Once again, I immersed myself in the bustling financial city of Frankfurt, cycling through its streets. Surprisingly, I felt more refreshed than the previous two weeks, which allowed me to fully embrace the current situation.
Frankfurt is not only the main financial and transportation hub in Germany but also the largest financial center in the entire European continent. It is home to significant institutions such as the European Central Bank, the German Federal Bank, the Frankfurt Stock Exchange, and renowned commercial banks like Deutsche Bank.
Following World War II, Frankfurt served as the primary military center for the United States. However, today it is a multicultural city with residents from around 180 countries. The Indian community is quite prominent, and Frankfurt also boasts a sizable Jewish population, second only to Berlin and Munich. Additionally, the city welcomes numerous refugees from countries like Sri Lanka, India, and other developing nations.
Automobile ausstellung: world’s biggest automobile exhibition.
Frankfutter buchmesse: one of the world’s biggest book exhibitions.
Musikmesse: world’s biggest music fair.
All of these increase the prestige of Frankfurt.
Among Frankfurt’s main attractions are its impressive churches. The Saint Bartholomew Cathedral, constructed in the 14th century, showcases stunning Gothic architecture. Other notable sites include the “Roemer,” a complex of buildings in the city hall square, the St. Paul Church, the Atte Opera House, and St. Catharine Church. These landmarks enthrall anyone who visits Frankfurt.
If shopping is your passion, the renowned “Zeil” street in Frankfurt is a must-visit. Known as one of Germany’s busiest and most expensive streets, it offers a wide array of shopping opportunities.
Like any major city, Frankfurt has its darker side. Issues such as brothels, drugs, crime, theft, and even beggars are unfortunately prevalent. Despite this, I managed to find accommodation in a shelter house that night.
The next morning, I made the decision to leave Frankfurt and wondered about Alex’s plans. Would he choose to settle in Germany? Has anyone offered him assistance? Numerous questions flooded my mind as I leisurely explored the city, lost in my thoughts.
Suddenly, a sight caught my attention. A group of young people stood in a queue outside an office, some of them carrying their passports. Intrigued, I approached them, pondering the reason behind their queueing.
I inquired about their purpose. “We’re here for a part-time job,” one of them replied.
After observing them closely, I realized that most of them were British citizens and foreigners from different countries. I was also intrigued by the idea of finding a job. If things go well, I can work here for a while and earn some money.
Inspired by this thought, I joined the queue clutching my passport. Finally, it was my turn. The officer saw my Indian passport and told me, “You are not allowed to work in Germany.”
I was disappointed when I left the office. Without a residence permit, Asians learned that they were prohibited from taking jobs in Europe.
During my interaction, I met a young British individual. He was a student who had come to Germany to spend his vacation and work temporarily. Compared to other European countries, Germany offered higher wages.
As he mounted his bicycle and continued his journey, the idea of getting that job lingered in his mind. It would have provided much needed financial security.
I arrived in the town of ‘Wiesbaden,’ situated on the banks of the River Rhine. This place was once home to many millionaires and relied heavily on gambling as a revenue source. In 1872, all the casinos were closed, but they were later reopened in 1949.
The next destination on my journey was ‘Mainz,’ another city located on the banks of the Rhine. It is known as one of Germany’s popular wine-producing centers.
Continuing my travel along the River Rhine, I was surrounded by vast vineyards, apple orchards, and various fruit trees. The scenery was breathtaking, offering magnificent sights and a refreshing atmosphere. As I observed the Rhine, its tranquil flow with clear water caught my attention—it appeared surprisingly shallow.
During my observation, I noticed something unusual on my body—a spread of dandruff-like patches. I briefly considered whether it might be a skin infection. However, I reassured myself that there was no chance of contracting any disease and concluded that it was likely due to the change in climate.
The extreme heat of Rajasthan and the extreme cold in Germany may have contributed to this condition. I tried to relax and not worry too much about it.
I reached Bingen, another town situated on the banks of the Rhine, and planned to meet the Rotary President. I quickly found Mr. Paul Keller’s address. His residence was easy to find, a beautiful house overlooking the Rhine.
Introducing myself to Mr. Keller, I explained my situation, and he offered me accommodation. Mr. Keller, a doctor in his fifties, lived there with his wife and two children—a boy and a girl aged around sixteen and eighteen, respectively.
Their house provided a magnificent view of the River Rhine, and I couldn’t help but admire its spaciousness. Interestingly, Mr. Keller had converted the indoor swimming pool into a Tennis Court.
Everyone in the family was incredibly friendly and seemed to genuinely like me. That evening, I had the pleasure of enjoying a superb German dinner with them, fostering a warm and welcoming atmosphere.
I discussed about my skin problem with Mr. Keller. After examining me, he reassured me that there was no need to worry—it was simply a result of the climatic change.
The following day, I bid farewell to Dr. Keller’s family, expressing my gratitude for their hospitality. Before departing, Mr. Keller gifted me a wristwatch as a token of their friendship.
I continued my journey along the picturesque banks of the River Rhine. The road hugged the river closely, and vehicles rushed by at high speeds. I pedaled steadily, taking in the beauty of the river.
The air felt chilly, and a thick fog enveloped the surroundings. Due to the fog, vehicles were being driven cautiously, as a slight mistake could lead to a chain of accidents.
My next destination was Koblenz. Night, when it beckoned, I knew I must seek shelter.
A little further down the road I noticed an empty shed by the river. I stopped the cycle and looked inside.
“Never mind, this is a nice place to sleep well,” I thought to myself. When I looked around, I realized that the shed was isolated and no vehicles were likely to enter it. I brought my bicycle inside, spread my sleeping bag on the ground and settled in for the night.
That night I slept soundly, undisturbed by the outside world.
As dawn came, a thick fog covered the air, creating a calm and cool silence. I stared at the waters of the Rhine for a while, enjoying the beauty of its silent flow and its sparkling embrace.
After a refreshing start, I checked the map and realized that I still had a long way to go before reaching Bonn. Cycling was relatively easy despite the freezing cold, but keeping the body warm was a challenge. The surrounding mesmerizing scenery warmed my heart and I watched the expensive vehicles speeding through the roads – Mercedes Benz, Volvo, Audi, Volkswagen, BMW, Alfa Romeo etc.
I continued my journey through the fog and passed through several small villages along the way. Bonn still seemed far away, and as darkness fell, I looked for a place to rest.
I arrived in a small town and looked for a place to seek refuge. I pushed my bicycle and walked through the streets, a large building caught my eye, I stopped and surveyed its surroundings, considering the possibility of staying there for the night.
As I got closer, I realized it was a five-storey car parking facility.
I watched the cars coming and going, considering it as a potential sleeping spot. Slowly, I pushed my bicycle inside the building and made my way to the first floor.
Numerous cars were parked there, and I scanned the area for an empty space. Finally, I found one. I secured my bicycle, brought my sleeping bag down, and settled in.
I woke up to the sound of a car pulling up next to me. A man got out of the car.
“Hey…hey…” he tapped me on the shoulder with annoyance.
I peered out from my sleeping bag and glanced at him with a dry expression.
“Hey, you can’t sleep here,” he shouted in German. “You have to leave right now.”
I observed him for a moment and slowly got up.
I let out a sigh and explained, “I’m a traveler. I don’t have anywhere to sleep.”
“No, no,” he insisted. “You need to go.”
I emerged from the sleeping bag and began packing my belongings onto my bicycle.
“Where are you from?” he asked, eyeing my bicycle.
“I’m from India,” I replied earnestly, looking back at him.
He studied me briefly and then quickly suggested, “You know what, go upstairs. Nobody will notice you there.”
I nodded slowly, watching him. He got back into his car and drove away, disappearing into the flow of vehicles on the road.
I gathered my things and made my way to the second floor.
“Is this a good spot?” I contemplated. “No, it’s probably better to go higher.”
Finally, I reached the fourth floor and settled down comfortably.
The cold weather was biting, but I gradually succumbed to a deep sleep.
Suddenly, I felt someone tapping me. I popped my head out from the sleeping bag and saw that it was the same man! I looked at him with surprise.
“Yeah… keep this,” he extended a packet of food towards me. “Some food…take it and get a good rest.”
I studied his face and noticed a quiet smile forming at the corners of his lips.
“I’m Michael,” I introduced myself, rising to my feet.
“I’m Ulrich. Nice to meet you, Michael,” he responded.
“Thanks for the food,” I smiled and expressed my gratitude.
He patted my back and walked away slowly.
I stood there for a moment, motionless, holding the food packet, and silently watched him until he disappeared from my sight.
The next day I arrived in Bonn, the capital of Germany. I noticed a place called “Bad Göteborg” and took a short ride around the city. The houses all had a German style and the surroundings were incredibly beautiful, with hilly areas here and there. I felt that Bad Göteborg was a suburban area of Bonn.
Referring to the Rotary directory, I found the address I was looking for:
Rotary Club of Bonn,
Mr. Wolfram Stolle, President.
Germanen Street 10, Bonn-2.
I moved slowly through the streets, looking for the German stress. Finally, I arrived at the residence of Mr Wolfram Stolle.
I rang the doorbell, and a lady opened the door, looking curious.
“Is Mr. Wolfram Stolle here?” I asked with a smile.
“Yes, he is,” she replied, wide-eyed, as I showed her my Rotary card.
“Asia-Europe Rotary Friendship Mission,” her eyes scanned the card.
“Please come in,” she invited me inside.
“Mr. Stolle should be back soon,” she informed me. “He just went out.”
I sat on the sofa in the visiting room and smiled. Another lady entered the room and seemed surprised to see me.
“This is Miss Andria,” the lady introduced the young woman. “She’s from Canada on a Rotary exchange.”
“I’m Barbara Stolle,” she introduced herself.
In no time, we developed a close connection. Ms. Barbara was a wonderful lady, not very tall, with a round face and brownish hair. She looked smart and elegant in her forties.
“Well, Michael, where in India are you from?” she inquired.
“I’m from Kerala,” I replied.
“Michael, that’s a Christian name,” she observed.
“Yes, I am a Christian,” I confirmed with a smile.
“Do you eat beef?” Miss Andria asked me, looking at me intently.
I chuckled and gave a broad smile, realizing that she had heard about Indians considering cows sacred.
Ms. Barbara was busy adorning the Christmas tree, as Christmas was just a few weeks away.
“Can I join you?” I approached her and asked.
“Okay, no problem,” she replied, fixing a decorative ball on the Christmas tree.
“Michael, how do you celebrate Christmas?” she asked, focusing on the tree.
“I… I think it’s similar to here,” I replied, helping her with the decorations.
She inquired about my family, and in the meantime, we enjoyed coffee and snacks.
Soon, Mr. Wolfram Stolle arrived.
Ms. Barbara introduced me to Mr. Stolle, and we got to know each other. Mr. Stolle was an architect, a middle-aged man with a bald spot on top and long, lean hair. His office was adjacent to his house.
“Well, Michael, you were two, where is the other person?” he asked, engaging in conversation.
There was a moment of silence…
“We… we parted ways,” I took a deep breath and replied.
He didn’t inquire further about it. “Okay, Michael, you can stay here,” he smiled and said.
I felt wonderful in that place, a sense of being at home.
I admired Mr. Stolle’s house, constructed in a typical German style, with an attractive, landscaped, and elegant appearance.
Mr. Stolle had a colorful, large parrot that was quite the talker.
Moreover, Mr. Stolle had a passion for clocks. He had a collection of clocks, ranging from six-foot-tall ones to tiny watches.
All of them were in excellent working condition, totaling more than two hundred in his collection.
At twelve o’clock, all the clocks would strike…
“Oh, what a fascination!” I marveled.
The dinner served was delicious, and everyone enjoyed the splendid German dishes.
The atmosphere was filled with joy as Mr. Stolle cracked jokes.
I sensed that Ms. Barbara was taking special care of me. She said, “Michael, you can stay here for as long as you want.”
I woke up later than usual in the morning. The previous night had been extremely cold, but thanks to the heater, I was able to sleep comfortably.
After taking a refreshing shower, I headed downstairs.
“Hi, Michael! Good morning,” greeted Miss Andria as I approached the breakfast table.
“Hi,” I smiled back. “Good morning.”
“Come on,” Miss Andria invited. “Let’s have breakfast.”
I sat down with her at the dining table.
“Where is Barbara?” I asked, scanning the room.
“She was in the visiting room,” I noticed a hint of concern in her voice. “She’s probably busy decorating the Christmas tree,” she added softly.
“And Mr. Stolle?” I inquired.
“He’s in his office,” she replied, savoring her coffee.
I noticed that the coffee was ready in the coffee maker. I poured myself a cup and added some sugar.
I took a sip. “Mmm… not bad.”
“Michael, what are your plans for today?” Andria raised her head and looked at me.
I sighed. “Nothing special,” I grabbed a slice of bread and spread some jam and butter on it.
“So, how about going sightseeing?” Andria suggested, her eyes fixed on me.
“Yeah,” I responded happily. “That’s a good idea.”
I took another slice of bread, spread jam and butter on it, and began eating.
“By the way, how long have you been here?” I glanced at her for a moment and asked.
“Oh, just two months…” She continued eating while watching me. “Before that, I was with another family, and I came here a couple of months ago.”
“Well, how long do you plan to stay in Germany?”
“Just one year,” she replied, focusing on her food.
I observed Andria. She had black hair, a fair complexion, a round face, and was about five and a half feet tall. She seemed to be in her twenties.
“Where in Canada are you from?”
“Truro, Nova Scotia,” she smiled, looking at me.
“Are your parents originally from Canada?” I asked, a bit uncertain.
“No, no,” she clarified. “My mother migrated from Hong Kong, and my father is Canadian.”
We chatted for a while, finished our breakfast, and got up from the table.
“Has Barbara had breakfast?” I asked Andria.
Once again, I noticed the same distress on her face.
“I have no idea,” she glanced towards the kitchen. “I’m not very close to her,” she whispered, lowering her voice.
I didn’t inquire further. “It might be some sort of disagreement,” I speculated.
After breakfast, Andria went upstairs while I made my way to the visiting room.
“Hi, Michael! Good morning,” Barbara greeted me. She was busy packing something in the visiting room.
“Good morning, Barbara,” I greeted her with a smile.
“Michael, have you had breakfast?” She raised her face and looked at me.
“Yes,” I softly replied. “I had breakfast with Andria.”
“I set everything up on the dining table,” she focused on her packing and smiled.
“What’s all this?” I asked, looking at her work.
“These are some old items. Clothes, bed sheets, medicine, toys, and canned food,” she explained, arranging the packets and placing them to the side.
“Where are you sending it?” I asked curiously.
“To East Germany,” she counted the packets and replied. “Once we were one country, but now we are divided. The people there are going through hardships and they need many things. So, we collect all these items and send them every three months.”
“Yes, I’ve heard about that,” I let out a deep sigh. “Let me help you,” I offered.
“Yes, if you’d like,” she looked at me and smiled.
I assisted her with the packing.
“Michael, what did your parents say?” She stole a quick glance at me. “Did they agree to your trip?” She studied my face intently.
I gave her a faint smile. “Well, there was a lot of disapproval,” I looked at her face and hesitated.
Gradually, we became good companions. I could sense that she cared about me and always encouraged me to eat fruits and enjoy good food.
Andria and I decided to go sightseeing together. Since she had a bicycle, we thought it would be a great way to explore the area.
I admired her outfit. She was dressed in a stylish black skirt, black top, and a black cap, which made her look very elegant.
We set off on our bicycles, navigating the ups and downs of Bad Godesberg. Andria had a lot of interesting things to say about the place.
We pedaled our way up a hill and arrived in front of a magnificent castle.
“This is Bad Godesburg Castle,” Andria explained. “It’s the main attraction here and was built in the 13th century on Godesburg hill. Emperor Wilhelm II played a significant role in its construction.”
Afterward, we strolled through the streets, taking in the sights. We even indulged in hamburgers from MacDonald’s before returning home after three hours.
Back at the house, I saw Mr. Stolle in the visiting room, accompanied by his talkative parrot.
“Did you explore all the places in Bad Godesberg?” he asked with a smile, glancing at us.
Andria enthusiastically shared our experiences, while Mr. Stolle entertained us with his jokes, filling the room with laughter.
Meanwhile, Barbara was still busy decorating the Christmas tree. She seemed unsatisfied with her progress. Despite it being three weeks away from Christmas, she was eager to embrace the festive spirit.
The next day… Mr Stolle finished his work and joined me in the living room. I was watching German TV at the time.
We enjoyed coffee together and then Mr Stolle proudly displayed his collection of favorite clocks.
There was a wide variety of clocks from different countries, each with its own size and shape. All kinds of items like timepieces, watches and clocks were on display.
He even took the time to set the alarms and perform necessary repairs. I watched in amazement at his passion for these timekeeping devices.
I felt a sense of belonging and warmth with this family. They were all incredibly friendly, and I even had the freedom to explore the kitchen and make myself at home.
That evening, we gathered near the staircase and engaged in conversation. Miss Andria made a joke about my worn-out pants. I felt a little embarrassed, but Barbara remained quiet.
I watched Andrea, she felt foolish.
At nightfall we enjoyed a delicious dinner. The hours passed happily and the day ended, giving way to a new one. I felt that winter had reached its peak. A heavy fog hung in the air.
The next morning, at eleven o’clock, I was sitting in the visiting room. I spotted Barbara returning from her shopping trip, carrying numerous packets. She came straight toward me and said, “Michael, this is for you,” extending a packet.
I was surprised and asked, “What is this?” She smiled delicately and replied, “This is our Christmas present.” I eagerly opened the packet and discovered a pair of trousers with a warm woolen layer and double cloth stitching.
I felt extremely happy. It was the first time I had received a Christmas gift from Europe. In that moment, my thoughts shifted to Andria’s teasing and Barbara’s silence the day before. Yes, she had taken note of it and bought new trousers for me. I held her in high esteem.
Three days passed, and I continued my stay there. Barbara and I had become good friends, and Mr. Stolle had also grown close to me.
Often, I went out with Andria, exploring the sights and going shopping. We enjoyed coffee at nice restaurants, and during those times, she shared a lot about Canada.
Meanwhile, we visited the house of the world-renowned music composer Ludwig Van Beethoven. He was born in Bonn, and his piano was the main attraction there. In the evening, Mr. Stolle suggested, “Michael, let’s go on an outing.”
At 7:00 p.m., Mr. Stolle, Barbara, and I set out. Our car navigated through the heart of Bonn until we finally arrived in front of a grand hotel. “Hotel Koninghof,” Mr. Stolle announced. It was an exclusive hotel.
I observed my surroundings and noticed that most of the guests were VIPs. There was a distinct air of dignity among everyone in the hotel. Following Mr. Stolle and Barbara, I entered a large hall that was filled with people.
The hall was bustling with activity. In the dim lighting, my eyes scanned the room, taking in the magnificent paintings and impressive decorations. The men were dressed in suits, while the ladies wore elegant dresses. The hall was packed with members of the Rotary club, making it a family gathering of sorts.
It was the most exclusive event I had ever attended, and I was certain that many of the attendees were diplomats. The atmosphere was filled with a grand and dazzling aura. Mr. Stolle made his way to the front of the hall, and Barbara stood out among the crowd.
I found a spot to stand still and observed my surroundings. Meanwhile, some people approached me, introducing themselves in a friendly manner. The atmosphere was simply awe-inspiring.
In the meantime, Mr. Stolle arrived with a man named Mr. Rolf Groesgen, the secretary of the Rotary Club of Bonn. We were introduced, and I mingled with some of the other guests. Every moment was thrilling.
Mr. Stolle was occupied, moving around and engaging with each person. I watched as the crowd made their way toward a round table with six chairs.
I took a seat at one of the chairs and got to know the Rotarians sitting around me. Drinks and food were served, and I felt wonderful. I opted for a glass of wine.
Raising my glass, I cheered along with everyone at the table, feeling the wine slowly invigorating me and increasing my energy. Suddenly, I heard the sound of a bell, signaling the start of the meeting.
The club secretary, Mr. Rolf Groesgen, introduced the visitors, including myself. After a short while, he invited me to the stage.
“Oh God, what should I do now?” I thought to myself, realizing I had consumed quite a bit of wine.
I slowly got up and walked straight to the stage. As I looked around, I realized that I had never faced such an esteemed audience. I began to speak, slightly invigorated by the wine.
I briefly introduced the Asia Europe Friendship Mission and shared some insights about my journey. I hurried back to my seat as I felt the effects of the wine increasing.
I listened to Mr. Stolle’s speech, which was delivered in an impressive and captivating manner in English. In the midst of his talk, I heard him praise me multiple times.
After the meeting, we returned late at night. Sitting inside the car, I gazed outside. The winter was at its peak, and I watched as the snow formed a fog on the car’s windows. The leafless trees lined the roadsides, resembling frozen, bare ghosts.
Where would I stay during the winter? I needed to find another place to stay. Was it feasible to remain in Germany during this season? My thoughts were swirling in different directions. “Where should I stay? If I go to Frankfurt, they won’t accommodate me. The only option is to stay in Bonn.”
I had to find a way to stay in Germany and continue traveling after the winter. I must ask Mr Stolle’s help. I was sure Barbara would support me. First, I wanted to see all the places before deciding on the best place to stay in Europe.
I thought about Alex. Where will he be now? Maybe he found a place somewhere else? Yes, yes…he must have found out.
Lost in my thoughts, I didn’t realize when we arrived at the house.
The next morning, we were sitting in the visiting room after breakfast while Mr. Stolle was busy in his office. Several employees were present, assisting him with his work. Barbara seemed deeply engrossed in something.
Mr. Stolle emerged from his office and entered the visiting room, carrying a model structure of a building with him. “Look, this is the new model I’ll be introducing today,” he proudly announced. Barbara joined us in the room and closely examined the model.
Mr. Stolle looked at everyone and asked, “How does it look?”
“Superb,” commented Barbara.
“I have to give a speech this afternoon about this model. Many people are coming to listen,” Mr. Stolle said, placing the model on the table and examining it closely.
“Yeah, it’s really nice,” I added.
Andria entered the room. “Wow, excellent,” she exclaimed as she closely observed the model.
Barbara served us coffee, and we all enjoyed it. Afterward, Mr. Stolle returned to his office. We engaged in small talk for a while. Andria went to her room, and Barbara took the coffee mug to the kitchen. I followed her and watched as she washed the mug.
“I would like to spend the winter in Germany,” I quickly expressed, glancing at her.
“Okay, you can stay here, man,” she replied, raising her head, smiling, and speaking quickly.
“Would Mr. Stolle help me?” I asked, taking a deep breath while watching her.
“Yeah, of course, I’ll tell him,” She assured me, placing the coffee mug on the side table.
Later that evening, Barbara discussed my plan with her husband. He promised to arrange everything for my stay in Germany during the winter.
The next day, a man named Mr. Friedrich Waltmann, a member of the Rotary Club of Bonn, came to meet me. Stolle introduced us.
“Michael, how long do you want to stay in Germany?” he inquired.
“I want to stay here during the winter. I have a relative in Frankfurt, and I wish to stay there,” I replied, not entirely sure why I said that. We talked for a while, and then Mr. Waltmann left.
The following day at 11:00 a.m., Mr. Stolle, Andria, and I went out. The car left Bad Godesberg and headed towards the main street of Bonn city.
I looked outside, I observed the city, noticing many large buildings, most of them official. Andria pointed out important places and buildings along the way.
Our car eventually arrived in front of a massive and significant building complex. Within seconds, we were granted permission to enter, and our car slowly moved inside.
“Michael, do you recognize this place?” Andria asked me with wide eyes.
I looked at her in surprise.
“You know, this is the ‘Bundestag’ or the German Parliament,” Andria proudly informed me.
Filled with excitement, I observed the place and thought, “Oh, fantastic!” This was my first time entering such a highly confidential location outside of India.
The car moved slowly… We parked in the parking lot and I looked around nervously.
We followed Mr Stolle into a building. I marveled at the various offices we passed. Finally, we arrived in front of a certain office and I looked at the name board.
It read.
“Mr. Mass, Secretary to Mr. Hans Sterken,
President of Inter-Parliamentary Rates,”
We went inside, and Mr. Mass warmly greeted us. After a brief chat, Mr. Stolle entered through another door.
We spent some time with Mr. Mass, and Andria explained everything about me and my bicycle journey. After a while, Mr. Stolle returned with a letter in his hand.
It was a recommendation letter to the Emigration Department in Frankfurt from Hans Sterken, granting me permission to stay in Germany during the winter.
The next morning, after breakfast, Barbara approached me.
“Michael, we are going to Frankfurt to the emigration department to arrange your visa, okay?” she informed me. I nodded happily.
I changed quickly and Barbara was ready with her car. Barbara drove down the main street and entered the autobahn, a very wide road with four tracks on each side. I looked at the speedometer as Miss Barbara sped off and it was over a hundred.
We conversed while driving, and the music from the FM radio filled the car.
We reached Frankfurt in no time. Barbara parked the car in front of the emigration office and entered with my passport to speak to the officials. Within minutes, she returned with my passport, now stamped with the visa.
We were heading back to Bonn, and I couldn’t help but feel love and respect for Barbara. I was overwhelmed with gratitude for all that she had done for me. Throughout my stay with them, she had provided unwavering support for my every need.
Thoughts of my relative in Frankfurt entered my mind, but the idea of going there struck me as a sort of apprehension. I was sure they would reject me if I visited there. On the other hand, staying in Bonn with Mr Stolle’s support seemed a viable option to me. I was torn between many thoughts and unable to make a decision.
After dinner, I went to bed, but sleep eluded me. My mind was filled with swirling thoughts. Suddenly, I felt a whisper in my ears, “You should go to The Netherlands.” The whisper repeated itself, growing stronger each time.
Surprised by this thought, I wondered, “What am I thinking?” Although Belgium was closer, the idea of the Netherlands began to shine brightly in my mind. It felt like an instinctive insight, and I could envision vague images of the Netherlands even before setting foot there.
My mind insisted on going to the Netherlands. For two days, I pondered over this decision until finally, I confided in Barbara. “I wish to go to the Netherlands,” I told her.
She looked at me in wonder, asking, “Why? Aren’t you staying in Germany?”
“I just feel it’s better. I want to spend the winter in the Netherlands,” I explained.
Barbara discussed this matter with her husband several times, and Mr. Stolle expressed his helplessness. Barbara herself strongly desired that I stay in Germany.
Eventually, I set a date for starting my journey. Mr. Stolle gifted me a bicycle bag, a jacket, and a raincoat. The day I had planned for had arrived, and I got ready. I packed my belongings into the bicycle bag, placing the sleeping bag beside it. I was prepared to bid farewell to everyone.
Mr. Stolle informed me about the next Rotary Club where I would be staying the following night. As I prepared to depart, everyone came outside to see me off. I said goodbye to each person, and when Barbara hugged me, we both couldn’t hold back our emotions.
I slowly moved onto my bicycle and rode away, without looking back, as everyone watched me go.
I braved the harsh winter weather and started my journey to the Netherlands. The chilly wind was blowing incessantly, but I was prepared with gloves and a warm pullover jacket. Without them I would surely have succumbed to the bitter cold
As I glanced at the sign board, I saw that the next city on my route was Duren. Determined, I pedaled with all my strength, fueled by the invigorating frozen atmosphere. To keep warm, I occasionally indulged in some beer during the journey.
Finally, I arrived in Duren, an ancient city with a history spanning over two thousand years. It had been completely destroyed during World War II but had since transformed into one of the wealthiest cities in Germany. It boasted the highest number of millionaires residing within its borders.
I continued on my journey… Nature lay exhausted in the bitter cold, the trees stood motionless and frozen. The road was busy with many vehicles, most of them headed for the Netherlands or Belgium.
Eventually, I reached Aachen, the border between Germany and The Netherlands, around 6:00 p.m. I located the residence of the secretary of the Rotary Club of Aachen, but unfortunately, nobody was home. Patiently, I waited until he arrived.
When the secretary, Mr Wolfgang Buddy, returned, I handed him the letter from Mr Wolfram Stolle. We introduced ourselves and I noticed that Mr Buddy was dressed in a nice suit that looked like he was coming back from his office.
We entered his house and Mr Buddy quickly changed into a more casual outfit, wearing a t-shirt and jeans. We sat in the visiting room, drinking coffee and engaging in conversation.
Around 7:00 p.m., we ventured out and strolled through the streets. The heavy fog blanketed the surroundings, but the streets were alive with activity. I observed couples bundled up in heavy jackets, holding hands and leisurely walking through the streets.
Our walk led us past the Aachen city hall, and we eventually entered a pub, seeking warmth and perhaps a refreshing beverage.
As I entered the pub, I couldn’t help but feel a surge of excitement. The place was bustling with activity, and it seemed like most of the guests were women.
Their cheerful faces and laughter filled the air. Everyone was enjoying their drinks, emptying and continuously refilling their glasses. The atmosphere was lively and people were enthusiastic. We sat at the counter, enjoyed our drinks, talked a lot and spent hours there. We returned home late at night.
The next morning, after a satisfying breakfast, I said goodbye to Mr. Buddy. As I prepared to continue my journey, he handed me a letter addressed to the Rotary Club of Amsterdam. The letter requested their assistance in finding suitable accommodation for me during the winter.
Having also received that letter from Mr. Buddy, I began my journey to the Netherlands.
Chapter-14
ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് എന്ന വലിയ നഗരത്തിലേക്ക് ഒരിക്കൽക്കൂടി ഞാൻ ആഴ്ന്നിറങ്ങി .തികച്ചും നിർവികാരനായി… ആ ദിവസം മുഴുവനും ഞാൻ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലൂടെ ചുറ്റിസഞ്ചരിച്ചു .
ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട്… ജർമനിയുടെ ഫിനാൻഷ്യൽ &ട്രാൻസ്പോറ്റേഷൻ സെന്റർ . യൂറോപ്യൻ ഭൂഖണ്ഡത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഫിനാൻഷ്യൽ സെന്റർ .യൂറോപ്യൻ സെൻട്രൽ ബേങ്ക് ,ജർമൻ ഫെഡറൽ ബേങ്ക് ,ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് സ്റ്റോക്ക് എക്സ്ചേഞ്ച് ,കൂടാതെ ഡോയ്ഷ് ബാങ്ക് തുടങ്ങി വളരെയധികം കൊമേർഷ്യൽ ബാങ്കുകൾ…
രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിന് ശേഷം അമേരിക്കൻ സൈന്യത്തിന്റെ ആസ്ഥാനമായിരുന്നു ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് .ഇന്ന് ഇതൊരു മൾട്ടി കൾച്ചറൽ സിറ്റിയാണ് .ഏകദേശം 180 രാജ്യങ്ങളിലെ ജനങ്ങൾ ഇവിടെ വസിക്കുന്നു .അതിൽ ഇന്ത്യക്കാർ വളരെയധികം .ബെർലിനും മ്യൂണിക്കും കഴിഞ്ഞാൽ ഏറ്റവും അധികം ജൂതന്മാർ വസിക്കുന്നതും ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലാണ് .കൂടാതെ അഭയാർത്ഥികളായി വരുന്ന ശ്രീലങ്കൻ വംശജരും വളരെയധികം കാണാം .
Automobile Buchmesse : ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ വാഹന പ്രദർശനം.
Frankfutter Buchmesse : ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ പുസ്തക പ്രദർശനം.
Musikmesse: ലോകത്തിലെ വലിയ മ്യൂസിക്ക് ഫെയർ എന്നിവ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിന്റെ മാറ്റ് കൂട്ടുന്നു.
ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലെ പ്രധാന പള്ളിയായ സെന്റ് ബർത്തലോമിയോ കത്തീഡ്രൽ ,പതിനാലാം നൂറ്റാണ്ടിൽ പണിതത് . അത് ഗോഥിക് വാസ്തുകല സൗന്ദര്യം വിളിച്ചറിയിക്കുന്നതായിരുന്നു .കൂടാതെ “റോമാർ ” സിറ്റി ഹാൾ സ്കോയാറിലെ അഞ്ചാറു സമുച്ചയങ്ങളുടെ കൂട്ടം , സെന്റ് പോൾ ചർച്ച് , “അറ്റ്എ ഓപ്പറ ” എന്ന ഒപേര ഹൗസ് ,സെന്റ് കാതറിൻ ചർച്ച് ,ഇവയെല്ലാം ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ എത്തുന്ന ആരെയും ആകർഷിക്കുന്നവ ആയിരുന്നു .
“സീൽ …”ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലെ പ്രധാന ഷോപ്പിംഗ് തെരുവ് …ജർമനിയിലെ ഏറ്റവും തിരക്കേറിയ വീഥി. ജർമനിയിലെ രണ്ടാമത്തെ ഏറ്റവും ചിലവേറിയ ഷോപ്പിംഗ് തെരുവ് .
കൂടാതെ ഒരു വലിയ സിറ്റിയുടെ ബലഹീനതകളായ കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ ,കളവുകൾ ,മയക്കുമരുന്ന് വ്യപാരം ,വേശ്യാലയങ്ങൾ ,എല്ലാം ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലും കാണാം . “യാചകരെയും…”
അന്ന് രാത്രിയിലെ താമസവും ഞാൻ ഷെൽട്ടർ ഹൗസിൽ കണ്ടെത്തി.
അടുത്ത പ്രഭാതം… ഞാൻ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ നിന്ന് യാത്ര തുടരാൻ തീരുമാനിച്ചു .എന്തായിരിക്കും അലക്സിന്റെ പ്ലാൻ… ജർമനിയിൽ എവിടെയെങ്കിലും നിൽക്കുവാനുള്ള പരിപാടി ആയിരിക്കുമോ ? ആരെങ്കിലും അതിനായി അലക്സിന് സഹായം വക്താനാം ചെയ്തിരിക്കുമോ …? അങ്ങിനെ പലതരം ചിന്തകൾ എന്റെ മനസിലൂടെ കടന്നുപോയ്കൊണ്ടിരുന്നു.
ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് തെരുവീഥിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നീങ്ങി .
പെട്ടെന്ന് എന്റെ ശ്രദ്ധ ഒരുകൂട്ടം യുവതീ -യുവാക്കളിൽ പതിഞ്ഞു .ഒരു ഓഫിസിന്റെ മുമ്പിൽ ക്യു ആയിട്ടായിരുന്നു അവരുടെ നിൽപ്പ് .ചിലരുടെ കൈവശം അവരുടെ നാഷണാലിറ്റി തെളിയിക്കുവാൻ തിരിച്ചറിയൽ കാർഡും , ചിലരുടെ കൈയിൽ പാസ്സ്പോര്ട്ടും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“എന്തിനായിരിക്കണം അവർ അവിടെ ക്യു നിൽക്കുന്നത്?” എന്റെ കൗതുകം വർധിച്ചു .
ഞാൻ സൈക്കിളിൽ നിന്നിറങ്ങി സാവധാനം അവരെ സമീപിച്ചു .
“താത്കാലിക ജോലിക്കുവേണ്ടിയുള്ള അപേക്ഷ കൊടുക്കുന്ന സ്ഥലമാണ്.” ഒരു യുവാവ് എന്റെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു .മിക്കവാറും ബ്രിട്ടീഷ് നാഷണൽസ് .മറ്റു രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവർ വേറെയും .
എനിക്കും ഒരു ജോലിക്ക് ശ്രമിച്ചാൽ കൊള്ളാമെന്ന് തോന്നി .തരപ്പെട്ടാൽ ഒരു മാസം ജോലി ചെയാം .
ഞാൻ പാസ്പോര്ട്ട് എടുത്തു കൈയിൽ വച്ചു അവരുടെ കൂടെ ക്യു വിൽ ഇടം പിടിച്ചു .
അര മണിക്കൂറിന് ശേഷം എന്റെ ഊഴമായി .ഇന്ത്യൻ പാസ്പോര്ട്ട് കണ്ട മാത്രയിൽ തന്നെ ആ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ പറഞ്ഞു .
‘’You’re not allowed to take employment in Germany.’’
ഞാൻ തെല്ല് നിരാശയോടെ പാസ്പോര്ട്ട് കൈയിൽ പിടിച്ച് സാവധാനം പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
“ഏഷ്യൻ വംശജന് യൂറോപ്പിൽ ജോലി ചെയ്യാൻ അനുവാദമില്ല. ഒന്നുകിൽ ഏതെങ്കിലും യൂറോപ്യൻ രാജ്യത്ത് റെസിഡൻസ് പെർമിറ്റ് ഉണ്ടായിരിക്കണം .
ഞാൻ ഒരു ബ്രിട്ടീഷ് വിദ്യാർത്ഥിയുമായി പരിചയപ്പെട്ടു .ജർമനിയിൽ വെക്കേഷൻ ചിലവഴിക്കാൻ വന്നതാണ് .കൂട്ടത്തിൽ കുറച്ചുകാലം ജോലിയും .
മാറ്റ് യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് ജർമ്മനി ഉയർന്ന വേതനം നൽകുന്നു.
“ജോലി ലഭിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ കുറച്ചു കാശ് പോക്കറ്റിൽ വരുമായിരുന്നു.”
അങ്ങിനെ ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് സൈക്കിൾ എടുത്ത് സാവധാനം മുമ്പോട്ട് നീങ്ങി .
എത്തിച്ചേർന്നത് Wiesbaden എന്ന സ്ഥലത്ത്. റൈൻ നദിയുടെ തീരത്ത് കിടക്കുന്ന ഒരു ജർമൻ സിറ്റി .ഒരുകാലത്ത് ധാരാളം കോടിശ്വരന്മാർ വസിച്ചിരുന്ന സിറ്റി .ഇവിടുത്തെ പ്രധാന വരുമാനം “ചൂതാട്ടവും ” കൂടാതെ നീരാവിയിലെ ഒരുതരം കുളിയും. 1872 ൽ Wiesbaden ലെ കാസിനോകൾ അടച്ചുപൂട്ടി. എന്നാൽ 1949 ൽ വീണ്ടും തുറക്കപ്പെട്ടു.
അവിടെനിന്ന് “മൈനസ് ” അതും റൈൻ നദിയുടെ തീരാത്ത സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു .ജർമനിയിലെ പേരുകേട്ട വൈൻ ഈ പ്രദേശത്ത് ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു .വൈൻ സമ്പത്ത് വ്യവസ്ഥയുടെ പ്രധാന കേന്ദ്രമാണ് മൈനസ് എന്ന പട്ടണം …
മൈൻസിൽ നിന്നും യാത്ര തുടർന്നു .റൈൻ നദീ തീരത്തുകൂടി തന്നെ .നദിയുടെ ഇരു കരകളിലും നല്ലയിനം മുന്തിരിത്തോപ്പുകൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .വളരെ ഹൃദ്യമായ പ്രദേശങ്ങൾ … പ്രകൃതി രമണീയം… റൈൻ നദി നീണ്ടുപരന്നു ഒഴുകുന്നു .വളരെ തെളിഞ്ഞ ജലം. “ഗ്ളാസ്സി വാട്ടർ …” ആഴം തീരെ കുറവ് .
ഞാൻ എന്റെ ശരീരം ശ്രദ്ധിച്ചു .എന്റെ ശരീരമാസകലം പൊടിപോലെ എന്തോ… തലയിലും ദേഹത്തും അത് വ്യപിച്ചിരിക്കുന്നു .
“എന്തെങ്കിലും അസുഖമായിരിക്കുമോ ??” വല്ല ഫങ്കസ് ബാധയുമായിരിക്കുമോ !!”
“ചിലപ്പോൾ കാലാവസ്ഥ വ്യതിയാനം കൊണ്ട് ആയിരിക്കും.” ഞാൻ കരുതി .
രാജസ്ഥാനിലെ കഠിനമായ ചൂട് ,ജർമനിയിൽ കഠിനമായ തണുപ്പ് …
“ചിലപ്പോൾ അതായിരിക്കും ഇങ്ങനെ വരാൻ കാരണം.” ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .
ബിൻഗെൻ എന്ന സ്ഥലത്തെത്തിച്ചേർന്നു .അതും റൈൻ നദിയുടെ കാൽച്ചുവട്ടിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു നഗരം .പ്രധാന മുന്തിരി ഉല്പാദന കേന്ദ്രം .
റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ കാണണം .
ഞാൻ വിലാസം നോക്കി .”മിസ്റ്റർ പോൾ കെല്ലർ .”
അധികം പ്രയാസപ്പെടാതെ തന്നെ വീട് കണ്ടെത്തി .റൈൻ നദിയുടെ കരയിൽ തന്നെ സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ വസതി .
ഞാൻ മിസ്റ്റർ കെല്ലറെ പരിചയപ്പെട്ടു .അന്ന് അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം താമസിക്കുവാൻ ഇനിക്ക് അവസരം ലഭിച്ചു .
മിസ്റ്റർ പോൾ കെല്ലർ… ഒരു ഡോക്ടർ .ഏകദേശം 50 വയസ്സ് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തിന് ഭാര്യയും രണ്ടു കുട്ടികളും .പതിനാറും ,പതിനെട്ടും ,പ്രായം തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരാണും ,ഒരു പെണ്ണും . രണ്ടുപേരും പഠിക്കുന്നു .
റൈൻ നദിക്ക് അഭിമുഖമായി നിൽക്കുന്ന വീട് .വീടിനകത്ത് വലിയ ഒരു നീന്തൽ കുളം .പക്ഷെ… അതിൽ വെള്ളമില്ല .കെല്ലർ കുടുംബം ടെന്നീസ് കളിക്കുവാൻ ഇപ്പോൾ ഉപയോഗിക്കുന്നു .
വളരെ ഹൃദ്യമായ പെരുമാറ്റം .എല്ലാവര്ക്കും എന്നെ വളരെ ഇഷ്ടമായി എന്ന് തോന്നി .
രാത്രി വിഭവസമൃദ്ധമായ ജർമൻ ഡിന്നർ .ഞാൻ അവരോടൊപ്പം ആസ്വദിച്ചു ഡിന്നർ കഴിച്ചു .
ഞാൻ എന്റെ ദേഹത്തുള്ള സ്കിൻ പ്രശ്നം ഡോക്ടർ കെല്ലറുമായി സംസാരിച്ചു . അദ്ദേഹം എന്നെ പരിശോധിച്ചു .
പ്രശ്നമില്ലെന്നും, കാലാവസ്ഥ കാരണമായിരിക്കുമെന്നും അദ്ദേഹം അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
അടുത്ത ദിവസം കെല്ലർ കുടുംബത്തോട് യാത്ര പറഞ്ഞു സൈക്കിളിൽ അങ്ങിനെ യാത്രയായി. പുറപ്പെടാൻ നേരം മിസ്റ്റർ കെല്ലർ നല്ലൊരു റിസ്റ്റ് വാച്ച് എനിക്ക് പാരിതോഷികമായി തന്നു.
റൈൻ നദീതീരത്തുകൂടിയുള്ള യാത്ര … നദിക്ക് സമാന്തരമായി റോഡ് പോകുന്നു .ഇടതടവില്ലാതെ വാഹനങ്ങൾ…പ്രകൃതിസൗന്ദര്യം നുകർന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ യാത്ര തുടർന്നു .
യാത്രയിൽ നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടു .അടുത്ത സ്ഥലം “കോബ്ലൻസ് …” നേരം ഇരുട്ടിവരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .കൈവശം ടെന്റ് ഇല്ലാത്തതിനാൽ ഏതെങ്കിലും ഷെൽട്ടർ കണ്ടെത്തിയേ പറ്റൂ .
കുറച്ചുകൂടി മുമ്പോട്ട് പോയി .കുറച്ചു പോയപ്പോൾ നദിക്കരയിൽ ഒരു ഒഴിഞ്ഞ ചെറിയ ഷെഡ് എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .
ഞാൻ ആ ഷെഡിനുള്ളിൽ കയറി ഉൾഭാഗം ശ്രദ്ധിച്ചു .
“ഹോ… ഇവിടെ കിടക്കാം…വലിയ കുഴപ്പമില്ല.” വാഹനങ്ങൾ ഒന്നും ഇവിടേക്ക് കയറിവരില്ല .സൈക്കിൾ മെല്ലെ ഷെഡിനുള്ളിലേക്ക് കയറ്റി . ശേഷം സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗ് നിവർത്തി അതിനുള്ളിൽ കയറി കിടന്നു .
ആ രാത്രി സുഖമായി ഉറങ്ങി…
പിറ്റേന്ന് പ്രഭാതം…
ഞാൻ ഷെഡിൽനിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .അന്തരീക്ഷം മൂടിക്കെട്ടിയിരിക്കുന്നു .കനത്ത മൂടൽ മഞ്ഞു .
ഞാൻ റൈൻ നദിയിലേക്ക് കണ്ണുകൾ നട്ടുകൊണ്ട് കുറെ നേരം അങ്ങിനെ നിന്നു. ഗ്ലാസ്സി വാട്ടറിൽ അത് ശാന്തമായി ഒഴുകുന്നു .
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു മേപ്പ് എടുത്തുനോക്കി .ബോണിലേക്ക് ഇനിയും ദൂരം കിടക്കുന്നു .പ്രഭാതകൃത്യത്തിന് ശേഷം യാത്ര തുടർന്നു .നല്ല തണുപ്പായതിനാൽ സൈക്കിൾ ചവിട്ടുവാൻ തീരെ ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവപ്പെട്ടില്ല. ഓരോ കാഴ്ച്ചകൾ … മഞ്ഞു മൂടിക്കിടക്കുന്ന ആ പ്രദേശങ്ങൾ വളരെ ഹൃദ്യമായി തോന്നി .വളഞ്ഞുതിരിഞ്ഞു നീണ്ടുകിടക്കുന്ന റോഡ് … അതിലൂടെ മേഴ്സിഡെസ് ബെൻസ് ,വോൾവോ ,ഔഡി ,വോക്സ് വേഗൺ ,പ്യൂഷോ ,ആൽഫാ റോമിയോ… തുടങ്ങിയവ ഇടതടവില്ലാതെ ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ഇടക്ക് ഷോപ്പിൽ കയറി ഒരു ബിയർ വാങ്ങും .കഠിനമായ തണുപ്പിൽ നിന്ന് രക്ഷ നേടാനുള്ള ഏക പോംവഴി അതുമാത്രമായിരുന്നു .
ഓരോ സ്ഥലങ്ങൾ പിന്നിട്ടുകൊണ്ട് ഞാൻ യാത്ര തുടർന്നു .അന്ന് മുഴുവനും മൂടിക്കെട്ടിയ കാലാവസ്ഥ ആയിരുന്നു .
ബോണിൽ എത്താൻ ഇനിയും വളരെ ദൂരം ഉണ്ടെന്ന് തോന്നി .ഇരുൾ വ്യപിച്ചുവരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഒരു ചെറിയ സിറ്റിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .എവിടെയാണ് രാത്രി തങ്ങുക !! അതായിരുന്നു ചിന്ത .
ഞാൻ സൈക്കിളിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി അങ്ങിനെ നടന്നു .അതിനിടയിൽ ഒരു വലിയ കെട്ടിടം എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു . ഞാൻ ആ കെട്ടിടവും കഴിഞ്ഞു നീങ്ങിയതാണ് . പെട്ടെന്ന് ഒരു തോന്നൽ… അവിടെ രാത്രി ചിലവഴിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന്…
ഞാൻ സൈക്കിൾ തിരിച്ച് തിരികെ വന്നു . അവിടേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .
അതൊരു കാർ പാർക്കിംഗ് കെട്ടിടം ആണെന്ന് മനസിലായി .
അഞ്ചാറു നിലകളിലായി മുഴുവനും കാർ പാർക്കിംഗ് .
ധാരാളം കാറുകൾ പാർക്ക് ചെയാൻ വരുന്നതും , ചിലത് പുറത്തേക്ക് പോകുന്നതും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
സാവധാനം ആ കെട്ടിടത്തിന്റെ അകത്തേക്ക് സൈക്കിൾ ഉരുട്ടിക്കയറ്റി ഒന്നാം നിലയിലെത്തി .
അവിടെ ധാരാളം കാറുകൾ പാർക്ക് ചെയ്തിരിക്കുന്നു .ഞാൻ ഒരു ഒഴിഞ്ഞ സ്ഥലം ശ്രദ്ധിച്ചു .
സൈക്കിൾ സൈഡിൽ നിർത്തിയ ശേഷം സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗ് എടുത്തു നിവർത്തി അങ്ങിനെ കിടന്നു .
അര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞുകാണും .
പെട്ടെന്ന് ഒരു കാറിൻറെ ഇരമ്പൽ കേട്ടു .എന്റെ തൊട്ടരികിൽ കാർ നിർത്തി എന്ന് മനസിലായി .ഒരാൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
“ഹേ … ഹേ… അയാൾ ദേഷ്യത്തോടെ എന്നെ തട്ടിവിളിച്ചു.
ഞാൻ സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗിൽ നിന്ന് തല പുറത്തേക്കിട്ടുകൊണ്ട് അയാളെ നോക്കി .
“ഇവിടെ കിടക്കാൻ പറ്റില്ല … പുറത്തു പോകണം.”അയാൾ ജർമൻ ഭാക്ഷയിൽ ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു.
ഞാൻ അയാളെതന്നെ നോക്കി .പിന്നെ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റു .
“ഞാൻ ഒരു സഞ്ചാരിയാണ്. കിടക്കാൻ ഇടം കിട്ടിയില്ല .” ഞാൻ ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞു .
“No… no… ഇവിടെ കിടക്കാൻ പറ്റില്ല. പുറത്ത് പോകണം .”അയാൾ വീണ്ടും ആവർത്തിച്ചു .
ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് വന്നു .അതിന് ശേഷം സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗ് ചുരുട്ടി സൈക്കിളിന് പിറകിൽ വച്ചു.
“എവിടെനിന്ന് വരുന്നു …” എന്റെ സൈക്കിൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ അന്വേഷിച്ചു.
“ഇന്ത്യ…” ഞാൻ പറഞ്ഞു.
അയാൾ എന്നെത്തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെതന്നെ നിന്നു .പെട്ടെന്ന് അയാൾ പറഞ്ഞു .
“ഇവിടെ കിടക്കേണ്ട. ഒരു കാര്യം ചെയ്യൂ… മുകളിലത്തെ ഏതെങ്കിലും നിലയിലേക്ക് ചെല്ലൂ… അവിടെ ആരും ശ്രദ്ധിക്കില്ല .
ശരി.. എന്ന രീതിയിൽ ഞാൻ തലയാട്ടി .അയാൾ കാറിൽ കയറി പോകുന്നത് ഞാൻ നോക്കിനിന്നു .
സാധനങ്ങൾ എല്ലാം എടുത്ത് സൈക്കിളിന്റെ പിറകിൽ വച്ചശേഷം സൈക്കിൾ ഉരുട്ടി രണ്ടാം നിലയിലെത്തി .
“ഇവിടെ കിടന്നാലോ?” ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട… മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് പോകാം .ഞാൻ സൈക്കിളുമായി അടുത്ത നിലയിലെത്തി .
വീണ്ടും ഞാൻ കയറി.. നാലാം നിലയിലെത്തി .സൈക്കിൾ നിർത്തിയശേഷം സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗ് നിവർത്തി അതിൽ കയറി .
തണുപ്പ് എന്നെ വല്ലാതെ ആക്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .ക്രമേണ ഞാൻ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു .
ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞിരിക്കണം .ആരോ എന്നെ തട്ടുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
ഞാൻ സ്ലീപ്പിങ് ബാഗിൽ നിന്നും തല പുറത്തേക്കിട്ട് നോക്കി .
അയാൾ തന്നെ !! നേരത്തെ കാറിൽ വന്ന ആൾ …
ഞാൻ തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ ചോദ്യഭാവത്തിൽ അയാളെ നോക്കി .
“ഇതാ…” ഒരു പൊതി നീട്ടിക്കൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു.”കുറച്ചു ഭക്ഷണമാണ്. അത് കഴിച്ച് കിടന്നുറങ്ങിക്കൊള്ളൂ .”
ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചു . ഒരു പുഞ്ചിരി അയാളുടെ മുഖത്ത് ഞാൻ ദർശിച്ചു .
ഞാൻ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി .”ഞാൻ ജോസ് മൈക്കിൾ ..”
“ഐയാം ഉൾറിച്ച്…”അയാൾ പറഞ്ഞു.
“ഭക്ഷണം കൊണ്ടുവന്നതിന് വളരെ നന്ദിയുണ്ട്.” ഞാൻ ഉൾറിച്ചിനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അയാൾ എന്റെ പുറത്ത് സ്നേഹത്തോടെ തട്ടി …. സാവധാനം നടന്നു നീങ്ങി .
ഞാൻ മിസ്റ്റർ ഉൾറിച്ച് നടന്നു നീങ്ങുന്നതും നോക്കി അങ്ങിനെ നിന്നു.
ഞാൻ ജർമനിയുടെ തലസ്ഥാനമായ ബോണിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
ഞാൻ സ്ഥലത്തിന്റെ പേര് ശ്രദ്ധിച്ചു .”ബാഡ് ഗോഡേസ്ബുർഗ് .”
റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ കാണണം . ഞാൻ റോട്ടറി വിലാസം എടുത്തുനോക്കി .
Rotary Club of Bonn
President Mr. Wolfrom Stolle
Germanan Strasse:10, Bonn-2
വളരെ മനോഹരമായ പ്രദേശം .കയറ്റിറക്കങ്ങൾ നിറഞ്ഞ “ബാഡ് ഗോഡേസ്ബുർഗ്”
ഞാൻ ജർമൻ സ്ട്രെസ്സ് തിരഞ്ഞുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നീങ്ങി . പെട്ടെന്നുതന്നെ വീട് കണ്ടുപിടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു .കോളിങ് ബില്ലിൽ വിരലമർത്തി .
ഒരു സ്ത്രീ വന്നു വാതിൽ തുറന്നു . എന്താണ് എന്ന ഭാവത്തിൽ അവർ എന്നെ നോക്കി .
“മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റാൾ?” ഞാൻ ചെറുതായി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“അതെ… ഈ വീടുതന്നെ !!” അവർ വിടർന്ന മിഴികളോടെ എന്നെ നോക്കി .
ഞാൻ റോട്ടറി കാർഡ് എടുത്തു അവർക്ക് കൊടുത്തു .
‘’Asia-Europe Rotary Friendship Mission…’’ അവരുടെ കണ്ണുകൾ ആ റോട്ടറി കാർഡിലൂടെ ഓടിനടന്നു.
“വരൂ …” അവർ എന്നെ സ്വീകരിച്ച് അകത്തേക്ക് ആനയിച്ചു.
“മിസ്റ്റർ സ്റ്റാൾ ഇപ്പോൾ വരും. പുറത്ത് പോയിരിക്കുകയാണ് .” എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു .
ഒരു യുവതി വിസിറ്റിംഗ് റൂമിലേക്ക് വന്നു .
“മിസ് ആൻഡ്രിയ… റോട്ടറി എക്സ്ചേഞ്ച്, ഫ്രം കാനഡ ..” അവർ യുവതിയെ പരിചയപ്പെടുത്തി .
“ഞാൻ ബാർബറ സ്റ്റാൾ.” അവർ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി .
ഞങ്ങൾ വളരെ വേഗത്തിൽ അടുത്തു .മിസ് ബാർബറ സ്റ്റാൾ വളരെ സ്നേഹമുള്ള സ്ത്രീ ആണെന്ന് പെട്ടെന്നുതന്നെ മനസിലായി .
ഏകദേശം 40 വയസ്സ് … മീഡിയം ഉയരം …
“ഇന്ത്യയിൽ എവിടെയാണ് സ്ഥലം?” അവർ അന്വേഷിച്ചു .
“കേരള…” ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“മൈക്കിൾ… അതൊരു ക്രിസ്ത്യൻ പേരാണല്ലോ?” അവർ എന്നെ നോക്കി .
“Yes, I’m a Christian…’’ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
‘’You eat cow meat?’’ ആൻഡ്രിയയുടെ ചോദ്യം.
“തീർച്ചയായും… ഞാൻ റെഡ്മീറ്റ് കഴിക്കും.” പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ആൻഡ്രിയയുടെ മുഖത്ത് അച്ഛര്യം… ഇന്ത്യയിൽ “പശു “ദൈവമാണെന്നാണ് അവൾ കേട്ടിട്ടുള്ളത് .
ബാർബറ… ക്രിസ്മസ് ട്രീയുടെ ഒരുക്കങ്ങൾ ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .ക്രിസ്മസ്… ഇനി ഏതാനും ആഴ്ച്ചകൾ മാതമേ ഉള്ളൂ .
“ഞാൻ ക്രിസ്മസ് ട്രീ ഒരുക്കുവാൻ സഹായിക്കണോ?” ഞാൻ ബാർബറയുടെ അടുക്കൽ ചെന്നിരുന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ശരി … കൂട്ടിക്കോളൂ.” ക്രിസ്മസ് ട്രീയിൽ ബോളുകൾ തൂക്കുന്നതിനിടയിൽ ബാർബറ പറഞ്ഞു .
ഞാനും ക്രിസ്മസ് ട്രീ അലങ്കരിക്കുവാൻ അവരെ സഹായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
“മൈക്കിളിന്റെ വീട്ടിൽ എങ്ങിനെയാണ് ക്രിസ്മസ് ആഘോഷിക്കുന്നത്?” അവർ ക്രിസ്മസ് ട്രീയിൽ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഇതുപോലെ തന്നെ. വലിയ വ്യത്യാസം ഒന്നും ഇല്ല .” ബാർബറ ക്രിസ്മസ് ട്രീ അലങ്കരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
അവർ വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു . വളരെ പെട്ടെന്നുതന്നെ ഞങ്ങൾ ചങ്ങാതിമാരായി .
അതിനിടയിൽ ബാർബറ കോഫിയും സ്നാക്സും കൊണ്ടുവന്നു .
അൽപം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റാൾ എത്തിച്ചേർന്നു .
മിസ് ബാർബറ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി . ഞാൻ മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളുമായി പരിചയപ്പെട്ടു .വളരെ നല്ല മനുഷ്യൻ .ഏകദെശം 50 വയസിന് മുകളിൽ പ്രായം .കഷണ്ടി കയറീട്ടുണ്ട് .നീണ്ട തലമുടി അത്യാവശ്യം നീട്ടി വളർത്തിയിരിക്കുന്നു .മെലിഞ്ഞ ശരീരപ്രകൃതം .മെല്ലെ സംസാരിക്കുന്ന രീതി .ആർക്കിടെക്ട്… ഓഫിസ് വീടിനോട് ചേർന്നുതന്നെ .
സംസാരത്തിനിടയിൽ മിസ്റ്റർ സ്റ്റാൾ അലക്സിനെ കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചു .
“നിങ്ങൾ രണ്ടുപേർ ഉണ്ടല്ലോ!! ഒരാൾ എവിടെ ?”
എനിക്ക് പെട്ടെന്ന് ഉത്തരം പറയുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .
“ഞങ്ങൾ ചെറുതായി വഴക്കിട്ടു പിരിഞ്ഞു.” തെല്ല് വിമ്മിട്ടത്തോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
പിന്നെ അദ്ദേഹം അതിനെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചിട്ടില്ല .
അവർ എനിക്ക് അവിടെ താമസിക്കുവാൻ സൗകര്യം ചെയ്തു തന്നു .
വളരെ നല്ല അന്തരീക്ഷം .ഒരുതരം ഹോംലി ഫീലിംഗ്…
ഞാൻ മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റോളിന്റെ വീട് ശ്രദ്ധിച്ചു .വളരെ നല്ല രീതിയിൽ ഡിസൈൻ ചെയ്തിരിക്കുന്നു .
പുറത്തുനിന്ന് അകത്തേക്ക് കയറിയാൽ വിസിറ്റിംഗ് ഹാൾ …വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിന്റെ പിൻഭാഗത്ത് ചുവരിന് പകരം ഫുൾ ഗ്ളാസ് … അതിനപ്പുറം അത്യാവശ്യം വലിയ ഒരു പൂന്തോട്ടം .ഗ്ലാസ് നീക്കിയാൽ പൂന്തോട്ടത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങാം .വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിന്റെ എതിര്ഭാഗത്ത് ഒരു വലിയ റൂം .അതിന് സൈഡിൽ ചെറിയ ഒരു ഡോർ .അത് ഓഫീസിലേക്കുള്ള വഴി . വലത്ത് വശത്ത് ഡൈനിങ്ങ് റൂം , അടുക്കള അങ്ങിനെ നീണ്ടു കിടക്കുന്നു . വിസിറ്റിംഗ് ഹോളിന്റെ സൈഡിൽ ഗോവണി… അത് മുകളിലേക്ക് പോകുവാൻ .
മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റോളിന്റെ വളർത്തു തത്ത .വലിപ്പമുള്ളതും പലതരം വര്ണങ്ങളോടു കൂടിയതും സംസാരിക്കുന്നതും .
കൂടാതെ മിസ്റ്റർ സ്റ്റാൾ ഒരു ക്ലോക്ക് ലൗവേർ…ആറടി ഉയരമുള്ള ക്ലോക്ക് തുടങ്ങി ചെറിയ ടൈംപീസ് വരെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശേഖരത്തിൽ വരും .
എല്ലാം വർക്കിംഗ് കണ്ടിഷൻ… ഏതാണ്ട് ഇരുനൂറിലധികം …
പന്ത്രണ്ടു മണിക്ക് എല്ലാം ഒരുമിച്ച് ശബ്ദിക്കാൻ തുടങ്ങും .
“വല്ലാത്തൊരു ക്രൈസ് തന്നെ !!” ഞാൻ അത്ഭുതത്തോടെ ചിന്തിച്ചു .
രാത്രി… ഡിന്നർ വിഭവസമൃതം.
ഞങ്ങൾ നാലുപേരും ഒരുമിച്ചിരുന്ന് വിവിധതരം ജർമൻ ഭക്ഷണവും വൈനും ആസ്വദിച്ചു .
വളരെ ആനന്ദകരമായ നിമിഷങ്ങൾ…
മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ ഇടയ്ക്കിടെ ഓരോ തമാശകൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
മിസ് ബാർബറ എന്നോട് പ്രത്യേക വാത്സല്യം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളും വളരെ സൗഹൃദപരമായിരുന്നു.
സ്റ്റോൾ പറഞ്ഞു.”മൈക്കിൾ… എത്ര ദിവസം വേണമെങ്കിലും ഇവിടെ താമസിക്കാം.”
പിറ്റേന്ന് നേരം പുലർന്നു…
ഞാൻ ഉറക്കമുണർന്നു… മുകളിലെ നിലയിലെ ഒരു റൂം എനിക്കായി ഒരുക്കിയിരുന്നു. തലേദിവസം രാത്രി നല്ല തണുപ്പുണ്ടായിരുന്നു.മൂടിക്കെട്ടിയ കാലാവസ്ഥയും. ഞാൻ റൂമിലെ ഹീറ്ററിൽ താപനില ഉയർത്തി… ഉറങ്ങുവാൻ നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു.
കുളികഴിഞ്ഞു ഞാൻ താഴേക്ക് ഇറങ്ങിവന്നു.
“മൈക്കിൾ… ഗുഡ് മോർണിംഗ്.” ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ആൻഡ്രിയ എന്നെ വിഷ് ചെയ്തു.
“ഹായ്… ഗുഡ് മോർണിംഗ്…” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ആൻഡ്രിയയെ നോക്കി.
“വരൂ, ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിക്കാം.” ആൻഡ്രിയ എന്നെ ക്ഷണിച്ചു.
ഞാൻ ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ ആൻഡ്രിയയുടെ കൂടെ കൂടി.
“ബാർബറ എവിടെ?” ഞാൻ ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ക്രിസ്മസ് ട്രീയുടെ ഒരുക്കത്തിലാവണം.” ഒരുതരം നീരസം മുഖത്ത് പ്രകടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ആൻഡ്രിയ പറഞ്ഞു.
“മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ…?” ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു.
“ഓഫീസിലാണ്.” കോഫി നുകർന്നുകൊണ്ട് ആൻഡ്രിയ പറഞ്ഞു.
കോഫി മേക്കറിൽ കോഫി ചൂടായി വരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
എഴുന്നേറ്റുചെന്ന് ഹോട്ട് കോഫി എടുത്ത് ആവശ്യത്തിന് ഷുഗറും പാലും ചേർത്തു.
കോഫി നുണഞ്ഞുനോക്കി. “ഉം… നന്നായിരിക്കുന്നു”
“എന്താണ് ഇന്നത്തെ പരിപാടി?” ആൻഡ്രിയയുടെ ചോദ്യം.
“വിശേഷിച്ച് ഒന്നുമില്ല.” ഒരു സ്ലൈസ് ബ്രഡ് എടുത്ത് അതിൽ പീനട്ട് ബട്ടർ തേച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“എന്നാൽ നമുക്ക് സൈറ്റ് സീയിങ്ങിന് പോകാം?” ആൻഡ്രിയയുടെ മുഖത്ത് ഉന്മേഷം.
“ഉം… നല്ല ഐഡിയ.” ഞാൻ ഉത്സാഹത്തോടെ അവളെ നോക്കി.
ഒരു ബ്രഡ് കൂടി എടുത്ത് അതിൽ ജാമും ബട്ടറും തേച്ച് ഞാൻ സാവധാനം കഴിക്കുവാൻ തുടങ്ങി.
“ഇവിടെ എത്രയായി താമസം?” ഞാൻ ആൻഡ്രിയയുടെ ചലനങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.
“രണ്ടു മാസം… ഇതിന് മുൻപ് വേറൊരു റോട്ടറി ഫാമിലിയുടെ കൂടെ ആയിരുന്നു.” ആൻഡ്രിയ ഞാൻ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നത് നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ജർമനിയിൽ എത്രകാലം ഉണ്ടാവും?”
“ഹോ… വൺ ഇയർ.” ആൻഡ്രിയ നിസ്സാരമായി പറഞ്ഞു.
ഞാൻ ആൻഡ്രിയയെ ശ്രദ്ധിച്ചു. മിക്സഡ് ആണെന്ന് തോന്നി .കറുത്ത തലമുടി ,വെളുത്ത നിറം, ഉരുണ്ട മുഖം, ഏകദേശം അഞ്ചടി അഞ്ചിഞ്ചു ഉയരം ,പ്രായം ഇരുപതിനോടടുത്ത്.
“കാനഡയിൽ എവിടെയാണ് ഫാമിലി?” ആൻഡ്രിയ കോഫി നുണയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“ടർബോ… നോവ സ്കോട്ടിയ.” അവൾ പറഞ്ഞു.
“പേരന്റസ് ഒർജിനൽ കനേഡിയൻ!!” ഞാൻ സംശയഭാവത്തോടെ അവളെ നോക്കി.
എന്റെ ‘അമ്മ ഹോംഗ് കോങ്ങിൽ നിന്ന് കുടിയേറിയതാണ് .അച്ഛന്റെ പേര് മോറിസൺ… കനേഡിയൻ.
ഞങ്ങൾ പലതും സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞു എഴുന്നേറ്റു.
“ബാർബറ ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിച്ചോ?” ഞാൻ ആൻഡ്രിയയുടെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു.
ആൻഡ്രിയയുടെ മുഖത്ത് വീണ്ടും നീരസം.
“ഞാൻ അവരുടെ അടുത്ത് അങ്ങിനെ അടുക്കാറില്ല.” ആൻഡ്രിയ അടുക്കള ഭാഗത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പതുക്കെ പറഞ്ഞു.
ഞാൻ പിന്നെ ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല. രണ്ടു പെണ്ണുങ്ങൾ കൂടിയാൽ എന്തെങ്കിലും നീരസം ഉണ്ടാവാറുണ്ട് എന്ന ചിന്ത ബാര്ബറയെ കുറിച്ച് ചോദിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് എന്നെ പിന്തിരിപ്പിച്ചു.
ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിഞ്ഞു. ആൻഡ്രിയ മുകളിലെ അവളുടെ റൂമിലേക്ക് പോയി. ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു.
“ഹായ് …മൈക്കിൾ … ഗുഡ് മോർണിംഗ് ” ബാർബറ എന്നെ പുഞ്ചിരിയോടെ വിഷ് ചെയ്തു.
അവർ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ എന്തൊക്കയോ സാധനങ്ങൾ പായ്ക്ക് ചെയുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു .
“ഗുഡ് മോർണിംഗ്… ബാർബറ.” ഞാൻ വിഷ് ചെയ്തു.
“ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിച്ചോ?” അവർ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“ആൻഡ്രിയയുടെ കൂടെ കഴിച്ചു.” ഞാൻ പാക്കറ്റുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ ഞാൻ എല്ലാം റെഡിയാക്കി വച്ചിരുന്നു.” അവർ പാക്കറ്റിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു .
ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.
“എന്താണ് പായ്ക്ക് ചെയുന്നത്?” അവരുടെ പ്രവർത്തികൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“ഇത് കുറച്ചു പഴയ വസ്ത്രങ്ങൾ, ബെഡ്ഷീറ്റ്, മരുന്നുകൾ, കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ മുതലായവ.” പായ്ക്ക് ചെയ്ത സാധനങ്ങൾ ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് നീക്കിവച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു.
“എവിടേക്ക് അയക്കാനാണ്?” ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ അന്വേഷിച്ചു.
“ഈസ്റ്റ് ജർമനിയിലേക്ക്… എല്ലാവരും ഒരേ ജനത. പക്ഷെ… ഈസ്റ്റും വെസ്റ്റും രണ്ടു രാജ്യങ്ങളാണ് .ഈസ്റ്റ് ജർമനിയിലെ ജനങ്ങൾ വളരെ കഷ്ടപ്പെടുന്നു. ശരിക്കും നല്ല ഭക്ഷണം ,വസ്ത്രം, മരുന്നുകൾ, ഒന്നും ലഭിക്കുന്നില്ല .ഞങ്ങൾ അതെല്ലാം ശേഖരിച്ച് മൂന്നുനാലു മാസത്തിലൊരിക്കൽ ഈസ്റ്റ് ജർമനിയിലേക്ക് അയച്ചുകൊടുക്കും.” ബാർബറ പാക്കറ്റിന്റെ എണ്ണം തിട്ടപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ശരിയാണ്… അവിടുത്തെ ജനങ്ങൾ വളരെ കഷ്ടപ്പെടുന്നു എന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്.” പുറത്തേക്ക് കണ്ണുകൾ ഓടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ഹോ… ശരിക്കും വളരെ വൃത്തിഹീനമായ ചുറ്റുപാടിലാണ് അവിടുത്തെ സാധാരണ ജനങ്ങൾ കഴിയുന്നത്. അതാണ് ക്യാപിറ്റലിസവും കമ്യൂണിസവും തമ്മിലുള്ള അന്തരം.” അവർ ഏതോ ലോകത്തിലെന്നപോലെ തന്നത്താൻ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
“ഞാൻ സഹായിക്കണൊ?” ഞാൻ അവരുടെ അരികിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“ഓക്കേ… കുടിക്കോളൂ…” ബാർബറ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ അവരെ പാക്ക് ചെയാൻ സഹായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അവർക്ക് അത് വളരെ സഹായകരമായി എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.
“സൈക്കിളിൽ പുറപ്പെടുമ്പോൾ പേരന്റ്സ് എന്ത് പറഞ്ഞു?” ബാര്ബറയുടെ പെട്ടെന്നുള്ള ചോദ്യം.
ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.”ഉം… വിസമ്മതം ഉണ്ടായിരുന്നു. പിന്നീട് സമ്മതിച്ചു.” അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് പുഞ്ചിരിയോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
എല്ലാ കാര്യത്തിലും ഞാൻ അവരെ സഹായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അവർക്ക് എന്നോട് ഒരു പ്രതേക വാത്സല്യം ഉള്ളതായി എനിക്ക് തോന്നി. ഭക്ഷണം …ഫ്രൂട്ട്സ്… എന്നിവ എന്നെ വിളിച്ച് നിർബന്ധിച്ചു കഴിക്കുവാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഞാനും ആൻഡ്രിയയും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ആൻഡ്രിയയ്ക്ക് സൈക്കിൾ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ ഞങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ സൈറ്റ് സീയിങ്ങിന് പുറപ്പെട്ടു .
“ബാഡ് ഗോഡെസ്ബർഗിലെ കാഴ്ചകൾ കാണുവാൻ.”
ആൻഡ്രിയയുടെ ഡ്രസ്സ് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .കറുത്ത സ്കേർട്ട് , കറുത്ത ടോപ് ,കറുത്ത തൊപ്പി … ഒരു മൊറോക്കൻ സ്റ്റൈലിൽ .
വളരെ വെളുത്തിരുന്ന ആൻഡ്രിയയെ ബ്ലാക്ക് ഡ്രെസ്സിൽ കാണുവാൻ വളരെ ഭംഗി തോന്നി .
ഞങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ അങ്ങിനെ നീങ്ങി .കയറ്റങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ബാഡ് ഗോഡെസ്ബർഗ്.
ആൻഡ്രിയ ബാഡ് ഗോഡെസ്ബർഗിനെ കുറിച്ച് യാത്രക്കിടയിൽ വിവരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
ഞങ്ങൾ കുന്നുകൾ കയറി ഒരു കോട്ടയുടെ മുമ്പിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
“ബാഡ് ഗോഡെസ്ബർഗ് കാസിൽ…ഇതാണ് ഇവിടുത്തെ പ്രധാന കാഴ്ച്ച. ഗോഡെസ്ബർഗ് മലയിൽ പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ പണിതീർത്തത് .ചക്രവർത്തി വിൽഹെൻ രണ്ടാമന്റെ സംഭാവന .”കാസിൽ ചുറ്റിനടക്കുന്നതിനിടയിൽ ആൻഡ്രിയയുടെ വിവരണം .ഞങ്ങൾ അവിടെയെല്ലാം ചുറ്റിനടന്ന് കണ്ടു .അതിനുശേഷം തെരുവിലൂടെ കറങ്ങിനടന്നു .
ഇടക്ക് ഒരു ഹോട്ടലിൽ കയറി ലഘുഭക്ഷണം കഴിച്ചു .മൂന്ന് മണിക്കൂറിന് ശേഷം ഞങ്ങൾ വീട്ടിൽ തിരികെ എത്തി .
മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ വിസിറ്റിങ് റൂമിൽ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .തോളിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട തത്തയും .
“നിങ്ങൾ എവിടെയെല്ലാം കറങ്ങി?” മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ അന്വേഷിച്ചു .
ആൻഡ്രിയ പോയ സ്ഥലങ്ങളെപറ്റിയെല്ലാം വിവരിക്കാൻ തുടങ്ങി .അതിനിടയിൽ സ്റ്റോൾ പല ഫലിതങ്ങളും പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .മൊത്തത്തിൽ സന്തോഷകരമായ അന്തരീക്ഷം .
ബാർബറ ക്രിസ്മസ് ട്രീയുടെ മുമ്പിൽ തന്നെ .ഡെക്കറേഷൻ തീർന്നിട്ടും അവർക്ക് മതിവരുന്നില്ല .ക്രിസ്മസിന് ഇനിയും മൂന്ന് ആഴ്ചകൾ കിടക്കുന്നു .അവർ ഇപ്പോഴേ ക്രിസ്മസ്സിനെ വരവേൽക്കാൻ ഒരുങ്ങി നിൽക്കുന്നു .
അടുത്ത പ്രഭാതം…
മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ ഓഫിസ് ജോലി കഴിഞ്ഞു വിസിറ്റിങ്ങ് റൂമിലേക്ക് വന്നു .ഞാൻ ജർമൻ T V ആസ്വദിച്ച് അങ്ങിനെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു .
ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് കോഫി കഴിച്ചു .അതിനുശേഷം മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ തൻ്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ക്ലോക്ക് കളക്ഷൻ ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ തുടങ്ങി . ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ അനുഗമിച്ചു .
പല രാജ്യങ്ങളിലെ വിവിധ തരം ക്ലോക്കുകൾ … ടൈംപീസ് … റിസ്റ്റ് വാച്ചുകൾ … എല്ലാം അദ്ദേഹം വളരെ ഉത്സാഹത്തോടെ വിവരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
“നിധി ലഭിച്ച ഒരു കുട്ടിയെ പോലെ.”
കൂടാതെ അദ്ദേഹം അലാറം സെറ്റ് ചെയ്യുന്നതും, അത്യാവശ്യം റിപ്പയർ ചെയ്യുന്നതും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഇനിക്ക് അവിടം സ്വന്തം വീടിന്റെ അന്തരീക്ഷം അനുഭവപ്പെട്ടു .തോന്നുമ്പോൾ ഞാൻ തന്നെ കിച്ചണിൽ ചെല്ലും .എന്താണ് വേണ്ടതെന്നവച്ചാൽ എടുത്തു കഴിക്കും .
വൈകീട്ട് ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ചിരുന്ന് ഓരോ കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു .
അതിനിടയിൽ ആൻഡ്രിയ എന്റെ മുഷിഞ്ഞ പാന്റിനെക്കുറിച്ച് ബാര്ബറയോട് തമാശ പറയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
പക്ഷെ… ബാർബറ ആ കളിയാക്കലിനോട് പ്രതികരിച്ചില്ല .ആൻഡ്രിയ തെല്ല് ഇളിഭ്യയായതുപോലെ തോന്നി .
രാത്രി സപ്പർ…വിഭവസമൃദ്ധമായ ജർമൻ ഭക്ഷണം .
വൈൻ , സൂപ്പ് , ഇറച്ചി , വെജിറ്റബിൾ സലാഡ് ,ഉരുളക്കിഴങ്ങ് ജർമൻ രീതിയിൽ പാകപ്പെടുത്തിയത് അങ്ങിനെ നീളുന്നു.
വളരെ ആനന്ദകരമായ നിമിഷങ്ങൾ…
അന്നത്തെ ദിനം അങ്ങിനെ കഴിഞ്ഞു.
അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ പതിനൊന്ന് മണി…
ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു .ബാർബറ വെളിയിൽ പോയി ഷോപ്പിംഗ് കഴിഞ്ഞു മടങ്ങിവരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
കൈയിൽ ധാരാളം പാക്കറ്റുകൾ …
അവർ നേരെ എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്നു .
‘’Michael, this is for you… ‘’ ബാർബറ ഒരു പേക്കറ്റ് എനിക്ക് നീട്ടികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എനിക്ക് ആകാംഷയായി. എന്തായിരിക്കും പാക്കറ്റിൽ !!”
“ഇത് ഞങ്ങളുടെ ക്രിസ്മസ് പ്രേസേന്റ്റ്…” ബാർബറ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.
ഞാൻ ആ പാക്കറ്റ് തുറന്നുനോക്കി .
ഒരു പാൻറ്. ഉൾവശം വൂളൻ ലയറോട് കൂടിയ ഡബിൾ ക്ലോത്ത് സ്റ്റിച്ചിങ് .
ഇനിക്ക് വളരെ സന്തോഷം തോന്നി .ആദ്യമായി ഇനിക്ക് യൂറോപ്പിൽ നിന്ന് ക്രിസ്മസ് സമ്മാനം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ ആൻഡ്രിയ ഇന്നലെ കളിയാക്കിയതിനെക്കുറിച്ച് ഓർത്തു .ബാർബറ അതിനെ പ്രതികരിക്കാത്തതിനെ കുറിച്ചും ഞാൻ ഓർത്തു .
അവർ അത് മനസ്സിൽ സൂഷിച്ച് എനിക്ക് ഒരു പാൻറ് ഗിഫ്റ്റ് ആയി വാങ്ങിതന്നിരിക്കുന്നു.
എനിക്ക് അവരോട് വളരെ ബഹുമാനം തോന്നി.
ഞാൻ അവിടുത്തെ താമസം തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .ഞാനും ബാര്ബറായും വലിയ കൂട്ടായി .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോലിനും നിന്നോട് വളരെ കാര്യമായിരുന്നു .
ഇടക്ക് ആൻഡ്രിയയുമായി പുറത്തേക്ക് പോകും .സിറ്റിയിൽ ഒരു ചുറ്റിക്കറങ്ങൽ…കുറച്ചു ഷോപ്പിങ്ങ്… റെസ്റ്റോറന്റിൽ കയറി ഒരു ലഘുഭക്ഷണം… ഔട്ടിങ്ങിനിടയിൽ ആൻഡ്രിയ കാനഡാ വിശേഷങ്ങൾ വിളമ്പിക്കൊണ്ടിരിക്കും .
അതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾ ബോണിൽ ജനിച്ച വിഖ്യാത കമ്പോസറായ ലുഡ് വിക്ക് വാൻ ബിഥോവന്റെ ജന്മവീട് സന്ദർശിച്ചു .അദ്ദേഹം ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന പിയാനോ അവിടുത്തെ പ്രത്യേക ആകർഷണങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു .
വൈകീട്ട് മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ പറഞ്ഞു . മൈക്കിൾ… ഇന്ന് നമുക്ക് ഒരിടംവരെ പോകണം .
വൈകീട്ട് ഏഴു മണി…മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളും , ബാര്ബറായും ഞാനും കാറിൽ പുറപ്പെട്ടു .ബോൺ നഗരത്തിലൂടെ കാർ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു .അവസാനം ഒരു ഹോട്ടലിന് മുമ്പിൽ യാത്ര അവസാനിച്ചു .
“ഹോട്ടൽ കോണിങ്ങ് ഹോഫ് ” ഒരു സ്ക്ളൂസീവ് ഹോട്ടൽ …
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .അവിടുത്തെ ജോലിക്കാർക്ക് പോലും വളരെ പ്രൗഢി ഉള്ളതായി തോന്നി .
ചുറ്റിനും വി .ഐ.പി.കൾ…
ഞാൻ മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളിനെ അനുഗമിച്ച് ഒരു വലിയ ഹാളിന്റെ മുമ്പിലെത്തി .
നിറയെ ആളുകൾ … നേർത്ത വെളിച്ചത്തിൽ ഹാൾ കാണുവാൻ വളരെ ഭംഗി തോന്നിച്ചു .
ഹാൾ നിറയെ റൊട്ടേറിയൻസ്…
“റോട്ടറി ക്ലബ് ഓഫ് ബോൺ”… ഫാമിലി ഗെറ്റ് ടുഗെതർ …
ഞാൻ കണ്ടതിൽ വച്ച് ഏറ്റവും ഗംഭീരമായ റോട്ടറി ക്ലബ് . മിക്കവരും ഡിപ്ലോമാറ്റ്സ് ആയിരിക്കുമെന്ന് ഊഹിച്ചു .അത്ര പ്രൗഢ ഗാംഭീര്യമായിരുന്നു അന്തരീക്ഷം .
മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റോൾ നേരെ ഹാളിന്റെ മുൻഭാഗത്തേക്ക് നീങ്ങി .ബാർബറ എല്ലാവരുടെയും ഇടയിൽ നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്നു .
ഞാൻ എല്ലാം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
ചിലർ വന്നു പരിചയപ്പെട്ടു .വളരെ സൗഹാർദപരമായിരുന്നു അന്തരീക്ഷം .അതിനിടയിൽ മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ എന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നു .കൂടെ വേറൊരു വ്യക്തിയും ഉണ്ടായിരുന്നു .
ഞാൻ പരിചയപ്പെട്ടു … Mr. Rolf Grosjean… സെക്രട്ടറി ഓഫ് റോട്ടറി ക്ലബ് ഓഫ് ബോൺ.
കുറച്ചു കുശലാന്വേഷണങ്ങൾ . എനിക്ക് അതെല്ലാം ഒരുതരം ത്രിൽ ആയി അനുഭവപ്പെട്ടു .
“വോൾഫ്രം സ്റ്റോൾ വലിയ തിരക്കിലാണ് …”
നിറയെ യുവതികൾ … മധ്യവയസ്കർ … എല്ലാവരും അവരുടെ പ്രൗഢി വിളിച്ചറിയിക്കും വിധത്തിലായിരുന്നു വസ്ത്രധാരണം .
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു. ബാര്ബറയെ കാണാനേ ഇല്ല .എല്ലാവരുമായി സംസാരിച്ച് ഓടിനടക്കുന്നു .
ആറുപേർക്കിരിക്കാവുന്ന വൃത്താകൃതിയിലുള്ള ടേബിൾ . എല്ലാവരും ഇരിപ്പിടങ്ങളിലേക്ക് നീങ്ങുന്നു .ഞാനും അവരുടെകൂടെ ഒരു ടേബിളിൽ ഇടം കണ്ടെത്തി .ഞാൻ ചുറ്റിനും ഉള്ളവരുമായി സൗഹൃദം പങ്കിട്ടു .ടേബിളിൽ നിറയെ വിവിധയിനം ഡ്രിങ്ക്സും ഭക്ഷണവും …
എനിക്ക് നല്ല ഉന്മേഷം തോന്നി .സംസാരത്തിനിടയിൽ ഞാൻ വൈൻ സെലെക്റ്റ് ചെയ്തു .
സമയം അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എനിക്ക് നല്ല മൂഡ് തോന്നി .വൈൻ പ്രവർത്തിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .
അതിനിടയിൽ അന്നൗൺസ്മെന്റ് മുഴങ്ങി .റോട്ടറി മീറ്റിങ്ങ് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .
ക്ലബ് സെക്രട്ടറി സന്ദർശകരെ പരിചയപ്പെടുത്തി .കൂട്ടത്തിൽ എന്നെയും പരിചയപ്പെടുത്തി .അദ്ദേഹം എന്നെ സ്റ്റേജിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു .
“എന്താണ് ചെയ്യുക …?”വൈൻ അത്യാവശ്യം പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ട്.
ഞാൻ നേരെ സ്റ്റേജിലേക്ക് കയറി .Asia-Europe Rotary Friendship Mission നെ കുറിച്ച് ആമുഖ പ്രസംഗം നടത്തി . അതിന് ശേഷം എന്റെ യാത്രയെക്കുറിച്ചും ചിലത് പറഞ്ഞു .വൈൻ ശരിക്കും ഏറ്റിരിക്കുന്നു … വേഗത്തിൽ ടേബിളിലേക്ക് മടങ്ങിവന്നു .
അതിനു ശേഷം ഒരാൾ പ്രസംഗിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
എന്റെ ചുറ്റിനും ഇരിക്കുന്ന റൊട്ടേറിയൻസ് … ഞങ്ങൾ നല്ല കമ്പനിയായി . അവരുടെ കൂടെ ഞാനും വൈൻ അകത്താക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാൻ മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റോളിന്റെ പ്രസംഗം ശ്രദ്ധിച്ചു .ഇംഗ്ലീഷിൽ വളരെ ഇമ്പ്രസ്സിവ് ആയി സംസാരിക്കുന്നു .പ്രസംഗത്തിനിടയിൽ അദ്ദേഹം എന്നെ പുകഴ്ത്തി സംസാരിക്കുന്നതും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
മീറ്റിങ്ങ് കഴിഞ്ഞു …വൈകി ഞങ്ങൾ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി .ഞാൻ കാറിന്റെ പുറത്തേക്ക് കണ്ണുംനട്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .കാറിന്റെ ഗ്ലാസിൽ ഐസ് കണങ്ങൾ കട്ടപിടിച്ചിരിക്കുന്നു .ശൈത്യം ശരിക്കും അതിന്റെ മൂർദ്ധന്യത്തിലാണ് … മരങ്ങൾ എല്ലാം ഇലകൾ പൊഴിഞ്ഞു അങ്ങിനെ വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്നു .
“എവിടെയെങ്കിലും തങ്ങണം…!! ശൈത്യകാലം ജർമനിയിൽ ആയാലോ !!” എന്റെ ചിന്തകൾ ആ വഴിക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
“എവിടെയാണ് തങ്ങുക …?” ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ ആണെങ്കിൽ എങ്ങിനെയെങ്കിലും ഒഴിവാക്കണം എന്ന വിധത്തിലായിരുന്നു അവരുടെ പെരുമാറ്റം .
എന്തായാലും വേണ്ടില്ല… ജർമനിയിൽ തങ്ങി വിന്റർ കഴിഞ്ഞു യാത്ര തുടരാം . ആദ്യം എല്ലാം ഒന്ന് കാണട്ടെ …
അലക്സ് ഇപ്പോൾ എവിടെ ആയിരിക്കും ? എന്റെ ചിന്തകൾ അലക്സിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു .എവിടെയെങ്കിലും താങ്ങുവാൻ ഇടം കിട്ടിയിരിക്കുമോ ? എവിടെയെങ്കിലും ഇടം കിട്ടിയിരിക്കണം .
ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .വീട് എത്തിച്ചേർന്നത് അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല.
അടുത്ത പ്രഭാതം …
ഞാൻ ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിഞ്ഞു അങ്ങിനെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ ഓഫിസിൽ തന്റെ ജോലിയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു .ധാരാളം ജോലിക്കാർ അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ട് .
ബാര്ബറായും എന്തോ ജോലിയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുകയാണ് .
പെട്ടെന്ന് മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിലേക്ക് കയറിവന്നു .അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈയിൽ ഒരു മോഡൽ …
മോഡൽ പ്രദർശിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് സ്റ്റോൾ എല്ലാവരെയും നോക്കി .
ബാർബറ മോഡൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
“എങ്ങിനെയുണ്ട്?” എല്ലാവരോടുമായി മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ അഭിപ്രായം ആരാഞ്ഞു .
“സൂപ്പർ…” ബാർബറ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
“ഇന്ന് ഉച്ചക്ക് ഈ മോഡലിനെ കുറിച്ച് ഒരു സ്പീച് ഉണ്ട്. ധാരാളം പേർ വരുന്നുണ്ട് .” മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ മോഡലിലേക്ക് തന്നെ ശ്രദ്ധ കൊടുത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ ആ മോഡൽ ടേബിളിൽ വച്ചു .
“ശരിക്കും വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു.” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
അതിനിടയിൽ ആൻഡ്രിയയും എത്തിച്ചേർന്നു .
“വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു.” മോഡൽ കണ്ട ആൻഡ്രിയ അടുത്ത് ചെന്ന് വിശദമായി വിശകലനം നടത്തി .
അതിനിടയിൽ ബാർബറ കോഫി കൊണ്ടുവന്നു .
എല്ലാവരും ഇരുന്ന് കോഫി കഴിച്ചു .അതിനുശേഷം സ്റ്റോൾ മോഡൽ എടുത്ത് ഓഫിസിലേക്ക് കയറിപ്പോയി .
ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും ഓരോന്നും സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു ആൻഡ്രിയ റൂമിലേക്ക് പോയി .ബാർബറ കോഫി മഗ്ഗ് എടുത്ത് കിച്ചണിലേക്കും.
ഞാൻ അവരെ പിന്തുടർന്നു. കോഫി മഗ്ഗ് കഴുകുന്നതും നോക്കി അങ്ങിനെ നിന്നു.
“ഇനിക്ക് ഈ വിന്ററിൽ ജർമനിയിൽ നിൽക്കണം.” ഞാൻ ബാര്ബറയെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“അതിനെന്താ മൈക്കിൾ… ശൈത്യകാലം കഴിഞ്ഞിട്ട് പോയാൽ മതി.” അവരുടെ പ്രതികരണം പെട്ടെന്നായിരുന്നു.’
“മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ എന്നെ സഹായിക്കുമോ?” ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“തീർച്ചയായും… ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് പറയാം.”
വൈകീട്ട് സ്റ്റോൾ എത്തി .ബാർബറ ഭർത്താവിന്റെ അടുക്കൽ എന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞു .അദ്ദേഹം ശൈത്യകാലം കഴിയുന്നതുവരെ ജർമനിയിൽ നിൽക്കാൻ എല്ലാ സഹായവും ചെയ്തുതരാം എന്ന് ഉറപ്പുതന്നു.
അടുത്ത ദിവസം ഒരാൾ എന്നെ കാണാൻ വന്നു.
മിസ്റ്റർ ഫെഡറിക്ക് വാൾട്ട്മാൻ… ബോൺ റോട്ടറി ക്ലബ്ബിലെ ഒരംഗം .
ഞാൻ അദ്ദേഹവുമായി പരിചയപ്പെട്ടു.
“മൈക്കിൾ… എത്രകാലം ജർമനിയിൽ നിൽക്കണം?” മിസ്റ്റർ വാൾട്ട്മാൻ അന്വേഷിച്ചു.
“വിന്റർ കഴിയുന്നത് വരെ… എന്റെ ഒരു ബന്ധു ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ ഉണ്ട്. അവരുടെ കൂടെ നിൽക്കാൻ ശ്രമിക്കണം.
ഇനിക്ക് അപ്പോൾ അതാണ് പറയുവാൻ തോന്നിയത്.
ഞങ്ങൾ കുറച്ചുനേരം കൂടി സംസാരിച്ചു ഇരുന്നു .അതിനുശേഷം മിസ്റ്റർ വാൾട്ട്മാൻ യാത്ര പറഞ്ഞു.
അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ പതിനൊന്ന് മണി…
ഞാനും മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളും, ആൻഡ്രിയയും കാറിൽ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .കാർ ബാഡ് ഗോഡെസ്ബർഗ് വിട്ട് വലിയ തെരുവീഥികളിൽ കൂടി നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ബോണിന്റെ പ്രധാന വീഥികളിൽ കൂടിയാണ് കാർ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.
ഞാൻ പുറത്തെ ഓരോ കാഴ്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
ഇടക്ക് ആൻഡ്രിയ പ്രധാനപ്പെട്ട കെട്ടിടങ്ങളെപ്പറ്റിയും , സ്ഥലങ്ങളെ പറ്റിയും വിവരിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
കാർ ഒരു പ്രധാനപ്പെട്ട കെട്ടിട സമുച്ചയത്തിന്റെ മുമ്പിൽ എത്തി .ഗേറ്റിൽ നിന്ന് അകത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കാനുള്ള നിർദ്ദേശം വന്നു .ഞങ്ങൾ അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .
“മൈക്കിൾ… നീ അറിയുമോ ഇതേതാണ് സ്ഥലമെന്ന് !!” വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ ആൻഡ്രിയ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
ഞാൻ ആകാംഷയോടെ അവളെ നോക്കി .
“ഇതാണ് Bundus house അഥവാ ജർമൻ പാർലിമെന്റ്.” ആൻഡ്രിയ കുറച്ചു തലയെടുപ്പോടെ എന്നെ നോക്കി.
ഞാൻ വളരെ അച്ഛര്യത്തോടെ അവിടമാകെ കണ്ണോടിച്ചു .
വളരെ ഭംഗിയാർന്ന കെട്ടിടസമുച്ചയങ്ങൾ …
കാർ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .പാർക്കിംഗ് സ്ഥലത്തെത്തി… കാർ പാർക്ക് ചെയ്തശേഷം ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ഞങ്ങൾ മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റോളിനെ അനുഗമിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു പ്രധാന കെട്ടിടത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു .
പിന്നെയും നടത്തം …ഒരു ഓഫിസിന് മുന്നിൽ ഞങ്ങൾ എത്തിച്ചേർന്നു .ഞാൻ ബോർഡ് ശ്രദ്ധിച്ചു .
Mr. Maas… Secretary of Mr. Hanse Starken… Inter Parliamentarian Rates…
ഞങ്ങൾ അകത്തേക്ക് കയറി .മിസ്റ്റർ മാസ്സ് ഞങ്ങളെ സ്വീകരിച്ചിരുത്തി .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേറ്റ് വേറൊരു വഴിയിലൂടെ അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി .
ഞാനും ആൻഡ്രിയയും മിസ്റ്റർ മാസുമായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ആൻഡ്രിയ എന്നെ കുറിച്ചും ,സൈക്കിൾ യാത്രയെ കുറിച്ചും മിസ്റ്റർ മാസിന്റെ അടുക്കൽ ഉത്സാഹത്തോടെ വിവരിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ ഞങ്ങളുടെ അടുത്തെത്തി .അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈവശം ഒരു ലെറ്റർ ഉണ്ടായിരുന്നു.
ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലെ എമിഗ്രേഷൻ ഓഫീസിലേക്കുള്ള റെക്കമെന്റഷന് ലെറ്റർ … ഇനിക്ക് ശൈത്യമാസങ്ങളിൽ ജർമനിയിൽ കഴിയാൻ പെർമിഷൻ കൊടുക്കണം എന്ന ലെറ്റർ.
Mr. Hanse Starken… നിന്നുള്ള ലെറ്റർ.
പിറ്റേന്ന് പ്രഭാതം …
പ്രഭാത ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ബാർബറ എന്റെ അടുക്കൽ വന്നു .
“മൈക്കിൾ … ഇന്ന് നമ്മൾ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലേക്ക് പോകുന്നു. എമിഗ്രേഷൻ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിലേക്ക് …മൈക്കിളിന്റെ വിസ ശരിയാക്കുവാൻ .”
ഞാൻ റൂമിൽ ചെന്ന് വേഗത്തിൽ ഡ്രസ്സ് മാറി . ബാര്ബറായും പെട്ടെന്നുതന്നെ റെഡിയായി .
ഞങ്ങൾ കാറിൽ കയറി .ബാർബറ കാർ ഡ്രൈവ് ചെയ്തു .
കാർ പ്രധാന വീഥികൾ പിന്നിട്ട് ഓട്ടോബാൻ റോഡിൽ പ്രവേശിച്ചു .
വളരെ വിശാലമായ റോഡ് .ഒരു സൈഡിൽ തന്നെ നാലുവരി പാത .കാറിന്റെ സ്പീഡ് കൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . ഞാൻ സ്പീഡോമീറ്ററിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .100 നു മുകളിൽ നിൽക്കുന്നു .
ബാർബറ ഓരോന്ന് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് കാർ ഡ്രൈവ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു .കാറിന്റെ ഫ് .എം .റേഡിയോയിൽ കൂടി സംഗീതം ഒഴുകിവരാനുണ്ടായിരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഞങ്ങൾ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ എത്തിച്ചേർന്നു.
എമിഗ്രേഷന് ഓഫിസിന്റെ മുമ്പിൽ കാർ നിർത്തി ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.
ബാർബറ എന്റെ പാസ്സ്പോർട്ടുമായി നേരെ ഓഫിസിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .അവരുമായി സംസാരിക്കുകയും പെട്ടെന്നുതന്നെ വിസ ശേരിയാക്കി മടങ്ങിവരികയും ചെയ്തു.
ഞങ്ങൾ ബോണിലേക്ക് മടങ്ങി.
ഇനിക്ക് അവരോട് സ്നേഹവും ബഹുമാനവും തോന്നി. എനിക്കുവേണ്ടി അവർ ശരിക്കും കഷ്ടപ്പെടുന്നു .
ഞാൻ മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളിന്റെ വീട്ടിൽതന്നെ താമസം തുടർന്നു. എന്റെ എന്താവശ്യത്തിനും ബാര്ബറയുടെ സപ്പോർട്ട് എനിക്ക് ലഭിച്ചിരുന്നു.
എന്റെ ചിന്ത ഫ്രാങ്ക്ഫുട്ടിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു .ഞാൻ അവിടെ ചെന്നാൽ എന്തായിരിക്കും അവരുടെ പ്രതികരണം .എങ്ങിനെ എങ്കിലും എന്നെ ഒഴിവാക്കുക …അതായിരിക്കും അവരുടെ പ്രശനം .
എനിക്ക് വേണമെങ്കിൽ ബോണിൽ തന്നെ തുടരാം .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളിൽ നിന്ന് എല്ലാ സഹായവും ലഭിക്കും.
ഓരോ ചിന്തകൾ… തീരുമാനം എടുക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .
രാത്രി കിടക്കുമ്പോൾ… എന്തോ… ഒരുതരം ചിന്ത… എന്റെ മനസിന്റെ ഉള്ളിൽനിന്നും ഉയർന്നുവന്നു .
നീ നെതെർലാൻഡ്സിലേക്ക് പോകുക… ആരോ എന്നിൽ മന്ത്രിക്കുന്നത് പോലെ…
എന്താണ് ഇങ്ങനെ ഒരു ചിന്ത… ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു.
നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ അടുത്ത് ബെൽജിയം കിടക്കുന്നു. പക്ഷെ… നെതെർലാൻഡ്സ് മനസിലേക്ക് ശക്തിയായി കടന്നുവരുന്നു .
എന്താണ് ഇങ്ങനെ…!! ഞാൻ ചിന്തയിലാണ്ടു.
ഒരുതരം ഉൾവിളി കണക്കെ… ഇതുവരെ കാണാത്ത നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ അവ്യക്ത രൂപങ്ങൾ എന്റെ മനസ്സിൽ ഉയർന്നുവരുവാൻ തുടങ്ങി .
എന്റെ മനസ്സ് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു…
“നെതെർലാൻഡ്സിലേക്ക് പോകണം… അവിടെ വിന്റർ ചെലവഴിക്കണം.
രണ്ടു ദിവസം… ഞാൻ അതിനെക്കുറിച്ചുതന്നെ ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു തീരുമാനം എടുക്കുവാൻ കഴിയാതെ.
അവസാനം ഞാൻ ബാര്ബറയോട് പറഞ്ഞു.
“ഞാൻ ഹോളണ്ടിലേക്ക് പോകുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.
അതെന്താ… ജർമനിയിൽ നിൽക്കുന്നില്ലേ ?” ബാർബറ അച്ഛര്യത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
ഞാൻ നെതെർലണ്ടിൽ ശൈത്യകാലം കഴിഞ്ഞോളം… എനിക്ക് അതാണ് നല്ലതെന്ന് തോന്നുന്നു.
ബാർബറ എന്നെ ജർമനിയിൽ നിർത്തുവാൻ ഭർത്താവിന്റെ അടുക്കൽ പലതവണ സംസാരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
ബാര്ബറയുടെ നിർബന്ധത്തിൽ മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ നിസഹായത പ്രകടിപ്പിക്കുന്നത് ഞാൻ പലപ്പോഴും ശ്രദ്ധിച്ചു.
എന്നെ ജർമനിയിൽ നിർത്തുവാൻ ബാർബറ വളരെ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു .വേറെ എവിടേക്കും പറഞ്ഞുവിടേണ്ട എന്ന് അവർ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു.
ഏകദേശം പത്ത് ദിവസം ഞാൻ അവിടെ താമസിച്ചു .അവിടുത്തെ ഒരു അംഗത്തെപോലെ… വീടിനകത്ത് എവിടെയും ഫ്രീ ആയി ഞാൻ കൈകാര്യം ചെയ്തിരുന്നു.
ഒരുദിവസം ബാര്ബറയുടെ മകൻ വന്നു. ഏകദേശം 25 വയസ്സ് തോന്നിക്കും .ഞങ്ങൾ കുറേനേരം സംസാരിച്ചിരുന്നു. വൈകീട്ട് അദ്ദേഹം തിരിച്ചുപോയി.
ഞാൻ നെതെർലൻസിലേക്ക് പുറപ്പെടുന്ന ദിവസം തീരുമാനിച്ചു .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ എനിക്ക് നല്ലൊരു സൈക്കിൾ ബാഗ് വാങ്ങിത്തന്നു. കൂടാതെ യാത്രയിൽ ധരിക്കുവാൻ നല്ലൊരു ജാക്കറ്റും, ഒരു റൈൻകോട്ടും.
പുറപ്പെടുന്ന ദിവസം…
ഞാൻ സൈക്കിൾ റെഡിയാക്കി.
സൈക്കിൾ ബാഗിൽ സാധനങ്ങൾ എല്ലാം നിറച്ചു .സ്ലീപ്പിങ് ബാഗ് സൈഡിൽ വച്ചു.
ഞാൻ എല്ലാവരോടും യാത്ര പറയുവാൻ ഒരുങ്ങി.
മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ… ഞാൻ അടുത്ത ഹോൾട്ട് ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്തെ റോട്ടറി ക്ലബ്ബിൽ വിളിച്ചുപറയുകയും ,കൂടാതെ അതിർത്തി പട്ടണമായ ആക്കാനിലേക്ക് അറിയിക്കുവാൻ ഏർപ്പാടാക്കുകയും ചെയ്തു.
പുറപ്പെടാൻ നേരം…
എല്ലാവരും എന്നോടൊപ്പം പുറത്തേക്കിറങ്ങിവന്നു.
ഞാൻ എല്ലാവരോടും ഒരിക്കൽക്കൂടി യാത്ര പറഞ്ഞു.
ബാർബറ എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു വിതുമ്പിക്കരഞ്ഞു. എനിക്കും സങ്കടം നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
“വല്ലാത്ത ഒരു അറ്റാച്ച്മെന്റ് ആയിരുന്നു.
ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്ത് വേഗത്തിൽ നീങ്ങി… തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ…
ഹോളണ്ട് ലക്ഷ്യമാക്കി ഞാൻ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ശൈത്യകാലം അതിന്റെ മൂർദ്ധന്യത്തിലാണ്. തണുത്ത കാറ്റടിക്കുന്നുണ്ട്. കയ്യിൽ ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ഗ്ലോവ്സ് ഊരിയാൽ ആ നിമിഷം കൈ വിറങ്ങലിച്ചുപോകുന്നു .സഹിക്കുവാൻ പറ്റാത്ത വേദന. തല കവർ ചെയുവാൻ പറ്റുന്ന ജാക്കറ്റ് ആയതിനാൽ തണുപ്പിന്റെ കാഠിന്യം അറിയുന്നില്ല.
ഞാൻ റോഡിലെ സൈൻ ബോർഡ് നോക്കി.
അടുത്ത സ്ഥലം “ഡ്യൂറൻ”…
സൈക്കിൾ നീട്ടി ചവിട്ടി .തണുപ്പായതിനാൽ എത്ര സ്പീഡിൽ പോയിട്ടും മടുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല.
ഇടക്ക് സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ കയറി ബിയർ വാങ്ങും . കഠിനമായ തണുപ്പിനെ അകറ്റാൻ വളരെ ഫലപ്രദം .
ഞാൻ “ഡ്യൂറാനിൽ” എത്തിച്ചേർന്നു. അടുത്തത് ജർമൻ – ഹോളണ്ട് ബോർഡറായ “ആക്കൻ…”
രണ്ടായിരത്തിലധികം വര്ഷം പഴക്കമുള്ള ഡ്യൂറൻ രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധക്കാലത്ത് ഏതാണ്ട് മുഴുവൻതന്നെ തകർന്നടിഞ്ഞു .നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ വ്യവസായ പാരമ്പര്യമുള്ള ഡ്യൂറൻ – ജർമനിയിലെ ധനിക സിറ്റികളിൽ ഒന്നാണ്. ജർമൻ കോടിശ്വരന്മാർ വളരെ കൂടുതൽ അധിവസിക്കുന്ന സിറ്റി. ഡ്യൂറൻറെ സവിശേഷതകൾ അങ്ങിനെ നീളുന്നു.
ഞാൻ യാത്ര തുടർന്നു… പ്രകൃതി ശൈത്യത്താൽ വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്നു .മരങ്ങളെല്ലാം ഇലകൊഴിഞ്ഞു ചലനമറ്റു നിൽക്കുന്നു.റോഡിൽകൂടി കാർ ,ട്രക്ക് ,തുടങ്ങിയ വാഹനങ്ങൾ ഇടതടവില്ലാതെ പോയ്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .മിക്കതും നെതെർലാൻഡ്സിലേക്കോ , ബെൽജിയത്തിലേക്കോ ആയിരിക്കണം.
ഞാൻ “ആക്കനിൽ” എത്തിച്ചേർന്നു… സമയം വൈകീട്ട് ആറു മണി.ആക്കൻ റോട്ടറി ക്ലബ് സെക്രട്ടറി… ഞാൻ വിലാസം നോക്കി വീട് കണ്ടുപിടിച്ചു.
പക്ഷെ… ആരും വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാൻ അവിടെ കാത്തിരുന്നു .കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹം എത്തിച്ചേർന്നു.
ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു .”മിസ്റ്റർ വോൾഫ് ഗാങ് ബഡ്ഡി.”
ത്രീ പീസ് ഡ്രസ്സ്… ഓഫിസിൽ നിന്നും വരുന്ന വഴിയാണ് .വീട്ടിൽ അദ്ദേഹം ഒറ്റക്കാണെന്ന് തോന്നി .വീട് തുറന്ന ശേഷം അദ്ദേഹം മുകളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി .ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു.
മിസ്റ്റർ ബഡ്ഡി വേഗത്തിൽ ഫ്രഷ് ആയി സ്വീകരണ മുറിയിലേക്ക് തിരികെ വന്നു.
ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചു.
കോട്ടും, ടൈ, എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. പാന്റും ഒരു ടി ഷർട്ടുമാണ് വേഷം.
ഞങ്ങൾ കോഫി കഴിച്ചു… അതിനു ശേഷം കുറച്ചുനേരം സംസാരിച്ചു.
സമയം ഏഴര…
ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ആക്കാൻ സിറ്റിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .വിന്റർ ആണെങ്കിലും തെരുവ് ലൈവ് ആയിരുന്നു.തെരുവിലെ വിളക്കിന്റെ പ്രകാശം മഞ്ഞുകാരണം മങ്ങിയിരിക്കുന്നു. യുവതീ -യുവാക്കൾ തെരുവിലൂടെ വലിയ വിന്റർ ജാക്കറ്റ് ധരിച്ചുകൊണ്ട് കൈകോർത്ത് ഉല്ലാസത്തോടെ ആസ്വദിച്ച് നടക്കുന്നു .പതിനാലാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ആക്കൻ സിറ്റി ഹാൾ, ആക്കൻ കത്തീഡ്രൽ, എന്നിവ പിന്നിട്ടുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ ഒരു പബ്ബിൽ പ്രവേശിച്ചു.
നിറയെ ആളുകൾ… അധികവും യുവതികൾ…
എനിക്ക് അവിടുത്തെ അന്തരീഷം വളരെ അനുഭൂതിദായകമായി അനുഭവപ്പെട്ടു.
ഞങ്ങൾ വളരെ നേരം പബ്ബിൽ ചിലവഴിച്ചു .പല കാര്യങ്ങളും സംസാരിച്ചുകൊണ്ട്.
ബിയർ ഗ്ലാസ് കാലിയാകുന്നതിനനുസരിച്ച് വീണ്ടും നിറഞ്ഞു.
രാത്രി വൈകി ഞങ്ങൾ വീട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തി.
പിറ്റേന്ന് പ്രഭാതം…
മിസ്റ്റർ ബഡ്ഡി എനിക്കൊരു ലെറ്റർ തന്നു.
നെതെർലാൻഡ്സിലെ ആംസ്റ്റർഡാം റോട്ടറി ക്ലബ്ബിലേക്ക്… “ആ ലെറ്റർ…” അവിടെ എത്തിയാൽ വിന്റർ ചിലവഴിക്കാൻ സൗകര്യം ചെയ്തുകൊടുക്കണം എന്ന് അഭ്യർത്ഥിച്ചുകൊണ്ടുള്ളതായിരുന്നു.
കാലത്ത് പ്രഭാത ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം മിസ്റ്റർ ബഡ്ഡി യോട് യാത്ര പറഞ്ഞു ഞാൻ ഹോളണ്ടിലേക്ക് യാത്രയായി.