It was eight o’clock in the morning, and that day’s work had finally come to an end. The previous day’s work had stretched on until 9:30 a.m. I hurried to the dressing room and quickly changed out of my work clothes.
“The work finished right on time today,” Mr. Kepples, who was standing beside me, said with relief.
We finished changing and headed out. The security guard, a man from Suriname, was on duty.
“There are a lot of Surinamese people in the Netherlands,” I remarked, glancing at the guard and then looking at Mr. Kepples in surprise.
“Yeah, Suriname was a Dutch colony, so they can come to the Netherlands, work, and live here,” he explained.
“Oh, that’s interesting. You know, India was a British colony, but it’s very strict for Indians in Britain. Although, if all the Indians did go to Britain, it would be impossible to see any British people there!” I joked, making a funny face at Kepples.
“Yeah, yeah, exactly,” Kepples laughed.
I took my bicycle and headed towards Gagal Street. The atmosphere seemed to be clearing slightly, and there were signs of a recent drizzle on the roads. Life here felt truly blissful. The days were short, but each day brought new people, new faces, and new excitement.
Lost in these thoughts, I didn’t even realize I had reached Gagal Street. I parked my bicycle, went inside, and checked the mailbox.
Yes, there was a letter. It was from home, from my father. A wave of happiness washed over me.
What could the letter contain? I felt an urgent need to find out.
I rushed to my room, sat on the bed, and quickly opened the letter. My eyes skimmed through the lines. Everyone at home was thrilled to know that I was doing well, and they were all in good health.
Along with the letter, I noticed a newspaper clipping. I stared at it carefully. It was news about Alex. He had returned to Calicut. The photo showed him with the Calicut Rotary team.
A sense of sadness slowly crept over me.
Why… why did he leave Europe? Wasn’t he interested in staying? Or did he have other reasons?
The news stated that Alex had returned from Norway to Calicut. Was that even true? Could he have made it to Norway in the midst of winter? It was hard to believe. At this time of year, the Nordic countries were paralyzed by freezing cold, with snow blankets covering everything.
How could he possibly have reached Norway in such frozen conditions? As these thoughts swirled in my mind, I slowly drifted off to sleep.
____
Two days later, I received an official letter. It was from the ‘Social Dienst’ (Social Security).
I was alarmed! Why were they sending this letter to me? I wondered.
I went straight to Joe with the letter.
“Oh, Michael, there’s nothing to worry about,” Joe said after reading the letter. “You’ll get paid for last week’s holiday by Dutch Social Security.”
I sighed in relief. “Will there be any problems?” I asked, still perplexed.
Joe smiled. “Oh, don’t worry, man. Just go there with confidence.” He waved his hand reassuringly.
I was working in the Netherlands without a work permit, which was against the law. This thought weighed heavily on my mind.
I was impressed by the social security system in the Netherlands. The nation truly valued its people as its greatest asset. Youngsters became completely independent from their parents when they turned sixteen, after which the government took care of everything. Any Dutch citizen without a job received a fixed monthly allowance from the government. In addition to that, there were medical services. Most young people received these benefits and lived a comfortable life.
I headed straight to the Social Security office. “Where should I go?” I asked at the counter.
The man at the counter directed me to an office where three people were seated.
“I… I’m Michael,” I stammered, handing them the letter. One of them took the letter and examined it.
“You didn’t work for the last three days, right?” he asked, looking up at me.
“I… I… yes,” I stuttered, my words catching in my throat.
“Mr. Michael, you’ll receive three days’ salary from here,” he said in English, glancing at me.
“I… I…” I couldn’t find my voice. Normally, I wasn’t allowed to work in the Netherlands, but these people were treating it as if it were perfectly normal.
I was stunned.
“Here’s the check,” he said, extending it towards me. I took it and hurried out of the office.
—
Days and weeks passed, and they were truly blissful. I often visited the Koning family, shared in their happiness, and enjoyed meals with them. The same was true with Derik’s family.
One Saturday, I went to the job office. I collected my work details and withdrew some money from the ABN bank.
“Hi, Michael, how is your job going?” Miss Loes inquired.
“Yeah, it’s going well,” I replied with a smile.
Miss Decker handed me the printout of my work details.
“Last week, you had eleven hours of overtime,” she said with a smile, glancing at me.
“Yeah, I’ll be getting good money,” I said, my eyes widening.
“Michael,” Miss Loes continued, “I mentioned you to a news reporter. He’s thrilled about your journey and wants to know more about you. He’ll be here at five this evening. You should come then.”
“Sure, I will,” I replied after a brief pause.
“Where are you heading now?” Miss Decker asked.
“I’m going to the ABN bank to withdraw some money.”
“So, aren’t you inviting me for a coffee?” she asked with a knowing smile.
I laughed. “Of course, you’re always welcome.” I looked at Miss Decker more closely. “Why do you look so tired?”
She remained silent for a moment. “The doctor has advised me to undergo surgery for a swelling in my neck,” she said, placing her hand on her neck.
I sighed. “When?” I asked, looking at her sympathetically.
“Next week,” she replied, trying to hide her sadness.
After some friendly conversation, I left the office.
____
At 5:00 p.m., I arrived at UTIZENBUERO. The reporter was expecting me.
He took a detailed account of my journey. Afterward, I posed for a photo with Miss Loes and Miss Decker.
“When will the news be published?” I asked the reporter.
“Next Sunday,” he replied with a smile.
“So, we’ll be in the news too,” Miss Decker remarked playfully to the reporter.
“Yeah, certainly…” he laughed.
The following Sunday, the news was published in large columns in the Sunday supplement, accompanied by our photo.
April arrived, but winter was still at its peak.
I started thinking about my Dutch visa, which had expired. I hadn’t had time to think about it; I had been too busy enjoying the Dutch winter. Anyway, I needed to travel to other countries, and after that, I would decide where to stay. But before anything else, I wanted to know about Christina.
“I want to talk to her and hear what she has to say,” I decided.
___
The next Friday, I went to Wilhelmina. The place was crowded, with everyone moving about in the flashlights.
I looked around and spotted Mr. Janessen. I bought two draught beers and approached him.
“Look, Michael,” Janessen said, watching me while sipping his beer. “She’s there. Are you going to talk to her today?”
I looked in the direction he indicated. She was there, standing a little distance away with the Surinamese girl.
“What should I say?” I thought for a moment. “Anyway, I’ll ask her to meet me tomorrow.”
I took a big gulp of beer and looked around. Familiar faces surrounded me—Nicola, Maria, Sabina—all of them enjoying themselves with their boyfriends. The music was at its peak:
*Take me to your heart… never let me go…
For your love is all I need to know…
For your love… for your love…*
The flashlights were glimmering, the music was at its zenith, and the air was filled with an indescribable pleasure.
I looked at her, and she was staring back at me. Slowly, I walked up to her.
“Hi,” I smiled.
After some casual conversation, I got to the point.
“Will you be here tomorrow? I need to talk to you about something important. Can you meet me here at eleven o’clock?”
I stared at her, waiting for a response. She remained silent.
____
The next day, I reached Wilhelmina at the exact time. The atmosphere felt bright and lively. I watched young men and women walking merrily along the road. Their happy faces showed they were ready to welcome spring.
I waited for almost forty minutes. Why hadn’t Christina shown up? My concern grew with each passing minute.
Why isn’t she coming? Is something wrong?
I waited for a long time, but eventually, I had to face the reality. “She’s not coming,” I concluded, disappointed.
Slowly, I walked back to my room.
___
The next weekend couldn’t come fast enough. For the first time, the days seemed to crawl. “Why didn’t she come?” The question haunted me.
I couldn’t find any cheer. Normally, I would roam the streets, but now I spent most of my time in my room.
I continued my job, but my mind was always preoccupied with the question of why she hadn’t shown up.
“Is she playing with me?” I wondered for a moment. “No, she doesn’t need to do that.”
“Yeah, there must be some issues. Otherwise, she would have come,” I reassured myself.
—
Next Friday…
I arrived at Wilhelmina early. It was still less crowded; people were just beginning to trickle in. I bought a drink and casually looked around. A song from the music system filled the air:
*In a world made of steel… made of stone…
Where I hear the music…
Close my eyes… feel the rhythm.
Wrap around… take you whole… into my heart. *
I glanced around. Christina hadn’t arrived yet. Something felt off… perhaps there was a problem.
“Hi, Michael…”
I turned around to see Mr. Samuels.
“Hi, long time no see,” I said, surprised.
He smiled. “Oh, nothing much, I just couldn’t make it,” Mr. Samuels replied.
I remained silent, observing the scene around me. Everyone was dancing at a blistering pace. The music was electrifying.
“Hey, man, why are you so moody?” Mr. Samuels asked, noticing my demeanor. “Is something wrong?”
There was a moment of thoughtful silence. “Oh, no, nothing,” I shrugged.
Time seemed to be crawling. Christina still hadn’t shown up. I was beginning to accept that she wouldn’t be coming.
“Where are those girls?” Mr. Samuels asked, staring at me. “That Surinamese girl?”
I realized he was deliberately inquiring about the girls.
I watched him for a moment before replying casually, “I think they haven’t arrived yet.” I glanced around as I spoke.
The beats of the music reverberated throughout the space. Flashing lights dazzled all around.
*Rock me gently… Rock me so late…
Take it easy… don’t you know…
That I’ve never been loved like that before…*
The dance floor was in a frenzy. Slowly, a wave of grief enveloped my mind. I felt as though I was losing something. I rose slowly from my seat and walked out of Wilhelmina.
___
The next two weeks passed, and she didn’t come. I was certain there was a problem, and I was deep in thought. I went to work daily, but spent most of my time in my room afterward. Joe’s room was always closed; I only saw him at dinner. I wondered how people could spend so much time inside their rooms.
In the meantime, Mr. Jan Jaap came from Stuttgart. He spent a day and then returned. I often visited the Koning family and spent a lot of time with them.
___
Friday, 9:30 p.m. I arrived at Wilhelmina. It was packed.
Claudia, Esther, Lisane, and Maria were busy chatting.
I looked around. Christina hadn’t come.
“Hi, Maria, would you like a drink?” I asked as I headed towards the counter.
“Yeah, of course, as you wish,” Maria smiled and joined me.
During our conversation, I asked about her. “I’ve finished my studies and am now applying for higher studies,” she said, enjoying her drink.
“What’s your qualification, Michael?”
“I have a Bachelor of Arts in Economics,” I replied.
“Oh, really? Are you very rich?” She looked at me with wide eyes.
I stared at her in wonder. “Hey, why would you ask that?”
She smiled. “Because you have an economics degree from India,” she said, looking at me.
“Oh, no, Maria, you’re mistaken,” I suppressed a laugh. “You don’t need to be rich to pursue higher education in India.”
She seemed to think that only wealthy people could afford higher studies in India, and that everyone else was very poor.
Suddenly, I saw her—Christina!
It had been weeks since I last saw her…
I watched her closely, sensing a change in her expression.
I looked around and felt as though some eyes were following me. I stood there, observing her.
No, she wasn’t paying any attention to me at all.
Something was definitely wrong.
I approached her, but she deliberately ignored me. I noticed her drifting away intentionally. I kept watching her as she seemed to punish me by showing more intimacy to the man next to her.
“Hello, Michael,” I heard a voice behind me. I turned around—it was Mr. Samuels.
“Hi, Samuels,” I said, staring at him for a moment. “I knew you would come.” I looked at him and smiled.
I noticed a meaningful grin on his face.
I matched his expression.
“So, anyway, Michael, take care,” Mr. Samuels said as he walked away slowly, disappearing into the darkness.
From that moment, I stopped watching Christina. The pain was there, but I concealed my feelings.
—
My mind whispered… it is time to leave Eindhoven.
It was a Sunday. I went out to visit Derik.
Derik was at home, and we sat chatting for a while. Eventually, I said, “I want to see Mr. Teer.”
“Michael, what’s the matter?” Derik inquired.
I couldn’t give an exact answer. “Oh, it’s nothing,” I replied.
I left and started pedaling my bicycle towards Mr. Teer’s residence.
I traveled quite a distance, and many thoughts began to swirl inside me. Why should I meet Mr. Teer? What should I tell him? Should I ask if I could stay in the Netherlands a little longer? I couldn’t find any answers.
Halfway there, I decided to return to my room.
___
The signs of spring were visible everywhere…
I wanted to visit all the places before deciding where to stay. I could get the support of the Rotary anywhere in Europe; no one would throw me out. I thought about Christina. I noticed many people watching me. They wouldn’t know anything about me—they were unaware of my background. Someone might have discouraged her, convinced her that I might have used her.
I looked at my passport. My visa had expired, and I hadn’t noticed it at all. I had been too busy celebrating winter in the Netherlands.
I decided on a day to start my journey.
First, I gave up my job.
The next day, I went to The Hague, the capital of the Netherlands. I requested the foreign police to extend my visa for a few more days. Without any difficulty, they granted me the extension. Then, from The Hague, I went to Rotterdam and applied for a German visa at the German consulate.
After receiving the German visa, I returned to Eindhoven.
Now, it was time to begin my journey to the Scandinavian countries. I had to bid farewell to all those who had helped me in Eindhoven. I decided to visit the Rotary Club of Eindhoven.
____
Today was the meeting of the Rotary Club of Eindhoven. I had to go to the club to express my gratitude to everyone who had helped me.
It was around 11:00 a.m. and a beautiful sun-drenched day. Winter was slowly giving way to spring, and I could see the signs of it in nature. I glanced at Hotel Cocogne in the distance. It was indeed a large and impressive building.
I parked my bicycle in the designated area and went straight into the hotel.
“Where is the Rotary Club meeting?” I asked the lady at the reception.
She directed me to the meeting place.
I reached the first floor and looked around. It was a huge hall—the meeting place of the Rotary Club of Eindhoven.
Inside the hall, a large number of Rotarians were gathered. It was a lunch meeting. I slowly entered the hall, aware of everyone watching me. I put on a soft smile and looked around.
I spotted Mr. Koning among the crowd and went directly to him.
“Hello, Michael,” he greeted me with a smile. “When did you arrive?”
I took a deep breath. “Just now,” I replied, glancing around.
We chatted for a bit, and I continued to look around. One side of the hall was adorned with artwork, enhancing the magnificence of the space.
Very soon, the hall was packed with Rotarians. I guessed that most of them were from Philips. “Eindhoven Rotary Club is synonymous with Philips,” I thought. This club was the most powerful Rotary Club in the Netherlands.
I noticed Mr. Teer sitting in the president’s chair. Suddenly, I saw Mr. Keijzer.
“Hi, Michael, how do you like our club?” he asked with a bright smile.
“Yeah, it’s superb,” I smiled and nodded.
“Look, Michael,” Mr. Keijzer pointed towards a tall man. “Do you know that man?”
I looked at him in surprise. He was seated a bit further away, and I noticed him staring at me.
“That’s Frits Philips,” Mr. Keijzer said proudly. “He’s the owner of Philips International.”
“Mr. Frits Philips,” I whispered in awe as I stared at him.
This was the man who had conquered the world of electronics. I looked at him in wonder.
He continued to observe me, so I walked directly to Mr. Frits Philips.
“Hello, sir. I’m Michael from India,” I introduced myself and extended my hand.
“Hello, Mr. Michael,” he replied with a warm smile. “I’ve heard about you.”
I stood there, taking him in.
He was tall, more than six feet in height. At first glance, he appeared to be around 65 years old. His slightly trimmed salt-and-pepper hair and thick black eyebrows complemented his long, distinguished nose. His two front teeth added to the charm of his smile.
He was a man of total perfection, the only son of Anton Philips, and the most powerful industrialist in the Netherlands, admired by everyone.
We had a short chat, during which he mentioned that he was impressed with me. Meanwhile, the sound of a bell signaled the commencement of the Rotary meeting.
Everyone took their seats, and I found a place near the Rotary president, Mr. Teer.
The meeting began.
Mr. Teer stood up, acknowledged everyone, and introduced the guests.
He slowly directed his gaze at me and continued, “Mr. Jose Michael is on an Asia-Europe friendship mission tour by bicycle, carrying the message of Rotary Friendship and peace.”
I noticed that the word “peace” was emphasized more than usual.
Hearing that, I felt a pang in my heart. Could it be just my imagination?
After all the introductions, Mr. Teer took his seat.
I was next on the agenda to give a speech.
I looked at the microphone in front of me. A kind of unease welled up inside. My heart began to beat faster. Slowly, I raised my head and looked around.
I began to speak slowly…
“The Netherlands… It’s been a painful experience for me.” Those were the first words that came out of my mouth. I didn’t know why I said them.
I continued, “I am merely a traveler. I came to the Netherlands and asked for your help. You gave me more than enough. I don’t know if I am capable of carrying out this peace mission.”
Sadness rose within me. Had I done something wrong? I felt childish for a moment.
I explained my experience with Christina in Wilhelmina. The meeting ended, and I said goodbye to everyone.
I slowly descended the steps of Hotel Cocogne, took my bicycle, and walked through the streets.
“Now I’m ready to start my final leg to Scandinavia,” my mind whispered.
—
The next Sunday…
I went to Wilhelmina. There wasn’t much of a crowd that day, and I felt hollow as I stood there. I quickly decided to leave.
The next day, I visited the Koning family to bid farewell to everyone. Jan Jaap was still in Stuttgart. I also stopped by Derik’s house to say goodbye, but Mr. Keijzer wasn’t at home.
“Where are you going, man? You should stay here; there’s no problem,” Derik’s cousin remarked during our conversation.
“Okay, sir, I shall come back later,” I replied lightheartedly.
____
I went to the ABN bank; there was still money in my account, and I wanted to withdraw it.
I went directly to the counter, where the man behind the desk greeted me with a smile.
“Sir, I’d like to withdraw all the money from my account,” I said.
“Please take a seat. Let me check,” he responded.
He checked my account on the computer and then looked at me. “Mr. Michael, you can’t withdraw all the money from your account. You’re required to keep a certain amount in it.”
I sighed. “I need it all,” I said with a tone of compulsion.
“You’ll have to close the account if you want to withdraw all the money. Why do you want to close the account?” he asked, looking at me questioningly.
“I’m leaving for Germany,” I replied in a depressed tone. “I don’t need the bank account anymore.”
He watched me for a moment. “Oh, okay, let’s do it,” he agreed.
Within fifteen minutes, I had closed the account and walked out of the bank.
___
On April 18th, I resumed my journey from Eindhoven. I had stayed there for four and a half months. What an experience it had been!
I bought a new tent, a small one-person tent. The first tent was with Alex, who was now in India.
Winter was over, and the signs of spring were everywhere. It felt wonderful to travel through the plains of the Netherlands.
From Eindhoven, I traveled towards Nijmegen and then to Arnhem, one of the biggest cities in the Netherlands. I was slowly making my way towards the German border.
There isn’t much difference between the villages and cities in the Netherlands, just like in Kerala.
I still had two more weeks before entering Germany. I met Mr. Voss, the president of the Rotary Club of Arnhem.
Mr. Voss was a middle-aged man, over six feet tall, huge, handsome, and very friendly. He was the Director of a rehabilitation center, and he gave me a job for a week. I stayed with him and his family.
Mr. Voss had two children, around five and seven years old. The house was filled with their playful antics. He took me in his car when he went to work, and we returned home at three o’clock in the afternoon.
It was an eventful week. I even got to attend a school function with the Voss family on the children’s school day.
After working for a week, I earned some money and resumed my journey. I headed towards Enschede, a city on the Dutch-German border.
There were two more days left before entering Germany.
___
In Enschede, I had the chance to stay with one of the Rotarians, Mr. Bekkum.
His hobby was collecting stones, and he had a collection of colorful stones from different countries around the world.
He had two daughters.
The eldest daughter, Silja, was very charming and in her twenties. She was also quite talkative. She would go to her room, change into a different outfit, and then come back to show me, asking for my opinion.
One time, she came out in a white skirt and top, telling me she had bought it while she was in Canada on a Rotary exchange. The outfit suited her well, and she looked very beautiful.
After dinner, Mr. Bekkum and I talked for a long time, with Silja joining us throughout the conversation.
Our discussion eventually turned to the topic of “alcoholic drinks.”
“You know, Michael, people in Holland consume a lot of alcohol and drugs,” he said.
“Yeah, but drugs must be more dangerous,” I replied.
“No, no, you’re wrong. Drugs aren’t as dangerous here. The real problem is alcohol, because people here consume far too much of it. Compared to that, drugs are nothing,” he explained.
I was surprised to hear that.
“It’s the opposite in India. There, drug use is more rampant than alcohol consumption,” I said.
___
The next morning, I was ready to leave.
Miss Silja came to me and handed me a packet. “This is for you,” she said with a soft smile.
I smiled back and took my bicycle. After a little while, I stopped and couldn’t resist opening the packet to see what was inside.
There were two apples—one red and the other green.
I found it interesting, almost as if it carried a hidden message. Was the Netherlands calling me back in some enchanting way? My mind was spinning for a moment.
I continued my journey towards the German border. That was the day I would enter Germany.
I saw the border in the distance, marked by a cross-beam in the middle of the road.
I stopped my bicycle in front of it and handed my passport to the German officer.
He waved me through, and I crossed the Dutch border, entering Germany once again.
Four and a half months… It felt as though the time had passed too quickly. Those were the happiest days, filled with so many unforgettable experiences.
As I looked back at the Netherlands, I wondered… Which European country is the best? It must be Holland.
Denmark, Sweden, Norway… I’ll decide after that.
I moved slowly along the German plains.
ചാപ്റ്റർ -19
എട്ട് മണിയായി . ഇന്നത്തെ ജോലി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .ഇന്നലെ ജോലി തീരുമ്പോൾ സമയം 9:30. റൂമിൽ എത്തിയപ്പോൾ തന്നെ പത്ത് മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു .
ഡ്രസിങ് റൂമിൽ ചെന്ന് വേഗത്തിൽ ഡ്രസ്സ് മാറി .
“ഇന്ന് കൃത്യസമയത്ത് ജോലി തീർന്നിരിക്കുന്നു.” തൊട്ടടുത്തുനിന്ന് ഡ്രസ്സ് മാറുന്ന Mr. Kepples തെല്ല് ആശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ ഡ്രസ്സ് മാറി പുറത്തേക്ക് നടന്നു .സുരിനാം കാരനായ സെക്യുരിറ്റി ഗാർഡ് ഗേറ്റിനരുകിൽ തൻ്റെ കൃത്യനിർവഹണത്തിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .
“നെതെർലണ്ടിൽ ധാരാളം സുരിനാം ജനങ്ങൾ …” ഞാൻ തെല്ല് ജിജ്ഞാസയോടെ കേപ്പിൾസിനെ നോക്കി.
“അതെ, സുരിനാം ഡച്ച് കോളനി ആയിരുന്നു. അവർക്ക് നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ വരാം .ജോലിചെയ്ത് ഇവിടെ താമസിക്കാം .”
“ഓ … വളരെ നല്ലത്.” ഞാൻ ആ സുരിനാം മനുഷ്യനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു You, Know… ഇന്ത്യ ഒരു ബിട്ടീഷ് കോളണി ആയിരുന്നു .എന്നാൽ ഇന്ത്യക്കാർക്ക് ബ്രിട്ടനിൽ എല്ലാം വളരെ കര്ശനമാണ് .പിന്നെ , വേറൊരു കാര്യം .ഇന്ത്യക്കാർ ബ്രിട്ടനിൽ എത്തിയാൽ ബ്രിട്ടീഷുകാരെ കാണുവാൻ കഴിയില്ല .” ഞാൻ തെല്ല് തമാശയോടെ കേപ്പിൾസിനെ നോക്കി .
“അതെ … അതെ … ഇപ്പോൾ ലണ്ടനിൽ എത്തിയാൽ അവിടെ ഇംഗ്ലീഷുകാരെ കാണുവാൻ കഴിയില്ല. അത്രയധികം ഏഷ്യാക്കാർ ബ്രിട്ടനിൽ കുടിയേറിയിരിക്കുന്നു .
കേപ്പിൾസ് എന്റെ കൂടെ തമാശയിൽ പങ്കുകൊണ്ടു .
ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്ത് Gagal Stressa ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി . അന്തരീക്ഷം ചെറുതായി തെളിഞ്ഞുവരുന്നു എന്ന് തോന്നി .ഒരു മഴ ചാരിയ ലക്ഷണങ്ങൾ റോഡിൽ കാണാം .
ഇവിടുത്തെ ജീവിതം എത്ര ആനന്ദകരമാണ് . ദിവസത്തിന്റെ ദൈർഘ്യം തീരെ പോരാ . ഓരോ ദിവസവും പുതിയ ആളുകൾ … പുതിയ മുഖങ്ങൾ .. എല്ലാം ഒരുതരം ഏക്സൈറ്റ്മെൻറ് …
ഓരോന്നും ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നീങ്ങി .താമസ സ്ഥലത്ത് എത്തിയത് അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല .
സൈക്കിൾ അകത്ത് കയറ്റിവച്ചശേഷം വെറുതെ മെയിൽ ബോക്സ് തുറന്നു നോക്കി .
അതെ …എനിക്കൊരു ലെറ്റർ . വീട്ടിൽ നിന്നായിരുന്നു .
അച്ഛൻ അയച്ച ലെറ്റർ . എനിക്ക് അതിയായ സന്തോഷം തോന്നി .
എന്തായിരിക്കും വിശേഷങ്ങൾ .അറിയുവാൻ തിടുക്കമായി .
വേഗത്തിൽ റൂമിലേക്ക് നടന്നു .ബെഡിൽ ചെന്നിരുന്ന് ലെറ്റർ തുറന്നു .എന്റെ കണ്ണുകൾ അതിലെ വരികളിലൂടെ വേഗത്തിൽ ഓടിനടന്നു .
എനിക്ക് സുഖം എന്നറിഞ്ഞതിൽ എല്ലാവര്ക്കും സന്തോഷം .വീട്ടിൽ എല്ലാവരും സുഖമായിരിക്കുന്നു .
ലെറ്ററിലെ വരികൾ അങ്ങിനെ പോകുന്നു .
ലെറ്ററിന്റെ കൂടെ ഒരു പേപ്പർ കട്ടിങ് ശ്രദ്ധിച്ചു . ഞാൻ അതിൽ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി .അലക്സിനെ കുറിച്ചുള്ള ന്യൂസ് .
അലക്സ് കോഴിക്കോട്ട് മടങ്ങിയെത്തിയിരിക്കുന്നു .കോഴിക്കോട് റോട്ടറി ടീമിന്റെ കൂടെ നിൽക്കുന്ന ഫോട്ടോ .അതായിരുന്നു ആ പേപ്പർ കട്ടിങ് .
എനിക്ക് അത് കണ്ടപ്പോൾ ദുഃഖം തോന്നി .
എന്തിനാണ് അലക്സ് നാട്ടിലേക്ക് തിരികെ പോയത് ? യൂറോപ്പിൽ നിൽക്കുവാൻ താല്പര്യം ഇല്ലായിരുന്നോ ?അതോ … വേറെ വല്ല ഉദ്യേശവും ഉണ്ടായിരുന്നോ ?
അലക്സ് നോർവേയിൽ നിന്നാണ് കോഴിക്കോട്ടേക്ക് മടങ്ങിയത് എന്ന് എഴുതിയിരിക്കുന്നു .അത് ശരിയായിരിക്കുമോ ?
ഈ വിന്ററിൽ അവൻ നോർവേ വരെ സൈക്കിളിൽ പോകുമോ ?
എനിക്ക് വിശ്വസിക്കുവാൻ പ്രയാസം തോന്നി .ഈ സമയത്ത് നോർഡിക്ക് രാജ്യങ്ങൾ തണുത്ത് വിറങ്ങലിച്ച് ഐസ് പുതച്ചു നിൽക്കുന്ന സമയമാണ് .
പിന്നെ എങ്ങിനെ അലക്സ് ആ ഐസിൽക്കൂടി നോർവേ വരെ സഞ്ചരിക്കും .
ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ സാവധാനം ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു .
രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എനിക്ക് ഒരു ഒഫീഷ്യൽ ലെറ്റർ വന്നു .
A letter from Dutch government [Social Dieenst]
ഞാൻ ശരിക്കും ഭയപ്പെട്ടു . എന്തിനാണ് എനിക്ക് ഡച്ച് ഡിപ്പാർട്മെന്റിൽ നിന്ന് ലെറ്റർ വരുവാൻ കാരണം .
ഞാൻ ആ ലെറ്ററുമായി നേരെ ജോയുടെ അരികിലെത്തി .
“ഓ … മൈക്കിൾ, ഇത് ഇത്ര വലിയ പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ചത്തെ അവധി ദിവസത്തിന്റെ പണം ഡച്ച് സോഷ്യൽ സെക്യുരിറ്റിയിൽ നിന്നും ലഭിക്കും .” ജോ ലെറ്റർ നോക്കികൊണ്ട് പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു .
“ജോ … പ്രശ്നമെന്തെങ്കിലും ഉണ്ടാകുമോ?” ഞാൻ ജോയുടെ മുഖത്തേക്ക് ആകാംഷയോടെ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഹായ് … ഒന്നുകൊണ്ടും പേടിക്കേണ്ട. ധൈര്യമായി പൊയ്ക്കൊള്ളൂ .” ജോണെ നിസ്സാരമട്ടിൽ എന്നെ നോക്കി .
നെതെർലാൻഡ്സിൽ റസിഡന്റ് പെർമിറ്റ് ഇല്ലാത്ത വ്യക്തി ജോലി ചെയ്യുന്നു എന്നറിഞ്ഞാൽ കുറ്റകരം . ഞാൻ ചിന്തയിലാണ്ടു .
നെതെര്ലാണ്ടിലെ സോഷ്യൽ സെക്യുരിറ്റി സമ്പ്രദായം എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി .ജനങ്ങൾ രാജ്യത്തിന്റെ സമ്പത്താണ് എന്ന് കരുതുന്ന രാജ്യം .പതിനാറ് വയസ്സ് കഴിഞ്ഞാൽ അവർ മാതാപിതാക്കളിൽ നിന്ന് തീർത്തും സ്വതന്ത്രർ . എല്ലാം സർക്കാർ നോക്കിക്കൊള്ളും .ഏതൊരു ഡച്ച് പൗരനും ജോലി ഇല്ലെങ്കിൽ മാസാമാസം ഒരു നിശ്ചിത തുക സർക്കാരിൽ ഇന്ന് ലഭിക്കും .സാധാരണ ജീവിക്കാൻ ഈ തുക ധാരാളം . കൂടാതെ ഫ്രീ മെഡിക്കൽ തുടങ്ങിയ സൗജന്യങ്ങൾ വേറെയും .യുവാക്കൾ മിക്കവാറും ഈ സൗജന്യം പറ്റി അടിച്ചുപൊളിച്ചു ജീവിക്കുന്നു .
ഞാൻ നേരെ സോഷ്യൽ സെക്യുരിറ്റിയിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .
“എവിടേക്കാണ് ചെല്ലേണ്ടത്? ഞാൻ ഒരു കൗണ്ടറിൽ അന്വേഷിച്ചു .
അയാൾ എന്നെ ഒരു ഓഫീസിലേക്ക് ഡയറക്റ്റ് ചെയ്തു .
അവിടെ മൂന്ന് പേര് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
“ഞാൻ മൈക്കിൾ.” ലെറ്റർ അവർക്ക് കൊടുത്തുകൊണ്ട് ഞാൻ അറച്ചറച്ചു പറഞ്ഞു . അവരിൽ ഒരാൾ എന്റെ ലെറ്റർ നോക്കി .
“തങ്ങൾ അഞ്ചു ദിവസം ജോലി ചെയ്തിട്ടില്ല. അല്ലേ ?” അയാൾ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഞാൻ … ഞാൻ …” എനിക്ക് ഒന്നും പറയുവാൻ കഴിയുന്നില്ല. വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങിയതുപോലെ .
“മിസ്റ്റർ മൈക്കിൾ, തങ്ങൾക്ക് അഞ്ചുദിവസത്തെ വേതനം ഇവിടെനിന്ന് ലഭിക്കും.” അയാൾ ഇടക്ക് കയറി ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞു .
“ഞാൻ … ഞാൻ … ” എന്റെ ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് വരുന്നില്ല. എനിക്ക് സാധാരണ രീതിയിൽ നെതെർലൻസിൽ ജോലി ചെയാൻ അനുവാദമില്ല . പക്ഷെ … അവർ ഒന്നും അറിയാത്ത ഭാവത്തിൽ സംസാരിക്കുന്നു .
എനിക്ക് ആച്ഛര്യം തോന്നി .
“ഇതാ ചെക്ക്.” അയാൾ എന്റെ നേരെ ചെക്ക് നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അത് സ്വീകരിച്ച് വേഗത്തിൽ അവിടെനിന്ന് പുറത്തു കടന്നു .
ദിവസങ്ങൾ … ആഴ്ചകൾ … അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .വളരെ ആനന്ദകരമായ ദിനങ്ങൾ .ഇടക്ക് കോണിങ്ങിന്റെ വീട്ടിൽ ചെല്ലും . സൗഹൃദം പങ്കിടും .ഇടക്ക് ഭക്ഷണം അവിടെ ആയിരിക്കും .
അതുപോലെ ഡെറിക്കിന്റെ വീട്ടിലും .
ഒരു ശനിയാഴ്ച്ച .. ഞാൻ ജോബ് ഓഫീസിൽ ചെന്നു .
ജോലിയുടെ വിവരങ്ങൾ ശേഖരിക്കണം A.B.N ന്നിൽ ചെന്ന് കുറച്ചു കാശ് എടുക്കണം .
“ഹായ്, മൈക്കിൾ … ജോലി എങ്ങിനെ പോകുന്നു?” Miss Loess തിരക്കി.
‘’Yeah, fine… ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
മിസ് ഡെക്കർ , വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് കംപ്യൂട്ടറിൽ നിന്ന് പ്രിൻറ്റ് എടുത്ത് എന്റെ നേരെ നീട്ടി .
“ഈ ആഴ്ച്ച ഏഴു മണിക്കൂർ ഓവർടൈം.” അവർ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .
“അതെ, നല്ല കാശ് കിട്ടും.” എന്റെ കണ്ണുകളിൽ സംതൃപ്തിയുടെ തിളക്കം .
‘’Michael… Miss Loess തുടർന്നു. ഞാൻ തങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഒരു ന്യൂസ് റിപോർട്ടറുടെ അടുക്കൽ സംസാരിച്ചിരുന്നു .”
മൈക്കിളിന്റെ യാത്ര … അയാൾക്ക് വളരെ ത്രില്ല് ആയി അനുഭവപ്പെട്ടു . തങ്ങളെക്കുറിച്ച് അറിയണം എന്ന് പറയുന്നു .അദ്ദേഹം എന്ന് വൈകീട്ട് അഞ്ചുമണിക്ക് ഇവിടെ വരും . അപ്പോൾ മൈക്കിൾ ഇവിടെ വരണം .”
“ശരി … ശരി .. ഞാൻ വരാം .” Miss Loess വിടാൻ ഭാവമില്ലെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ തെല്ല് വിമ്മിട്ടത്തോടെ ഞാൻ സമ്മതിച്ചു.
“ഇപ്പോൾ എവിടേക്കാണ്?” Miss Decker ൻറെ അന്വേഷണം.
.’’A.B. N ൽ പോകണം. കുറച്ചു കാശ് എടുക്കണം .”
അപ്പോൾ കോഫിക്ക് ക്ഷണിക്കുന്നില്ലേ ?” Miss Decker ഫലിത രൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.
‘’You are always welcome…. ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് Miss Decker നെ നോക്കി.”പിന്നെ … എന്താ ഒരു ക്ഷീണം പോലെ !!”
“ഹോ, എനിക്ക് ഒരു ഓപ്പറേഷൻ വേണമെന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു. കഴുത്തിന് ഒരു വീക്കം . കഴുത്തിൽ കൈ വച്ചുകൊണ്ട് Miss. Decker പറഞ്ഞു.
“എപ്പോഴാണ് ഓപ്പറേഷൻ?”
“ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞ്.”
ചെറിയ കുശലാന്വേഷണങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
വൈകീട്ട് അഞ്ചുമണിക്ക് ഞാൻ Utizenbuero യിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .റിപ്പോർട്ടർ എന്നെയും പ്രതീക്ഷിച്ച് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
അദ്ദേഹം എന്റെ യാത്രയെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചറിഞ്ഞു .ശേഷം Miss Loess, Miss Decker, എന്നിവരോടൊപ്പം ഒരു ഫോട്ടോ പോസ് ചെയ്തു .
“എപ്പോഴാണ് ന്യൂസ് വരുന്നത്?” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് റിപോർട്ടറോട് അന്വേഷിച്ചു .
“നെക്സ്റ്റ് സൺഡേ.”
“അപ്പോൾ ഞങ്ങളും ഉണ്ടാകും ഫോട്ടോയിൽ … അല്ലേ …?”Miss Decker തമാശരൂപത്തിൽ റിപ്പോർട്ടറെ നോക്കി.
“തീർച്ചയായും ” റിപ്പോർട്ടർ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അടുത്ത ഞായറാഴ്ച്ച … സൺഡേ സപ്പ്ളിമെന്റിൽ ഫോട്ടോ സഹിതം ന്യൂസ് വന്നു . വലിയ കോളത്തിൽ തന്നെ .
ഏപ്രിലിന്റെ തുടക്കമായി … ശൈത്യം അതിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ തന്നെ തുടരുന്നു .
ഞാൻ എന്റെ ഡച്ച് വിസയെ കുറച്ച് ഓർത്തു .
അതിന്റെ കാലാവധി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എനിക്ക് Eindhoven ൽ വിസയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുവാൻ സമയമില്ലായിരുന്നു .
“ഏതായാലും ഇനിയുള്ള രാജ്യങ്ങൾ എല്ലാം ഒന്ന് കാണണം. അതിന് ശേഷം എവിടെ നിൽക്കണം എന്ന് തീരുമാനിക്കാം . അതിന് മുൻപ് ക്രിസ്റ്റീനയുടെ കാര്യം അറിയണം .
ഏതായാലും ക്രിസ്റ്റീനയുടെ അടുക്കൽ തുറന്ന് സംസാരിക്കണം . അവൾ എന്താണ് പറയുന്നതെന്ന് അറിയാമല്ലോ !!”
“ശരി … അടുത്ത പ്രാവശ്യം കാണുമ്പോൾ സംസാരിക്കണം.” ഞാൻ മനസ്സിൽ തീരുമാനമെടുത്തു .
അടുത്ത വെള്ളിയാഴ്ച … ഞാൻ Willahmeena യിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
ഭയങ്കര തിരക്ക് … എല്ലാവരും തകർത്താടുന്നു .
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു . Mr. Janssen കുറച്ചകലെ നിൽക്കുന്നു. രണ്ടു ബിയർ വാങ്ങി ഞാൻ Janssen ൻറെ അരികിലെത്തി .
‘’Look, Michael… അവൾ അവിടെയുണ്ട്. ഇന്ന് സംസാരിക്കുന്നുണ്ടോ ? Janssen ബിയർ നുകർന്നുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവൾ കുറച്ചകലെ മാറി സൈഡിൽ നിൽക്കുന്നു .കൂടെ സുരിനാം പെണ്കുട്ടിയുമുണ്ട് .
“എന്താണ് പറയുക?” ഞാൻ ആലോചിച്ചു .
“ഏതായാലും നാളെ കാണണം എന്ന് പറയണം.”
ബിയർ നുകർന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ ചുറ്റിനും നോക്കി .എവിടെയും പരിചിത മുഖങ്ങൾ .
Micola, Mariya, Sabeena… അവർ സുഹൃത്തുക്കളുടെ കൂടെ തകർത്താടുന്നു.
മ്യൂസിക്ക് അതിന്റെ ഉയര്ന്ന പിച്ചിൽ എത്തിനിൽക്കുന്നു .
Take me to your heart… never let me go…
For your love is all, I need to know…
For your love… for your love…
എങ്ങും ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റുകൾ മിന്നിമറയുന്നു .
ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ നോക്കി . അവൾ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .
ഞാൻ സാവധാനം അവളുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .
ഹായ് … ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു .
കുശലാന്വേഷണങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞാൻ കാര്യത്തിലേക്ക് കടന്നു .
“നാളെ ഒന്ന് കാണണം. ഒരു കാര്യം സംസാരിക്കാനുണ്ട് …
പതിനൊന്ന് മണിക്ക് Willahmeena യിൽ വരണം .
ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അവൾ മൗനം പാലിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി .
ഞാൻ കൃത്യ സമയത്തുതന്നെ Willahmeena യിൽ എത്തി . അന്തരീക്ഷം ചെറുതായി തെളിഞ്ഞുവരുന്നതായി തോന്നി.
യുവതീ -യുവാക്കൾ തെരുവീഥിയിലൂടെ കൈകൾ കോർത്ത് ഉല്ലസിച്ച് നടക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവരുടെ മുഖഭാവം കണ്ടാൽ അറിയാം അവർ വസന്തകാലത്തെ വരവേൽക്കുന്നതിനായി ഒരുങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു എന്ന് .
പറഞ്ഞ സമയം കഴിഞ്ഞു . പക്ഷെ ക്രിസ്റ്റീനയെ കണ്ടില്ല .
എന്താണ് വരാത്തത് !!! എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം ഉണ്ടാകുമോ ? കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു .
“ഇല്ല … അവൾ വരില്ല.”
എനിക്ക് ദുഃഖം തോന്നി . ഞാൻ സാവധാനം റൂമിലേക്ക് നടന്നു .
അടുത്ത വീക്കെൻഡ് നു വേണ്ടി ഞാൻ കാത്തിരുന്നു .ആദ്യമായി ദിവസങ്ങൾക്ക് വളരെ ദൈർഘ്യം ഉള്ളതായി അനുഭവപ്പെട്ടു . ഒരു ഉന്മേഷവും തോന്നുന്നില്ല . സാധാരണ സ്ട്രീറ്റിൽ ചുറ്റിക്കറങ്ങി നടക്കുന്ന ഞാൻ അധിക സമയവും റൂമിൽ തന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി .
ഞാൻ ജോലി തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു . എന്റെ ചിന്താമുഴുവൻ അവൾ എന്തുകൊണ്ട് വന്നില്ല എന്നതിനെക്കുറിച്ചായിരുന്നു .
അവൾ എന്നെ വിഡ്ഢിയാക്കുകയായിരുന്നോ ? ഹായ് … അങ്ങിനെ വിഡ്ഢി ആക്കേണ്ട ആവശ്യം അവൾക്കില്ല .
എന്തോ പ്രശ്നമുണ്ട് . അല്ലെങ്കിൽ അവൾ വരുമായിരുന്നു .
അടുത്ത വെള്ളിയാഴ്ച്ച .
ഞാൻ നേരത്തെതന്നെ Willahmeena യിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
തിരക്കായി വരുന്നതേ ഉള്ളൂ .
ഞാൻ ഒരു ഡ്രിങ്ക്സ് വാങ്ങി ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
പബ്ബിലെ മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ ഒരു ഗാനം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
In the world made of steel… made of stone…
Where, I hear the music…
Close my eyes… feel the rhythm.
Wrap around… take you whole… into my heart.
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ക്രിസ്റ്റിന വന്നിട്ടില്ല . വരേണ്ട സമയം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം ഉണ്ടായിരിക്കണം .
“ഹായ് … മൈക്കിൾ.”
ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി . മിസ്റ്റർ സാമുവൽസ് .
“ഹലോ … സാമുവൽസ്. ഇപ്പോൾ എന്താണ് കാണാത്തത് ” ഞാൻ സാമുവൽസിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഓ … ഒന്നുമില്ല. വരാൻ പറ്റിയില്ല . തിരക്കായിരിക്കുന്നു .” സാമുവൽസ് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ നിശബ്ദനായി ചുറ്റിനും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
“എന്താണ് മൈക്കിൾ, ഒരു മൂഡി ആയിട്ട്? Anything problem?’’ സാമുവൽസ് ചോദിച്ചു .
“ഹേയ്, ഒന്നുമില്ല.” ഞാൻ നിസ്സാരമട്ടിൽ തല വെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
സമയം അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ക്രിസ്റ്റീന വന്നിട്ടില്ല . ഇനി അവൾ വരില്ല എന്ന് ഉറപ്പായി .
‘’Where those girls? That’s Surinam girl? സാമുവൽസ് പെട്ടെന്ന് എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
ക്രിസ്റ്റീനയെയും കൂട്ടുകാരിയേയും കുറിച്ചാണ് അയാൾ അന്വേഷിക്കുന്നതെന്ന് മനസ്സിലായി .
“ഇന്ന് വന്നിട്ടില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു.” ഞാൻ നിസ്സാരമട്ടിൽ പറഞ്ഞു .
ബെറ്റ്സിന്റെ ഉയർന്ന ശബ്ദം അവിടെയെല്ലാം നിറഞ്ഞുനിന്നു .ഫ്ളഷ് ലൈറ്റ് മിന്നിമാറുന്നു .
Rock me gently… Rock me so late…
Take it easy… don’t you know…
That, I’ve never been loved like that before…
എല്ലാവരും ഡാൻസിന്റെ ലഹരിയിലാണ് .എന്റെ മനസ്സിൽ എന്തോ നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നൊരു തോന്നൽ .
ഞാൻ സാവധാനം Willahmeena യിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
അടുത്ത രണ്ട് ആഴ്ച്ച ക്രിസ്റ്റീനാ Willahmeea യിൽ വന്നില്ല .
എന്തോ പ്രശ്നമുണ്ട് … എന്റെ മനസ്സ് ആ വഴിക്ക് ചിന്തിക്കുവാൻ തുടങ്ങി . ഞാൻ ജോലി കഴിഞ്ഞാൽ റൂമിൽ തന്നെ കഴിഞ്ഞുകൂടി .
ജോയുടെ റൂം അപ്പോഴും അടഞ്ഞുതന്നെ കിടന്നു . ഭക്ഷണത്തിന്റെ സമയത്ത് മാത്രം ആളെ പുറമെ കാണുവാൻ കഴിയുകയുള്ളൂ .എങ്ങിനെയാണ് ഒരാൾ ഇത്രയും സമയം റൂമിൽ ചെലവിടുന്നത് ? എനിക്ക് അത്ഭുതം തോന്നി .
അതിനിടയിൽ ജാൻ ജാപ്പ് Sturtgutt ൽ നിന്ന് വന്നു . ഒരു ദിവസം ചിലവഴിച്ച ശേഷം തിരികെ പോയി . ഞാൻ ഇടക്ക് കോണിങ്ങിന്റെ വീട്ടിൽ പോകും .കുറേ സമയം അവിടെ ചിലവഴിക്കും .മടങ്ങി റൂമിലേക്ക് വരും .
വെള്ളിയാഴ്ച്ച … രാത്രി 9:30 ഞാൻ Willahmeena യിൽ എത്തിചേർന്നു .വീക്കെൻഡ് ആയതിനാൽ നിന്നുതിരിയാൻ ഇടമില്ല .
Cludia… Esther… Lisane… Maria… എന്നിവർ ഓരോ ഭാഗത്തായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു.
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ക്രിസ്റ്റിന വന്നിട്ടില്ല .
“ഹായ്, മരിയാ … ഡ്രിങ്ക്സ് കഴിക്കുവാൻ കൂടെ കൂടുന്നോ? ഞാൻ കൗണ്ടറിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ മരിയായെ നോക്കി .
‘’Okey…’’ മരിയ പുഞ്ചിരിയോടെ എന്റെ കൂടെ കൂടി.
സംസാരത്തിനിടയിൽ ഞാൻ അവളെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചു .
“പഠിത്തം കഴിഞ്ഞു. ഇനി ഉപരിപഠനത്തിന് നോക്കണം .” ഡ്രിങ്ക്സ് രുചിക്കുന്നതിനിടയിൽ അവൾ പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ ഇതുവരെ പഠിച്ചു?”
” ഹോ … ഞാൻ, ബാച്ചിലർ ഓഫ് ആർട്സ്-എക്കണോമിക്സ്.” ഞാൻ അവളെ നോക്കി .
‘’Are you so rich?’’ വിടർന്നു കണ്ണുകളോടെ മരിയ എന്നെ നോക്കി .
“എന്താ അങ്ങിനെ ചോദിച്ചത് ” ഞാൻ തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ അവളെ നോക്കി.
“മൈക്കിൾ ഇന്ത്യയിൽ എക്കണോമിക്സ് ഡിഗ്രി എടുത്തിരിക്കുന്നു.” അവൾ വിസ്മയത്തോടെ പറഞ്ഞു .
“No, Maria… ഇന്ത്യയിൽ ഡിഗ്രി എടുക്കുവാൻ പണക്കാരൻ ആകണമെന്നില്ല .” ഞാൻ ചിരി അടക്കിക്കൊണ്ട് അവളെ നോക്കി .
അവളുടെ വിചാരം പണമുള്ളവർക്ക് മാത്രമേ ഇന്ത്യയിൽ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം ചെയാൻ കഴിയുകയുള്ളു , ബാക്കി എല്ലാവരും ദരിദ്രരാണ് എന്നായിരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ അവളെ കണ്ടു .ക്രിസ്റ്റീന …
ആഴ്ചകളുടെ ഇടവേളക്ക് ശേഷം .
ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചു . അവളിൽ ഒരു ഭാവമാറ്റം .
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
ഏതൊക്കെയോ കണ്ണുകൾ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി .ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ കൗണ്ടറിൽ ഇരുന്നു .
ഇല്ല … അവൾ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നേ ഇല്ല .
എന്തോ പ്രശ്നം ഉണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായി .
ഞാൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് അവളുടെ അരികിലേക്ക് നടന്നു . അവൾ എന്നെ കണ്ടതായി പോലും ഭവിക്കുന്നില്ല .
അവൾ മനഃപൂർവം നീങ്ങിമാറുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഞാൻ അവളെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
എന്നെ ശിക്ഷിക്കുന്ന രീതിയിൽ അവൾ പെരുമാറുന്നു .അടുത്തുനിൽക്കുന്ന യുവാക്കളോട് അമിത അടുപ്പം പ്രകടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് .
“ഹലോ … മൈക്കിൾ, പെട്ടെന്ന് ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി.
സാമുവൽസ് …
“ഹായ്, സാമുവൽസ്. തങ്ങൾ വരുമെന്ന് ഇനിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
സാമുവൽസിന്റെ മുഖത്ത് ഒരു അർഥം നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരി ഞാൻ ദർശിച്ചു .
ഞാനും ഒന്ന് മന്ദഹസിച്ചു .കുറച്ചു സംഭാഷണം . തികച്ചും അപരിചിതരെ പോലെ .
‘’So, anyway Michael… take care…’’ സാമുവൽസ് മെല്ലെ നടന്നുനീങ്ങുന്നത് ഞാൻ അങ്ങിനെ നോക്കിനിന്നു.
ശേഷം ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല .മനസ്സിൽ ദുഃഖമുണ്ടായിരുന്നു . പക്ഷെ, അത് പുറത്തുകാണിക്കാൻ ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല .
മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു . Eindhoven ൽ നിന്ന് യാത്ര പുറപ്പെടാൻ സമയമായിരിക്കുന്നു.
വസന്തത്തിൻറെ ആരംഭമായിരിക്കുന്നു .പ്രകൃതിയിൽ അതിന്റെ സൂചനകൾ കണ്ടുതുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .
എല്ലാ സ്ഥലങ്ങളും എന്ന് കാണണം . അതിനുശേഷം എവിടെ നിൽക്കണം എന്ന് തീരുമാനിക്കാം .യൂറോപ്പിൽ എവിടെയാണെങ്കിലും എനിക്ക് റോട്ടറിയുടെ മുഴുവൻ സപ്പോർട്ടും ലഭിക്കും .ആരും എന്നെ പുറത്താക്കില്ല .
ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ കുറിച്ചോർത്തു . പലരും എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട് . അവർക്ക് എന്നെകുറിച്ചൊന്നും അറിയില്ല . എന്റെ ബാക്ക്ഗ്രൗണ്ട് അറിയില്ല . ആരൊക്കെയോ അവളെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തിയിരിക്കണം . ഞാൻ അവളെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുകയാണ് എന്ന് ധരിച്ചിരിക്കണം .
ഞാൻ പാസ്പോര്ട്ട് ശ്രദ്ധിച്ചു .എന്റെ വിസ കഴിഞ്ഞിട്ട് മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു . ഞാനത് ശ്രദ്ധിച്ചതേയില്ല .നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ ഞാൻ വിന്റർ ആഘോഷിക്കുകയായിരുന്നു .
ഞാൻ യാത്ര തുടരാൻ ഒരു ദിവസം തിരഞ്ഞെടുത്തു .
ആദ്യമായി ജോലി നിർത്തി .
അടുത്ത ദിവസം നെതെർലാൻഡ്സിലെ ഭരണ തലസ്ഥാനമായ ഹേഗിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു .എമിഗ്രേഷൻ പൊലീസിലേക്ക് ചെന്നു .എനിക്ക് കുറച്ചു ദിവസം കൂടി വിസ അനുവദിച്ചുതരുവാൻ അഭ്യർത്ഥിച്ചു .
ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടായില്ല .അവർ എനിക്ക് വിസ അനുവദിച്ചുതന്നു . ഡാൻ ഹേഗിൽ നിന്ന് നേരെ റോട്ടർഡാമിലേക്ക് .അവിടുത്തെ ജർമ്മൻ കോസുലേറ്റിൽ ജർമ്മൻ വിസക്ക് അപേക്ഷിച്ചു .
എനിക്ക് ജർമൻ വിസ ലഭിച്ചു . നേരെ Eindhoven ലേക്ക് തിരികെ പോന്നു .
ഇനി സ്കാന്ഡിനേവിയൻ രാജ്യങ്ങളിലേക്കുള്ള എന്റെ യാത്രയുടെ പുറപ്പാടായി . Eindhoven ൽ എന്നെ സഹായിച്ച എല്ലാവരെയും കണ്ട് യാത്ര പറയണം.
ഞാൻ Eindhoven റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ സന്ദർശിക്കുവാൻ തീരുമാനിച്ചു .
ഇന്നാണ് Eindhoven റോട്ടറി ക്ലബ് മീറ്റിങ്ങ് . ക്ലബ്ബിൽ ചെല്ലണം . എന്നെ സഹായിച്ച എല്ലാവരോടും നന്ദി അറിയിക്കണം .
സമയം ഏതാണ്ട് രാവിലെ പതിനൊന്ന് മണിയായിരിക്കുന്നു . നല്ല കുളിർമ്മയുള്ള പ്രഭാതം .
വിന്റർ മാഞ്ഞുവരുന്നതിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ പ്രകൃതിയിൽ ദൃശ്യമായി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ ദൂരെനിന്നുതന്നെ Hotel Cocagne ശ്രദ്ധിച്ചു .അത്യാവശ്യം വലിയ ഹോട്ടൽ .
പാർക്കിംഗ് പ്ലെസിൽ സൈക്കിൾ വച്ചശേഷം ഞാൻ നേരെ ഹോട്ടലിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .
റിസെപ്ഷനിലെ ലേഡിയെ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“എവിടെയാണ് റോട്ടറി ക്ലബ് മീറ്റിംഗ് പ്ലെയിസ്?” ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
അവർ എനിക്ക് മീറ്റിംഗ് സ്ഥലം നിർദ്ദേശിച്ചുതന്നു .
നേരെ ഫസ്റ്റ് ഫ്ലോറിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .വിശാലമായ ഹാൾ . Eindhoven റോട്ടറി മീറ്റിംഗ് ഇടം .
ഞാൻ ഹാളിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .ധാരാളം റോട്ടറിയന്മാർ സന്നിഹിതരായിരുന്നു 12:30. അതാണ് മീറ്റിംഗ് സമയം .ലഞ്ച് മീറ്റിംഗ് .
സാവധാനം ഞാൻ ഹാളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .എല്ലാവരും എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് .ഞാൻ ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
ഒരു ഭാഗത്ത് കോണിങ്ങിനെ കണ്ടു .ഞാൻ നേരെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .
“ഹായ് … മൈക്കിൾ, എപ്പോഴാണ് വന്നത്? കോണിങ് തിരക്കി .
“ഞാൻ ഇപ്പോൾ വന്നതേയുള്ളൂ. ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ചെറിയ കുശലാന്വേഷണങ്ങൾ ..
ഞാൻ ഹാൾ മുഴുവൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . നാലഞ്ചു നിരയിൽ മേശകൾ അടുത്തടുത്ത് നീളത്തിൽ ഇട്ടിരിക്കുന്നു .
അതിന്റെ ഒരു വശത്ത് മാത്രം കസേരകൾ … ചുവരിൽ ഒരു ഭാഗം മുഴുവൻ വലിയൊരു ആര്ട്ട് വർക്ക് .അത് ഹാളിന്റെ ഘാംഭീര്യം വർധിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു .
വളരെ വേഗത്തിൽ ഹാൾ റോട്ടറിയന്മാരെക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു .മിക്കവാറും ഫിലിപ്സിൽ നിന്നായിരിക്കണം എന്ന് ഊഹിച്ചു . റോട്ടറി ക്ലബ് Eindhoven എന്നാൽ ഫിലിപ്സിന്റെ ക്ലബ് .നെതെർലാൻഡ്സിലെ ഏറ്റവും പവര്ഫുൾ റോട്ടറി ക്ലബ് .
ഞാൻ Mr. Teer.നെ ശ്രദ്ധിച്ചു. അദ്ദേഹം പ്രസിഡന്റിന്റെ സ്ഥാനത്ത് ഇരിക്കുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ Mr. Keijzer റെ കണ്ടു.
“ഹായ്, മൈക്കിൾ … എങ്ങിനെ ഞങ്ങളുടെ ക്ലബ്?” Mr. Keijzer കുറച്ച് തലക്കനത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
‘’Yes… yes… Superb’’ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചശേഷം തലകുലുക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
സംസാരത്തിനിടയിൽ Mr. Keijzer പറഞ്ഞു.
‘’Look, Michael… നീ അദ്ദേഹത്തെ അറിയുമോ? ഉയരമുള്ള ഒരു വ്യക്തിയെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് Mr. Keijzer ചോദിച്ചു.
ഞാൻ ആ വ്യക്തിയെ ശ്രദ്ധിച്ചു . കുറച്ചകലെ മാറി ഒരു കസേരയിൽ ഇരിക്കുന്നു .അദ്ദേഹം എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
“അതാണ് മിസ്റ്റർ ഫ്രിറ്റ്സ് ഫിലിപ്സ്. ഫിലിപ്സിന്റെ അധിപൻ .” Mr. keijzer വളരെ അഭിമാനത്തോടെ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Mr. Frits Philips… ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു.
ഇലട്രോണിക്സ് വ്യവസായത്തിൽ ലോകത്തെ കാൽകീഴിലാക്കിയ വ്യക്തി .
ഞാൻ തെല്ല് ആച്ഛര്യത്തോടെ ആ ഉയരമുള്ള മനുഷ്യനെ നോക്കി .
അദ്ദേഹം എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
ഞാൻ നേരെ Frits Philips ൻറെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .
“ഹലോ … സർ I am Michael from India… ഞാൻ അസ്തദാനം ചെയ്തുകൊണ്ട് പരിചയപ്പെടുത്തി.
“ഹലോ .. മൈക്കിൾ , ഞാൻ തങ്ങളെക്കുറിച്ച് കേട്ടിരുന്നു .” മിസ്റ്റർ ഫിലിപ്സ് പുഞ്ചിരി തൂക്കിക്കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .
ഞാൻ ഫിറ്റ്സ് ഫിലിപ്സിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഏകദേശം ആറടിക്കുമേൽ ഉയരം .ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ ഏറിയാൽ അറുപത്തഞ്ചു വയസ്സ് തോന്നിക്കും .വെളുപ്പും കറുപ്പും ഇടകലർന്ന ചെറുതായി ട്രിം ചെയ്ത തലമുടി .നല്ല കാട്ടിയാർന്ന കറുത്ത പുരികം .വശ്യതയാർന്ന കണ്ണുകൾ . നീണ്ട ഭംഗിയുള്ള മൂക്ക് . മുൻഭാഗത്തെ രണ്ടു പല്ലുകൾ ചിരിയുടെ ഭംഗി വർധിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു .
മൊത്തത്തിൽ സർവ ഗുണങ്ങളോടും കൂടിയ വ്യക്തി .ആൻറ്റോൺ ഫിലിപ്സിൻറെ ഒരേയൊരു മകൻ .വായിൽ വെള്ളിക്കരണ്ടിയുമായി ജനിച്ച വ്യക്തി .എല്ലാവരും വളരെ ബഹുമാനിക്കപ്പെടുന്ന യൂറോപ്പിലെ വ്യവസായ പ്രമുഖൻ .
കുറച്ചുനേരത്തെ കുശലാന്വേഷണങ്ങൾ .അദ്ദേഹത്തിന് എന്നോട് വളരെ താല്പര്യമുള്ളതായി തോന്നി .
അതിനിടയിൽ റോട്ടറി മീറ്റിംഗ് തുടങ്ങുവാനുള്ള ബെൽ മുഴങ്ങി .എല്ലാവരും സീറ്റുകളിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു . ഇനിക്ക് റോട്ടറി പ്രസിഡന്റിന്റെ അടുത്ത കസേരയിൽതന്നെ ഇടം ലഭിച്ചു .
മീറ്റിംഗ് തുടങ്ങി .
Mr. Teer എഴുന്നേറ്റ് എല്ലാവരെയും അഭിസംബോധന ചെയ്തു ശേഷം ഗസ്റ്റിനെ പരിചയപ്പെടുത്തി.
അതിനുശേഷം അദ്ദേഹം തുടർന്നു …
Mr. Jose Michael Soloman. He is on Asia- Europe Friendship mission tour on bicycle as a carrier of Rotary Friendship and peace mission…
അതിൽ പീസ്… എന്ന വാക്ക് അധികം നീണ്ടുപോയോ ?. എന്റെ മനസ്സിൽ ഒരുതരം വീർപ്പ് മുട്ടൽ .
എല്ലാവരെയും പരിചയപ്പെടുത്തി കഴിഞ്ഞു Mr. Teer യഥാ സ്ഥാനത്ത് ഇരുന്നു.
അടുത്ത അവസരം ലഭിച്ചത് ഇനിക്കായിരുന്നു .
മുമ്പിൽ തന്നെ മൈക്ക് ഉണ്ട് . എന്റെ ഉള്ളിൽ എന്തോ ഒരുതരം സങ്കടം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാൻ സാവധാനം സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി .
‘’ The Netherlands… a painful experience for me… അതായിരുന്നു എന്നിൽനിന്ന് പുറത്തുവന്ന ആദ്യ വാചകം. എനിക്കുതന്നെ അറിയില്ല . എന്തിനാണ് ഞാൻ അത് പറഞ്ഞതെന്ന് .
ഞാൻ തുടർന്നു …
ഞാൻ ഒരു ട്രാവലർ മാത്രമാണ് . ഞാൻ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ വന്നു . Eindhoven ൽ എത്തി. നിങ്ങളുടെ സഹായം തേടി .നിങ്ങൾ ആവശ്യത്തിലധികം എനിക്ക് തന്നു . Peace Mission നടത്തുവാൻ ഞാൻ അർഹനാണോ എന്ന് അറിയില്ല.
ഒരുനിമിഷം ഞാൻ ബാലിശമായി മാറുകയായിരുന്നു Eindhoven യിൽ ക്രിസ്റ്റീനയുമായുള്ള അനുഭവം ഞാൻ അവിടെ വിവരിച്ചു .
മീറ്റിംഗ് കഴിഞ്ഞു .
ഞാൻ എല്ലാവരോടും വിട പറഞ്ഞു . ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് ഹോട്ടൽ …………ൻറെ പടവുകൾ ഇറങ്ങി ഞാൻ സാവധാനം നടന്നുനീങ്ങി .
“ഇനി പുറപ്പെടാം.” മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഒരു ഞായറാഴ്ച .
ഞാൻ Willahmeena യിൽ ചെന്നു . ആളുകൾ വളരെ കുറവ് . അവിടെ നിൽക്കുമ്പോൾ ഒരുതരം ശൂന്യത അനുഭവപ്പെടുന്നതുപോലെ തോന്നി .ഒരു ശ്മശാന ഭൂമിപോലെ അവിടം എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞാൻ വേഗത്തിൽ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
അടുത്ത ദിവസം ഞാൻ മിസ്റ്റർ കോണിങ്റെ വസതിയിൽ ചെന്ന് എല്ലാവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞു .ജാൻ ജാപ്പ് മടങ്ങിവന്നിട്ടില്ല Sturtgutt.ൽ തന്നെ .
ഞാൻ ഡെറിക്കിന്റെ വീട്ടിലെത്തി .യാത്ര പറഞ്ഞു Mr. keijzer. അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല .
ഞാൻ A.B.N ബാങ്കിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു . എന്റെ അക്കൗണ്ടിൽ കാശ് കിടക്കുന്നു .അത് മുഴുവനും എടുക്കണം .
ഞാൻ കൗണ്ടറിലേക്ക് ചെന്നു .ഡെസ്കിനു മുന്നിലിരിക്കുന്ന വ്യക്തി എന്നെനോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു .
“സാർ, എനിക്ക് അക്കൗണ്ടിലെ മുഴുവൻ പണവും പിൻവലിക്കണം.”
“ദയവായി ഇരിക്കൂ.” അയാൾ ഇരിക്കുവാൻ പറഞ്ഞു .
“മുഴുവൻ തുകയും പിന്വലിക്കുവാൻ കഴിയില്ല. കുറച്ചു കാശ് അക്കൗണ്ടിൽ വേണം .” അയാൾ എന്റെ അക്കൗണ്ട് കംപ്യൂട്ടറിൽ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എനിക്ക് മുഴുവനും എടുക്കണം.” ഞാൻ നിർബന്ധത്തോടെ അയാളുടെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞു .
മുഴുവൻ തുകയും എടുക്കണമെങ്കിൽ അക്കൗണ്ട് ക്ലോസ് ചെയ്യണം . എന്തിനാണ് അക്കൗണ്ട് ക്ലോസ് ചെയ്യുന്നത് ?” അയാൾ എന്നെ കൗതുകത്തോടെ നോക്കി .
“ഞാൻ ജർമനിയിലേക്ക് പോകുന്നു. ഇനി ബാങ്ക് അക്കൗണ്ട് കൊണ്ട് പ്രയോജനമില്ല .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ശരി, എന്നാൽ അങ്ങിനെ ചെയാം.”
പതിനഞ്ചു മിനിറ്റുകൊണ്ട് അക്കൗണ്ട് ക്ലോസ് ചെയ്തു പണവുമെടുത്ത് ഞാൻ ബാങ്കിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
ഏപ്രിൽ പതിനെട്ട് . ഞാൻ Eindhoven ൽ നിന്നു യാത്ര പുനരാരംഭിച്ചു .നാലര മാസത്തെ Eindhoven ൽ താമസം . അതിനുള്ളിൽ എന്തെല്ലാം അനുഭവങ്ങൾ .
ഞാൻ ഒരു സ്ലീപ്പിങ് ടെന്റ് വാങ്ങി .ഒരാൾക്ക് മാത്രം ഉപയോഗിക്കുവാൻ സൗകര്യമുള്ള റെന്റ് . ആദ്യത്തെ റെന്റ് അലക്സിന്റെ കൈവശമായിരുന്നു . അവൻ ഇപ്പോൾ ഇന്ത്യയിൽ മടങ്ങിയെത്തിയിരിക്കുന്നു .
വിന്റർ ഏതാണ്ട് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എങ്ങും വസന്തത്തിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ .നെതെർലാൻഡ്സിലെ പരന്നുകിടക്കുന്ന ആ പ്രദേശത്തുകൂടി യാത്ര ചെയ്യുവാൻ നല്ല സുഖം തോന്നി .
Eindhoven ൽ നിന്ന് Nijmegen അവിടെനിന്ന് Arnhem നെതെർലാൻഡ്സിലെ വലിയ സിറ്റികളിൽ ഒന്ന്. ഞാൻ ജർമൻ ബോർഡറിലേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് . നെതെർലാൻഡ്സിലെ ഗ്രാമങ്ങളും സിറ്റികളും തമ്മിൽ വലിയ അന്തരമില്ല .
ജർമനിയിൽ പ്രവേശിക്കുവാൻ ഇനിയും രണ്ട് ആഴ്ചത്തെ സമയമുണ്ട് . ഞാൻ Arnhem റോട്ടറി ക്ലബ് പ്രസിഡന്റ് Mr. Vos നെ കണ്ടു.
ഏകദേശം ആറടിക്കുമേൽ ഉയരം .അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടാൽ അങ്ങിനെ നോക്കി നിന്നുപോകും . സുന്ദരനായ ഒരു വലിയ മനുഷ്യൻ . വളരെ സൗഹൃദമായ പെരുമാറ്റം .
Mr. Vos അദ്ദേഹത്തിന്റെ റീഹാബിലിറ്റേഷൻ സെന്ററിൽ എനിക്ക് ഒരാഴ്ച്ച ജോലി ലഭിച്ചു. താമസം അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം .
Mr. Vos നു രണ്ടു ചെറിയ പെൺകുട്ടികൾ. ഏകദേശം അഞ്ചും ,ഏഴും വയസ്സ് പ്രായം വരും .
അവരുടെ വികൃതിയിൽ ആ വീട് നിറഞ്ഞുനിന്നു .രാവിലെ അദ്ദേഹം ജോലിക്ക് പോകുമ്പോൾ എന്നെയും കാറിൽ കൊണ്ടുപോകും .വൈകീട്ട് മൂന്ന് മണിക്ക് തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് .
ഒരാഴ്ച്ച … വളരെ ആനന്ദകരമായ ദിനങ്ങൾ .കുട്ടികളുടെ സ്കൂൾ ഡേ Mr. Vos കുടുംബത്തിന്റെ കൂടെ ആ ഫങ്ക്ഷൻ കാണാൻ എനിക്കും അവസരം ലഭിച്ചു . ഒരാഴ്ചത്തെ ജോലി .അത്യാവശ്യം പണം ലഭിച്ചു .
ഞാൻ യാത്ര തുടർന്നു …
Arnhem ൽ നിന്ന് Enschede… ഡച്ച് -ജർമൻ അതിർത്തിയിലെ സിറ്റി.
ജർമനിയിൽ പ്രവേശിക്കാൻ ഇനിയും രണ്ടു ദിവസങ്ങൾ ബാക്കി .
Enschede ൽ റോട്ടറിയൻ ബെക്കാമിന്റെ വീട്ടിൽ ഒരു ദിവസം താമസിക്കുവാൻ അവസരം ലഭിച്ചു.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഹോബി സ്റ്റോൺ കളക്ഷൻ .
പല രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള പലനിറത്തിലുള്ള പാറക്കഷ്ണങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിൽ അലങ്കാരമായി വച്ചിരിക്കുന്നു .
അദ്ദേഹത്തിന് രണ്ടു പെൺമക്കൾ .
മൂത്ത മകൾ സിൽജ . അവളുടെ പെരുമാറ്റം വളരെ ആകർഷകമായിരുന്നു . ഏകദേശം ഇരുപത് വയസ്സ് പ്രായം വരും .
അവൾ എന്റെ അടുക്കൽ വാചാലയായി .റൂമിൽ ചെന്ന് ഓരോ ഡ്രസ്സ് ധരിച്ചുകൊണ്ടുവരും . എങ്ങിനെയുണ്ട് എന്ന് അഭിപ്രായം ആരായും .
ശേഷം ഒരു വെള്ള സ്കേർട്ട് , ഒരു വൈറ്റ് ടോപ്പ് .
അത് റോട്ടറി എക്സ്ചേഞ്ച് കാനഡയിൽ ആയിരുന്നപ്പോൾ വാങ്ങിയതാണ് എന്ന് പറഞ്ഞു .
ആ ഡ്രെസ്സിൽ അവളെ കാണുവാൻ വളരെ ഭംഗി തോന്നി .
മിസ്റ്റർ ബെക്കാമുമായി ഡിന്നറിനു ശേഷം വളരെനേരം സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .സിൽജ അപ്പോഴും ഞങ്ങളുടെ കൂടെതന്നെ .
ഞങ്ങളുടെ സംസാരം ഡ്രിങ്ക്സിനെ കുറിച്ചായി .
‘’You know, Michael… നെതർലാൻഡ്സിലെ ജനങ്ങൾ വളരെയധികം ആൽക്കഹോളും , ഡ്രഗസും ഉപയോഗിക്കുന്നു .
“ഡ്രഗ്ഗ്സ് ആവണം ഏറ്റവും അപകടകരം.” ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’No…no… അദ്ദേഹം തുടർന്നു. “ഇവിടെ ഡ്രഗ്ഗ്സ് അത്ര വലിയ പ്രശ്നമില്ല .പ്രശ്നം ആൽക്കഹോൾ … കാരണം ഇവിടെ ജനങ്ങൾ അത്രയധികം ആൽക്കഹോൾ ഉരുപയോഗിക്കുന്നു . അതിനെ താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ ഡ്രഗ്ഗ്സ് ഒന്നുമല്ല .”
എനിക്ക് അത് കേട്ടപ്പോൾ ആച്ഛര്യം തോന്നി .
ഇന്ത്യയിൽ നേരെ മറിച്ചാണ് .ഇവിടെ ആൽക്കഹോൾ ഉപയോഗത്തെക്കാളും മാരകമായത് ഡ്രഗ്ഗ്സിന്റെ ഉപയോഗമായിരിക്കും .” ഞാൻ ആച്ഛര്യത്തോടെ പറഞ്ഞു .
അടുത്ത പ്രഭാതം … ഞാൻ പുറപ്പെടാൻ തയാറായി .
സിൽജ എനിക്കൊരു പാക്കറ്റുമായി എന്റെ അരികിൽ വന്നു .
“മൈക്കിൾ … ഇത് യാത്രയിൽ കഴിക്കുവാൻ വേണ്ടി.” പാക്കറ്റ് എന്നെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അവളെ നോക്കി ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു .അതിനുശേഷം സൈക്കിളിൽ കയറി മെല്ലെ നീങ്ങി . കുറച്ചുദൂരം ചെന്നപ്പോൾ സൈക്കിൾ നിർത്തി .സിൽജ തന്ന പാക്കറ്റ് എന്തായിരിക്കുമെന്ന് അറിയുവാൻ ആകാംഷയായി .
ഞാൻ പാക്കറ്റ് മെല്ലെ തുറന്നു .
അതിൽ ഒരു പച്ച ആപ്പിളും ഒരു ചുവപ്പ് ആപ്പിളും .
ആ പാക്കറ്റ് വളരെ ഇന്ററസ്റ്റിംഗ് ആയി എനിക്ക് തോന്നി .
ഒരു സന്ദേശം അതിൽ ഉൾക്കൊണ്ടതുപോലെ …
നെതർലൻഡ്സ് വാശ്യമായി എന്നെ തിരികെ വിളിക്കുന്നത് പോലെ .
ഞാൻ ജർമൻ ബോർഡറിലേക്ക് സാവധാനത്തിൽ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഇന്നാണ് ജർമനിയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കേണ്ട ദിവസം .
ഭൂരേനിന്ന് തന്നെ ബോർഡർ ക്രോസ്സ് ബീം കാണാമായിരുന്നു .
ബോർഡറിന് മുന്നിൽ സൈക്കിൾ നിർത്തി . പാസ്പോര്ട്ട് ഓഫീസറെ കാണിച്ചു .
എൻട്രി ലഭിച്ചു .
ഡച്ച് ബോർഡർ കടന്ന് ഞാൻ ജർമനിയിൽ പ്രവേശിച്ചു .
നാലര മാസം … ഇന്നലെ കഴിഞ്ഞതുപോലെ തോന്നി .
എത്ര ആനന്ദകരമായ ദിനങ്ങളായിരുന്നു .അതിനിടയിൽ എന്തെല്ലാം സംഭവങ്ങൾ …
ഞാൻ നെതെർലൻസിനെ ഒന്നുകൂടി തിരിഞ്ഞുനോക്കി . ഏത് യൂറോപ്യൻ രാജ്യമായിരിക്കും ഏറ്റവും നല്ലത് . ചിലപ്പോൾ നെതർലൻഡ്സ് തന്നെ ആയിരിക്കണം .
ഡെന്മാർക്ക് , സ്വീഡൻ , നോർവേ … അതിനുശേഷം തീരുമാനിക്കാം .
ഞാൻ ജർമൻ നിരത്തിലൂടെ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .