I woke up in the morning, my mind overflowing with a yearning for the Netherlands. How many countries had I traveled to? Yet, Holland… there was something truly special about it—a kind of allure, a unique joy. I had always felt a certain inexplicable sensation there. Perhaps that was the reason my mind kept urging me to return.
I took my bicycle and began to pedal slowly. My destination was Köln Railway Station. As I passed by, I noticed the Köln Cathedral, but unlike the previous evening, the crowds were nowhere to be seen.
Köln Railway Station was bustling with people. It was a very old station, steeped in history, and possessed a unique charm. I went directly to the ticket counter and bought a ticket to Eindhoven, which was about seventy kilometers from Köln.
Within half an hour, the train was on its way, carrying me toward Eindhoven. The border areas were dense with pine forests, and soon, the train crossed from Germany into the Netherlands. The landscape transformed into vast Dutch plains, blanketed in greenery. Much of the land was below sea level—about half of the Dutch territory lies roughly one meter below, with twenty-five percent of the population living in these low-lying areas. The Netherlands is divided into twelve provinces and crisscrossed by thousands of canals, many of which are navigable.
At noon, the train arrived in Eindhoven. I retrieved my bicycle from the luggage compartment and stepped outside. The sun was shining brightly, and the city was teeming with people. Everyone seemed to be in high spirits, enjoying the summer. Yes, Holland was alive with the happiness of summer. I pedaled slowly down the street, noticing two female police officers walking leisurely, observing everything around them. They had revolvers on their belts, but Holland was always such a peaceful place.
____
“Where should I go…?” I pondered.
What about the Konings? I considered for a moment but decided it would be better to visit Derik instead. I briefly thought about the Rotary Club of Eindhoven. If I went there, I was sure they would help. But… what would I say?
Then, I thought about Mr. Teer. If he asked why I had come back to Holland, what would I say? Yes… I would tell him that I wanted to live in Holland. But what if he asked if the goodwill mission was over and why I was still hanging around? My thoughts wandered in different directions until I finally made a decision. I wouldn’t visit anyone from the Rotary; it would be better to seek help from someone outside the organization.
I thought about Mr. Janessen. He was a close friend, and it seemed wise to meet him first. I had his address, and the rest could be figured out later.
I made my way to Mr. Janessen’s address. When I found the house, I rang the doorbell and waited.
“Can I meet Mr. Janessen?” I asked the man who opened the door.
“Hey, young man, which Janessen?” he asked, looking at me with wide eyes. “Maybe you’ve got the wrong address.”
“No, no, that’s not possible,” I replied, surprised, and handed him the address.
He scanned the lines and then took a deep breath. “Yeah, the address is correct, but there’s no one here by the name of Janessen,” he said, still looking at me with a puzzled expression.
I was astonished. Did Mr. Janessen give me a fake address? I began to doubt everything.
What should I do? He had told me he worked at Philips. So, I decided to inquire there.
I went directly to the Philips office.
“What can I do for you?” the security officer at the front desk inquired.
“My friend, Mr. Janessen, works here. I’d like to see him,” I said earnestly.
“That’s fine. Do you know which section he works in?” he asked, maintaining a solemn expression.
“No,” I replied, watching his face carefully. “I have no idea.”
“Well, what’s his full name?” he asked quickly. “I mean, his family name.”
I handed over his full name and address.
The security officer started searching for Mr. Janessen’s details in the computer and the staff list. After a few moments, he licked his lips and looked at me sympathetically.
“I’m sorry, man. There’s no one by that name working at Philips.”
I was stunned. Mr. Janessen… he was a close friend of mine in Wilhelmina. Why had he given me a fake address? Who was he really? What was his true name? Thousands of questions flashed through my mind.
Slowly, I walked out of Philips, utterly perplexed.
—
I walked aimlessly down the street, searching for another address. Eventually, I found Esther’s address.
“Yeah, she’s a better option,” I thought, and headed to her place.
Her room was upstairs. I parked my bicycle beside the road and made my way to her room.
I thought about Esther. She was a regular at Wilhelmina, known for her carefree nature. Sometimes, she would drink. At about eighteen, she had attractive features and carried herself with an elegant grace.
I pressed the doorbell and waited outside. There was no response. After waiting for some time, I hesitantly touched the door. It swung open—it wasn’t latched.
I pushed the door wider and peeked inside. Esther was lying on a bed on the floor. She slowly raised her head when she saw me.
“Esther, what happened?” I asked, moving closer to her.
“Oh, not feeling well,” she replied in a tired voice.
“You have a fever. When did it start?” I asked, touching her forehead.
“Last night,” she said, looking at me. “Pain all over my body. I can’t even get up.”
“Have you eaten anything?” I inquired.
She took a deep breath and shook her head. “No.”
“No? You need to eat something,” I said, noticing her exhaustion. “I’ll get you something.”
“Hmm.” She nodded weakly.
I went out onto the street, contemplating what to buy. Spotting a cafeteria, I bought a pizza and returned to her room.
“I brought a pizza. Do you want anything to drink?” I asked, watching her face for a response.
“Yeah…” Esther slowly sat up and leaned against the wall. “Coffee would be nice. The kitchen is over there.” She pointed.
I went to the kitchen and put the coffee on. When it was ready, I brought it to her and watched as she started eating the pizza.
“Where are you coming from?” she asked tiredly.
I looked at her for a moment and then smiled softly. “I’ve come all the way from Denmark. So, I need a place to sleep tonight,” I said, looking at her hopefully.
She sighed. “Oh, sure, you can stay here,” she replied, raising her head slightly. “It’s not a problem.”
“Oh, thank you, Esther,” I said gratefully.
“What’s your next plan?” she inquired.
I smiled. “I haven’t decided yet. I’m heading to another city tomorrow.”
We sat there chatting, and I could see she was beginning to feel better.
That night, I shared her room. It felt good to have a helping hand in Eindhoven.
The next morning, I woke up to find it was already past eight o’clock. I got out of bed and looked over at Esther—she was still sound asleep.
I went to the kitchen, made two coffees, and returned.
“Hi, Esther,” I said, gently patting her. “How did you sleep?”
“Hmm,” she murmured, looking up at me listlessly.
“Good morning. Here’s some coffee. How are you feeling now?” I asked, extending her the cup.
“Yeah, I feel better,” she replied, sitting up slowly and taking the coffee.
“Well, I’m on my way,” I said as I watched her sip her coffee.
She stared at me for a moment. “Where are you going now?”
“I haven’t decided yet,” I replied as I walked to the bathroom.
After a refreshing bath, I felt more energetic. I returned to the room; Esther was still lying on the bed.
I changed clothes and got ready to leave. She watched me curiously.
“Michael, contact me when you’re in Eindhoven again,” she reminded me.
I smiled. “Sure. And thanks for everything,” I said, giving her a soft kiss.
“You’re welcome,” she said, looking at me warmly.
I stepped outside. It was a sunny day, and a cool breeze gently caressed my skin.
I took out a map, studied the places in the Netherlands, and paused for a moment.
“Where should I go?”
Suddenly, a place caught my eye. “Utrecht…”
Yes… off to Utrecht. It’s situated in the middle of Holland, not far from Eindhoven.
I got on my bicycle and rode off.
—
**Utrecht…** “It might be 65 kilometers from Eindhoven,” I calculated in my mind as I set off in that direction. The weather was fine; the sky was draped in a silken blue, and the temperature hovered around 15 degrees Celsius.
The sprawling plains of the Netherlands stretched before me. There was hardly any distinction between cities and villages, much like in Kerala. Farmlands were everywhere, with various crops under cultivation, including sunflowers. In some places, windmills stood tall—the quintessential symbol of Holland.
I pedaled slowly, savoring the charming surroundings. I felt I was nearing Utrecht, but it seemed wise not to enter the city that day. If I couldn’t find accommodation, it would be a problem. So, I searched for a good spot to pitch my tent.
____
The next morning, I entered Utrecht. It was a large city, bustling with life. I wandered through the streets, my mind teeming with thoughts. The streets were crowded; people seemed to be in the midst of summer celebrations. Tables and chairs lined the roads in front of pubs and restaurants, with many sitting and enjoying their drinks cheerfully.
I stopped my bicycle at the side of the road. “I need something to drink,” I thought, and found a seat in front of a café.
“Hello, sir, what would you like?” the waiter asked.
“A coffee, please.”
Within minutes, a hot cup of coffee was placed before me. I sipped it slowly, taking in the lively atmosphere. Across from me, a man was enjoying a beer.
“Hi, it’s bright sunshine, yeah?” he remarked with a smile.
“Yeah, a sweet sunny day,” I agreed, glancing up at the sky.
He noticed my bicycle. “Well, are you touring by bike?” he asked, eyes wide with curiosity.
“Yes,” I replied.
We struck up a conversation. “Really? Where are you headed?” Mr. Baxs inquired.
“Well, I plan to stay in Utrecht for a while,” I said with a smile. “I’m looking for accommodation.”
“Are you?” he mused for a moment before continuing. “Okay, here’s what you should do. Check the newspaper.” He looked at me curiously. “You’ll find plenty of addresses for paying guests. Inquire there—you’re bound to find something.”
I sighed. “But… I don’t know how to read Dutch,” I admitted, disappointed.
He laughed. “Oh, well, Michael, I’ll help you.”
Mr. Baxs went inside the café and returned with a Dutch newspaper. He scanned it closely.
“Yeah, here are some addresses,” he said, looking up from the paper. “There’s one on Ellen Street that might have a room.”
I thanked Mr. Baxs and set off in search of Ellen Street. I found the address quickly and rang the doorbell. A middle-aged woman opened the door and looked at me questioningly. I got straight to the point.
“Ma’am, I’m a traveler, and I need a room in Utrecht.” She watched me for a moment.
“Oh, my dear young man, I’m very sorry,” she said apologetically. “The room has already been taken.”
I bid her goodbye and walked away.
“What’ll I do now? I have to find something…” I thought to myself as I slowly made my way towards the city center.
___
The city center was bustling with people, all enjoying the summer weather. Some were sitting in the middle of the square, lounging on the steps of a prominent building. The building housed the Utrecht Head Post Office and a bank. There were almost ten steps leading up to the ATM, and a long queue had formed.
I parked my bicycle and sat on the steps, simply observing the scene. Young people in beautiful summer clothes, their bodies exposed to the warm sun, walked hand in hand along the streets. Utrecht was bigger than Eindhoven, and just sitting there, one could fully enjoy the vibrant atmosphere.
It was a fantastic sunny day. The brightness of the sunshine reflected off the buildings on both sides of the road, creating a pleasant sight.
I rolled a cigarette, using a cigarette paper and some tobacco, and lit it.
“Can I borrow your lighter, please?” a voice nearby interrupted my thoughts.
“Sure… here it is,” I replied, handing him the lighter. He smiled, lit his cigarette, and returned it to me.
“Nice weather, isn’t it?” he said, looking at me.
“Yeah,” I smiled.
“Where are you from?” he asked, glancing at my bicycle.
“India,” I replied, watching the bustling street.
“Oh, from India?” he asked, his eyes widening in surprise.
“Yeah, but it’s not all that far away,” I explained.
“Oh, great,” he said, still amazed. “Really great. I’m Robert de Grave.”
“Hi, Robert, I’m Michael,” I said as we introduced ourselves and shook hands.
“Why are you sitting here?” Mr. Robert asked. “Where are you coming from?”
“I spent last winter in Eindhoven. Afterward, I traveled to Germany and Denmark and have now returned to Holland,” I explained, showing him a clipping from a Dutch newspaper.
He read the article and studied me for a moment. “Well, wonderful. So, what’s your next plan?”
I sighed. “I’m searching for accommodation. I’d like to find a room as a paying guest.”
He looked at me thoughtfully. “Why are you staying in Utrecht?”
There was a brief silence. “I wish to study something here,” I said quickly, smiling. “I have to give it a try.”
After a moment of thought, he asked, “Okay, did you try finding a room anywhere?”
“I went to a place after seeing an advertisement in the newspaper, but it was already rented out,” I said, looking at Robert with some distress.
We sat there talking, exchanging cigarettes. After some time, Mr. Robert stood up, looking at me for a moment.
“Michael, come with me. Let’s find you accommodation somewhere else.”
I felt a wave of happiness. “I’ve found a friend,” I thought.
Mr. Robert took his bicycle and crossed the road, with me following close behind.
He stopped in front of a shop and went inside. It was a tobacco shop.
“One packet of ‘Winner,’ please,” he requested.
“Michael, what would you like?” Robert asked, turning to me.
“Yeah, Drum Mild,” I replied, naming my brand.
We bought our tobacco and papers and stepped back outside.
“Follow me,” he nodded. I followed him.
I observed Mr. Robert de Grave. He was in his thirties, of average height, with a round face, brown-black hair, and a calm, friendly demeanor.
We rode for about fifteen minutes before reaching an area with plenty of apartments.
“This is Nijveldsingel,” he said, dismounting from his bicycle. “I live here.”
—
Robert opened the main door, and we stepped inside. There was a side room near the entrance where Robert kept his bicycle.
“Yeah, Michael, you can leave your bicycle here,” Robert indicated a spot inside the room.
I took off my luggage and placed my bicycle in the designated space.
“I live on the third floor,” he said as he locked the room. We climbed the staircase to the third floor, where Robert took out his key and opened the door to his apartment.
“Please, come in,” Robert invited me inside.
“Does anyone else live here?” I asked, looking around the apartment.
He smiled. “No, I’m a bachelor. I live alone,” he said as he walked further into the room.
I took in my surroundings. The entrance led to a large living room. The front side of the room was glass-paneled, offering a lovely view outside. The room was furnished with a TV, a large heater, and a music system. The kitchen was attached to the living room. The apartment had two bedrooms, a storage room, and a bathroom—everything was neat and orderly.
I placed my luggage to the side of the living room.
“Well, you can stay here,” Robert said, looking at me.
“Oh… Robert, thanks a lot,” I replied, feeling excited.
Robert went to the kitchen, made two cups of coffee, and returned to the living room, where he switched on the TV. It was set to MTV’s music channel. A song began to play softly, and I felt its melody lingering in the air:
*I want one moment in time…
When I’m more than I thought I could be…
When all of my dreams are a heartbeat away…
And the answers are all up to me…*
*Give me one moment in time…
When I’m racing with destiny…
Then… in that one moment in time
I’ll feel… I’ll feel… eternity…*
The song touched my heart, and the scenes on the screen captivated me. Athletes were leaping toward the finish line.
Yes… I too would reach the finish line after all this hard work. I had arrived at my destiny. From now on, my life would be here. I wanted to build everything here.
“Mike, what are you thinking?” Robert’s voice pulled me from my thoughts. “Your coffee…”
“I… I… Oh, nothing,” I stammered, breaking the silence.
There was a small easy chair in front of the TV. I sank into it and leaned back. It felt good to relax, watch TV, and enjoy the coffee.
“You know, I always use that chair,” Robert said, smiling at my comfort.
“Oh, nice, it’s very comfortable,” I smiled back.
“Michael, do you like music channels?” Robert asked, noticing my interest in the music.
“Yes, I love them,” I smiled.
“We have plenty of channels here—Dutch, French, German, and American. There are usually lots of good programs at night,” Robert said, sipping his coffee.
We engaged in light conversation while watching TV. I liked Robert’s nature very much, and I sensed he felt the same about me. Although we had only known each other for a couple of hours, it felt as if we had been friends for a long time.
____
At seven o’clock that evening, Robert began preparing dinner. I watched attentively as he cooked.
“Michael, do you like Dutch food?” he asked while taking out the cooking vessels from the shelf.
I smiled. “Yes, yes, I like it very much.”
“Indians use a lot of spices in their food, don’t they?” he asked, placing a chicken in a pot and looking at me.
“Yeah, especially chilies,” I replied.
“What are the main dishes in India?” he asked, putting unpeeled potatoes to boil in a pot on the stove.
“Rice and chapatti are commonly eaten,” I said.
“Rice is something we use often, too. Potatoes are a staple here,” he said, setting a pot of soup to simmer on the stove.
I watched him cook with curiosity. He marinated the chicken with spices and placed it in the oven. Then, he prepared cabbage leaves and other vegetables for a salad. In about thirty minutes, dinner was ready.
“Well, okay, let’s start dinner,” Robert said with satisfaction, looking at me.
“Okay, I’m ready,” I smiled.
Everything was laid out on the dining table in the living room. The grilled chicken was cut into two halves, and the soup was served.
We started with soup, followed by potatoes and chicken with the vegetable salad.
“Michael, how is my cooking?” Robert asked as we ate.
“Yeah, super, delicious,” I said, glancing at the dishes and smiling.
I savored every bite. The half chicken nearly filled me up.
“Michael, do you know how to cook Indian food?” Robert suddenly asked.
“Yeah, why not,” I said with a smile, watching Robert enjoy the meal. “I’ll cook Indian food for you.”
“Then, you can make it tomorrow,” he said with wide-eyed excitement. “Okay?”
“Yeah, of course, sure, I’ll cook tomorrow,” I said, contentedly.
After dinner, we washed the plates in hot water and put everything in order. Then, we returned to the living room, where Robert switched on the TV and settled into the easy chair.
“There should be some good old movies on now,” Robert said as he rolled a cigarette and lit it while watching TV.
I glanced at the screen; there was a live program on the Super Channel.
“So, what about your family?” Robert asked.
I answered, and then asked him about his family.
He looked at me for a moment and smiled softly. “Yes, yes, my family… My mother lives here in Leiden. One of my sisters lives in Amsterdam, and another passed away in a car accident. My father is Indonesian. He now lives in Florida, U.S.A. He has no connection with any of us, although I write to him often.”
“Does your mom visit here?” I asked.
“Yeah, sometimes…” Robert looked into the distance and fell silent.
“By the way, how is Kerala?” he asked, changing the subject.
“Kerala? Yeah, it has a superb climate—tropical weather, coastal areas full of coconut trees, heavy rains for three months, big forests, elephants, tigers, and emerald mountains. It’s a place of natural beauty and also has a high literacy rate,” I said, describing Kerala.
“Oh, wonderful, I like such places,” he said, wide-eyed in wonder.
“You know, when I came to Europe, I realized that its beauty is truly unique,” I said, looking out through the glass window.
“Oh, it’s 9:30 now. There’s a good movie on the French channel—a film starring Marlon Brando,” Robert said as he switched to the French channel. “Yeah, good, it’s just started. Would you like some coffee?” he asked, glancing at me.
“Yes, that sounds nice,” I said, watching the French movie.
Robert went to the kitchen, made coffee, and returned with two cups.
We indulged in conversation while watching TV, sharing lots of jokes.
After hours of talking, we had more coffee. We connected like old friends.
I looked at the clock—it was past 1:30 a.m.
I turned to Robert. “So, Robert, shall we sleep?”
“Oh, yes, yes. I totally lost track of time. We’re up too late,” Robert said, getting up and turning off the TV.
That was the beginning of a new friendship.
—
It was bright outside. I raised my head and glanced at the clock. The time was 10:00 a.m.
“Oh, I slept too long,” I thought, lying there and reflecting on the events of the previous night.
What about Robert? I wondered. Is he awake?
My thoughts began to wander in different directions.
Holland… I want to settle here. It’s such a nice country with friendly people. For now, I need to find something to do. The best way might be to join a place for study.
Marriage crossed my mind, but I knew it wasn’t something to rush into. I needed time; it wasn’t a decision to be made in haste.
“Good morning, Michael,” Robert’s voice interrupted my thoughts.
“Hi, good morning, Rob,” I greeted him back. “I was really tired and had a good sleep,” I said, sitting up in bed.
I quickly got up, grabbed my toothbrush, and headed to the bathroom. After adjusting the warm water, I stepped under the shower. The warm water cascading over my tired body felt incredibly soothing, and I stayed under the shower for a long time.
After the shower, I returned to the living room.
“Michael, breakfast is ready,” Robert called, setting the table.
Hot coffee, boiled eggs, bread, butter, cheese, jam, and peanut butter were all laid out.
“Michael, what’s the plan for today?” Robert asked as we sat down for breakfast.
“Nothing special, I need to plan everything,” I replied, sipping my coffee and looking out through the glass door, enjoying the bluish morning light.
We enjoyed our breakfast, lingering at the table as we chatted. Outside, the sun shone brightly. I stood up, walked over to the glass window, and looked outside.
I saw people walking cheerfully, going about their day.
I organized my belongings and set them aside. My bicycle journey was over—I had reached my destination. There was no longer a need to keep my luggage on the bicycle.
I checked the time. It was 11:30 a.m.
“Michael, I need to go out; I’ll be back soon,” Robert said as he changed his clothes and prepared to leave.
“Okay, where are you going?” I asked.
“I have some shopping to do, and I want to meet a friend,” Robert replied while putting on his jacket.
“That’s fine, Robert. I have some work to do here. I want to arrange my things,” I said, looking at him.
“Okay then, Michael, you’ll need to keep these with you.”
“What… what is this?” I asked, feeling a bit anxious.
“One is my door key, one is for the bicycle room, and the other is for the front door,” he said, handing me a few keys.
I was amazed, and more than that, I felt a deep respect for him. After just a day of knowing each other, he trusted me with these keys. I didn’t know how to express my gratitude. For a moment, I was lost in silence.
ചാപ്റ്റർ -22
രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു . നെതർലൻഡ്സ് ആയിരുന്നു മനസ്സ് നിറയെ .
എത്ര രാജ്യങ്ങൾ യാത്ര ചെയ്തിരിക്കുന്നു . പക്ഷെ, നെതെർലാൻഡ്സ്… ഒരുതരം ആകർഷണം തന്നെ ആയിരുന്നു . ഒരുതരം എന്ജോയ്മെന്റ് .
ഒരുതരം പ്രത്യേക അനുഭൂതി എപ്പോഴും അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നു . അതുതന്നെ ആവണം മനസ്സ് നെതെര്ലാണ്ടിലെക്ക് തിരികെ വരുവാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് .
ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്ത് സാവധാനം നീങ്ങി Koln റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ ആയിരുന്നു ലക്ഷ്യം Koln കത്തീഡ്രലിന്റെ പരിസരത്ത് ഇന്നലെകണ്ട തിരക്ക് രാവിലെ കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല .
Koln Railway Station ജനങ്ങളെക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വളരെ പഴക്കംചെന്ന റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ .കാണുവാൻതന്നെ പ്രത്യേക ഭംഗി അനുഭവപ്പെട്ടു .നേരെ ടിക്കറ്റ് കൗണ്ടറിലേക്ക് ചെന്നു Eindhoven ടിക്കറ്റ് എടുത്തു Koln ൽ നിന്ന് Eindhoven ലേക്ക് ഏതാണ്ട് എഴുപത് കിലോമീറ്റർ വരും .
അര മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ എന്നെയും വഹിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ട്രെയിൻ Eindhoven നെ ലക്ഷ്യമാക്കി വളരെ വേഗത്തിൽ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എങ്ങും പച്ചപ്പ് നിറഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങൾ .പൈൻ മരങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ജർമൻ അതിർത്തി പ്രദേശങ്ങൾ .
ട്രെയിൻ ജർമ്മനി പിന്നിട്ട് നെതെര്ലാണ്ടിലെക്ക് പ്രവേശിച്ചു .വളരെ നിരപ്പാർന്നുകിടക്കുന്ന ഡച്ച് ഭൂപ്രകൃതി .സമുദ്രനിരപ്പിൽ നിന്ന് ആറേഴ് മീറ്റർ താഴ്ന്നുകിടക്കുന്ന നെതെർലാൻഡ് .. അമ്പത് ശതമാനം പ്രദേശങ്ങളും സമുദ്രനിരപ്പിൽ നിന്ന് ഒരു മീറ്റർ താഴെ സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു .ജനസംഖ്യയുടെ ഇരുപത്തൊന്ന് ശതമാനവും സമുധനിരപ്പിന് താഴെ വസിക്കുന്നു .പന്ത്രണ്ട് പ്രൊവിൻസുകൾ ഉൾപ്പെടെ തേതെർലൻസിൽ ഏതാണ്ട് ആറായിരത്തിൽ അധികം സഞ്ചാരയോഗ്യമായ കനാലുകൾ ഉൾപ്പെടുന്നു .
ഉച്ചക്ക് പന്ത്രണ്ടുമണിക്ക് ട്രെയിൻ Eindhoven ൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
ട്രെയിനിന്റെ ലഗേജ് ബോഗിയിൽ ചെന്ന് സൈക്കിൾ എടുത്തശേഷം പുറത്തേക്ക് കടന്നു .
നല്ല സൂര്യപ്രകാശം …സിറ്റി നിറയെ ജനങ്ങളെക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ഉത്സാഹം . അവർ സമ്മർ ആസ്വദിക്കുകയാണ് . നെതർലൻഡ്സ് വേനൽക്കാല തിമിർപ്പിലാണ് .ഞാൻ തെരുവീഥിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നീങ്ങി . രണ്ടു വനിതാ ഡച്ച് പോലീസുകാർ . അവർ തെരുവിലൂടെ എല്ലാം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനം നടന്നുനീങ്ങുന്ന .അവരുടെ ബെൽറ്റിൽ റിവോൾവർ കാണാം .പൊതുവെ വളരെ സമാധാനപരമായ സ്ഥലമാണ് നെതർലൻഡ്സ് .എന്നിരുന്നാലും പോലീസ് റിവോൾവർ ധരിക്കുന്നു .
“ഇനി എങ്ങോട്ട് പോകണം !!” ഞാൻ ആലോചിക്കുകയായിലാണ്ടു .
“കോണിങ്ങിന്റെ അടുക്കൽ പോയാലോ? അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട . ഡെറിക്കിന്റെ അടുക്കലേക്ക് പോകാം .
ഞാൻ റോട്ടറി ക്ലബ് Eindhoven നെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ചെന്നാൽ സഹായിക്കും എന്ന് ഉറപ്പുണ്ട് . പക്ഷെ , എന്നുപറഞ്ഞു ചെല്ലും .
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ Mr. Teer നെ കുറിച്ച് ഓർത്തു.”എന്തിനാണ് നെതെര്ലാണ്ടിലെക്ക് മടങ്ങിവന്നത് എന്ന് ചോദിച്ചാൽ എന്താണ് മറുപടി പറയുക !!”
ഇവിടെ നിൽക്കണം എന്ന് പറയുവാൻ പറ്റുമോ !!”
Goodwill മിഷൻ കഴിഞ്ഞില്ലേ … ഇനി പോകരുതോ… എന്ന് അവർ ചോദിക്കുമോ?
എന്റെ ചിന്തകൾ പല വഴിയിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .അവസാനം ഞാൻ ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്തി . ആരെയും ചെന്ന് കാണേണ്ട . റോട്ടറി അല്ലാത്ത ആരുടെയെങ്കിലും സഹായം ലഭിക്കുമോ എന്ന് നോക്കാം .
ഞാൻ Mr. Janssen നെ കുറിച്ചോർത്തു Willahmeena യിലെ എന്റെ അടുത്ത സുഹൃത്ത്. അദ്ദേഹത്തെ പോയി കാണാം . വിലാസം എന്റെ കൈവശമുണ്ട് . ബാക്കി കാര്യങ്ങൾ Janessen .നെ കണ്ടശേഷം തീരുമാനിക്കാം .
ഞാൻ Mr. Janssen ന്റെ വിലാസം ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി.
വിലാസം തിരഞ്ഞു വീട് കണ്ടുപിടിച്ചു .ഞാൻ കോളിങ് ബില്ലിൽ വിരലമർത്തി കാത്തിരുന്നു . ഒരാൾ വന്നു വാതിൽ തുറന്നു .
‘’Can I meet Mr. Janssen ഞാൻ ആ മനുഷ്യനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
ഏത് Janssen ?’’ അയാളുടെ മുഖത്ത് ആച്ഛര്യം .”ചിലപ്പോൾ വിലാസം മാറിയിരിക്കും .”
ഞാൻ വിലാസം എടുത്ത് അയാൾക്ക് കൊടുത്തു .അയാളുടെ കണ്ണുകൾ വിലാസത്തിലൂടെ ഓടിനടന്നു .
“അതെ … അതെ … വിലാസം ശരിയാണ്. പക്ഷെ , Janssen എന്ന വ്യക്തി ഈ വീട്ടിൽ താമസിക്കുന്നില്ല .” അയാൾ അത്ഭുതം നിറഞ്ഞ മിഴികളോടെ എന്നെ നോക്കി .
എനിക്ക് ആച്ഛര്യം തോന്നി Janssen എനിക്ക് നൽകിയ വിലാസം കളവ് ആയിരുന്നോ ?
എനിക്ക് സംശയമായി .
ഇനി എന്താണ് വഴി … ഫിലിപ്സിൽ ജോലിചെയ്യുന്നു എന്നല്ലേ എന്റെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞത് . ഫിലിപ്സിൽ അന്വേഷിക്കുകതന്നെ !!!.
ഞാൻ നേരെ ഫിലിപ്സിലേക്ക് ചെന്നു .
‘’What can I do for you…?’’സെക്യുരിറ്റി റൂമിലെ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ തോൾ ചലിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
“എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് Mr. Janssen ഇവിടെ ജോലി ചെയുന്നുണ്ട്. എനിക്ക് അദ്ദേഹത്തെ ഒന്ന് കാണണം .
“ഏത് സെക്ഷനിൽ ആണെന്ന് അറിയാമോ?”
“ഇല്ല, ഇനിക്ക് അറിയില്ല.” ഞാൻ ആ ഉദ്യോഗസ്ഥനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എന്താണ് Mr. Janssen ന്റെ മുഴുവൻ പേര്?” ആ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ എന്നെ നോക്കി .
ഞാൻ Janssen ന്റെ മുഴുവൻ പേരും മേൽവിലാസവും അദ്ദേഹത്തിന് കൈമാറി .
സെക്യുരിറ്റി ഉദ്യോഗസ്ഥൻ കംപ്യൂട്ടറിലും ലിസ്റിലുമായി Mr. Janssen നെ തിരയുവാൻ തുടങ്ങി. കുറച്ചു സമായതിന്ശേഷം ചുണ്ടുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു .
‘’I am sorry… ഇങ്ങനെ ഒരു വ്യക്തി ഫിലിപ്സിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നില്ല.”
എനിക്ക് അത്ഭുതം തോന്നി Willahmeena യിൽ എന്റെ അടുത്ത സുഹൃത്ത് . എന്തിനാണ് Mr. Janssen എനിക്ക് തെറ്റായ വിലാസം തന്നത്. അയാളുടെ യഥാർത്ഥ പേര് Janssen എന്നുതന്നെ ആയിരിക്കുമോ ? അയാൾ ശരിക്കും ആരായിരുന്നു !! ആയിരം ചോദ്യങ്ങൾ എന്റെ മനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറഞ്ഞു .
ഞാൻ സാവധാനം ഫിലിപ്സിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് നടന്നു .
തെരുവിലൂടെ സാവധാനം അങ്ങിനെ നടന്നു .നടത്തത്തിനിടയിൽ ഞാൻ വേറൊരു വിലാസത്തിനായി തിരഞ്ഞു .ലഭിച്ചത് എസ്തറിന്റെ വിലാസം .
“അതെ … എസ്തർ റെ പോയി കാണാം.” ഞാൻ അവളുടെ താമസ സ്ഥലത്തേക്ക് യാത്രയായി .
മുകളിലത്തെ ഒരു റൂം ..
റോഡ് സൈഡിൽ സൈക്കിൾ വച്ച് ലോക്ക് ചെയ്തശേഷം ഗോവണി കയറി …….ന്റെ റൂമിന്റെ മുന്നിലെത്തി .
ഞാൻ Esther നെക്കുറിച്ച് ഓർത്തു Willahmeena യിലെ സ്ഥിരം സന്ദർശക . ആരെയും കൂസാത്ത പ്രകൃതം .ചിലപ്പോൾ നല്ലവണ്ണം ഡ്രിങ്ക്സ് കഴിക്കും .ഏതാണ്ട് പതിനെട്ട് വയസുള്ള അവളെ കാണുവാൻ വളരെ സുന്ദരി ആയിരുന്നു .
ഞാൻ കോളിങ് ബില്ലിൽ വിരലമർത്തി കാത്തിരുന്നു .റൂം അകത്തുനിന്ന് ലോക്ക് ചെയ്തിരിക്കുന്നു എന്ന് തോന്നി .
വാച്ചിൽ സമയം 5:00.p.m. കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ വീണ്ടും കോളിങ് ബില്ലിൽ വിരലമർത്തി .അകത്തുനിന്ന് യാതൊരു പ്രതികരണവുമില്ല .
കുറെ നേരം അങ്ങിനെ നിന്നു . അതിനിടയിൽ വെറുതെ ഒന്ന് കൈ വച്ചപ്പോൾ ഡോർ അകത്തേക്ക് തുറന്നുവരുന്നു .
ഡോർ പൂട്ടിയിരുന്നില്ല .
ഞാൻ ഡോർ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു . താഴെ ഇട്ടിരിക്കുന്ന ബെഡിൽ Esther കിടക്കുന്നു . എന്നെ കണ്ട് അവൾ സാവധാനം തല ഉയർത്തി നോക്കി .
“എന്താണ് എങ്ങനെ കിടക്കുന്നത്?” അവളുടെ അടുക്കലേക്ക് ചെന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“തീരെ സുഖമില്ല.” എസ്തർ കിടന്നുകൊണ്ട് തന്നെ മറുപടി പറഞ്ഞു .
“പനിയുണ്ടല്ലോ? എപ്പോൾ തുടങ്ങിയതാണ് !!” നെറ്റിയിൽ കൈ വച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“ഇന്നലെ രാത്രി, ദേഹം മുഴുവൻ വല്ലാത്ത വേദന. എഴുന്നേൽക്കാൻ തന്നെ കഴിയുന്നില്ല .” Esther ക്ഷീണസ്വരത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.
“എന്തെങ്കിലും കഴിച്ചുവോ?” ഞാൻ പതിയെ അന്വേഷിച്ചു .
ഇല്ല എന്ന ഭാവത്തിൽ Esther തലയാട്ടി .
“ഞാൻ പോയി എന്തെങ്കിലും വാങ്ങിച്ചിട്ട് വരാം. അവിടെ കിടന്നോളൂ .”
“ഉം … അവൾ സാവധാനം തലകുലുക്കി.
ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി . എന്താണ് കഴിക്കുവാൻ വാങ്ങേണ്ടതെന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് . കുറച്ചു നടന്നപ്പോൾ ഒരു കഫീറ്റിരിയ കണ്ടു . അവിടെനിന്നും ഒരു പിസ്സ വാങ്ങി തിരികെ റൂമിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
“ഞാൻ ഒരു പിസ്സ വാങ്ങിച്ചു. ഇതാ … എഴുന്നേറ്റ് കഴിക്കൂ . പിന്നെ … എന്തെങ്കിലും കുടിക്കുവാൻ വേണോ ?”
“ഉം … കോഫി മതി. അതാ … അവിടെ കിച്ചൻ .” Esther സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് ചാരി ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ ചെന്ന് കോഫിമേക്കറിൽ കോഫി തയാറാക്കി തിരികെ വന്നപ്പോൾ Esther പിസ്സ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
“ഇപ്പോൾ എവിടെനിന്ന് വരുന്നു?” Esther കൗതുകപൂർവ്വം എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.
Denmark, പിന്നെ … എനിക്ക് ഇന്ന് കിടക്കാൻ ഒരിടം വേണം.” ഞാൻ അവളെ പ്രതീക്ഷയോടെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഇവിടെ കിടന്നോളൂ, ഒരു പ്രോബ്ളവുമില്ല.” Esther എന്നെ സാവധാനത്തിൽ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Oh, thanks a lot…. ഞാൻ നന്ദി സൂചകമായി അവളെ നോക്കി.
“ഇനി എന്താണ് പരിപാടി?” Esther അന്വേഷിച്ചു.
“തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല … നാളെ ഞാൻ വേറൊരു സിറ്റിയിലേക്ക് പോകുന്നു.” എന്തോ ചിന്തിച്ചിട്ടെന്നപോലെ ഞാൻ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ഓരോന്ന് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു Esther ന്റെ അസുഖം വളരെ കുറവുള്ളതായി തോന്നി .
അന്ന് ഞാൻ അവളുടെ റൂം ഷെയർ ചെയ്തു Eindhoven ൽ എനിക്ക് ലഭിച്ച ഒരു സഹായസ്തം .
രാവിലെ ഞാൻ എഴുനേറ്റു .സമയം എട്ട് മണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
ബെഡിൽ എഴുനേറ്റിരുന്നുകൊണ്ട് Esther നെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അവൾ സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങുന്നു .ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു . കിച്ചണിൽ ചെന്ന് രണ്ടു കോഫി തയാറാക്കി തിരികെ വന്നു .
“ഹലോ … ഉറക്കം മതിയായില്ലേ?” ഞാൻ Esther നെ തട്ടിവിളിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഹും … ” അവൾ ഒരു ഞരക്കത്തോടെ മലർന്നുകിടന്നു എന്നെ നോക്കി.
“ഗുഡ്മോർണിംഗ് … ഇതാ കോഫി. എങ്ങിനെയുണ്ട് അസുഖം .” ഞാൻ കോഫി നീട്ടിക്കൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഉം, നല്ല കുറവുണ്ട്. സാവധാനം എഴുനേറ്റിരുന്ന് കോഫി വാങ്ങിക്കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .
“ഞാൻ പുറപ്പെടാൻ ഒരുങ്ങുകയാണ്.” Esther കോഫി നുണയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എവിടേക്കാണ് പോകുന്നത്?” അവൾ എന്നെ നോക്കി .
“തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല. ഞാൻ ബാത്റൂമിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
ഒന്ന് ഫ്രഷ് ആയപ്പോൾ നല്ല ഉണർവ് അനുഭവപ്പെട്ടു . തിരികെ റൂമിൽ എത്തിയപ്പോൾ Esther ബെഡിൽ ഇരിക്കുന്നു .
ഞാൻ ഡ്രസ്സ് ചേഞ്ച് ചെയ്തു പുപപ്പെടാൻ തയാറായി .
ഞാൻ Esther റെ നോക്കി .
അവൾ കൗതുകത്തോടെ എന്നെത്തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഇരിക്കുന്നു .
“ഇനി Eindhoven ൽ വരുമ്പോൾ ഇവിടെ വരണം.” Esther പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.
‘’Sure… anyway … thanks for everything… ഞാൻ അവളുടെ കവിളിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’You are welcome…’’ Esther കൗതുകപൂർവ്വം എന്നെ നോക്കി.
ഞാൻ സൈക്കിളുമായി റോഡിലേക്കിറങ്ങി .നല്ല പ്രഭാതം … തണുത്ത കുളിര്കാറ്റ് ശരീരത്തെ തലോടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ നെതർലൻഡ്സ് മാപ്പിൽ കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് കുറേനേരം അങ്ങിനെ നിന്നു .
“എവിടേക്കാണ് പോകേണ്ടത് !!”
പെട്ടെന്ന് ഒരു സ്ഥലം എന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഉടക്കി നിന്നു
‘’Utrecht…’’
അതെ , Utrecht ലേക്ക് തന്നെ പോകാം .
ഞാൻ സൈക്കിളിൽ കയറി സാവധാനം മുമ്പോട്ട് നീങ്ങി .
‘’Utrecht… ‘’ Eindhoven ൽ നിന്ന് ഏകദേശം അറുപത്തഞ്ച് കിലോമീറ്റർ എന്ന് ഞാൻ മനസ്സിൽ കണക്കാക്കി. തേതെർലാൻഡ്സിലെ മധ്യഭാഗത്ത് സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന സാമാന്യം വലിയ സിറ്റി .ഞാൻ സൈക്കിൾ പാതയിലൂടെ Utrecht ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . വളരെ നല്ല കാലാവസ്ഥ .നല്ല സൂര്യപ്രകാശം … ആകാശം നീലപ്പട്ടണിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു .താപനില ഏതാണ്ട് പതിനഞ്ചു ഡിഗ്രി സെൽഷ്യസ് വരും .
ചുറ്റിനും വിശാലമായി പരന്നുകിടക്കുന്ന ഭൂപ്രദേശങ്ങൾ … കേരളത്തിലേതുപോലെ സിറ്റികളും ഗ്രാമങ്ങളും തമ്മിൽ വലിയ അന്തരമില്ല .പരന്നുകിടക്കുന്ന വയലേലകൾ … അതിൽ സൺഫ്ലവർ തുടങ്ങി വിവിധയിനം കൃഷികൾ കാണാം .ചിലയിടങ്ങളിൽ നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ ടിപ്പിക്കൽ സൈൻ ആയ വിൻഡ്മിൽസ് …
പ്രകൃതിഭംഗി ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനത്തിൽ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .വൈകുന്നേരത്തോടെ Utrecht അടുക്കാറായി എന്ന് തോന്നി .ഇന്നിനി സിറ്റിയിലേക്ക് പോകേണ്ട .താമസസൗകര്യം കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ കിടക്കുവാൻ ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവപ്പെടും .ഞാൻ റെന്റ് കെട്ടുവാൻ സൗകര്യപ്രദമായ ഒരു സ്ഥലം അന്വേഷിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നീങ്ങി .
അടുത്ത പ്രഭാതം . ഞാൻ Utrecht സിറ്റിയിൽ പ്രവേശിച്ചു .വലിയ സിറ്റി . എവിടെയാണ് ഒരു താമസസ്ഥാലം ലഭിക്കുക .
ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് സിറ്റിയിൽ കൂടി സൈക്കിളിൽ സാവധാനം ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞു .
സ്ട്രീറ്റിൽ നിറയെ ജനങ്ങൾ . അവർ സമ്മർ ആഘോഷിക്കുന്നതിന്റെ തിരക്കിലാണ് തിരക്കിലാണ് . റെസ്റ്റോറെന്റുകളിലും ഷോപ്പുകളിലും മുൻവശത്ത് ടേബിളുകളും കസേരകളും റോഡിലേക്ക് ഇറക്കിയിട്ടിരിക്കുന്നു .ജനങ്ങൾ വളരെ ആഘോഷത്തോടുകൂടി അവയിൽ ഇരുന്നു ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിക്കുന്നു .
ഞാൻ സൈക്കിൾ ഒരുഭാഗത്ത് നിർത്തി
“എന്തെങ്കിലും കുടിക്കണം. ഞാൻ ഒരു കാഫിറ്റിരിയയുടെ മുന്നിൽ നിരനിരയായി ഇട്ടിരിക്കുന്ന കസേരകളിൽ ഒന്നിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു .
“എന്താണ് കഴിക്കുവാൻ വേണ്ടത് ” വൈറ്റർ അന്വേഷിച്ചു.
“കോഫീ പ്ളീസ് …”
അല്പസമയത്തിനുള്ളിൽ ചൂടുകാപ്പി എന്റെ മുൻപിലെത്തി .ഞാൻ കോഫീ രുചിച്ചുകൊണ്ട് മറുഭാഗത്തിരിക്കുന്ന വ്യക്തിയെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അയാൾ ബിയർ ആസ്വദിക്കുകയാണ് .
“ഹലോ … നല്ല സൂര്യപ്രകാശമുള്ള ദിവസം.” പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ എന്നെ നോക്കി .
‘’Yes… A sweet sunny day…’’ ഞാൻ അങ്ങ് ആകാശത്തേക്ക് കണ്ണയച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“തങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ ദൂരയാത്ര നടത്തുകയാണോ? എന്റെ സൈക്കിൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ അന്വേഷിച്ചു .
“അതെ, ഞാൻ കോഫീ രുചിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു …
“എവിടേക്കാണ് ഇനി യാത്ര?” Mr. Baxs അന്വേഷിച്ചു.
“എനിക്ക് Utrecht ൽ കുറച്ചുകാലം നിൽക്കണം. ഞാൻ ഒരു താമസസൗകര്യം അന്വേഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് .” നിറഞ്ഞ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“അതെയോ!”
കുറച്ചുനേരം ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് Mr. Baxs തുടർന്നു.
‘’You do one thing… ‘ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ നോക്കുക. ധാരാളം പേയിങ് ഗസ്റ്റിന്റെ വിലാസം ലഭിക്കും .അവിടെ അന്വേഷിച്ചു ചെന്നാൽ താമസം റെഡിയാകും .” Mr. Baxs കൗതുകപൂർവ്വം എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എനിക്ക് ഡച്ച് ന്യൂസ് പേപ്പർ വായിക്കുവാൻ അറിയില്ല.” ഞാൻ തെല്ല് നിരാശയോടെ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി .
“ഹോ, അതിനെന്താ … ഞാൻ സഹായിക്കാം.”
Mr. Baxs കോഫിറ്റിരിയായുടെ അകത്തേക്ക് കയറി ഒരു ഡച്ച് ന്യൂസ്പേപ്പർ എടുത്തുകൊണ്ടുവന്നു. അതിൽ അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധാപൂർവം കണ്ണോടിച്ചു .
“ഇതാ… ഒരു വിലാസം Ellen Straat ൽ ചെന്ന് അന്വേഷിക്കൂ. ചിലപ്പോൾ റൂം കാണും .” Mr. Baxs ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ Baxs ന്റെ അടുക്കൽ നിന്ന് യാത്ര പറഞ്ഞു Ellen Straat അന്വേഷിച്ച് യാത്രയായി .
പെട്ടെന്ന്തന്നെ ഞാൻ അഡ്രസ് കണ്ടെത്തി .
ഡോർബെല്ലിൽ അമർത്തിയപ്പോൾ ഒരു മധ്യവയസ്ക വന്ന് വാതിൽ തുറന്നു . അത്ഭുതം നിറഞ്ഞ മിഴികളോടെ അവർ എന്നെ നോക്കി .ഞാൻ നേരെ കാര്യത്തിലേക്ക് കടന്നു .
“ഞാൻ ഒരു സഞ്ചാരിയാണ്. എനിക്ക് Utrecht ൽ കുറച്ചുകാലം താമസിക്കാൻ റൂം വേണം .
അവർ എന്നെതന്നെ കുറച്ചുനേരം നോക്കിനിന്നു .
‘’Oh, my dear young man… ആ റൂമിൽ ആൾതാമസമായി.” അവർ ക്ഷമാപണസ്വരത്തിൽ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അവരോട് യാത്ര പറഞ്ഞു പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
“ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക !!”
എന്തെങ്കിലും വഴി കണ്ടെത്താൻ കഴിയും .എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാൻ സാവധാനം Utrecht സിറ്റിയിലേക്ക് നീങ്ങി .
നഗരമധ്യത്തിൽ ധാരാളം ആളുകൾ സമ്മർ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് പല ഭാഗങ്ങളിലായി ഇരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .പൊതുവെ തിരക്കേറിയ സിറ്റി .
ഒരു കെട്ടിടം എന്റെ ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചു .ധാരാളം സ്റ്റെപ്പുകളോട് കൂടിയത് .അതിൽ ആളുകൾ ഇരുന്ന് കാഴ്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ ആ കെട്ടിടത്തിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു Utrecht ഹെയ്ഡ്പോസ്റ്റ് ഓഫീസും ,ഒരു ബാങ്കും ഉൾപ്പെടുന്നതാണ് ആ കെട്ടിട സമുച്ചയം .ഏതാണ്ട് പത്ത് പടവുകൾ കയറിവേണം മുകളിലത്തെ എ .ടി .എം .ൽ എത്തുവാൻ .ധാരാളം പേര് പണമെടുക്കുവാൻ ക്യു നിൽക്കുന്നത് കാണാം .
സൈക്കിൾ റോഡ് സൈഡിൽ നിർത്തിയശേഷം ഞാൻ ആ സ്റ്റെപ്പിൽ കയറി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .സമ്മർ ഡ്രസ്സ് അണിഞ്ഞു ശരീരം പ്രദര്ശിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് യുവതീ -യുവാക്കൾ കൈകോർത്ത് നടന്നു നീങ്ങുന്നു .ചിലർ ഷോപ്പിംഗ് കഴിഞ്ഞു നീങ്ങുന്നതും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു Eindhoven നേക്കാൾ വലിയ സിറ്റി .അവിടെ ഇരുന്നാൽ തെരുവ് ശരിക്കും ആസ്വദിക്കുവാൻ കഴിയും .
നല്ല ഒരു ദിനം . സൂര്യപ്രകാശം റോഡിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലുമുള്ള കെട്ടിടങ്ങളിൽ തട്ടി പ്രതിഫലിക്കുന്നത് നയന മനോഹരമായ കാഴ്ചയായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞാൻ ഒരു സിഗരറ്റ് പേപ്പർ എടുത്ത് പുകയില വച്ചശേഷം ചുരുട്ടി ലൈറ്റർ എടുത്ത് കത്തിച്ചു .
‘’Can I get a lighter… please?’ അടുത്തിരുന്ന യുവാവ് സിഗരറ്റ് കത്തിക്കുവാൻ ലൈറ്റർ ആവശ്യപ്പെട്ടു.
“Sure… ഇതാ …” ഞാൻ ലൈറ്റർ ആ യുവാവിന് കൈമാറി. അദ്ദേഹം എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു ശേഷം സിഗരറ്റ് കത്തിച്ചു ലൈറ്റർ മടക്കിത്തന്നു .
“നല്ല കാലാവസ്ഥ … അല്ലെ?” ആ യുവാവ് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതെ, അതെ,” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് യുവാവിനെ നോക്കി.
“എവിടെനിന്ന് വരുന്നു.” എന്റെ സൈക്കിൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് യുവാവ് അന്വേഷിച്ചു .
“ഇന്ത്യ …” ഞാൻ സ്ട്രീറ്റിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഇന്ത്യ … സൈക്കിളിലോ !!” ആചാര്യഭാവത്തിൽ യുവാവ് ചോദിച്ചു .
“അതെ, എന്നാൽ മുഴുവൻ വഴിയും സൈക്കിളിൽ അല്ലായിരുന്നു.” ഞാൻ യുവാവിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’Oh, great… Really great.’’അയാൾ വിടർന്ന മിഴികളോടെ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’I am Robert De Grave’’
‘’Hi, Robert… I am Michael…’’ ഞാൻ ഹസ്തദാനം നൽകിക്കൊണ്ട് പരിചയപ്പെട്ടു.
“എന്താണ് ഇവിടെ ഇങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നത്? എങ്ങോട്ടാണ് ഇനി യാത്ര ?” Mr. Robert ആകാംഷയോടെ അന്വേഷിച്ചു.
“ഞാൻ കഴിഞ്ഞ വിന്റർ മാസങ്ങളിൽ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു Eindhovenൽ. അതിനുശേഷം ഞാൻ ജർമ്മനി , ഡെന്മാർക്ക് .. സൈക്കിളിൽ യാത്ര ചെയ്തു . ശേഷം നെതെര്ലാണ്ടിലെക്ക് മടങ്ങി .” എന്റെ ഡച്ച് ന്യൂസ്പേപ്പർ കട്ടിങ് റോബർട്ടിന് കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’Well… wonderful… ഇനി എന്താണ് പരിപാടി?”
“ഞാൻ ഒരു താമസസ്ഥലം അന്വേഷിച്ചു നടക്കുകയാണ്. എവിടെയെങ്കിലും പേയിങ് ഗസ്റ്റ് റൂം ലഭിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു .”
“എന്തിനാണ് Utrecht ൽ നിൽക്കുന്നത്?
“എനിക്ക് എന്തെങ്കിലും പഠിച്ചാൽ കൊള്ളാമെന്നുണ്ട്. അതിനായി ശ്രമിക്കണം .” ഞാൻ ചെറിയൊരു നിശ്ശബ്ദതക്ക് ശേഷം പറഞ്ഞു .
“എവിടെയെങ്കിലും റൂമിന് ശ്രമിച്ചോ?”
“ഞാൻ ന്യൂസ്പേപ്പറിലെ പരസ്യം നോക്കി ഒരിടത്ത് പോയിരുന്നു. അത് വേറെ ഒരു സ്റ്റുഡന്റിന് കൊടുത്തുപോയി .” തെല്ല് നിരാശയോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
കുറച്ചുനേരം ഞങ്ങൾ ഓരോന്ന് സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . അതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾ സിഗരറ്റ് കൈമാറി .
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു റോബർട്ട് എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ, എന്റെ കൂടെ വരൂ, നമുക്ക് എവിടെ എങ്കിലും റൂം കിട്ടുമോ എന്ന് നോക്കാം.
എനിക്ക് വളരെ സന്തോഷം തോന്നി .ഒരു സൃഹൃത്തിനെ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .”
റോബർട്ട് സൈക്കിൾ എടുത്ത് നേരെ എതിർവശത്ത് കടന്നു .ഞാൻ റോബർട്ടിനെ പിന്തുടർന്നു .
ഒരു ഷോപ്പിന്റെ മുൻപിൽ സൈക്കിൾ നിർത്തി റോബർട്ട് അകത്തേക്ക് കടന്നു .
അത് ഒരു ടുബാക്കോ ഷോപ്പ് ആയിരുന്നു .
‘’One packet winner please…’’ റോബർട്ട് ഒരു ടുബാക്കോ പാക്കറ്റ് ആവശ്യപ്പെട്ടു.
“മൈക്കിൾ, ഏത് ബ്രാൻഡാണ് വാങ്ങാറുള്ളത്?” റോബർട്ട് എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
‘’Drum Mild…’’ ഞാൻ എന്റെ ബ്രാൻഡ് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ ടുബാക്കോ പാക്കറ്റും സിഗരറ്റ് പേപ്പറും വാങ്ങിയ ശേഷം പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
‘’Follow me… റോബർട്ട് എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിച്ചു. ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ പിന്തുടർന്നു .
ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു . ഏതാണ്ട് മുപ്പത് വയസ്സ് പ്രായം വരും .അഞ്ച് അടിക്കുമേൽ ഉയരം . ബ്രൗൺ കലർന്ന കറുപ്പ് തലമുടി . വട്ടമുഖം , കാണുവാൻ വളരെ ശാന്താ സ്വഭാവം … വളരെ ഫ്രണ്ട്ലി .
ഏതാണ്ട് പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് , ഞാൻ റോബർട്ടിനെ അനുഗമിച്ചു .അവസാനം ഫ്ളാറ്റുകൾ നിറഞ്ഞ ഒരു സ്ഥലത്ത് എത്തിച്ചേർന്നു .
“ഇതാണ് Nijveldsingle’’ സൈക്കിളിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിക്കൊണ്ട് റോബർട്ട് തുടർന്നു … “ഇതാണ് ഞാൻ താമസിക്കുന്ന ഫ്ളാറ്റ്.”
ഫ്ലാറ്റിന്റെ പ്രധാന ഡോർ തുറന്ന് ഞങ്ങൾ അകത്തേക്ക് കയറി . അകത്ത് പ്രധാന ഡോറിൻറെ സമീപത്തുള്ള ഒരു സ്ഥലം തുറന്നു സൈക്കിൾ അകത്ത് കയറ്റിവച്ചു .
“ഇതാ ഇവിടെ സൈക്കിൾ വെച്ചോളൂ …” അവിടം കാണിച്ചുതന്നുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ ലഗ്ഗേജ് എടുത്തശേഷം സൈക്കിൾ അകത്ത് കയറ്റിവച്ചു .
“മൂന്നാം നിലയിലാണ് ഞാൻ താമസിക്കുന്നത്.” സൈക്കിൾ റൂം ലോക്ക് ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ സ്റ്റെയർകേസ് കയറി മൂന്നാം നിലയിലെത്തി . റോബർട്ട് താക്കോൽ എടുത്ത് റൂം തുറന്നു .
‘’Please come in…” റോബർട്ട് എന്നെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു .
“ഇവിടെ വേറെ ആരും താമസിക്കുന്നില്ലേ?” ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി .
‘’I am a bachelor.’’ ഞാൻ ഇവിടെ ഒറ്റയ്ക്കാണ്.” റോബർട്ട് റൂമിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അവിടം മുഴുവൻ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു .
അത്യാവശ്യം വലിയ ഒരു ഹാൾ . അത് വിസിറ്റിംഗ് റൂം ആയി ഉപയോഗിക്കുന്നു .ഹാളിന്റെ മുൻഭാഗം മൂന്ന് വലിയ ഗ്ലാസ്സിനാൽ അലംകൃതം . അതിനാൽ ഫ്ളാറ്റിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് നല്ലൊരു കാഴ്ച്ച ലഭിച്ചിരുന്നു .കൂടാതെ ഹാളിൽ ടി .വി . വലിയ ഒരു ഹീറ്റർ … സൈഡിൽ ഒരു മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റം , എന്നിവയും കാണാം . ഹാളിനോട് ചേർന്നുതന്നെ കിച്ചൺ , രണ്ടു ബെഡ്റൂം , ഒരു സ്റ്റോർ റൂം , ബാത്ത് റൂം അങ്ങിനെ നീളുന്നു .
വളരെ അടുക്കും ചിട്ടയുമുള്ള ഫ്ളാറ്റ് ..
ഞാൻ ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് ഹാളിന്റെ സൈഡിൽ കൊണ്ടുവച്ചു .
“ഇവിടെ താമസിക്കാം. ” റോബർട്ട് എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’Oh, thanks a lot…’’ഞാൻ വളരെ സന്തോഷത്തോടെ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി.
റോബർട്ട് കിച്ചണിലേക്ക് ചെന്ന് രണ്ട് കോഫീ തായാറാക്കി കൊണ്ടുവന്നു .ശേഷം ടി .വി . ഓൺ ചെയ്തു .
എം .ടി .വി . ഒരു മ്യൂസിക്ക് ചാനൽ .
അതിൽ നിന്നും ഒരു സംഗീതം പുറത്തേക്ക് വന്നു .അത് അന്തരീക്ഷത്തിൽ തങ്ങിനിൽക്കുന്നത്പോലെ എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
I want one moment in time…
When I’m more than I thought I could be…
When all of my dreams are a heartbeat away…
And the answers are all up to me…
Give me one moment in time…
When I’m racing with destiny…
Then… in that, one moment in time
I’ll feel… I’ll feel… Eternity
ആ പാട്ട് എന്നെ പിടിച്ചിരുത്തി . അതിലെ ദൃശ്യങ്ങൾ … എന്നെ വളരെ ആകർഷിച്ചു .കുറെ അത്ലറ്റുകൾ വിന്നിങ് പോയിന്റിലേക്ക് കുതിക്കുന്നു .
ഞാനും അതേവിധത്തിൽ ശ്രമിച്ചിട്ടാണ് ഇവിടെ എത്തിയിരിക്കുന്നത് .ഞാൻ എന്റെ ടെസ്റ്റിനിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നിരിക്കുന്നു .വളരെ കാലത്തെ പരിശ്രമങ്ങൾക്കും കഷ്ടപ്പാടുകൾക്കും ശേഷം .
നെതർലൻഡ്സ് ..അതാണ് എന്റെ Destiny ഇനി ഇവിടെയാണ് എന്റെ ജീവിതം .
“എന്താണ് Michael… ആലോചിക്കുന്നത്?” റോബെർട്ടിന്റെ ചോദ്യം എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തി . ഇതാ … കോഫി .
“ഹേയ്, ഒന്നുമില്ല.” ഞാൻ നിശബ്ദത ഭജിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ടി.വി .യുടെ മുൻപിൽ ചാരിക്കിടക്കുവാൻ പാകത്തിൽ ചെറിയ ഒരു ഈസിചെയർ ഇട്ടിരിക്കുന്നു .ഞാൻ അതിൽ കയറി ഇരുന്നു .ഏതാണ്ട് തറയോട് തൊട്ടുകിടക്കുന്ന അതിൽ ചീറിക്കിടന്നു കോഫി നുകർന്നുകൊണ്ട് ടി .വി .കാണുവാൻ നല്ല സുഖം തോന്നി .
“ഞാൻ ഇപ്പോഴും ഇവിടെ അങ്ങിനെ ഇരിക്കും.” റോബർട്ട് എന്റെ ഇരുത്തം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’Very comfortable… ‘’ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഇവിടെ ധാരാളം ചാനലുകൾ ലഭിക്കും. ഡച്ച് ,ഫ്രഞ്ച് ,ജർമ്മൻ , അമേരിക്കൻ , പൊതുവെ രാത്രി നല്ല പ്രോഗ്രാം ഉണ്ടായിരിക്കും .” കോഫീ നുകർന്നുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
ടി .വി .ആസ്വദിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾ ചെറിയ സംഭാഷണങ്ങളിൽ മുഴുകി .എനിക്ക് റോബെർട്ടിന്റെ പെരുമാറ്റം വളരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു .റോബർട്ടിനും അങ്ങിനെ എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി .
വെറും രണ്ടു മണിക്കൂർ പരിജയം . വളരെക്കാലത്തെ പരിജയഭാവം ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉണ്ടായതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
രാത്രി സമയം ഏഴ് മണി . റോബർട്ട് രാത്രി ഭക്ഷണത്തിനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ തുടങ്ങി .കിച്ചണിൽ റോബർട്ട് ഉണ്ടാക്കുന്നതെല്ലാം വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ ഞാൻ നോക്കിനിന്നു .
“ഡച്ച് ഭക്ഷണം ഇഷ്ടമാണോ?” പാകം ചെയ്യുന്ന പാത്രങ്ങൾ എടുക്കുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് ചോദിച്ചു .
‘’Yes… yes… I like it very much.’’. ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഇന്ത്യൻസ് വളരെയധികം സ്പൈസസ് ഭക്ഷണത്തിൽ ഉപയോഗിക്കും .. അല്ലേ ?” റോബർട്ട് ഒരു പാത്രത്തിൽ അതിൽ ചിക്കൺ വച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഉം, പ്രത്യേകിച്ച് മുളക്.” ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി .
“എന്തൊക്കെയാണ് ഇന്ത്യയിലെ പ്രധാന ആഹാരം?” ഉരുളക്കിഴങ്ങ് തൊലി കളയാതെ ഒരു പാത്രത്തിൽ വേവിക്കുവാൻ അടുപ്പിൽ വെക്കുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് ചോദിച്ചു .
“റൈസ്, കൂടാതെ ചപ്പാത്തി.” ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“റൈസ്. ഇവിടെ കുറച്ചു മാത്രം, അതും എപ്പോഴെങ്കിലും കഴിക്കും .ഇവിടെ പ്രധാനം ഉരുളക്കിഴങ്ങ് .” റോബർട്ട് സൂപ്പ് ഉണ്ടാക്കാനുള്ള പാത്രം സടൗവിൽ ഫ്ളൈയിം താഴ്ത്തിവച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ റോബെർട്ടിന്റെ പ്രവർത്തികൾ കൗതുകത്തോടെ നോക്കിനിന്നു .ചിക്കൻ സ്പൈസസ് പുരട്ടി ഓവനിൽ വച്ച് ഓൺ ചെയ്തു .അതിനുശേഷം വെജിറ്റബിൾ സാലഡ് ഉണ്ടാക്കുവാൻ കേബേജിന്റെ ഇലകളും കുറച്ച് പച്ചക്കറികളും ഒരുക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
ഏകദേശം മുപ്പത് മിനിറ്റ് … ഭക്ഷണം റെഡി .
“എന്നാൽ കഴിക്കുവാൻ തുടങ്ങാം.” റോബർട്ട് എല്ലാം തൃപ്തിവന്ന ഭാവത്തിൽ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“Okey… തുടങ്ങിക്കളയാം .” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിലെ ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ എല്ലാം ഒരുക്കി കൊണ്ടുവന്നുവച്ചു , അതിന് ശേഷം ഗ്രിൽഡ് ചിക്കൻ നേർപകുതിയാക്കി, ശേഷം സൂപ്പ് വിളമ്പി .
ആദ്യം സൂപ്പിൽ തുടങ്ങി . ക്രമേണ ഉരുളക്കിഴങ്ങും ചിക്കനും കൂട്ടത്തിൽ വെജിറ്റബിൾ സാലഡ് .
“എങ്ങിനെയുണ്ട് പാചകം?” ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് തിരക്കി .
“ഓ … സൂപ്പർ, ഗ്രേയ്റ്റ്.” ഞാൻ വിഭവങ്ങളിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ എല്ലാം ആസ്വദിച്ചു കഴിച്ചു .ചിക്കൻ കഴിച്ചപ്പോൾ തന്നെ വയർ ഏതാണ്ട് നിറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞിരുന്നു .
“ഇന്ത്യൻ ഫുഡ് ഉണ്ടാക്കാൻ അറിയാമോ?” റോബർട്ടിന്റെ പൊടുന്നനെയുള്ള ചോദ്യം .
“പിന്നെയല്ലാതെ. ഞാൻ നല്ല ഇന്ത്യൻ ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കിതരാം .” റോബർട്ട് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“എന്നാൽ നാളെ മൈക്കിളിന്റെ കിച്ചൻ പരിപാടി … എന്താ?”
“തീർച്ചയായും. നാളെ ഞാൻ ഇന്ത്യൻ ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കാം .” തെല്ല് ആഹ്ളാദത്തോടുകൂടി ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഭക്ഷണം കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞു . ഞാനും റോബെർട്ടും പാത്രങ്ങൾ എല്ലാം ചൂടുവെള്ളത്തിൽ കഴുകി യഥാസ്ഥാനത്ത് വച്ചു .
നേരെ വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിലേക്ക് വന്നു .ടി .വി . ഓൺ ചെയ്തശേഷം റോബർട്ട് ഈസിചെയറിൽ ചാരി ഇരുന്നു .
“രാത്രി നല്ല പഴയ സിനിമകൾ ഉണ്ടാകും.” സിഗരറ്റ് പേപ്പറിൽ പുകയില നിക്ഷേപിച്ച ശേഷം അത് ചുരുട്ടി കത്തിച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
ടി .വി .യിൽ സൂപ്പർ ചാനൽ (അമേരിക്കൻ ടി .വി )ഏതോ ഒരു സ്റ്റേജ് പ്രോഗ്രാം ലൈവ് ആയി കാണിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
“ആരൊക്കെയുണ്ട് വീട്ടിൽ?” റോബർട്ട് കുടുംബ പച്ചത്തലം അന്വേഷിച്ചു .
ഞാൻ എന്റെ വീടിനെക്കുറിച്ച് വിവരിച്ചു .അതിന് ശേഷം റോബെർട്ടിന്റെ ഫാമിലിയെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചു .
“എന്റെ ഫാമിലി … ‘അമ്മ, ഇവിടെയുണ്ട്, Laiden ൽ താമസിക്കുന്നു. പെങ്ങൾ … ഒരാൾ ആംസ്റ്റഡാമിൽ താമസിക്കുന്നു .വേറൊരു പെങ്ങൾ കാര്പാടത്തിൽ മരണപ്പെട്ടു .
എന്റെ ഡാഡ് ഒരു ഇന്തോനേഷ്യൻ , അദ്ദേഹം ഇപ്പോൾ അമേരിക്കയിലെ ഫ്ലോറിഡയിൽ താമസിക്കുന്നു , ആരുമായും ഒരു കണക്ഷനും ഇല്ല .ഞാൻ ചിലപ്പോൾ കത്തുകൾ അയക്കും .
“‘അമ്മ ഇവിടെ വരാറുണ്ടോ?” ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“ചിലപ്പോഴൊക്കെ.” റോബർട്ട് വിദൂരതയിലേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എങ്ങിനെ കേരളം.” പെട്ടെന്ന് വിഷയം മാറ്റിക്കൊണ്ട് റോബർട്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“Kerala… Super Climate… Tropical… മൂന്ന് മാസം കനത്ത മഴ , വലിയ വനങ്ങൾ , നിറയെ നാളികേര മരങ്ങൾ ,ആനകൾ ,പുലികൾ , പച്ചപുതച്ച മലനിരകൾ , പ്രകൃതി രമണീയമായ പ്രദേശങ്ങൾ …” ഞാൻ കേരളത്തെ വർണ്ണിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
‘’Oh, wonderful… I like such places…’’ റോബർട്ട് വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ പറഞ്ഞു.
‘’You, know… എന്റെ സിറ്റിയുടെ പേര് … കാലിക്കറ്റ്, കേരള സ്റ്റേറ്റിൽ പെടുന്നു Gods own country എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. കൂടാതെ വാസ്കോ ഡാ ഗാമ എന്ന പോർച്ചുഗീസ് യൂറോപ്യൻ ആദ്യമായി ഇന്ത്യയിൽ കപ്പലിറങ്ങിയതും കാലിക്കറ്റിൽ ആയിരുന്നു .എനിക്കറിയില്ല എന്തിനാണ് കേരളത്തെ God’s own country എന്ന് വിളിക്കുന്നത് ?”
“ചിലപ്പോൾ കനത്ത മൺസൂൺ. ധാരാളം സൂര്യപ്രകാശം . സുഗന്ധ വ്യഞ്ജനങ്ങൾ , ആന തുടങ്ങിയ വന്യ മൃഗങ്ങൾ, ഇവയൊക്കെ കാരണമായിരിക്കണം കേരളത്തെ God’s own country എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത് . റോബർട്ട് സംശയത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
“ചിലപ്പോൾ ശരിയായിരിക്കാം. എന്നാൽ ഇറ്റാലിയൻ പ്രകൃതി ഭംഗി കാണുമ്പോൾ കേരളം ഒന്നുമല്ല എന്ന് തോന്നുന്നു .” ഞാൻ റോബർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഉം … ഓരോ പ്രദേശത്തിനും അതിന്റേതായ സൗന്ദര്യമുണ്ട്.” റോബർട്ട് ഇരിപ്പിടത്തിൽ ശരിക്കിരുന്നുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“ശരിയാണ്, യൂറോപ്പിൽ എത്തിയപ്പോൾ ഇവിടുത്തെ ഭംഗി ഒന്ന് വേറെത്തന്നെ എന്ന് മനസ്സിലായി.” ഞാൻ ഗ്ലാസ് ഡോറിലൂടെ കണ്ണുകൾ പുറത്തേക്കയച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഓ … സമയം 9:30… ഇപ്പോൾ നല്ല മൂവി ഉണ്ട്. ഫ്രഞ്ച് ചാനൽ . ഒരു Merlon Brando ഫിലിം . ടി .വി .യിലെ ചാനൽ മാറ്റുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു .
“അതെ, ഇപ്പോൾ തുടങ്ങീട്ടേ ഉള്ളൂ. ഒരു കോഫി ആകാം .അല്ലേ .” ടി .വി .യിൽ ഫ്രഞ്ച് ചാനൽ വച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
“വളരെ നല്ലത്.” ഞാൻ മൂവി ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
റോബർട്ട് കിച്ചണിൽ ചെന്ന് രണ്ടു ഗ്ലാസ് കോഫി തയാറാക്കി മടങ്ങി വന്നു .
ഞങ്ങൾ മൂവി കണ്ടുകൊണ്ട് ഓരോ സംഭാഷണങ്ങളിൽ മുഴുകി .
ഇടക്കിടക്ക് ഓരോ ഫലിതങ്ങൾ .
മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ട സംസാരത്തിനൊടുവിൽ പിന്നെയും കോഫി എത്തി .
വളരെ കാലത്തെ പരിജയം ഉള്ളതുപോലെ ആയിരുന്നു ഞങ്ങൾക്കിടയിലെ ഇടപഴകൽ .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം പുലർകാലേ 1:30.a.m.കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
“എന്നാൽ നമുക്ക് കിടക്കാം, അല്ലെ !!” ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി .
“അതെ, അതെ, സമയം പോയത് അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല.” റോബർട്ട് എഴുന്നേറ്റ് ടി .വി . ഓഫ് ചെയ്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അതൊരു സൗഹൃദത്തിന്റെ തുടക്കമായിരുന്നു .
നേരം നല്ലവണ്ണം വെളുത്തിരിക്കുന്നു .ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം 10:00 a.m.
“ഓ … കുറെ നേരം കിടന്ന് ഉറങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിലെ ഓരോ കാര്യങ്ങൾ ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ കിടന്നു .
“റോബർട്ട് എഴുനേറ്റ് കാണുമോ ” ഞാൻ ചിന്തിച്ചു.
സാവധാനം എന്റെ ചിന്തകൾ പലവഴിക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
“നെതർലൻഡ്സ് … ഇവിടെത്തന്നെ സെറ്റിൽ ചെയ്യണം. വളരെ നല്ല രാജ്യം .നല്ല ജനങ്ങൾ , തൽകാലം പിടിച്ചുനിൽക്കുവാൻ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യണം .അതിന് പറ്റിയ വഴി എന്തെങ്കിലും പഠിക്കുവാൻ പോകുന്നതാണ് .”
പിന്നെ , മേരേജിന്റെ കാര്യം …. പറ്റിയ ഒരാളെ കണ്ടെത്തിയാൽ വളരെ നന്ന് . പക്ഷെ സമയം വേണം .എടുത്തുചാടി കൈകാര്യം ചെയുവാൻ പറ്റിയ കാര്യമല്ല .
‘’Good morning… Michael. ‘’ റോബർട്ടിന്റെ സ്വരം എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തി.
‘’Good morning… Robert.’’ ഞാൻ തിരികെ വിഷ് ചെയ്തു .
“രാത്രി നല്ലവണ്ണം ഉറങ്ങിയോ? റോബർട്ട് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“നല്ല ക്ഷീണം ഉണ്ടായിരുന്നു. ശരിക്കും ഉറങ്ങി .” ബെഡിൽ എഴുന്നേറ്റ് ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
വേഗത്തിൽ എഴുന്നേറ്റ് ബ്രഷ് എടുത്തു ബാത്റൂമിലേക്ക് നടന്നു .ഷവറിൽ പാകത്തിന് ചൂടും തണുപ്പും ക്രമീകരിച്ച് ചുവട്ടിൽ നിന്നപ്പോൾ നല്ല ഉറക്കം അനുഭവപ്പെട്ടു .
കുളി കഴിഞ്ഞു ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിൽ തിരികെ എത്തി .
“Michael… breakfast ready…’’ പ്രഭാത ഭക്ഷണം ടേബിളിൽ നിരത്തിവച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു.
പുഴുങ്ങിയ മുട്ട , ചൂട് കോഫി ,ബ്രെഡ് , ബട്ടർ , ചീസ് ,ജാം , തുടങ്ങിയവ ടേബിളിൽ റെഡി .
ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഇരുന്നു ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് കഴിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .
“എന്താണ് ഇന്നത്തെ പരിപാടി?” റോബർട്ട് പെട്ടെന്ന് അന്വേഷിച്ചു .
“പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നുമില്ല. എല്ലാം പ്ലാൻ ചെയ്യണം .” ഞാൻ ഗ്ലാസ് ഡോറിലൂടെ നീലിമയാർന്ന ഡച്ച് പ്രഭാതം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് എങ്ങിനെ സംസാരിച്ചു ഇരുന്നു .പുറമെ നല്ല സൂര്യപ്രകാശം .ഞാൻ എഴുനേറ്റ് ഗ്ലാസ് വിൻഡോയുടെ അടുക്കൽ ചെന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കി .
ജനങ്ങൾ വളരെ ആഹ്ളാദത്തോടുകൂടി നടന്നുനീങ്ങുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .
എവിടെയും സമ്മറിന്റെ ആഹ്ളാദപ്രകടനങ്ങൾ .
ഞാൻ ഡ്രസ്സ് എല്ലാം ഒതുക്കി ഒരു ഭാഗത്ത് ഒതുക്കിവച്ചു .എന്റെ സൈക്കിൾ യാത്ര അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു .ഇനി സൈക്കിളിൽ ലഗ്ഗേജ് എടുത്തുവെക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല .
വാച്ചിൽ സമയം നോക്കി 11:30.a.m.ആയിരിക്കുന്നു .
“മൈക്കിൾ, ഞാൻ ഒന്ന് പുറത്തുപോയിട്ടു വരാം.” റോബർട്ട് ഡ്രസ്സ് മാറിക്കൊണ്ട് പുറത്തെക്ക് വന്നു .
“എവിടേക്കാണ്.” ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“എനിക്ക് കുറച്ചു ഷോപ്പിംഗ് ഉണ്ട്. കൂടാതെ എന്റെ ഒരു സുഹൃത്തിനെ കാണണം .” റോബർട്ട് ജാക്കറ്റ് എടുത്ത് ധരിക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“ശരി, പോയിട്ട് വരൂ. എനിക്ക് സാധനങ്ങൾ എല്ലാം ഒതുക്കി വെക്കണം .” റോബർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ശരി, പിന്നെ … ഇത് കയ്യിൽ വച്ചോളൂ …”
“എന്താണ് !!” ഞാൻ ആകാംഷയോടെ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി .
“ഒന്ന് ഡോർ കീ … ഒന്ന് സൈക്കിൾ വെക്കുന്നതിന്റെ … മറ്റേത് ഫ്രണ്ട് ഡോറിന്റെ.” കുറച്ചു താക്കോൽ എന്നെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
എനിക്ക് ആച്ഛര്യം തോന്നി …അതിലുപരി ബഹുമാനവും . ഒരു അപൂർവ വ്യക്തിത്വം . വെറും ഒരു ദിവസത്തെ പരിജയം …എന്നിട്ടും ആ താക്കോൽ തന്നപ്പോൾ എനിക്ക് റോബെർട്ടിനെ ബഹുമാനിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .