**Friday Night at Wilhelmina**
The music was exploding as I stood there, simply looking around. Wilhelmina was alive with energy.
“Hi, Michael,” Susan waved her hand and greeted me.
“Hi,” I replied, giving her a warm salute and a smile.
I noticed some familiar faces around.
“Hello, Michael,” Esther approached me. “Would you like a cigarette?” she asked, glancing at me.
“Yeah, of course,” I said, handing over the tobacco packet to her.
I took a closer look at her. She appeared to be about eighteen, looking very cute with a carefree nature. Her black hair complemented her outfit—tight skinny pants that reached her knees and a matching tight top. Both were black, enhancing her fair complexion tenfold.
“Come on, Michael, let’s dance,” Esther invited.
I moved slowly to the dance floor, holding her hand. The music thundered all around us, and the flashlights glistened rhythmically.
**Boys… Boys… Boys…
Everybody sometimes loves…
Boys… Boys… Boys…
I’m looking for a good time. **
In the dim light, it felt like the girls were flying like beautiful angels from some interminable heavens. I reveled in the softness of their imperceptible touch, and a unique sensation began to develop inside me.
Suddenly, I felt someone touching me intentionally. I turned around, releasing Esther’s hand. For a moment, I saw her—two bright blue eyes locked onto mine. Then, just as quickly, she moved away.
I stood there silently, without moving, eagerly hoping to see her face again. I noticed her looking at me from a distance. In the glitter of the flashlights, our eyes locked at one point.
At that moment, a song reverberated through the atmosphere.
**When I’m feeling blue… all I have to do,
Is take a look at you… then I’m not so blue
Wouldn’t you agree… baby, you and me…
Got a groovy kind of love…**
___
Later, I looked at the medical card. It had “Dr. Muller” written on it—he was my doctor.
“I need to consult him about my skin problem,” I decided.
“No, it’s better to go to the hospital,” I thought, noticing that it was written as St. Joseph’s Hospital. “Go straight to the hospital for a detailed check-up. That’s better.”
I checked my watch. It was 9 o’clock. I could go to the hospital right then. I changed my clothes and set off.
____
“Where is the Dermatology section?” I inquired at the reception.
“Well, go straight and take the right turn,” the lady at the reception directed me.
I reached the dermatology section, registered my name, and waited for my turn. There were five people ahead of me.
Finally, it was my turn. I entered the consulting room.
“Come, lie down here,” the doctor instructed while pulling a thin sheet of paper from the headrest of the bed.
He examined me. “Well, I think it’s a sort of dryness,” the doctor opined. “There’s nothing to worry about. Anyway, let’s have a blood test.”
A short time later, the blood sample was taken.
“Yeah, you can apply this ointment. Avoid using soap and water as much as possible,” he advised, handing me the prescription. “You need to come back in a week.”
After they collected my insurance details, I left the hospital. Next stop: the medical shop for my free medicine.
I felt relieved to know that there was no serious problem and that the ointment would cure it.
I reached the city center and went to the medical shop I had been directed to. I handed the prescription over at the counter.
“Hi, Michael,” a familiar voice called from inside the counter. “What’s the problem?”
I looked up. It was Sherin, the girlfriend of Derik’s brother.
“Hi, why are you here?” I asked, surprised.
She laughed. “I’m working here as a chemist,” she said with a beautiful smile. “This medical shop belongs to the Kiejzer family.”
I sighed. “I have a skin problem,” I told her. “The doctor prescribed this medicine.”
She went inside, brought the medicine, and returned. “Well, where is your insurance card?” Sherin asked.
I handed her the card. She noted down the details and gave it back.
“You know, there’s no need for money,” she reminded me with a broad smile. “The insurance will cover it.”
I bid her goodbye and left.
“God, I hope the ointment works,” I murmured to myself.
—
It was Friday, 9:30 at night. I arrived at Wilhelmina. It was overcrowded, the crowds making me feel like all the youngsters in Eindhoven had gathered there. The beats were thundering at their extreme heights. I spotted Karal, Williams, and David, all standing in a group.
I noted Susanne, Claudia, Lisane, Lisbeth… all were dancing with their boyfriends.
I got acquainted with an Indian guy named Mr. Seker. He was from Mumbai and a student at Eindhoven University. I had seen him often at Wilhelmina.
During our conversation, Mr. Seker mentioned that he didn’t have permission to work. Getting a work permit was very difficult.
I didn’t tell Mr. Seker that I had a job; I felt no need to share that information. After some time, I saw him leaving with some of his Asian friends.
The effect of the beer made me loosen up a bit. I danced rhythmically with the others.
A quick glance, and I saw her… just behind me.
Her body slowly brushed against mine… I knew it was intentional.
I turned and smiled. She smiled back.
The flashlights gleamed everywhere…
At that moment, a song began to play, and its waves spread through the air.
**Every time I see you, baby…
My heart is getting weak…
Every time you look my way…
You know… I feel so deep…
…… … … … … … …
Living in the middle of a dream. **
I watched as she moved slowly away from me. From a distance, she glanced back, locking eyes with me again.
I smiled at her. She returned it.
—
It was Sunday, and I didn’t have any special plans. After breakfast, I decided to go out. A sense of happiness welled up inside me as I stepped out.
I glanced at my watch; it was 10:30 a.m. I strolled down Klineburg Street. Just last night, I had returned from Wilhelmina around two o’clock. With my hands tucked in my pockets, I walked along the clear streets, noticing that people had already found their places in the pubs, even this early in the morning.
A soft wave of a Dutch song drifted into my ears, an enchanting female voice carrying the melody. I realized it was coming from the nearest pub, so I made my way there slowly.
Inside, a young lady was performing on stage. The pub was buzzing with people who were thoroughly enjoying the music with their drinks. I bought a beer and found a comfortable seat.
Her singing was beautiful, accompanied by two guitarists. It was a Dutch song, soothing and pleasant to hear. I sat there, completely immersed in the music.
___
Later, I went to Wilhelmina. Compared to Friday and Saturday, the crowd was thinner. My eyes searched everywhere… “Has she come?”
“No, she’s not here,” I thought, feeling a little dejected. I noticed Yolanda and Lovis hugging each other and stepping onto the dance floor.
“They’re always like this,” I mused, remembering that I had never seen them mingle with men.
____
“Well, today’s work is over,” Mr. Carl announced, glancing at his watch.
I looked at mine; it was eight o’clock.
“Is there overtime like yesterday?” Kepples asked Carl, sounding uncertain.
“If there was, Mr. Vrande would have informed us earlier,” Mr. Carl replied.
“Today, I want to see everything around the factory,” I said to Mr. Carl, excitedly.
“Yeah, it’ll start at 8:30 a.m. If you wait a bit longer, you can see everything,” Mr. Carl assured me.
The workday ended, and I checked the time—it was exactly 8:30 a.m. I decided to take a tour of the factory.
“Oh, it’s really big,” I thought to myself as I walked around.
I noticed two veterinary doctors moving about, cutting lumps of meat from pork and beef.
“What are they doing?” I asked a nearby worker.
“They’re checking for diseases. If they find any, the meat won’t be used,” he explained.
I continued walking and eventually reached the other side of the factory.
Suddenly, I heard the loud cries of pigs. I rushed toward the noise, feeling a mix of curiosity and excitement. A large number of pigs were huddled together in a pen. There was a passage at one end through which the pigs were guided. The passage narrowed at the other end, allowing only one pig to pass through at a time.
At the end of the passage, there was an iron cage. I saw a man standing near it, holding an instrument. As he touched the pigs with the instrument, they would jump with a sharp cry, automatically entering the cage and emerging on the other side unconscious.
At the same time, another man near the cage was making holes in both of the pig’s legs with a knife and hanging it on a hook. The hook moved to the next section, where another person made a cut in the pig’s throat, causing blood to gush out.
By the time the second pig arrived, the process was repeated. The chain continued moving, and the pigs reached a tank where they were dipped and emerged on the other end with their skin clean of hair. I guessed that the solution in the tank was some sort of acid-like chemical.
Next, a strong gush of water was sprayed onto the pig’s body from both sides of the chain. Everything was carried out in a precise, step-by-step manner. Finally, the pig was split into two pieces, from head to bottom, and sent to the cold storage.
I roamed around the factory once more. On one side, I saw beef being processed, and I also noticed a section where sausages were being prepared.
I quickly checked my watch—it was ten o’clock. I hurriedly walked to the room where we changed out of our work clothes. After quickly taking off my work attire, I punched my time card at the front gate and rushed out toward Gagal Street.
____
It was Friday, and I felt happier than usual. I arrived at Wilhelmina at 9:30 p.m. The weekend atmosphere was in full swing, with people truly enjoying themselves.
The beats were throbbing, and the flashlights were scattered everywhere. Most of the faces were familiar, and my eyes scanned every nook and corner of the pub.
I spotted her at a distance, standing with a Surinamese girl. She was staring at me, and when I smiled, she smiled back.
I noticed Richards approaching. “Hi, Michael,” he greeted me with a smile.
Bob was in a corner, chatting with a girl.
The rhythm of the music intensified; young men and women were dancing with rhythmic movements. I watched her dance. She looked stunning in blue jeans and a white top, her short blonde hair framing her face.
I felt an urge to dance. The music flowed like waves, the beats reaching their peak, and the colors of the lampshades spread throughout the arena.
The lyrics echoed in my mind:
*I keep on searching for a way to your heart…
Try to believe it’s getting better…*
The music enveloped the room, and most of the young people moved their steps beautifully, creating a dynamic atmosphere.
She slowly danced her way toward me, and as we got closer, I said, “Hi,” smiling at her.
“Hi,” she replied with a smile.
“I’m Michael.”
“I’m Christina,” she said, still smiling.
We danced close to each other, drawn together by a wordless attraction and pure pleasure.
_____
Weeks passed, and those were some of the happiest days of my life. Wilhelmina became the central point of my existence in Eindhoven. Christina showed a special interest in talking to me, and I offered her a drink for the first time. She accepted it happily.
This became a regular routine in the days that followed. Those were truly joyful days that passed by almost unnoticed.
One day, I became acquainted with a man at Wilhelmina, a Mr. Samuels. He caught my attention—nearly six feet tall, with black-brown hair, in his thirties, and quite handsome. He wore an overcoat that reached below his knees.
“Yeah, Michael, fantastic atmosphere, isn’t it?” he said, looking around with a broad smile.
“Yes,” I replied, glancing at the dance floor. “I like it a lot.”
“During weekends, the crowds are heavy,” he observed, then lit a cigarette. “I come here frequently,” Mr. Samuels said, smiling.
“Oh, yeah,” I replied, looking around. “I come here every weekend,” I added mildly.
“Very well, let’s have a drink?” he suggested.
“Of course,” I agreed.
A little way off, Christina and the Surinamese girl were dancing. Mr. Samuels’ attention shifted toward them.
“I like that Surinamese girl,” he said, watching me closely.
I felt a bit perplexed. He was talking about the girl with Christina, and a sudden sense of surprise washed over me.
“You like Dutch girls?” Mr. Samuels asked, staring at me.
I took a deep breath and looked at him for a moment. “Yes, yes,” I said, smiling as I sipped my drink.
He continued to talk about the Surinamese girl, and I began to feel that Mr. Samuels was showing too much interest in describing her.
I started to have doubts. “Is Christina staring at me often?”
I paused, then shrugged it off. “Hey, it’s nothing; it might be my imagination,” I told myself.
In the following weeks, Mr. Samuels spent a lot of time with me, but all he talked about was the Surinamese girl. My doubts grew—was he someone connected to Christina?
____
Two weeks later, I went back to the hospital.
“How is it?” the doctor asked as he examined me.
“It’s the same as before,” I replied, looking at the doctor with a bit of dejection. “There’s no change at all.”
The doctor reviewed my blood report. “It’s okay, nothing to worry about. There’s no problem,” he said in a consoling tone. “Continue with the same treatment; it will get better.”
I walked out of the hospital slowly, wishing for a speedy recovery.
_____
Unexpectedly, I got acquainted with someone at Wilhelmina—a man named Mr. Janessen. We became close very quickly.
I thought back to how we met.
“Do you have a lighter?” a voice from behind me asked. I turned around and saw a young man with a smiling face holding a Barclay cigarette packet.
With a smile, I handed him the lighter, and that’s how we got to know each other.
“I’ve always noticed you,” Mr. Janessen told me with a broad smile.
I looked at him in astonishment. “Really?”
“Yeah, you’re special,” Mr. Janessen said, exhaling a puff of smoke. “You have a lot of friends here. I come here almost every weekend.”
We struck up a conversation, and he offered me a beer. In the days that followed, we became very close. Whoever arrived first would ask about the other.
“Don’t you have a girlfriend?” I asked Mr. Janessen one day.
“Yes, I did,” he replied, and I sensed the sadness in his voice. “But she left.”
“Why?” I inquired.
“In Holland, you have to keep girls in your palm. If you lose your grip, they’ll jump out,” Mr. Janessen said with a wry smile.
I stared at him for a moment. “Yeah, but you’ll find someone else soon,” I comforted him.
“Yes, yes,” he muttered, casting his eyes downward. “I have to find someone.”
“Well, where are you working?” I asked.
“At Philips,” Mr. Janessen replied, taking a big gulp of his drink.
The music was getting louder, the beats exploding with majestic intensity. Everyone was moving in time with the rhythm.
*I got something to tell you…
I got something to say…*
I saw Edith and Esther dancing beautifully with some young men. I stood there, enjoying the dance.
____
The next morning, I woke up and got out of bed. It was my turn to prepare the food today.
I walked over to the window and looked outside. It was the beginning of March, and winter was still at its peak.
I left my room and noticed that Joe’s door was still closed.
“What is he doing in there all day?” I wondered. He seldom came out.
“What should I prepare tonight?” I pondered. “Better to boil some potatoes, fry pork, prepare some vegetables, and make a salad. That should be enough.”
I glanced at the clock—it was 6:00 p.m. The cooking would take about half an hour, so I hurried to the kitchen and started cooking.
Within half an hour, everything was ready.
I knocked on Joe’s door and then returned to the dining room. I set the table, arranging the plates, forks, knives, and spoons neatly.
“Yeah, I’ve become very familiar with the Dutch way,” I thought.
“Hi, Michael,” Joe greeted me as he entered the dining room.
I smiled at him. “Yeah, everything is ready.”
We sat down at the table, and Joe took a quick glance at the food before starting to eat.
“Well, how’s my cooking?” I asked, watching his face for a reaction.
But his expression wasn’t pleasant. “Michael, you should make it better,” he said after a moment, his tone dry.
“Oh, sure. Well, is it bad?” I took a deep breath and stared at him for a moment.
He sighed. “You need to concentrate more while cooking, and then it’ll be good,” Joe said as he continued tasting the food.
“Okay, Joe,” I sighed again. “Next time, I’ll try to do better,” I said, watching him.
____
One evening, I decided to go out. The sky was cloudy, with a slight drizzle—a typical Netherlands winter.
Winters here were always like this. Most people chose to take their vacations during this season, as it would be summer in the eastern countries. I recalled something Mr. David had said:
“Everyone gets moody during winter. But when summer comes, people come alive.”
When summer arrives, people shed their winter clothes and start to elegantly expose their bodies. It’s a beautiful sight to see.
As I walked down the street, lost in thought, I realized I actually preferred winter in Europe over summer. There was something about the cold that I found quite enjoyable.
“Oh, the chill…” I murmured to myself, noticing a restaurant nearby. I decided to go inside.
The place was crowded, and the atmosphere was filled with joy. I ordered a coffee and found a seat. The ambiance was wonderful, and I felt incredibly comfortable. Soon, the soft melody of a song reached my ears:
*Life begins where shadow dwells…
That is the law on which the world depends…
It’s the law that you just broke into…*
I sat there, fully immersed in the music.
_____
“Hi, Michael! Why are you late?” Mr. Janessen asked, placing his hands on my shoulders.
“Oh, I went for a walk around the city,” I replied, taking a quick breath and glancing around.
“Yeah, you’re enjoying the weekend, aren’t you?” he commented with a smile.
“Yes, it’s Friday,” I said, smiling as I observed the lively scene. “It felt great to stroll around the city.”
*Boys… boys… boys…
I’m looking for a good time…*
A beautiful song filled the air, and Wilhelmina was coming to life.
Sabena, Edith, and Esther were standing together, enjoying their drinks. William and David were also holding drinks, while Hog, Richard, and Bob were on the dance floor with their girlfriends.
Flashlights flickered all around, and I scanned the room for Christina. When I spotted her, I smiled.
“Hey, man, I’ve been watching you for a while now. She likes you,” Mr. Janessen said, nodding toward Christina.
“Oh, yeah?” I replied, smiling at Janessen.
“Michael, why don’t you invite her out for a coffee?” he suggested, his eyes wide with encouragement.
“Yeah,” I sighed. “I’ll invite her one day,” I said, glancing at Christina.
“Then you should open up to her,” Janessen urged, observing me closely. “She’s beautiful.”
“Give me a cigarette,” I said, wanting to change the subject.
Janessen handed me a Berkley cigarette. “Shall I order a beer?” I asked.
“Sure, that’s fine,” Janessen agreed, looking at me.
I returned with two glasses of beer, but he brought up Christina again.
“You know, Michael, don’t hesitate. She likes you. Go ahead… invite her for coffee tomorrow,” Mr. Janessen encouraged.
“Not tomorrow—maybe some other time. What about you?” I asked, steering the conversation away from Christina.
“Yeah, I’m still looking,” Janessen said, staring into the distance.
“You’re smart and handsome,” I told him. “You’ll find someone easily.”
“I’m trying,” he sighed deeply. “But you know, I’m looking for someone special, someone who really loves me.”
Our conversation naturally shifted to other topics.
Meanwhile, Wilhelmina was in full swing. Young men and women were dancing with explosive energy. My gaze shifted to a corner, where I saw Yolanda and Lovis dancing in each other’s arms—two girls who might be lesbians.
Suddenly, the lights dimmed, and a love song began to fill the air:
*It’s late in the evening…
She is wondering what clothes to wear…*
Young couples started pairing off to dance.
I watched Christina, who was staring at me, waiting. Just then, a young man asked her to dance. The song continued to play:
*She puts on her makeup…
And brushes her long blonde hair…
And then she asks me… do I look alright?
And I say… yes… you look wonderful tonight…*
____
One Saturday, I went into the city. It was 11:00 a.m., and the atmosphere was cloudy and windy. The road was drenched from the drizzle, typical of the Netherlands.
The pubs and restaurants were already crowded, as people were out early for the weekend. I walked through the chilly weather, feeling quite comfortable.
As I strolled along, I noticed a man playing the accordion on the main street of Eindhoven—a common sight in the city. The music from the street system gradually filled the air:
*Place on the heart… place on the soul…
Giving to the sudden…*
I stepped into a nearby restaurant, took off my gloves, and put them into my pocket while I looked around. A few people were sitting there, enjoying their drinks.
“Oh, it’s a very nice ambiance,” I thought as I moved into a corner and settled at a comfortable table. I ordered a coffee and continued to observe the scene.
A Surinamese man pushed the door open and walked in. He glanced around, found a table, and sat down. He appeared uneasy, looking at each person in the room. I ignored him and stared out onto the street, savoring my coffee.
He started mumbling to himself, “Oh man, problem… problem… I need money!”
Suddenly, he approached my table.
“Oh, problem, I need someone’s support,” he said in English, offering me a big smile.
I just smiled back and tried to ignore him.
“Oh, what a horrible winter… It’s very harsh,” he remarked, looking at me.
“Yeah,” I nodded simply.
He continued to glance around, smiling at everyone, and then muttered, “Maybe you can help me.” He looked at me quickly and said, “I need money.”
I was surprised he was speaking English. “How can I help you?” I asked, puzzled.
“I need money,” he repeated, pulling out a passport from his pocket. “I wish to sell my Dutch passport.”
Incredulously, I asked, “Why would I need a Dutch passport?” I observed him for a moment. “That’s useless to me.”
But he wasn’t ready to leave. He didn’t approach anyone else in the restaurant.
“I don’t want it,” I said firmly.
He continued to insist, “Hey, man, do one thing—paste your photo over mine. You can stay in the Netherlands and work here, and nobody would notice you.” His tone was encouraging, almost convincing.
I observed him more closely. He was probably less than thirty-five, of average height, with a dark complexion and curly hair. He didn’t look like a drug addict.
“Oh, it’s not possible,” I said, waving my hands in rejection. “It would be easily found out.”
He dragged a chair closer to me. “How…? I won’t tell anyone,” he whispered. “You can use my passport, and I can solve my money problem too.”
Suddenly, a thought crossed my mind. In Frankfurt, I had applied for a temporary job but was rejected because of my Indian passport. After the winter, I planned to travel to the Scandinavian countries, and then decide where to stay. Perhaps this Dutch passport could be useful for getting a job in those countries.
“Why shouldn’t I use this Dutch passport in other countries?” I pondered. There are so many British and French nationals who work while in Germany. They just show their passports and arrange a job. Why not me?
Then, a realization struck me. This man had approached me, speaking English. How did he know I was a foreigner? How did he know I didn’t have proper papers to stay in Holland? I almost looked European now. I observed him again, scrutinizing him.
There seemed to be no reason to suspect him. Maybe he was telling the truth.
I took a deep breath. “How much do you want for this passport?” I asked quickly, watching him closely.
“I need a hundred Guilders,” he replied without hesitation.
I paused for a moment. “I’ll give you 75 Guilders,” I countered.
“Okay, all right,” he agreed quickly.
“Right now, I don’t have the money. I’ll buy it tomorrow,” I said.
He thought for a moment and then said, “Okay, I’ll be here tomorrow at the same time.”
“Okay, I’ll be here,” I confirmed, sipping my coffee as I looked at him.
He got to his feet, pushed the door open, and vanished into the street.
___
The next day was Sunday, and he was there right on time.
I sat next to him, observing him closely. “It’s better if you come to my room. I’ll give you the money there,” I said, pausing for a moment. “I didn’t bring the money with me because I thought you wouldn’t show up.”
“Okay, no problem,” he nodded and got to his feet. “We can go to your room.”
We left the restaurant. He walked ahead of me, and I followed. As we walked, a woman passed by in front of him. He murmured something and made a gesture towards her. She walked briskly, looking uneasy. He went after her, patted her back, and made a comment. She turned and gave him a sharp look, and he quickly withdrew, mumbling something and gesturing with his hands again.
“Is he acting?” I wondered for a moment.
I opened the door to my room and stepped inside. He followed.
“Here, 75 Guilders,” I said, handing him the money.
He took the money, gave me the passport, and walked out.
I read the name on the passport: Mr. Stephen, 32 years old. The address was in Breda. I looked at his photo; it wasn’t pasted but simply clipped to the passport.
“Okay, I’ll keep it with me. It might be useful during my journey,” I thought as I put the passport in my bag.
ചാപ്റ്റർ -18
Friday… ‘’Willahmeena ലൈവ് ആയിരിക്കുന്നു. സംഗീതം , അതിന്റെ ഉയർന്ന പിച്ചിൽ തകർത്താടുന്നു . ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
“ഹായ്, മൈക്കിൾ ” Susane എന്നെ നോക്കി വിഷ് ചെയ്തു.
“ഹായ് ” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.
അവിടെയവിടെയായി പരിചിത മുഖങ്ങൾ .
“ഹലോ, മൈക്കിൾ.” എസ്തർ എന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നു .
“Do you have a cigarette?’’ അവൾ എന്നെ നോക്കി.
“Sure’’ ഞാൻ ടുബാക്കോ പാക്കറ്റ് എസ്തറിന് കൈമാറി.
ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചു . ഏകദേശം പതിനെട്ട് വയസ്സ് വരും .വളരെ ക്യുട്ട് . ആരെയും കൂസാത്ത പ്രകൃതം .കറുത്ത തലമുടി . കാൽമുട്ട് കഴിഞ്ഞുള്ള ടൈറ്റ് ബനിയൻ പാൻസ് ധരിച്ചിരിക്കുന്നു .അതിനു യോജിക്കുന്ന ടൈറ്റ് ബനിയൻ . രണ്ടിനും കറുപ്പുനിറം . ആ ഡ്രസ്സിൽ വളരെ വെളുത്തിരിക്കുന്ന അവളുടെ ഭംഗി പതിൻമടങ്ങ് വർദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നു .
“കമ്മോൺ മൈക്കിൾ. ഡാൻസ് ചെയാം .” ടുബാക്കോ ചുരുട്ടി കത്തിച്ചുകൊണ്ട് എസ്തർ ക്ഷണിച്ചു .
ഞാൻ അവളുടെ കൈകൾ പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഡാൻസ് പ്ലേസിലേക്ക് നീങ്ങി .
മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ നിന്ന് സംഗീതം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റുകൾ താളത്തിൽ മിന്നിമറയുന്നു .
Boys… Boys… Boys…
Everybody sometimes loves…
Boys…Boys…Boys…
I’m looking for a good time.
മങ്ങിയ ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റിൻറെ വെളിച്ചത്തിൽ തരുണീമണികൾ പറന്നുകളിക്കുന്നതുപോലെ എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
ശരീരങ്ങളും ശരീരങ്ങളും തമ്മിലുള്ള സ്പർശനസുഖം ഞാൻ അറിഞ്ഞു .ഒരുതരം നിർവൃതിയോടെ ഞാൻ അവരിൽ ഒരാളായി .
ആരോ മനപ്പൂർവ്വം ശരീരത്തിൽ തട്ടുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞാൻ എസ്തറിന്റെ കൈകൾ വിടുവിച്ച് സാവധാനം തിരിഞ്ഞുനോക്കി .
പെട്ടെന്ന് അവൾ എന്റെ പിറകിൽ നിന്ന് മാറിമാറി പോകുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
അവളുടെ മുഖം ഒരിക്കൽക്കൂടി കാണുവാൻ ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി .അവൾ ദൂരെ നിന്നുകൊണ്ട് എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
ഫ്ലാഷ് ലൈറ്റിൻറെ മങ്ങിയ പ്രഭയിൽ രണ്ടുപേരുടെയും കണ്ണുകൾ ഒരുനിമിഷം ഒരേ ബിന്ദുവിൽ ഉടക്കിനിൽക്കുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
അപ്പോഴും മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ നിന്ന് ഒരു ഗാനം അവിടെയാകെ മാറ്റൊലി കൊണ്ടിരുന്നു .
When I’m feeling blue… all I have to do,
Is take a look at you… then I’m not so blue
Wouldn’t you agree… baby you and me …
Got a groovy kind of love…
ഞാൻ മെഡിക്കൽ കാർഡ് ശ്രദ്ധിച്ചു . “ഡോക്ടർ മുള്ളർ ” എന്ന് എഴുതിയിരിക്കുന്നു .അദ്ദേഹമാണ് എന്റെ ഡോക്ടർ .
“എന്റെ സ്കിൻ പ്രശ്നം അദ്ദേഹത്തെ ഒന്ന് കാണിച്ചാലോ?” ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .
അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട . സെൻറ് ജോസഫ് ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകാം . എന്തെങ്കിലും പ്രശനം ഉണ്ടോ എന്ന് വിശദമായി പരിശോധിക്കുകയും ചെയാം .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം രാവിലെ ഒൻപത് മണി .
ഇപ്പോൾ പോയാൽ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കാണിക്കാം .ഞാൻ വേഗത്തിൽ ഡ്രസ്സ് മാറി ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു .
“എവിടെയാണ് ഡെര്മറ്റോളജി …? ഞാൻ റിസപ്ഷനിൽ അന്വേഷിച്ചു .
“നേരെ ചെന്ന് വലത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞാൽ മതി.” റിസപ്ഷനിലെ യുവതി പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ഡെർമറ്റോളജി വിഭാഗത്തിൽ എത്തി . ശേഷം പേരു രജിസ്റ്റർ ചെയ്തു ഊഴം കാത്തിരുന്നു .
ഏതാണ്ട് അഞ്ചുപേർ എനിക്ക് മുന്നിലുണ്ട് .ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
വളരെ നല്ല ഹോസ്പിറ്റൽ . രോഗികളായി വരുന്നവർ വളരെ കുറവ് . നല്ല വൃത്തിയുണ്ട് .
എന്റെ അവസരം എത്തിച്ചേർന്നു .ഞാൻ നേരെ കോൺസൾട്ടിങ് റൂമിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .
“വരൂ, അവിടെ കിടക്കൂ.” തലഭാഗത്ത് റോളറിൽനിന്ന് വളരെ നേരിയ പേപ്പർ ഷീറ്റ് ബെഡിലേക്ക് നീട്ടി വലിച്ചിട്ടുകൊണ്ട് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു .
അദ്ദേഹം എന്നെ പരിശോധിച്ചു .
“ഇത് ഒരുതരം ഡ്രൈനസ് ആണെന്ന് തോന്നുന്നു. പേടിക്കുവാൻ ഒന്നുമില്ല .ഏതായാലും രക്തം ഒന്ന് ടെസ്റ്റ് ചെയാം .” എന്നെ പരിശോധിച്ച ശേഷം ഡോക്ടർ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു രക്ത സാമ്പിൾ എടുത്തു .
“ഇതാ … ഈ ഓയിൻറ് മെൻറ് പുരട്ടിയാൽ മതി. പിന്നെ കഴിയുന്നതും സോപ്പും വെള്ളവും ഒഴിവാക്കുക . ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞ് വീണ്ടും എന്നെ വന്നു കാണണം .” കുറിപ്പടി എന്നെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ പുറത്തേക്ക് വന്നു .ഓഫീസിലെ ലേഡി എന്റെ ഇൻഷുറൻസ് വിവരങ്ങൾ എഴുതി എടുത്തശേഷം അവർ കാർഡ് തിരികെ തന്നു .
ഇനി മെഡിക്കൽ ഷോപ്പിലേക്ക് .. അവിടെ ചെന്നാൽ മരുന്ന് ഫ്രീ .
ഞാൻ എനിക്ക് നിർദ്ദേശിച്ച മരുന്നുഷോപ്പിലേക്ക് നടന്നു .മനസ്സിന് വളരെ ആശ്വാസം തോന്നി . “ഒരു പ്രശ്നവുമില്ല . ഓയിന്റ് മെന്റ് ഉപയോഗിച്ചാൽ മാറാവുന്ന അസുഖമേ ഒള്ളു .” ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി സിറ്റി സെന്ററിൽ എത്തി .അവിടെയാണ് എനിക്ക് നിർദ്ദേശിച്ച മെഡിക്കൽ ഷോപ്പ് .ഞാൻ കുറിപ്പടി കൗണ്ടറിലൂടെ അകത്തേക്ക് നീട്ടി .
“ഹായ് മൈക്കിൾ. എന്താണ് പ്രശ്നം ?” കൗണ്ടറിന് ഉള്ളിൽനിന്ന് ഒരു സ്വരം .
ഞാൻ തലയുയർത്തി അകത്തേക്ക് നോക്കി .”ഷെറിൻ ” ഡെറിക്കിന്റെ സഹോദരൻറെ ഗേൾ ഫ്രണ്ട് .
“ഹായ് ഷെറിൻ… എന്താ ഇവിടെ?” ഞാൻ തെല്ല് അച്ഛര്യത്തോടെ ഷെറിനെ നോക്കി .
“ഞാൻ ഇവിടുത്തെ കെമിസ്റ്റ് ആണ്. ഈ മെഡിക്കൽ ഷോപ് Keijzer കുടുംബത്തിന്റെതാണ് .” ഷെറിൻ എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എനിക്കെന്തോ ഒരു സ്കിൻ പ്രോബ്ലം. ഡോക്ടർ ഈ മരുന്ന് ഉപയോഗിക്കുവാൻ പറഞ്ഞു .
ഷെറിൻ കുറിപ്പടി നോക്കി മരുന്ന് കൊണ്ടുവന്നു .
“മൈക്കിൾ … എവിടെ ഇൻഷുറൻസ് കാർഡ്?”
ഞാൻ ഇൻഷുറൻസ് കാർഡ് ഷെറിനെ ഏൽപിച്ചു .ഷെറിൻ അതിലെ നമ്പർ എഴുതി എടുത്തശേഷം കാർഡ് തിരികെ തന്നു .
“കാശോന്നും വേണ്ട. എല്ലാം ഇൻഷുറൻസ് കമ്പനി തരും .” ഷെറിൻ എന്നെ ഓർമപ്പെടുത്തി .
ഞാൻ ഷെറിനോട് യാത്രപറഞ്ഞു പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
“ദൈവമേ … ഈ ഓയിന്റ് മെൻറ് കൊണ്ട് ഭേദമായാൽ മതിയായിരുന്നു.” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
വെള്ളിയാഴ്ച്ച രാത്രി ഒമ്പതര . ഞാൻ Willahmeena യിൽ എത്തിചേർന്നു . നിന്നുതിരിയാൻ ഇടമില്ല . Eindhoven ലെ യുവതീ -യുവാക്കൾ അധികവും എത്തീട്ടുണ്ട് എന്ന് തോന്നിക്കും വിധമായിരുന്നു തിരക്ക്. മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ ബീറ്റ്സ് അതിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ എത്തിനിൽക്കുന്നു .കാറൽ , വില്യംസ് , ഡേവിഡ് , തുടങ്ങിയവർ ഓരോ ഭാഗത്ത് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
Susane, Claudia, Lisane, Lisbeth… ഓരോരുത്തരെയും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ചിലർ ബോയ് ഫ്രണ്ടിൻറെ കൂടെ ഡാൻസ് ചെയ്യുന്നു .
തിരക്കിനിടയിൽ ഞാൻ ഒരാളെ പരിചയപ്പെട്ടു . മിസ്റ്റർ ശേഖർ .മുംബൈ സ്വദേശി Eindhoven യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ വിദ്യാർത്ഥി .ഇടയ്ക്കിടെ Willahmeena യിൽ ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട് .
സംസാരത്തിനിടയിൽ ജോലിയുടെ കാര്യം സംസാരവിഷയമായി . അയാൾക്ക് അവിടെ ജോലി ചെയ്യുവാൻ അനുവാദമില്ല .വർക്കിംഗ് പെർമിറ്റ് ലഭിക്കുക ശ്രമകരമായ കാര്യം .
ഞാൻ ജോലി ചെയ്യുന്ന കാര്യം ശേഖറിനോട് ഞാൻ പറഞ്ഞില്ല .എന്തോ , എനിക്കത് പറയണ്ട എന്ന് തോന്നി . കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു ചില ഏഷ്യൻ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം ശേഖർ പുറത്തേക്ക് പോകുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ബിയറിന്റെ ലഹരി എന്നെ ചെറുതായി കീഴ്പ്പെടുത്തി എന്ന് തോന്നി .
ഞാൻ മറ്റുള്ളവരോടൊപ്പം താളാൽത്മകമായി ചുവട് വെച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ അവളെ കണ്ടു .
എന്റെ തൊട്ടു പിറകിൽ .
അവളുടെ ദേഹം എന്റെ ശരീരത്തിൽ ഇടക്കിടെ സ്പർശിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അത് മനഃപൂർവമായിരുന്നു എന്ന് തോന്നി .
ഞാൻ അവളെ നോക്കി . ഞങ്ങൾ പരസ്പരം മന്ദഹസിച്ചു .
ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റുകൾ മിന്നിമറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഒരു ഗാനം ബോക്സിൽകൂടി അലയടിച്ചുവന്നു .
Every time I see you baby…
My heart is getting weak…
Every time you look my way…
You know… I feel so deep…
…… … … … … … …
Live in the middle of the dream.
അവൾ സാവധാനം എന്റെ അടുക്കൽ നിന്ന് അകന്നുമാറുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അവളുടെ കൂട്ടിന് ഒരു സുരിനാം പെൺകുട്ടിയും . ദൂരെ മാറിനിന്ന് അവൾ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു .
ഞാൻ ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു . അതവൾ സ്വീകരിച്ചതായി എനിക്ക് തോന്നി .
ഇന്ന് ഞായറാഴ്ച്ച . പ്രത്യേകിച്ച് പരിപാടി ഒന്നുമില്ല .പ്രഭാത ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി . മനസ്സിന് പൊതുവെ നല്ല ഉന്മേഷം .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം.. 10:30. a.m.
Klineberg street ൽ കൂടി അങ്ങിനെ നടന്നു. കഴിഞ്ഞ രാത്രി Willahmeena യിൽ നിന്ന് വരുമ്പോൾ തന്നെ രണ്ടുമണി കഴിഞ്ഞുകാണും .
ഞാൻ പാന്റിന്റെ പോക്കറ്റിൽ കൈകൾ തിരുകിക്കൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .അന്തരീഷം അത്യാവശ്യം തെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നതായി തോന്നി . ആളുകൾ രാവിലെതന്നെ പബ്ബ്കളിൽ ഇടംകണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു .
ഒരു ഡച്ച് സംഗീതത്തിന്റെ അലയൊലികൾ എന്റെ കാതിൽ പറന്നെത്തി .
വളരെ ഹൃദ്യമായ സ്ത്രീ ശബ്ദം .
അടുത്തുള്ള ഒരു പബ്ബിൽനിന്നാണെന്ന് മനസ്സിലായി .ഞാൻ നേരെ അകത്തേക്ക് കയറി .
ഒരു യുവതിയുടെ സ്റ്റേജ് ഷോ .പബ്ബിന്റെ അകത്ത് അത്യാവശ്യം ആളുകൾ .അവരെല്ലാം ഡ്രിങ്ക്സ് രുചിച്ചുകൊണ്ട് അവളുടെ പാട്ട് ആസ്വദിക്കുന്നു .
ഞാൻ ഒരു ബിയർ വാങ്ങിയശേഷം ഒരു കസേരയിൽ ഇടംപിടിച്ചു .
അവൾ നല്ല ഈണത്തിൽ പാടുന്നു .വളരെ മധുരതരമായ ശബ്ദം .അവളെ സഹായിക്കുവാൻ രണ്ടു ഗിത്താർ വാദ്യക്കാരും .
ഒരു ഡച്ച് ഗാനം . അവൾ മനോഹരമായി പാടുന്നു … കേൾക്കുവാൻതന്നെ നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞാൻ അവളുടെ പാട്ട് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
വൈകീട്ട് Wilahmeena യിൽ .. വെള്ളിയാഴ്ചയും ശനിയാഴ്ചയും അപേക്ഷിച്ച് തിരക്ക് വളരെ കുറവ് . എന്റെ കണ്ണുകൾ എല്ലായിടത്തും പരാതിനടന്നു .
“അവൾ വന്നിട്ടുണ്ടോ?”
ഇല്ല , വന്നിട്ടില്ല . എനിക്ക് തെല്ല് നിരാശ തോന്നി Yolanda യും Lovis ഉം പരസ്പരം കെട്ടിപുണർന്നുകൊണ്ട് ഡാൻസ് ചെയ്യുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“അവർ ഇപ്പോഴും അങ്ങിനെതന്നെ.” ആണുങ്ങളുടെ കൂടെ കൂടുന്നത് കണ്ടിട്ടേ ഇല്ല .
“ഇന്നത്തെ ജോലി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.”Mr. Carel വാച്ചിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം എട്ടു മണി .
“ചിലപ്പോൾ ഇന്നലത്തെപോലെ ഓവർടൈം ഉണ്ടായിരിക്കുമോ?”Mr. Kepples Carels നെ നോക്കി സംശയത്തോടെ അന്വേഷിച്ചു.
“ഉണ്ടെങ്കിൽ Mr. Vrande ആദ്യമേ പറയും.” Carel അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
“ഇന്ന് എനിക്ക് ഫാക്ടറി ഒന്ന് ചുറ്റിക്കാണണം. പന്നികളെ മുറിക്കുന്നതും മറ്റും .” ഞാൻ Carel നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’8:30. p.m. അതെല്ലാം തുടങ്ങും. കുറച്ചുനേരംകൂടി നിന്നാൽ എല്ലാം കാണാം .” Carel എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
ജോലി കഴിഞ്ഞു . ഞാൻ ഫാക്ടറി ചുറ്റിക്കാണുവാൻ തീരുമാനിച്ചു .
ഓ … വലിയ ഒരു സംഭവം തന്നെ …
ഒരു ദിക്കിൽനിന്ന് ഫാക്ടറിയുടെ അങ്ങേ അറ്റത്ത് എത്തണമെങ്കിൽ ശരിക്കും നടക്കണം .
ഒന്നുരണ്ട് മൃഗഡോക്ടർമാർ നടന്നുനീങ്ങുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവർ പന്നിയുടെയും പശുവിന്റെയും ഇറച്ചിയിലെ മുഴകൾ മുറിച്ചെടുത്തു ശേഖരിക്കുന്നു .
“എന്തിനാണ് അവർ അങ്ങിനെ ചെയ്യുന്നത്?” ഞാൻ ഒരു ജോലിക്കാരനോട് തിരക്കി .
“എന്തെങ്കിലും രോഗം ഉണ്ടോ എന്നറിയാൻ. ഉണ്ടെങ്കിൽ ആ ഇറച്ചി ഉപയോഗിക്കില്ല .” അയാൾ വിശദീകരിച്ചു .
ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു .
നടന്നു നടന്നു അങ്ങേ അറ്റത്തെത്തി .
അവിടെ പന്നികളുടെ കൂട്ടനിലവിളി കേൾക്കാം .
ഞാൻ തെല്ല് ആകാംഷയോടെ അവിടേക്ക് ചെന്നു . ഒരു സ്ഥലത്ത് വളരെയധികം പന്നികൾ . ആ പന്നികൾ ഉള്ള സ്ഥലത്തിന്റെ അവസാനം ഇടുങ്ങി ഇടുങ്ങി വരുന്നു . അവസാനം ഒരു പന്നിക്ക് സഞ്ചരിക്കുവാൻ പാകത്തിലുള്ള സ്ഥലം മാത്രം .
ആ സ്ഥലത്തിന്റെ അവസാനം ഒരു ഇരുമ്പ് കൂട് കാണാം . അത് ഒരു ഇലട്രിക്ക് കൂട് ആണെന്ന് മനസ്സിലായി .
ഒരു പന്നിക്ക് മാത്രം സഞ്ചരിക്കാൻ പറ്റുന്ന സ്ഥലത്ത് ഒരാൾ നിൽക്കുന്നു . അയാളുടെ കൈവശം ടോർച്ച് പോലെ ഒന്ന് . ഞാൻ അത് ശ്രദ്ധിച്ചു .
ആ ടോർച്ച് പോലുള്ള ഉപകരണം പന്നിയുടെ പിറകിൽ തൊടുമ്പോൾ പന്നി വിളറിപിടിച്ച് മുന്നോട്ട് കുതിക്കുന്നതും ,ഇലട്രിക്ക് കൂട്ടിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതും മറുഭാഗത്ത് ബോധരഹിതയായി വീഴുന്നതും ഞാൻ നോക്കിനിന്നു .
ഉടനെതന്നെ അതിനടുത്ത് നിൽക്കുന്ന വ്യക്തി പന്നിയുടെ രണ്ടു കാലിൻറെയും സൈഡിൽ കത്തികൊണ്ട് ദ്വാരമുണ്ടാക്കി അതിനെ ചെയിനിൽ തൂക്കിയിട്ടു .
ശേഷം എല്ലാം ചെയിനിൽ തന്നെ .നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പന്നി അടുത്ത സെക്ഷനിൽ എത്തി . അവിടെ നിന്ന ആൾ പന്നിയുടെ കഴുത്തിൽ ഒരു മുറിവുണ്ടാക്കുന്നു . രക്തം ആ മുറിവിലൂടെ ചീറ്റിതെറിക്കുന്നു .
അപ്പോഴേക്കും നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ചെയിനിൽ രണ്ടാമത്തെ പന്നി എത്തിച്ചേരുന്നു. അതിന്റെയും കഴുത്തിൽ അയാൾ മുറിവുണ്ടാക്കി .
ചെയിൻ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു …
ആ പന്നികൾ നീങ്ങി നീങ്ങി ഒരു വലിയ ടാങ്കിൽ മുങ്ങിത്താണു അങ്ങേ അറ്റത്ത് പൊങ്ങിയ പന്നിയുടെ ശരീരത്തിൽ ഒരു രോമം പോലും കാണുവാനില്ല .ഏതോ കെമിക്കൽ കലർത്തിയ ലായനിയാണ് ടാങ്കിൽ ഉള്ളതെന്ന് ഞാൻ ഊഹിച്ചു .
അടുത്തതായി ചെയിനിൻ്റെ രണ്ടു ഭാഗത്തുനിന്നും വളരെ ശക്തിയിൽ ജലം പന്നിയുടെ ശരീരത്തിലേക്ക് അടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ശേഷം ഘട്ടം ഘട്ടമായി ഓരോ പ്രവർത്തിയും… അവസാനം പന്നി നെടുകെ നടുമുറിഞ്ഞു രണ്ടു ഭാഗങ്ങളായി ചെയിനിൽ കോൾഡ് സ്റ്റോറേജിലേക്ക് .
ഞാൻ ചുറ്റിനടന്നു … ഒരുഭാഗത്ത് പശുവിന്റെ മാംസം സംസ്കരിക്കുന്നു . കൂടാതെ ഫാക്ടറിയുടെ ഒരു ഭാഗത്ത് സോസേജ് നിർമിക്കുന്ന സെൿഷനും കാണപ്പെട്ടു .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം രാവിലെ പത്ത് മണി ആയിരിക്കുന്നു .വേഗത്തിൽ റൂമിൽ പോകണം .നല്ല ക്ഷീണമുണ്ട് . ഞാൻ വേഗത്തിൽ നടന്നു . ഡ്രസ്സ് മാറ്റുന്ന സ്ഥലത്തെത്തി .വെള്ള കോട്ടും ഹെൽമെറ്റും ഊരി അവിടെ വച്ചു . ശേഷം പുറത്തേക്കിറങ്ങി . ഗേറ്റിൽ സമയം പഞ്ച് ചെയ്തശേഷം സൈക്കിളിൽ കയറി Gagal Strasse ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി .
വെള്ളിയാഴ്ച്ച … എനിക്ക് പതിവിൽ കവിഞ്ഞ ഉന്മേഷം അനുഭവപ്പെട്ടു 9:30 ന് ഞാൻ Willahmeena യിൽ എത്തിച്ചേർന്നു . വീക്കെൻഡ് … ജനങ്ങൾ ശരിക്കും ആഘോഷിക്കുന്നു .
ബീറ്റ്സ് ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .ഫ്ളഷ് ലൈറ്റുകൾ മിന്നിമറയുന്നു .
അധികവും പരിചിത മുഖങ്ങൾ .
ആ തിരക്കിനിടയിലും എൻ്റെ കണ്ണുകൾ ഓരോ ഭാഗങ്ങളിലും ഓടിനടന്നു .
ഞാൻ അവളെ കണ്ടു .കൂടെ ആ സുരിനാം പെൺകുട്ടിയും .അവൾ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .
ഞാൻ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു .
അവളും എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു .
പെട്ടെന്ന് റിച്ചാർഡ്സ് കയറിവന്നു .
“ഹായ് മൈക്കിൾ.” റിച്ചാർഡ്സ് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നു .
“ബോബ് ” വേറൊരു കോണിൽ ഒരു പെൺകുട്ടിയുമായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു.
താളങ്ങൾ ക്രമത്തിൽ ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .അതിനനുശ്രുതമായി യുവതീ -യുവാക്കൾ ചുവടുവെക്കുന്നു .
അവൾ ഡാൻസ് ചെയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
നീല ജീൻസ് , വെള്ള ടോപ്പ് ,ബ്ലോണ്ട് … ചെറുതായി കട്ട് ചെയ്തിരിക്കുന്ന തലമുടി .
എനിക്കും ഡാൻസ് ചെയ്യണമെന്ന് തോന്നി .ആ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിൽ നിറമുള്ള ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റുകൾ മാത്രം സ്ഥാനംപിടിച്ചു .
താളങ്ങൾ ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു …
I keep on searching for a way to your heart…
Try to believe it’s getting better…
എങ്ങും സബ്ദമുഖരിതം …
അവൾ ഡാൻസ് ചെയ്തുകൊണ്ട് എന്റെ സമീപത്തെത്തി .
ഞങ്ങൾ അടുത്തടുത്തു വന്നു .
“ഹായ്.” ഞാൻ അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഹായ്.” അവൾ തിരികെ വിഷ് ചെയ്തു .
‘’I am Michael…’’
‘’I am Christina.’’ അവൾ വളരെ ലാളിത്യത്തോടെ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ അടുത്തടുത്ത് ഡാൻസ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു . ഒരു പ്രത്യേക ആകര്ഷണത്തോടെ .
ഒരു ഞായറാഴ്ച്ച Mr. Teer എന്നെ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു.
Eindhoven സിറ്റിയിൽ നിന്നും കുറച്ചകലെ Hoge Duinlaan ൽ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ വസതിയിലെത്തി. വീട്ടിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകനും ഉണ്ടായിരുന്നു .
ഞാൻ Mrs. Teer നേയും മകനെയും പരിചയപ്പെട്ടു. എല്ലാവരുടെയും കൂടെ ലഞ്ച് കഴിച്ചു .വളരെ സന്തോഷകരമായ ഒരു ദിനം .ഉച്ച കഴിഞ്ഞു ഞാൻ താമസസ്ഥലത്തേക്ക് മടങ്ങി .
ആഴ്ചകൾ കടന്നുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും സന്തോഷകരമായ ദിനങ്ങൾ .
‘’Willahmeena…’’ Eindhoven ൽ Willahmeena എന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായി മാറി.
ക്രിസ്റ്റിന എന്റെ അടുക്കൽവന്നു സംസാരിക്കുവാൻ പ്രത്യേക താൽപര്യം കാണിച്ചു .
ഞാൻ ആദ്യമായി ഡ്രിങ്ക്സ് ഓഫർ ചെയ്തു . അവൾ സന്തോഷത്തോടെ അത് സ്വീകരിച്ചു .
പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ അത് പതിവായി . വളരെ ആനന്ദകരമായ ദിനങ്ങൾ .
ദിനങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞുപോകുന്നത് അറിയുന്നേ ഇല്ല .
അതിനിടയിൽ ഞാൻ ഒരാളെ Willahmeena യിൽ പരിചയപ്പെട്ടു . മിസ്റ്റർ സാമുവൽസ് . അവിചാരിതമായ പരിചയപ്പെടൽ .
ഞാൻ സാമുവൽസിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഏകദേശം ആറാടിക്കു മുകളിൽ ഉയരം .കറുത്ത തലമുടി .കാണുവാൻ സുമുഖൻ .ഏകദേശം മുപ്പത്തഞ്ചു വയസ്സ് പ്രായം തോന്നിക്കും .എപ്പോഴും മുട്ടിന് താഴെ വരെയുള്ള ലോങ്കോട്ട് ധരിച്ചിരിക്കും .
“മൈക്കിൾ … ഇവിടെ നല്ല അന്തരീക്ഷം … അല്ലേ? “സാമുവൽസ് ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
“അതെ, വളരെ നല്ല അന്തരീക്ഷം. ഞാൻ വളരെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു .” ഡാൻസിങ് പ്ലസിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“വെള്ളിയും, ശനിയും, ഇവിടെ നിന്നുതിരിയാൻ ഇടമില്ല. ഞാൻ ഇടയ്ക്കിടെ ഇവിടെ വരാറുണ്ട് .” സാമുവൽസ് ഒരു സിഗരറ്റ് കത്തിച്ചു ചുണ്ടിൽ വച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ എല്ലാ വീക്കെന്ഡിലും ഇവിടെ വരും .”
“മൈക്കിൾ, നമുക്ക് ഒരു ഡ്രിങ്ക് ആവാം. അല്ലേ ?” സാമുവൽസ് എന്നെ ക്ഷണിച്ചു .
“തീർച്ചയായും.” ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു .
ക്രിസ്റ്റീനയും സുരിനാം പെൺകുട്ടിയും കുറച്ചകലെ ഡാൻസ് ചെയുന്നുണ്ട് .
സാമുവൽസിന്റെ ശ്രദ്ധ അവിടേക്ക് തിരിഞ്ഞു .
“നോക്കൂ മൈക്കിൾ … ഞാൻ ആ സുരിനാം പെൺകുട്ടിയെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.” സാമുവൽസ് പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .
എനിക്ക് തെല്ല് ആച്ഛര്യം തോന്നി .പെട്ടെന്ന് ഇങ്ങനെ ഒരു കാര്യം എന്നോട് പറയുക !! അതും ക്രിസ്റ്റീനയുടെ അടുക്കൽ നിൽക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയെ കുറിച്ച് .
“ഡച്ച് പെൺകുട്ടികളെ ഇഷ്ടമാണോ?” സാമുവൽസിൻറെ അടുത്ത ചോദ്യം .
“അതെ.” ഞാൻ സാമുവൽസിനെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഡ്രിങ്ക്സ് സിപ്പ് ചെയ്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’I like colored girls, I like her…. ആ സുരിനാം പെൺകുട്ടിയെ നോട്ടമിട്ടുകൊണ്ട് സാമുവൽസ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
അയാളുടെ സംസാരം അവളെക്കുറിച്ച് തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു . ആ സുരിനാം പെൺകുട്ടിയെ വര്ണിക്കുന്നതിൽ സാമുവൽസ് പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി .
ക്രിസ്റ്റീനയും സുരിനാം പെൺകുട്ടിയും ഇടയ്ക്ക് ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ലേ ?
ഹായ് , അത് വെറും തോന്നലായിരിക്കും . ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
തുടർന്ന് പല ദിവസങ്ങളിലും സാമുവൽസ് എൻ്റെ അടുക്കൽ വരും .അയാൾക്ക് അവരെക്കുറിച്ചു മാത്രമായിരുന്നു സംസാരം .
എനിക്ക് സംശയം തോന്നി .ഇയാൾ ക്രിസ്റ്റീനയുടെ ആരെങ്കിലും ആയിരിക്കുമോ !!!
ഒരാഴ്ച്ചക്ക് ശേഷം ഹോസ്പിറ്റലിൽ .
“എങ്ങിനെയുണ്ട് അസുഖം?” ഡോക്ടർ എന്നെ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഏതാണ്ട് അങ്ങിനെതന്നെ. ഒരു മാറ്റവുമില്ല .” ഞാൻ തെല്ല് നിരാശയോടെ ഡോക്ടറെ നോക്കി .
ഡോക്ടർ ബ്ലഡ് റിസൾട്ട് പരിശോധിച്ചു .
“ഒന്നും ഭയപ്പെടാനില്ല. ഒരു പ്രോബ്ളവുമില്ല . ഡ്രൈസ്കിന്നിന് ഈ ഒയിൻറ്മെൻറ് തന്നെ തുടർന്നും ഉപയോഗിക്കുക .” ഡോക്ടർ ആശ്വസിപ്പിക്കും വിധം പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് നടന്നു .ഒന്ന് ഭേദമായാൽ മതിയായിരുന്നു .
അതെ … ഈ മരുന്നുതന്നെ തുടർന്നും ഉപയോഗിക്കാം .
അവിചാരിതമായി Willahmeena യിൽ വച്ച് ഒരാളെ പരിചയപ്പെട്ടു . Mr. janessen ഞങ്ങൾ വളരെ പെട്ടെന്നുതന്നെ ഉറ്റ സുഹൃത്തുക്കളായി.
ഞാൻ ഓർക്കുകയായിരുന്നു . എങ്ങിനെ ആയിരുന്നു Janssen നെ പരിചയപ്പെട്ടത് ?
“എനിക്ക് ലൈറ്റർ ഒന്ന് തരാമോ?” പിറകിൽ നിന്ന് ഒരു ശബ്ദം . ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി .
ഒരു യുവാവ് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ലൈറ്റർ ചോദിക്കുന്നു . കൈകളിൽ ഒരു ബർക്കിലി പാക്കറ്റും .
ഞാൻ മന്ദഹസിച്ചുകൊണ്ട് ലൈറ്റർ കൊടുത്തു . ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു .
“ഞാൻ തങ്ങളെ എപ്പോഴും ശ്രദ്ധിക്കും.” Janssen എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Really?’ഞാൻ തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ Janssen നെ നോക്കി.
“അതെ. You are special… ധാരാളം സുഹൃത്തുക്കൾ . ഞാൻ മിക്ക വീകെൻഡിലും ഇവിടെ വരും .ഞാൻ തങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കാറുണ്ട് .” Janssen സിഗരറ്റ് പുക ഊതിവിട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ സംഭാഷണത്തിൽ മുഴുകി .അതിനിടയിൽ Janssen ബിയർ ഓഫർ ചെയ്തു .
പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ ഞങ്ങൾ അതിവേഗം അടുക്കുകയായിരുന്നു .ആര് ആദ്യം Willahmeena യിൽ എത്തുന്നുവോ അയാൾ മറ്റൊരാളെ അന്വേഷിക്കും എന്ന വിധത്തിൽ ഞങ്ങൾ ഉറ്റ സുഹൃത്തുക്കളായി .
‘’You don’t have a girlfriend?’’ ഒരിക്കൽ ഞാൻ Janssen ൻറെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു .
“അതെ, ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൾ പോയി .”Janssen ന്റെ മുഖത്ത് സങ്കടം നിഴലിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
“എന്തായിരുന്നു കാരണം?” ഞാൻ ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്നപോലെ ചോദിച്ചു .
“ഇവിടെ പെൺകുട്ടികളെ കൈവെള്ളയിൽ കൊണ്ടുനടക്കണം. താഴെവച്ചാൽ പിന്നെ കിട്ടില്ല .” Janssen ഫലിതരൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.
“തങ്ങൾക്ക് വേഗത്തിൽ ഒരാളെ കണ്ടെത്തുവാൻ കഴിയട്ടെ.” ഞാൻ സമാധാനിപ്പിക്കുവാൻ എന്നപോലെ Janssen നെ നോക്കി .
“അതെ, അതെ, എനിക്ക് കണ്ടെത്തണം.” Janssen തല താഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എവിടെയാണ് ജോലി ചെയുന്നത്?” ഞാൻ വെറുതെ അന്വേഷിച്ചു .
“ഫിലിപ്സിൽ.” Janssen ഡ്രിങ്ക്സ് രുചിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’You like Berkely?’’ Janssen പെട്ടെന്ന് ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്തു ചുണ്ടിൽ വച്ചശേഷം ഒന്ന് ഓഫർ ചെയ്തു.
“ഹോ, നന്ദി.” ഞാൻ സിഗരറ്റ് സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് Janssen നെ നോക്കി .
മ്യൂസിക്ക് ബോക്സിൽനിന്ന് ഒരു സംഗീതം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .എല്ലാവരും അതിന്റെ ബെറ്റ്സിന് അനുസൃതമായി ചുവട് വച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
I got something to tell you…
I got something to say…
Edithഉം എസ്തറും ഡാൻസിൽ ചുവടുവെക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
കൂടെ കുറച്ചു ചെറുപ്പക്കാരും .
അവരുടെ ഡാൻസ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അങ്ങിനെ നിന്നു .
ബെഡിൽ കിടന്ന ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ചാടി എഴുന്നേറ്റു .ഇന്നത്തെ രാത്രിഭക്ഷണം ഞാനാണ് ഉണ്ടാക്കേണ്ടത് .
എഴുന്നേറ്റ് ജനാലയിൽ കൂടി പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു . മാർച്ച് മാസം തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു . എന്നാലും മഞ്ഞുകാലം അതിൻറെ പാരമ്യത്തിൽ തന്നെ .
ഡോർ തുറന്ന് ഞാൻ റൂമിന്റെ പുറത്തേക്ക് വന്നു . ജോയുടെ റൂം ശ്രദ്ധിച്ചു . അത് അടഞ്ഞുതന്നെ കിടക്കുന്നു .
ജോ .. ദിവസം മുഴുവൻ ഇതിനകത്ത് എന്ത് ചെയ്യുകയായിരിക്കും ? പുറത്തേക്കിറങ്ങുന്നത് തന്നെ അപൂർവം .
“ഇന്ന് എന്താണ് ഉണ്ടാക്കേണ്ടത്? അതായിരുന്നു ചിന്ത .
ഉരുളക്കിഴങ് പുഴുങ്ങാം . പന്നിയിറച്ചി ഫ്രൈ ചെയാം . കുറച്ചു പച്ചക്കറി തയാറാക്കാം . കൂടാതെ ഒരു സാലഡ് .
വേഗത്തിൽ അതിനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ നടത്തി .
വാച്ചിൽ സമയം വൈകീട്ട് 6:30 ഹോ … അര മണിക്കൂർകൊണ്ട് പാചകം തീർക്കണം . ഞാൻ വേഗത്തിൽ പാചകം ആരംഭിച്ചു .
അര മണിക്കൂർ … ഭക്ഷണം റെഡി .
ഞാൻ ജോയുടെ റൂമിന്റെ ഡോറിൽ ചെന്ന് മുട്ടിയശേഷം തിരികെ ഡൈനിങ്ങ് റൂമിലേക്ക് വന്നു .
ഡൈനിങ്ങ് ടേബിളിൽ ഭക്ഷണം ക്രമീകരിച്ചു .കൂടാതെ പ്ലേറ്റുകൾ ,ഫോർക്ക് , നൈഫ് , സ്പൂൺ , എല്ലാം ക്രമീകരിച്ചു .
ഞാൻ ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു … യൂറോപ്യൻ ഭക്ഷണക്രമവുമായി ഞാൻ വളരെ പൊരുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .
ഫോർക്ക് , നൈഫ് … അനായാസമായി കൈകാര്യം ചെയ്യുവാൻ കഴിയുന്നു .
“ഹലോ… മൈക്കിൾ.” ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് കയറിവന്നുകൊണ്ട് ജോ വിഷ് ചെയ്തു .
“ഭക്ഷണം റെഡി.” ജോയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഡൈനിങ് ടേബിളിന് ചുറ്റും ഇരുന്നു .ജോ എല്ലാം ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചശേഷം ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ ആരംഭിച്ചു .
“എങ്ങിനെയുണ്ട് എന്റെ പാചകം?” ഞാൻ ജോയുടെ മുഖഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
ജോയുടെ മുഖത്ത് അത്ര പ്രസാദമില്ല .”ഭക്ഷണം കുറച്ചുകൂടി നന്നാക്കണം .”
“വളരെ മോശമാണോ?” ഞാൻ ജോയെ നോക്കി .
ജോ എന്നെ നോക്കി .”മൈക്കിൾ , ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കുമ്പോൾ അതിലേക്ക് കൂടുതൽ ശ്രദ്ധിക്കണം . എന്നാലേ നന്നാവൂ .” ജോ ഭക്ഷണം രുചിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“ശരി, ജോ … അടുത്ത തവണ ഞാൻ നന്നാക്കാൻ ശ്രമിക്കും.” ജോയെ സമാധാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഒരു സായാഹ്നം . ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ചെറിയ ചാറ്റൽ മഴ .മൂടിയ അംഗാരീക്ഷം .
നെതെര്ലാന്ഡ് ശൈത്യകാലം … എപ്പോഴും അങ്ങിനെതന്നെ .
ഇവിടെ ആളുകൾ മിക്കവാറും വെക്കേഷൻ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത് വിന്റർ കാലത്തായിരിക്കും .കാരണം ആ സമയത്ത് കിഴക്കൻ രാജ്യങ്ങളിൽ വേനൽ കാലമായിരിക്കും .
ഞാൻ ഡേവിഡ് പറഞ്ഞത് ഓർത്തു .
“ശൈത്യകാലത്ത് എല്ലാവരും മുഡി ആയിരിക്കും. സമ്മർ ആയാൽ എവിടെയും ലൈവ് ആയിരിക്കും .വിന്റർ വസ്ത്രങ്ങളെല്ലാം വലിച്ചെറിഞ്ഞു ശരീരം പ്രദര്ശിപ്പിച്ചുകൊണ്ടുള്ള നടത്തം .കാണുവാൻ തന്നെ നല്ല രസമായിരിക്കും .”
ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് തെരുവിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .പക്ഷെ എനിക്ക് ഡച്ച് വിന്റർ സമ്മറിനെക്കാളും രസമുള്ളതായി അനുഭവപ്പെട്ടു . പലപ്പോഴും ഒരു പ്രത്യേകതരം അനുഭൂതി എന്നെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നതുപോലെ .
ഞാൻ ഒരു റെസ്റ്റോറന്റിലേക്ക് കയറി .
നിറയെ ആളുകൾ … എല്ലാവരും എത്ര ഉല്ലാസമായിട്ടാണ് കാണുന്നത് .
ഒരു കോഫി രുചിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു . നല്ല അന്തരീഷം … മനസ്സിന് നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .
എങ്ങുനിന്നോ ഒരു ഗാനം എന്റെ കര്ണപുടങ്ങളിൽ പതിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
Life begins where shadow dwells…
That is the law on which the world depends…
It’s the law that you just broke into…
I sat there, immersed in the song.
ആ ഗാനത്തിൽ ലയിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
“ഹായ്, മൈക്കിൾ. എന്താണ് താമസിച്ചത് ?” Mr. Janssen എന്റെ അടുക്കൽവന്നു അന്വേഷിച്ചു.
“സിറ്റിയിൽ കുറച്ചു കറങ്ങി.” ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഉത്സാഹത്തോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“അതെ, വീക്കെൻഡ് ശരിക്കും ആഘോഷിക്കുന്നു. അല്ലേ ?” വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ Janssen ൻറെ കമന്റ് .
“അതെ, ഇന്ന് വെള്ളിയാഴ്ചയല്ലേ. സിറ്റിയിൽ കറങ്ങുവാൻ നല്ല രസം തോന്നി .” ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു .
Boys… boys… boys…
I’m looking for a good time…
മ്യൂസിക്ക് ബോക്സിൽ നിന്നും ഒരു മനോഹര ഗാനം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
‘’Willahmeena ഫുൾ ലൈവ് ആയിരിക്കുന്നു.
സബീന ,എഡിത്ത് , എസ്തർ , ഓരോ ഭാഗങ്ങളിൽ ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .
വില്യം ,ഡേവിഡ് , അവരുടെ കൈകളിലും ഡ്രിങ്ക്സ് കാണാം . ഹോഗ് ,റിച്ചാർഡ് , ബോബ് … ഗേൾ ഫ്രണ്ട്സുമായി ഡാൻസിങ് പ്ലെയിസിലാണ് .
ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റുകൾ ചുറ്റിനും മിന്നിമറയുന്നു .
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .”ക്രിസ്റ്റീന “
ഞാൻ അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു .
“ഞാൻ കുറച്ചായി ശ്രദ്ധിക്കുന്നു She likes you,’’ Janssen ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Oh, yeah… ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് Janssenനെ നോക്കി.
“മൈക്കിൾ, എന്താണ് അവളെ ഒരു കോഫിക്ക് ക്ഷണിക്കാത്തത്?” Janssen എന്നെ ഒരു ചോദ്യഭാവത്തിൽ നോക്കി.
“അതെ … അതെ. ഒരു ദിവസം ക്ഷണിക്കണം .” ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ, അങ്ങനെയാകുമ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് എല്ലാം സംസാരിക്കാൻ കഴിയും Janssen ന്റെ അഭിപ്രായപ്രകടനം.
“ഒരു സിഗരറ്റ് തരൂ.” ഈ സംസാരം മാറ്റണം എന്ന ഉദ്യേശത്തോടെ ഞാൻ സിഗരറ്റ് ആവശ്യപ്പെട്ടു .
Mr. Janssen ഒരു ബാർക്കിലി സിഗറെറ്റെടുത്ത് എനിക്ക് നീട്ടി .
“ഞാൻ ഒരു ബിയർ പറയട്ടെ?”
‘’Okay, no problem.’’ എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു .
ഞാൻ രണ്ടു ഗ്ലാസ് ബിയർറുമായി Jenssen ന്റെ അരികിലെത്തി . പക്ഷെ Janssen ന്റെ സംസാരം വീണ്ടും ക്രിസ്റ്റീനയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
‘’You, know… Michael. ഒന്നിനും മടിച്ചുനിൽക്കരുത് She likes you, go ahead… man. അവളെ നാളെതന്നെ കോഫിക്ക് ക്ഷണിക്കണം .”Janssen എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു.
“ഹോ… നാളെ വേണ്ട. വേറൊരിക്കലാകാം .What about you?’’ ഞാൻ കാര്യത്തിൽ നിന്ന് വ്യതിചലിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
‘’Well… I am still looking.’’ Janssen ദൂരേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Hey, man… you are smart and handsome…’’ തങ്ങൾക്ക് ഒരാളെ കണ്ടെത്താൻ പ്രയാസമുണ്ടാകില്ല.” ഞാൻ Janssenനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതെ … അതെ … ഞാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു Janssen തുടർന്നു… ‘’You know… I am looking for someone special… who really loves me.
ഞങ്ങളുടെ സംസാരം ക്രമേണ ആ വിഷയത്തിൽ നിന്നു വഴുതിമാറി .
Willahmeena ഫുൾ സ്വിങ്ങിൽ എത്തിയത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
ചുറ്റിനും യുവതീ -യുവാക്കൾ തിളച്ചുമറിയുന്നു . ഞാൻ ഒരു കോണിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .
യോലാൻഡയും … ലോവിസും …
അവർ കെട്ടിപുണർന്ന് ചുവടുകൾ വെക്കുന്നു .
രണ്ടു പെൺകുട്ടികൾ … അവർ ലെസ്ബിയൻസ് ആയിരിക്കണം .
പെട്ടെന്ന് ഡിം ലൈറ്റിന്റെ പ്രഭ പിന്നെയും കുറഞ്ഞു .
ഒരു പ്രേമഗാനത്തിന്റെ അലയൊലികൾ അവിടമാകെ പതിയെ നിറഞ്ഞു .
It’s late in the evening…
She is wondering what clothes to wear…
യുവതീ -യുവാക്കൾ ജോഡി ചേർന്ന് ചുവട്വെക്കുന്നു .
ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവൾ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് മന്ദമായി ചുവടുകൾ വെക്കുന്നു .
അവളുടെ അരികിലേക്ക് ചെല്ലാൻ ഞാൻ സാവധാനം ചുവടുകൾ വച്ചു .
പെട്ടെന്ന് ഒരു യുവാവ് അവളെ ഡാൻസ് ചെയാൻ ക്ഷണിച്ചു .
ആ ഗാനം അപ്പോഴും തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
She puts on her makeup…
And brushes her long blonde hair…
And then she asks me… do I look alright?
And I say… yes… you look wonderful tonight…
ഒരു ശനിയാഴ്ച്ച .
ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി . സമയം രാവിലെ പതിനൊന്ന് മണി ആയിരിക്കുന്നു . പൊതുവെ കനത്ത അന്തരീക്ഷം .കാറ്റടിക്കുന്നുണ്ട് .കുറച്ചു മുൻപ് ചാറ്റൽ മഴ പെയ്തതിനാൽ റോഡ് നനഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
വീക്കെൻഡ് ആയതിനാൽ പബ്ബുകളും റെസ്റ്റോറന്റുകളിലും ആളുകൾ നേരത്തേതന്നെ ഇടം കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു . മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരുതരം ഉന്മേഷം അനുഭവപ്പെട്ടു .
Eindhoven തെരുവിൽ പരമ്പരാഗത രീതിയിൽ ഓർഗൻ വായിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കുന്ന അയാളെ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
ആ തെരുവിലെ പതിവ് കാഴ്ചകളിൽ ഒന്ന് .
ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു .
സ്ട്രീറ്റ് മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ നിന്ന് ഒരു ഗാനം നേർത്ത സ്വരത്തിൽ എന്റെ കാതുകളിൽ പതിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
Place on the heart… place on the soul…
Giving to the sudden … count…
ഞാൻ തൊട്ടടുത്തു കണ്ട ഒരു റെസ്റ്റോറെന്റിലേക്ക് കയറി .കൈയിൽ ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ഗ്ലൗസ് ഊരി പാക്കറ്റിൽ നിക്ഷേപിച്ചു .
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ആളുകൾ വളരെ കുറവ് … അവിടവിടെയായി ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിക്കുന്നു .
“ഓ … വളരെ നല്ല അന്തരീക്ഷം. ഞാൻ ഒരു ഒഴിഞ്ഞ ടേബിളിലേക്ക് നീങ്ങി .ഒരു കോഫീ ഓർഡർ ചെയ്തു . അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
ഒരു സുരിനാം മനുഷ്യൻ ഡോർ തള്ളിത്തുറന്ന് അവിടേക്ക് കയറിവരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . ചുറ്റിനും ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചശേഷം അയാൾ ഒരു ടേബിളിൽ ഇടംപിടിച്ചു .
അയാൾ ഇടയ്ക്കിടെ ഓരോരുത്തരെ നോക്കി എന്തോ പറയുന്നുണ്ട് . ഞാനത് ശ്രദ്ധിക്കാതെ കോഫി നുകർന്നു സ്ട്രീറ്റിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
പിന്നെയും അയാൾ എന്തൊക്കയോ പുലമ്പുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
‘’Oh…, man… problem… problem… I need money… അയാൾ തന്നത്താൻ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു.
പെട്ടെന്ന് അയാൾ എഴുന്നേറ്റ് എന്റെ ടേബിളിൽ വന്നു ഇരുന്നു .
‘’Oh, problem… I need somebody’s support.”. അയാൾ ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
അയാൾ എന്നെ നോക്കി വിശാലമായി ഒന്ന് ചിരിച്ചു . ഞാൻ വെറുതെ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു .
‘’Oh winter… very harsh…’’ അയാൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു.
“അതെ.” ഞാൻ തലയാട്ടി .
അയാൾ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് എല്ലാവരെയും നോക്കി ചെറുചിരി പാസ്സാക്കികൊണ്ടിരുന്നു .
“ചിലപ്പോൾ താങ്കൾക്ക് എന്നെ സഹായിക്കുവാൻ കഴിയും.” പെട്ടെന്ന് എന്റെ നേരെ നോക്കിക്കൊണ്ട് അയാൾ ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ഒരുനിമിഷം അയാളെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“ഞാൻ … ഞാൻ എങ്ങിനെ സഹായിക്കാനാണ്?” ഞാൻ തെല്ല് ആച്ഛര്യത്തോടെ അയാളെ നോക്കി .
“എനിക്ക് പണം വേണം I wish to sell my Dutch passport…’’ അയാൾ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും ഡച്ച് പാസ്പോര്ട്ട് എടുത്ത് കാണിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
“എനിക്ക് എന്തിനാണ് ഡച്ച് പാസ്പോര്ട്ട്?” ഞാൻ ഇതുകൊണ്ട് എന്ത് ചെയാനാണ് … ഇതുകൊണ്ട് എനിക്ക് ഒരു കാര്യവുമില്ല .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അയാൾ എന്നെ വിടാൻ ഭാവമില്ല .റെസ്റ്റോറെന്റിലെ വേറെ ആരെയും അയാൾ സമീപിച്ചിട്ടുമില്ല .
“ഇനിക്ക് ഇതിന്റെ ആവശ്യമില്ല.” ഞാൻ അയാളെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു .
അയാൾ പിന്നെയും എന്നെ വശീകരിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .
‘’Man… you do one thing… എന്റെ ഫോട്ടോ മാറ്റി, ഇതാ … ഇവിടെ തങ്ങളുടെ ഫോട്ടോ പതിക്കുക. ഇത് ഉപയോഗിച്ച് തങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ നിൽക്കാം .ആരും ശ്രദ്ധിക്കില്ല .” അയാൾ എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിൽ എന്നോട് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാൻ അയാളെത്തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു . ഏകദേശം മുപ്പത്തഞ്ചിന് താഴെ പ്രായം .അത്യാവശ്യം നല്ല ഉയരവും വണ്ണവും .കറുത്ത മനുഷ്യൻ . ചുരുണ്ട തലമുടി . കണ്ടിട്ട് ഒരു ഡ്രഗ് എഡിക്ടിന്റെ ലക്ഷണമൊന്നും കാണുന്നില്ല .
“ഹോ … അതിനൊന്നും ഇത് പറ്റില്ല. കാരണം പെട്ടെന്ന് കണ്ടുപിടിക്കാൻ കഴിയും .” ഞാൻ അയാൾ ഒഴിഞ്ഞുപോകട്ടെ എന്ന രീതിയിൽ പറഞ്ഞു .
“എന്തുകൊണ്ട് പറ്റില്ല. ഞാൻ ഒരു പരാതിയും നൽകില്ല . നിങ്ങൾക്ക് എന്റെ പാസ്പോര്ട്ട് ഉപയോഗിക്കാം .എന്റെ പണത്തിന്റെ ആവശ്യവും നടക്കും .” അയാൾ പതുക്കെ മറ്റാരും കേൾക്കാത്ത വിധത്തിൽ പറഞ്ഞു .
പെട്ടെന്ന് ഒരു കാര്യം എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് കടന്നുവന്നു .
ഞാൻ ഫ്രാങ്ക് ഫർട്ടിൽ ജോലിക്ക് ക്യു നിന്നത് .ഇന്ത്യൻ പാസ്പോര്ട്ട് ആയതിനാൽ തിരസ്കരിക്കപ്പെട്ടത് .
ഏതായാലും വിന്റർ കഴിഞ്ഞു ഞാൻ സ്കാന്ഡിനേവിയൻ രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്യും .എന്നിട്ട് തീരുമാനിക്കാം എവിടെ നിൽക്കണം എന്നതിനെക്കുറിച്ച് .
ചിലപ്പോൾ യാത്രയിൽ ഒരു ജോലി കരസ്ഥമാക്കുവാൻ ഈ ഡച്ച് പാസ്പോര്ട്ട് വളരെ ഉപകാരപ്പെടും .
“എന്തുകൊണ്ട് ഈ ഡച്ച് പാസ്പോര്ട്ട് മറ്റു രാജ്യങ്ങളിൽ ജോലിക്ക് ഉപയോഗപ്പെടുത്തിക്കൂടാ …”
ഈ പാസ്പോര്ട്ട് വാങ്ങി ഒന്ന് പരീക്ഷിച്ചുനോക്കിയാലോ . എത്ര ബ്രിട്ടീഷ് , ഫ്രഞ്ച് ,യുവാക്കളാണ് ജർമനിയിൽ ജോലി എടുത്തശേഷം മടങ്ങിപ്പോകുന്നത് ? വെറുതേ പാസ്പോര്ട്ട് മാത്രം കാണിച്ചാൽ മതിയാകുമല്ലോ .” ഞാൻ അങ്ങിനെ ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് എനിക്ക് ആച്ഛര്യം തോന്നി .
ഇയാൾ എന്റെ അടുക്കൽവന്നു ഇംഗ്ലീഷിലാണ് സംസാരിക്കുന്നത് .ഇയാൾക്ക് എങ്ങിനെ മനസിലായി ഞാനൊരു വിദേശി ആണെന്ന് ? എന്നെ ഇപ്പോൾ കണ്ടാൽ ഒരു യൂറോപ്യൻ ലുക്ക് തന്നെ ഉണ്ട് .
ഞാൻ പിന്നെയും അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഹോ … കുഴപ്പമൊന്നും വരാൻ വഴിയില്ല . ചിലപ്പോൾ അയാൾ പറയുന്നത് വാസ്തവമായിരിക്കും .
“ഈ പാസ്സ്പോർട്ടിന് എന്ത് വില വേണം? അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു .
‘’Oh man… I need only hundred gulden … അയാൾ പറഞ്ഞു.
“എഴുപത്തഞ്ചു ഗിൽഡൺ ആണെങ്കിൽ ഞാനെടുക്കാം.” അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ശരി … അയാളുടെ മറുപടി പെട്ടെന്നായിരുന്നു.
“പക്ഷെ, ഇപ്പോൾ എന്റെ കൈവശം പണമില്ല. ഞാൻ ഇത് നാളെ വാങ്ങിക്കാം .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അയാൾ കുറച്ചുനേരം ആലോചനയിലാണ്ടു .”ശരി … ശരി … നാളെ ഞാൻ ഈ സമയത്ത് ഇവിടെ വരാം .”
“Okey, ഞാൻ ഇവിടെ ഉണ്ടാകും.” കോഫി നുകർന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ ആ സുരിനാംകാരനെ നോക്കി .
അയാൾ പുറത്തിറങ്ങി നടന്നുനീങ്ങുന്നത് ഗ്ളാസ്സ്ഡോറിന്റെ ഇടയിലൂടെ ഞാൻ നോക്കിയിരുന്നു .
അടുത്ത ദിവസം ഞായറാഴ്ച .
അയാൾ കൃത്യസമയത്തുതന്നെ റെസ്റ്റോറന്റിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു .ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അടുത്ത കസേരയിൽ ഇരുന്നു .
“നിങ്ങൾ എന്റെ റൂമിലേക്ക് വരണം. അവിടെവെച്ച് ഞാൻ പണം തരാം . നിങ്ങൾ വരില്ല എന്ന് കരുതിയാണ് ഞാൻ പണം എടുക്കാതിരുന്നത് .” ഞാൻ ക്ഷമാപണ രീതിയിൽ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“Okey, നമുക്ക് റൂമിലേക്ക് പോകാം.” അയാൾ തല വെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .
ഞങ്ങൾ റെസ്റ്റോറന്റിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .അയാൾ മുമ്പിലും , അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ തൊട്ടുപിറകിലും നടന്നു .
അയാളുടെ തൊട്ടുമുമ്പിൽ ഒരു യുവതി . നടത്തത്തിനിടയിൽ അയാൾ അവളെ നോക്കി എന്തൊക്കയോ പിറുപിറുക്കുന്നു .
അവൾ നീരസത്തോടെ വേഗത്തിൽ നടന്നു .അയാൾ വേഗത്തിൽ നടന്ന് അവളുടെ പിറകെ ചെന്നു . പിൻഭാഗത്ത് കൈകൾകൊണ്ട് തട്ടി എന്തോ കമൻറ് പറഞ്ഞു . അവൾ ദേഷ്യത്തോടെ അയാളെ നോക്കി . അയാൾ പെട്ടെന്ന് പിൻവലിഞ്ഞു . കൂടാതെ എന്തൊക്കയോ പിറുപിറുക്കുകയും കൈകൾകൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിക്കുന്നതും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അയാൾ അഭിനയിക്കുകയാണോ ? ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
ഡോർ തുറന്ന് ഞങ്ങൾ റൂമിലേക്ക് കയറി . അയാൾ എന്നെ അനുഗമിച്ചു .
“ഇതാ… എഴുപത്തഞ്ചു ഗിൽഡൻ.” ബാഗിൽനിന്നും പണം എടുത്തുകൊടുത്തുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
അയാൾ പണം വാങ്ങി പാസ്പോര്ട്ട് എന്നെ ഏൽപിച്ചശേഷം പുറത്തേക്കിറങ്ങി നടന്നുമറഞ്ഞു .
ഞാൻ പാസ്സ്പോർട്ടിലെ അയാളുടെ പേര് ശ്രദ്ധിച്ചു .
Mr. Sabastain… വയസ്സ് മുപ്പത്തിരണ്ട് Breeda എന്ന സ്ഥലത്തെ അഡ്രസ്സാണ് കൊടുത്തിരിക്കുന്നത്.
ഞാൻ പാസ്സ്പോർട്ടിലെ ഫോട്ടോ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഒട്ടിച്ചിട്ടില്ല .ഫോട്ടോയുടെ മുകൾഭാഗത്ത് ഒരു പഞ്ച് മാത്രം .
ശരി … കിടക്കട്ടെ . യാത്രയിൽ എന്തെങ്കിലും പ്രയോജനം ഉണ്ടായേക്കും . ഞാൻ ആ പാസ്പോര്ട്ട് എടുത്ത് ബാഗിൽ നിക്ഷേപിച്ചു .