പെട്ടു .
“പേര് മോണിക്ക.”
“വെൽ, മോണിക്ക … എനിക്ക് റ്റിൽബെർഗ് പരിചയമില്ല. എന്നെ ഒന്ന് സഹായിക്കാമോ ?” ഞാൻ മോണിക്കയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“തീർച്ചയായും … ഞാൻ എന്ത് സഹായമാണ് ചെയ്തുതരേണ്ടത്?” മോണിക്ക വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കി .
“എനിക്ക് താമസിക്കാൻ ഒരു സ്റ്റുഡൻറ് റൂം വേണം.”
“ഓ … അതത്ര പ്രശ്നമുള്ള കാര്യമല്ല. ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ നോക്കിയാൽ ധാരാളം പേയിങ്ങ് ഗസ്റ്റിൻറെ വിലാസം ലഭിക്കും .” മോണിക്ക എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതാണ് പ്രശനം. എനിക്ക് ഡച്ച് വായിക്കുവാൻ അറിയില്ല .” ഞാൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവരെ നോക്കി .
‘’Oh, don’t worry, I will help you, Michael.’’മോണിക്ക പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അകത്തെ റൂമിലേക്ക് ചെന്നു ന്യൂസ്പേപ്പർ എടുത്തു തിരികെ വന്നു.
കുറച്ചു തിരച്ചിലിന് ശേഷം ഒരു ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ അഡ്രസ്സ് എഴുതി എന്നെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“Look, Michael… രണ്ട് അഡ്ഡ്രസ്സുണ്ട്. ഇതിൽ ഏതെങ്കിലും റെഡിയാകും .ശരി … ഇപ്പോൾ എവിടെയാണ് താമസം ?”
“ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ കൂടെ. പക്ഷെ , എനിക്ക് വേഗത്തിൽ അവിടെനിന്നും മാറണം .”
‘’Anyway… Thanks of the help.’’ ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഹസ്തദാനം നൽകി പുറത്തേക്കിറങ്ങി.
ഞാൻ ആദ്യത്തെ അഡ്രസ്സിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ഒരു മധ്യവയസ്ക വന്നു വാതിൽ തുറന്നു .
“എന്താണ് വേണ്ടത്?” അവർ അന്വേഷിച്ചു .
“ഒരു സ്റ്റുഡൻറ് റൂം അന്വേഷിച്ചു വന്നതാണ്.” എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
‘’Well … Mihael. ഇന്നലെ ആ റൂം ഒരു സ്റ്റുഡന്റിന് കൊടുത്തു. പക്ഷെ , ഇതുവരെ അയാൾ വന്നിട്ടില്ല .”
ഞാൻ അവരെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിന്നു . അവർ തുടർന്നു .
“ഒരു കാര്യം ചെയൂ. രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞു വരൂ . അയാൾ എത്തിയില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ റൂം തരാം .”
‘’Thank you, ma’am, ഞാൻ രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞു വരാം.” ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
ഇവിടെ റൂം കിട്ടുമെന്ന് യാതൊരു ഉറപ്പുമില്ല .ഏതായാലും അടുത്ത അഡ്രസ്സിൽ അന്വേഷിക്കാം .
ഞാൻ രണ്ടാമത്തെ അഡ്രസ് തിരക്കി പുറപ്പെട്ടു .