The next morning, I arrived at the university campus. I noticed the name of the university on the main entrance gate:
“Rijksuniversiteit te Utrecht…”
I entered the campus, where I saw many students standing around.
“Where is the section for foreign students’ admission?” I asked one of them.
“Yeah, you can go straight. It’s inside, on the first floor,” she said, pointing the way.
I entered the building, ascended the staircase, and reached the first floor. There, I inquired from a woman who directed me to the counter. I went straight there.
“Ma’am, can I get an application form?” I asked the lady at the counter after explaining my needs.
She handed me the application form along with a prospectus containing details of the courses offered.
“Michael, you should fill out the form, and you’ll be called for the interview right away,” the lady said.
“Okay, ma’am,” I replied, accepting the form.
As I scanned through the application form, I saw many subjects worth selecting. Which one should I choose? My subjects in graduation were Economics and History, but I didn’t know Dutch. I would be in real trouble if I took Economics in the Netherlands. The next option was History.
At last, I chose the subject “Dutch History.”
I filled out the form and submitted it. Within half an hour, I was called to a cabin where a woman was sitting.
“I’m Michael,” I said, handing her my certificates.
“Please take a seat. I’m Bake,” she introduced herself.
I looked at her for a moment. “Ma’am, I’m an Arts and Economics student,” I told her as she examined my certificates.
“Oh, you’re an Indian. History and Economics double major. That’s okay.” She checked my certificates in detail.
“Well, your choice is Dutch History?” she asked, looking at me.
“Yes, ma’am, Dutch History,” I responded, feeling anxious.
“Very well. Okay, Michael, you’ll get the admission. But before that, you have to learn Dutch. After six months, you’ll need to undergo an examination to assess your knowledge of Dutch. You must pass that,” she said, handing me a few papers.
She continued,
“One of these contains the addresses of the Dutch learning centers in the Netherlands. You’ll need to take this letter to them, and they’ll teach you Dutch. The other one is for the Utrecht Police to sanction.”
“Okay, ma’am. I’ll take care of that,” I said with a smile.
I thanked her and left the building. My heart brimmed with joy. “Yes… I got a chance to study at a foreign university.”
I walked briskly through the campus, my mind racing. I looked around… There were many students wandering about. From the first glance, I could tell this must be a well-known university in the Netherlands.
My heart pounded with happiness. “Yes… I got a real chance. I have a chance to stay in the Netherlands without shame.”
I knew I needed time to settle in the Netherlands. “Yes, here it is.”
I hurried on my way to the Utrecht Police headquarters.
___
**Utrecht Police Headquarters…**
I went straight inside. A man was sitting at the reception.
“Where do I need to show this?” I asked, showing him the paper, I received from the university.
“That section,” he said, scrutinizing me for a moment.
I proceeded to the indicated place. The officer examined my admission papers.
“Yeah, admission from R.V. Utrecht?”
“Yes, sir,” I smiled.
“Okay, take a seat; I’ll arrange everything right now.”
He took two forms and typed in all the necessary information from my passport.
It must be a declaration, I thought.
“Here, sign here,” he said, placing the declaration in front of me.
I looked at it.
**Mr. Jose Michael… Indian…
Model D 60, permission to reside in the Netherlands is granted solemnly for the purpose of study at Rijksuniversiteit Utrecht… etc. … etc.**
I signed it.
After stamping a seal in my passport, the officer returned my passport along with the documents. “Okay, Michael,” he continued. “Now, you need a guarantor.”
“What… What for?” I asked in surprise.
He looked at me for a moment. “Yes, you need a guarantor who earns a minimum income of 1,500 guilders per month. Only then will you be allowed to study in the Netherlands,” he explained.
I was in a fix. “I have to find a guarantor. Oh, that’s really a problem.”
Suddenly, I thought of Mr. Koning. Oh, that wouldn’t be a big problem. He or the Rotary would help me.
“I see. Well, when do I need a guarantor?” I asked, hiding my excitement.
“As soon as possible, preferably before your visa expires,” the police officer said, looking at me.
“Okay, sir.” I shook his hand and left the police station.
—
I pushed the door open and stepped into the apartment. Robert was busy repairing an electronic instrument.
“Hi, Michael, how did your admission go?” Robert asked, raising his head to look at me.
I took a deep breath. “I got the admission and chose Dutch History,” I replied.
“Yeah, I told you there was a chance. You know, most of the books might be in English,” Robert said, focusing on his work.
I sighed. “First, I have to learn Dutch for six months,” I said, walking over to Robert and sitting beside his chair.
“Yes, that’s great, Mike. You should learn Dutch, and then pursue your higher studies,” Robert said, raising his head to stare at me with a smile.
“But, Robert, there’s a problem,” I said after a brief pause. “I need a guarantor who earns a minimum income of 1,500 guilders per month,” I added in a tone of disappointment.
“Oh, 1,500 guilders? That’s not much of a problem,” he said, waving his hand dismissively. “You can approach anyone here.”
There was a moment of silence. “Yeah, I want to see Mr. Koning; he lives in Eindhoven. I hope there’s a chance,” I said anxiously as I switched on the TV and sat comfortably in the chair.
I watched the movie silently. It was an English film, *Something Big.*
But I couldn’t concentrate on anything; my mind kept drifting to the guarantor issue.
“Oh, there’s nothing to worry about. I’m someone who conducted the Rotary Friendship Mission in Europe. I know a lot of people here. They’ll help,” I tried to reassure myself.
“First, I’ll meet Mr. Koning and get his opinion,” I thought.
I tried to focus on the movie, but I felt a new kind of energy in my mind. My thoughts were racing, but I kept telling myself there was no need to worry.
—
The next morning, I was on my way to Eindhoven by train.
I found a seat by the window and looked outside. The vast plains of the Netherlands were blanketed in greenery. As I enjoyed the beauty of nature, my thoughts kept drifting to the upcoming meeting with Mr. Koning.
What would he think of me? I wondered. Would he ask why I returned to Holland? What would I say? Thousands of questions were running through my mind.
No, no, I don’t have any clear answers. The only relief is the admission letter from the university.
I would simply say that I wish to study in the Netherlands and have no other options.
Perhaps Koning would suggest I meet Mr. Teer. What would Mr. Teer’s reaction be? Would he scorn me?
My thoughts were running wild, and before I knew it, the train had arrived in Eindhoven.
—
I went to Mr. Koning’s house and pressed the doorbell. Within seconds, his eldest daughter opened the door.
“Hi, Michael, come in,” she said with a beaming smile, inviting me inside.
I felt a bit nervous. “Mr. Koning!” I asked, looking around anxiously.
“Yes, yes, he’s here,” she replied, glancing at me.
I slowly made my way to the living room.
“Hi, Michael… what’s up?” Mr. Koning asked, glancing at me as he checked a software CD on the computer.
“I… I… I’m back in Holland,” I stammered, lowering my voice.
“Yes, yes, I received your letter,” he said without taking his eyes off the computer.
Hearing my voice, two of the other girls came into the living room.
“Jan Jaap?” I asked them.
“Yes, he’s in Stuttgart,” the younger daughter replied.
“How’s your Ping-Pong game going?” I asked, teasing her.
“Yes, it’s going fine,” she said, laughing.
“Michael, have you eaten anything?” Mr. Koning asked as he got to his feet.
I looked at him for a moment. “No, I haven’t eaten anything. I took the train and came straight here,” I said, glancing around at everyone.
“Come on, let’s have something to eat,” Mr. Koning said, leading me to the dining table. “I haven’t had my lunch yet.”
I followed him, and we all sat down for lunch together. I thought they might ask me why I had come back to Holland, but no one did.
After finishing the meal, we got up and returned to the living room. I decided to bring up the topic right away.
“Please help me,” I requested earnestly.
There was a long silence as Mr. Koning seemed lost in thought. Then, he stood up, opened a shelf, took out a Rotary directory, pulled out a page, and handed it to me.
“Well, Michael, you should do one thing. It’s better to contact the Rotary,” he said earnestly as he leaned back on the sofa.
I took the paper and glanced through it.
It listed the names and addresses of the Netherlands Rotary District Governors.
I took a deep breath. “Yes… that would be better,” I said to myself.
By evening, I was on a train back to Utrecht.
—
I opened the door and walked inside. Robert was busy preparing dinner. On the gas stove, potatoes were boiling, and beside them, some pork was ready to be fried. Nearby, a tray held a variety of vegetables.
“Hi, Michael. What happened?” Robert asked with anticipation. “Did you succeed?”
“Yeah, I think Mr. Koning is having difficulty standing as a guarantor. He gave me some addresses of the Rotary District Governors in the Netherlands. I should go and meet them tomorrow,” I replied.
“Well, fine. Where do you plan to meet them?” Robert asked, coming out of the kitchen.
“Here are the addresses,” I said, handing him the paper Mr. Koning had given me.
“There are a lot of addresses… Eindhoven, Wageningen, Bussum, Purmerend, Steenwijk, ’s-Gravenhage, and Breda,” Robert said, scanning the list.
“Great, seven addresses. When do you plan to meet them?” Robert asked, looking at me with interest.
I sighed. “I haven’t decided yet. I’ll probably meet someone nearby,” I said, gazing out the window.
“Michael, would you like some coffee?” Robert asked.
“Yeah, that would be nice,” I said, getting to my feet. “Shall I help you?”
“No, no, it’s almost ready,” Robert said as he walked to the kitchen.
My eyes skimmed over the addresses of the Rotary District Governors.
“Whom should I meet?” A wave of uncertainty washed over me. It would be better to meet someone near Utrecht.
“What about Mr. Jaeger in Eindhoven?” A thought suddenly struck me.
But then, confusion set in… Which Rotary Club in Eindhoven did he belong to? Could he be a member of Mr. Teer’s club?.
“No, no, I’ll not meet Mr. Jaeger in Eindhoven. I’ll meet someone else,” I decided.
I scanned the addresses again and finally chose one.
**Mr. P.I. Foursoff, Rotary District 157,
Graat Wichmanlaan 52, 1405 H.C. Bussum.**
We sat down at the dinner table. Robert’s cooking was delicious—simple and authentic Dutch food.
“So, what about tomorrow?” Robert asked as we ate.
“Yeah, I’ll meet Mr. Foursoff. He’s in Bussum,” I replied, savoring the meal.
“In Bussum? That’s not far from here. You can get there in an hour by train. So, Michael, are you going tomorrow?” Robert inquired.
“Yes, Rob. I’ll go in the morning,” I said, enjoying the food.
I went to bed early, my mind filled with thoughts of the meeting with the District Governor the next day. Would he accept or reject my request? So many questions raced through my mind.
But I reminded myself: I was the one who initiated the Asia-Europe Rotary Friendship Mission. Yes, Mr. Foursoff would help. I was sure of it.
Slowly, I drifted off to sleep.
—
The next day at 11:30 a.m., I arrived in Bussum. At the railway station, I found a city map and located Graat Wichmanlaan. Within half an hour, I was at Mr. Foursoff’s doorstep.
“May I meet Mr. Foursoff, the District Governor of Rotary?” I asked a man who opened the door.
“Yes, I’m Foursoff,” he replied.
He stood there for a moment, observing me, then said, “Come in.”
I took a deep breath. “Sir… I was in Eindhoven last winter. I’m seeking help from the Dutch Rotary,” I explained everything to him.
He went inside and returned with two cups of coffee and some snacks.
“Come on, have some coffee,” Mr. Foursoff said, offering me a cup.
“Oh, that’s a good cause. The Asia-Europe Friendship Mission is really great,” he said, admiringly.
I was pleased that he was impressed.
“Well, where are you living now?” he asked, a glimmer of hope lighting up my face.
“I’m currently staying in Utrecht with a friend of mine, sir,” I said, sipping the coffee.
“Have some snacks too,” he urged.
As I enjoyed the coffee with him, my anxiety peaked. What would his decision be? Would he help me?
After a while, he got up, walked over to the telephone, and dialed a number. He spoke to someone for a couple of minutes, then returned to me.
“Look, Michael, I’ll give you the number of a Mr. Brasz. He’s a member of the Rotary Club of Utrecht. Contact him. I’ve already informed him about everything. He’ll help you,” Mr. Foursoff said, handing me a piece of paper with the telephone number written on it.
“Oh, thank you so much, sir,” I said, feeling a surge of relief and joy.
“Are you heading back to Utrecht now?” he asked with a warm smile.
“Yes, sir,” I replied gratefully.
I stepped outside. It was a bright, sunny day, though a bit cold. The wind was blowing gently, caressing my body. My mind felt just as light. Yes, I had overcome all the obstacles. I had the support of the Dutch Rotary. Now, I had plenty of time to find a perfect life partner here. There was nothing to fear.
I boarded the train to Utrecht, my heart brimming with joy. I looked out at the vast plains of the Netherlands and sat there, simply enjoying the beauty of the landscape.
—
The next day, I called Mr. Brasz. I listened to the phone ring on the other end.
“May I speak to Mr. Brasz?” I asked when someone picked up.
“Yes, this is Brasz,” came the reply.
I introduced myself and explained my situation.
“Oh, yes. Mr. Foursoff mentioned you. Okay, Michael, contact me next week,” he said.
“Okay, sir,” I replied.
I spent the day wandering around Utrecht City with Robert. We ate merrily at fast food joints and did some shopping. I also spent a lot of time in pubs, enjoying myself. There was a certain pleasure in getting to know new people, so I went to nightclubs and mingled with everyone.
After a week, I contacted Mr. Brasz again.
“Yes, Michael. I haven’t forgotten. It’s on my mind. Call me next week,” he repeated.
“Right, sir. I’ll call you next week,” I said, putting the receiver down with a tinge of disappointment.
I waited eagerly for the next week to arrive.
The following day, I received a letter from Utrecht University. It was written in Dutch. Robert read the letter and translated it for me.
“Oh, it’s nothing serious; this is just a letter asking how your Dutch language studies are going. They’re inquiring about your progress,” Robert reassured me.
“Oh, God, I haven’t found a guarantor yet. How can I start learning Dutch?” I said in distress.
Nevertheless, I had to wait another week. I would join after getting a response from Mr. Brasz.
—
Finally, the day arrived, and a month had already passed. I decided to call Mr. Brasz. My heart was pounding.
The phone rang, and I recognized his voice when he answered.
I took a deep breath. “Sir, I’m Michael. You asked me to call after a week,” I said slowly.
“Yes, I remember,” he replied, his voice heavy.
“Sir… Can I get a guarantor?” I asked, noticing the tone of his voice.
“No, there’s no guarantor,” he said sharply. “If you have any problem, tell the police.”
“Sir, I…” I stammered, bewildered.
“Go tell the police,” he repeated. The sound of the phone being slammed down echoed in my ears.
I stood there for a long moment, paralyzed. The words of Mr. Brasz pounded in my heart.
What did he mean? Had the Dutch Rotary abandoned me?
I remained in the telephone booth, shocked and unable to move. My legs felt weak.
Slowly, I stepped onto the street and walked mechanically. My mind was clouded… I felt drained.
What should I do now? Should I meet Mr. Foursoff again? My thoughts wandered in all directions.
No… Mr. Foursoff had already recommended my case. I had waited more than a month. It might be the final decision of the Dutch Rotary.
Should I contact the Rotary Club of Eindhoven directly? My thoughts shifted.
“Oh, God… No, no.” Mr. Teer’s speech echoed in my mind.
“Oh, God…!” My thoughts spiraled downward.
I felt a sense of suffocation. In this situation, who would help me? My visa was about to expire in just a few weeks.
I walked aimlessly down the street, my mind paralyzed, my heart racing. The dark clouds of uncertainty circled above me.
What should I do now…? Who would help me in this situation? I wandered the streets aimlessly.
—
I slowly opened the door and went inside. Robert was watching TV.
“Michael, what did he say?” Robert studied me for a moment, looking at me anxiously.
I stood silently for a moment. “The Rotary rejected me,” I said, looking at Robert in despair.
“Really…!” Robert stared at me in disbelief.
My heart was pounding unbearably. I feared my grief would overwhelm me.
“Mr. Brasz told me to go to the police if there was any problem.”
“What problem?” Robert asked in surprise.
I sighed. “I don’t know,” I said, gazing blankly into the distance.
“Oh, that’s ridiculous. The Rotary is an international organization. Why can’t they help you?” Robert reacted angrily.
A long, painful silence filled the room.
I couldn’t say anything; my words were stuck in my throat. I was in a state of shock. My thoughts lingered on Mr. Brasz’s reply.
What did he mean? That I should go to the police and ask for political asylum?
I had come to Holland on a friendship mission. How could I go to the police begging for political asylum?
How could I extend my hand to the police as a refugee?
If I did, what would the Dutch people think of me?
They would regret having helped someone like me. After receiving all the concessions in the name of the Asia-Europe Friendship Mission, now he’s begging for political refuge!
I started to sweat.
For the first time, I began to think negatively about the Rotary Friendship Mission. It felt like a knife cutting me from the inside. The Rotary Mission now hung over my head like a double-edged sword. This was a mission we had undertaken unknowingly. How could I untangle this knot? Was it even possible?
“No. Never…” In the years of travel, I had become a part of the Rotary. I couldn’t escape my responsibilities.
Oh, God, does anyone in the Netherlands understand my dilemma? Am I losing Europe?
No… I won’t allow it. I had struggled too long to reach Europe.
I wanted to fulfill my goal. I couldn’t afford to lose Europe.
Whatever may happen, I would stay in the Netherlands. I had fought every inch to get here. I wouldn’t let it go, even if I had to die.
But how…!
I wouldn’t beg the police… My mind struggled between Scylla and Charybdis.
Whatever happened, I would stay in the Netherlands. If the police caught me and put me on a plane, I would break down the door and jump out.
No one could stop me.
Whatever happened, I wouldn’t go back. This was my effort. This was the reward for my years of struggle.
How could I leave all this behind…?
Who could prevent me…?
No, nobody could.
—
Robert and I discussed my situation.
“Rob, only a few days are left before my visa expires. I gave this address to the Utrecht police. Once my visa expires, the police will come here for an inquiry,” I said, looking at Robert in distress.
“Yes, Mike. This place isn’t safe anymore,” Robert said sadly after a moment of silence. “You have to move somewhere else.”
“Where’s the safest place to hide?” I asked, directing a pitiful look at Robert.
There was a heavy silence.
“We should meet with Mr. Laar,” Robert suggested, leaning back in his chair with a sigh. “Maybe he can come up with a solution.”
“What will you say when the police inquire?” I asked, observing Robert closely.
He gave a soft smile. “Oh, that doesn’t matter. If the police ask, I’ll tell them you left a few days ago and that I don’t know where you are.”
We talked for a while longer, but I could feel a wave of depression surrounding me.
“Rob… I’m going to sleep,” I said awkwardly as I got to my feet.
“Okay, Mike. Go and get some rest,” he said, giving me a knowing look and speaking sympathetically. “Tomorrow morning, we’ll meet with Mr. Laar.”
—
The next morning at 11:00 a.m., we arrived at Mr. Laar’s residence. Robert explained the situation to him.
“It’ll be a problem for Mike to stay in Utrecht. We need to find an alternative,” Robert said, getting straight to the point.
After thinking for a moment, Mr. Laar looked at me.
“What about Amsterdam?” he asked.
“I have no problem with any place,” I replied, staring at Laar, feeling dejected.
“You know, it’s hard to identify anyone in Amsterdam. I have a friend there, Mr. Linden. He’ll take care of you,” Mr. Laar said.
“Laar, how can Michael meet Mr. Linden?” Robert asked hesitantly.
“Well, I’ll take him to Amsterdam and introduce him to Linden,” Mr. Laar replied, looking at me.
“Yeah, that sounds good,” Robert nodded in agreement.
“When shall we leave for Amsterdam?” Mr. Laar inquired.
“Tomorrow or the day after tomorrow. I don’t have much time left,” I said, staring at the floor, disappointed.
“Okay, Michael, I’m ready. We’ll leave tomorrow. Be here by nine o’clock in the morning,” Mr. Laar said.
—
**The next morning…**
Robert and I started for Mr. Laar’s house. My mind was in a state of high nervousness. The last two months had been very enjoyable. We usually spent a lot of time after dinner chatting and watching TV, but the previous night we went to bed early.
We rode our bicycles, with me following Robert. My entire luggage was loaded on the back of my bicycle. Within twenty minutes, we reached Mr. Laar’s house.
“So, shall we start?” Mr. Laar asked, looking at us.
“Yes,” I said, standing silently for a moment before nodding slowly.
I looked at Robert. “Mike, if you have any problems in Amsterdam, let me know,” he said, patting my shoulder.
“Yeah…” I nodded sadly.
Mr. Laar and I began to move slowly. After a moment, I looked back.
Robert was still there, watching us.
ചാപ്റ്റർ -24
അടുത്ത ദിവസം ഞാൻ Utrecht യൂണിവേസിറ്റി കാമ്പസ്സിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .പ്രവേശന കവാടത്തിൽ തന്നെ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയുടെ പേര് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
Rijksuniversiteit te Utricht
ഞാൻ കാമ്പസ്സിന്റെ അകത്തേക്ക് നടന്നു . ധാരാളം വിദ്യാർത്ഥികൾ അവിടവിടെയായി നടക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .
“എവിടെയാണ് ഫോറിൻ സ്റ്റുഡൻറ് അഡ്മിഷൻ സെൿഷൻ.” ഞാൻ ഒരു വിദ്യാർത്ഥിയുടെ അടുക്കൽ തിരക്കി .
‘’Go straight… inside. First floor.’’വഴി പറഞ്ഞുതന്നു.
ഞാൻ കെട്ടിടത്തിന്റെ അകത്ത് പ്രവേശിച്ചു .നേരെ സ്റ്റെയർകേസ് കയറി ഒന്നാം നിലയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
ഫസ്റ്റ് ഫ്ലോറിൽ അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ ഒരു യുവതി കൌണ്ടർ കാണിച്ചു തന്നു .ഞാൻ നേരെ അവിടേക്ക് നടന്നു .
‘’Can I get an application form?’’ ഞാൻ കൗണ്ടറിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന യുവതിയോട് ആഗമന ഉദ്ദേശം വെളിപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അവർ അപ്ലിക്കേഷൻ ഫോമും കൂടാതെ ഏതെല്ലാം വിഷയങ്ങളാണ് ഉള്ളത് എന്നിവ അടങ്ങിയ പ്രോസ്പെക്ടസും തന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഈ ഫോം പൂരിപ്പിച്ചു തരിക. ഇപ്പോൾതന്നെ തങ്ങളെ ഇന്റർവ്യൂ ന് വിളിക്കും .
‘’Okay… ma’am. ഫോം കൈപറ്റിക്കൊണ്ട് ഞാൻ തലകുലുക്കി.
ഞാൻ ആ ഫോമിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു .തിരഞെടുക്കുവാൻ പറ്റിയ ധാരാളം വിഷയങ്ങൾ .
ഏത് വിഷയമാണ് തിരഞ്ഞെടുക്കേണ്ടത് ? എന്റെ വിഷയമാണെങ്കിൽ എക്കോണിമിക്സും , ഹിസ്റ്ററി യുമാണ് .എനിക്കാണെങ്കിൽ ഡച്ച് ഭാക്ഷ അറിയുകയുമില്ല .നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ എക്കണോമിക്സ് വിഷയം തിരഞ്ഞെടുത്താൽ ഞാൻ ശരിക്കും കുടുങ്ങും .പിന്നെയുള്ളത് ഹിസ്റ്ററി ആണ് .
അവസാനം ഞാൻ തിരഞ്ഞെടുത്തു . “ഡച്ച് ഹിസ്റ്ററി .”
അപേക്ഷാഫോം പൂരിപ്പിച്ച് കൊടുത്തു .അരമണിക്കൂറിന് ശേഷം എന്നെ ഒരു ക്യാബിനിലേക്ക് വിളിപ്പിച്ചു .അവിടെ ഒരു സ്ത്രീ ഇരിക്കുണ്ടായിരുന്നു .
‘’I am Jose Michael…’’ സർട്ടിഫിക്കറ്റ്സ് അവരെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പരിചയപ്പെടുത്തി.
‘’Please take your seat… I am Bake.’’അവർ പരിചയപ്പെടുത്തി
‘’ I am a Arts and Economic Student.’’ സർട്ടിഫിക്കറ്റുകൾ അവർ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
‘’Oh, Indian… History and economic… Double Main…അവർ എന്റെ മാർക്ക്ലിസ്റ്റുകൾ വിശദമായി പരിശോധിച്ചു.
‘’ Your choice is Dutch History?’’അവർ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
‘’Yes, ma’am… Dutch History.’ ഞാൻ തെല്ല് ആകാംഷയോടുകൂടി അവരെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
.’’Okay, Michael, തങ്ങൾക്ക് അഡ്മിഷൻ ലഭിക്കും. അതിന് മുൻപ് താങ്കൾ ഡച്ച് പഠിക്കണം .ആറുമാസം കഴിഞ്ഞു ഡച്ച് പരിജ്ഞാനത്തിന് പരീക്ഷ ഉണ്ടാകും . അതിൽ വിജയിക്കണം .” അവർ രണ്ടുമൂന്നു പേപ്പർ എടുത്ത് നീട്ടിക്കൊണ്ട് തുടർന്നു .
ഇതിൽ ഒന്ന് ഡച്ച് പഠിപ്പിക്കുന്ന സെന്ററുകളുടെ വിലാസങ്ങളാണ് .ഈ ലെറ്ററുമായി അവിടെ ചെന്നാൽ അവർ ഡച്ച് പഠിപ്പിക്കും . കൂടാതെ ഈ പേപ്പർ Utrecht പോലീസിൽ കൊണ്ടുപോയി കൊടുത്തു അവരുടെ സാങ്ങ്ഷൻ സീൽ ചെയ്തു കൊണ്ടുവരണം .”
“ശരി, അങ്ങിനെ ചെയാം.”
ഞാൻ അവരെ വിഷ് ചെയ്തു പുറത്തേക്കിറങ്ങി .മനസ്സിൽ അതിയായ സന്തോഷം അലതല്ലിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
“ഒരു വിദേശ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ പഠിക്കുവാൻ അവസരം കൈവന്നിരിക്കുന്നു.
ഞാൻ വേഗത്തിൽ ക്യാമ്പസിലൂടെ നടന്നു .ചുറ്റിനും വളരെയധികം വിദ്യാർഥികൾ .വളരെ പ്രസിദ്ധിയാര്ജിച്ച സർവകലാശാല ആണെന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽതന്നെ മനസ്സിലാകും .
മനസ്സ് തുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . ഒരു കച്ചിത്തുരുമ്പ് കൈയിൽ കിട്ടിയ പ്രതീതി , ഇതിൽ പിടിച്ചുനിൽക്കാം .ആരുടേയും അടുക്കൽ നാണംകെടാതെ നിൽക്കാൻ ഒരു അവസരം ഉണ്ടായിരിക്കുന്നു .
“ഇനിക്ക് സമയം വേണം. ഇവിടെ സെറ്റിൽ ചെയ്യുവാൻ .ഇതാ… അത് ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ Utrecht പൊലീസിലേക്ക് യാത്രയായി .
Utrecht പോലീസ് ഹെഡ് ക്വാർട്ടർ.”
ഞാൻ നേരെ അകത്തേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .റീസെപ്ഷനിൽ ഒരാൾ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
“ഇത് എവിടെയാണ് കാണിക്കേണ്ടത്?” പൊലീസിലേക്ക് കുടുക്കുവാൻ തന്ന പേപ്പർ കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
അദ്ദേഹം എന്റെ യൂണിവേഴ്സിറ്റി അഡ്മിഷൻ ലെറ്റർ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“അതാ … ആ സെക്ഷനിൽ കാണിച്ചാൽ മതി.” അയാൾ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ നേരെ ആ ഭാഗത്തേക്ക് ചെന്നു . ആ ടേബിളിലെ ഓഫീസർ എന്റെ പേര് പരിശോധിച്ചു .
‘’Admission in R.U. Utrecht.’’
‘’Yes, Sir… ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Okay… take your seat… ഞാൻ ഇപ്പോൾതന്നെ എല്ലാം ശരിയാക്കിതരാം.
അദ്ദേഹം രണ്ട് ഫോം എടുത്തു . അതിൽ പാസ്സ്പോർട്ടിലെ മുഴുവൻ വിവരങ്ങളും ടൈപ്പ് ചെയ്തു .
അത് ഒരു ഡിക്ലറേഷൻ ആണെന്ന് മനസ്സിലായി .
“ഇതാ ഇവിടെ ഒപ്പിടൂ …” ഓഫീസർ ഡിക്ലറേഷൻ എന്റെ മുന്നിലേക്ക് വച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ അതിൽ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു .
Mr. Jose Michael… Indian…
Model D 60, permission to reside in Netherlands is granted solemnly for the purpose of study in Rijks Universitate, Utrecht… etc. … etc.
ഞാൻ അതിൽ സൈൻ ചെയ്തു .
അതിനു ശേഷം ഒരു സീൽ അടിച്ചശേഷം ഓഫീസർ പാസ്പോര്ട്ട് തിരികെ തന്നു .
“ശരി … ഓഫീസർ തുടർന്നു. ഇനി ഒരു ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്സൺ വേണം .”
“ഇനി എന്തിനാണ് ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്സൺ !!” ഞാൻ തെല്ല് അച്ഛര്യത്തോടുകൂടി ഓഫിസറെ നോക്കി .
“ഒരു ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്സൺ … മിനിമം 1500 ഗിൽഡൺ മാസാവരുമാനം ഉള്ള വ്യക്തി ആയിരിക്കണം. എന്നാലേ ഇവിടെ പഠിക്കുവാൻ അനുവദിക്കുകയുള്ളു .” ഓഫിസർ ഒരു പേപ്പർ എന്നെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ചിന്തയിലാണ്ടു …
ഇനി ഒരു ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്സൺനെ കണ്ടെത്തണം … വല്ലാത്ത ഒരു പ്രശ്നം തന്നെ .
പെട്ടെന്ന് എന്റെ ചിന്ത മിസ്റ്റർ കോനിങ്ങിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു .
“എന്ത് ഭയപ്പെടാനാണ് … അദ്ദേഹമോ, അല്ലെങ്കിൽ റോട്ടറിയോ എന്നെ സഹായിക്കും.
“എപ്പോഴാണ് ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്സൺനെ വേണ്ടത്?” ഞാൻ തെല്ല് ഉന്മേഷം കൈവന്നതുപോലെ ഓഫീസറെ നോക്കി .
“വേഗത്തിൽ വേണം. കഴിയുന്നതും വിസ കാലാവധി കഴിയുന്നതിന് മുൻപായി .” പോലീസ് ഓഫീസർ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’Okay… Sir…’’
ഞാൻ ഹസ്തദാനം ചെയ്ത ശേഷം പുറത്തേക്ക് നടന്നു .
ഞാൻ ഡോർ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി . റോബർട്ട് അകത്തെ റൂമിൽ ഏതോ ഇലട്രോണിക്ക് ഉപകരണം റിപ്പയർ ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
“എന്തായി പോയ കാര്യം?” റോബർട്ട് തലയുയർത്തി എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“എനിക്ക് അഡ്മിഷൻ ലഭിച്ചു. ഡച്ച് ഹിസ്റ്ററി തിരഞ്ഞെടുത്തു .” റോബർട്ടിനെ നോക്കിക്കൊണ്ട് തെല്ല് തലയെടുപ്പോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“അധികം ബുക്കുകളും ഇംഗ്ലീഷിൽ ആയിരിക്കാനാണ് സാധ്യത.” റോബർട്ട് ജോലിയിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പതുക്കെ പറഞ്ഞു .
“ആദ്യം ആറു മാസം ഡച്ച് പഠിക്കണം.” റോബർട്ടിന്റെ സമീപത്തുള്ള കസേരയിൽ ഇടം കണ്ടെത്തിക്കൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“വളരെ നല്ലത്. ഇനി മൈക്കിൾ ഡച്ച് പഠിക്കുക .അതിന് ശേഷം ഹൈയർ സ്റ്റഡീസ് ചെയ്യുക .” റോബർട്ട് ജോലിയിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഒരു പ്രശ്നമുണ്ട്. എനിക്ക് ഒരു ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്സൺനെ വേണം . മിനിമം 1500 ഗിൽഡൻ വരുമാനമുള്ള വ്യക്തി .” ഞാൻ തെല്ല് നിരാശ കലർന്ന സ്വരത്തിൽ റോബർട്ടിനെ നോക്കി .
“1500 ഗിൽഡൻ … അതത്ര വലിയ കാര്യമല്ല. ആരെയെങ്കിലും സമീപിച്ചാൽ ലഭിക്കാവുന്നതേ ഒള്ളൂ .” നിസ്സാരമട്ടിൽ റോബർട്ട് ജോലിയിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
“എനിക്ക് മിസ്റ്റർ കോണിങ്ങിനെ കാണണം. അദ്ദേഹം Eindhoven ൽ താമസിക്കുന്നു .അദ്ദേഹത്തെ കണ്ട് സംസാരിച്ചാൽ അറിയാം .” ഞാൻ പ്രതീക്ഷകലർന്ന സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ടി .വി . ഓൺ ചെയ്തു . ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് മൂവി ‘’Something Big’’ അതിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് തിരികെ സോഫയിൽ വന്നു ഇരുന്നു .
എന്റെ ചിന്ത അപ്പോഴും ഒരു ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്സൺനെ കുറിച്ചായിരുന്നു .
ഓ … ഇതിനെന്ത് വിഷമിക്കാനാണ് . ഞാൻ യൂറോപ്പിൽ റോട്ടറി ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷൻ നടത്തിയ വ്യക്തിയാണ് .എനിക്കിപ്പോൾ ഇവിടെ ധാരാളംപേരെ അറിയാം .അവർ എന്നെ സഹായിക്കും .
ആദ്യം കോണിങ്ങിനെ തന്നെ കാണണം .അദ്ദേഹം എന്ത് പറയുന്നു എന്ന് നോക്കാം .
ഞാൻ ടി .വി .യിൽ കണ്ണും നട്ടുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
അടുത്ത പ്രഭാതം . ഞാൻ Eindhoven ലേക്ക് ട്രെയിൻ കയറി . സൈഡ് സീറ്റിൽ ഇടം കണ്ടെത്തിക്കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് നോക്കി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .വളരെ വിശാലമായ നീണ്ടുപരന്നുകിടക്കുന്ന ഭൂപ്രദേശങ്ങൾ . എങ്ങും പച്ചപ്പട്ടണിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു .ആ പ്രകൃതിഭംഗിയിൽ ആസ്വദിച്ചു ഇരിക്കുമ്പോഴും എൻറെ ചിന്ത കോണിങ്ങിനെ കാണുവാൻ പോകുന്നതിനെകുറിച്ചായിരുന്നു .
അദ്ദേഹം എന്തായിരിക്കും എന്നെകുറിച്ച് കരുതുക . നെതെർലാൻഡ്സിലേക്ക് മടങ്ങിവന്നതിനെ കുറിച്ച് ചോദിക്കുമോ ? അങ്ങിനെ ചോദിച്ചാൽ എന്ത് ഉത്തരമാണ് പറയുക ?
എനിക്ക് വ്യക്തമായ ഒരു ഉത്തരമില്ല .ആകെയുള്ള ഒരു ആശ്വാസം എന്റെ കൈവശമിരിക്കുന്ന Utrecht യൂണിവേഴ്സിറ്റിയുടെ അഡ്മിഷൻ പേപ്പർ മാത്രമാണ് .
പഠിക്കുവാൻ ആഗ്രഹമുണ്ട് എന്ന് പറയുക .അതല്ലാതെ വേറെ മാർഗമില്ല .
കോണിങ് , Mr. Teer നെ കാണുവാൻ വേണ്ടി നിർദ്ദേശിക്കുമോ?”
‘’Oh… Teer ന്റേ അടുക്കൽ ചെന്നാൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രതികരണം എന്തായിരിക്കും? അദ്ദേഹം എന്നെ പരിഹസിക്കുമോ ? എന്റെ ചിന്തകൾ കാടുകയറിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ട്രെയിൻ Eindhoven ൽ എത്തിച്ചേർന്നത് അറിഞ്ഞതേയില്ല .
ഞാൻ കോണിങ്ങിന്റെ ഭവനത്തിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .കോളിങ് ബില്ലിൽ അമർത്തി .
അല്പസമയത്തിനുള്ളിൽ മൂത്ത മകൾ വന്നു വാതിൽ തുറന്നു .
“ഹായ് … മൈക്കിൾ വരൂ.” Tanija എന്നെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു.
“കോണിങ്?” തെല്ല് ആകാംഷയോടെ ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
‘’Yes, He is here, ‘’ Tanija പുഞ്ചിരി തൂകിക്കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
ഞാൻ സാവധാനം വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിലേക്ക് ചെന്നു .
“ഹായ് മൈക്കിൾ, എന്തൊക്കെയുണ്ട് വിശേഷം?” കോണിങ് കംപ്യൂട്ടറിൽ ഒരു സോഫ്ട്വെയർ സി .ഡി . ചെക്ക് ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ ചോദിച്ചു .
‘’I… I… back to the Netherlands… ഞാൻ സാവധാനം അൽപം സ്വരം താഴ്ത്തി വിറയലോടെ പറഞ്ഞു.
‘’Yes, yes, I got your letter.’’ കോണിങ് കംപ്യൂട്ടറിൽ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
എന്റെ സംസാരം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പെൺകുട്ടികൾ മൂന്നുപേരും വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിലേക്ക് വന്നു .
“ജാൻ ജാപ്പ്?” ഞാൻ ചോദ്യഭാവത്തിൽ അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി .
‘’ Yes, He is in Sturtgutt.’’ ഇളയ മകൾ ഇടയിൽകയറി മറുപടി പറഞ്ഞു.
‘’How is your pink Pong play?’’ ഞാൻ അവളെ കളിയാക്കുന്ന വിധത്തിൽ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.
‘’Yeah… going fine…’’ അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
“എന്തെങ്കിലും കഴിച്ചോ?” കംപ്യൂട്ടറിന്റെ മുന്നിൽനിന്ന് എഴുനേറ്റുകൊണ്ട് കോണിങ് അന്വേഷിച്ചു .
“ഒന്നും കഴിച്ചിട്ടില്ല. ട്രെയിൻ ഇറങ്ങി നേരെ ഇങ്ങോട്ട് പോന്നു .” ഞാൻ എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“വരൂ, നമ്മുക്കെന്തെങ്കിലും കഴിക്കാം. ഞാൻ ലഞ്ച് കഴിച്ചിട്ടില്ല .” കോണിങ് എന്നെ ക്ഷണിച്ചുകൊണ്ട് ഡൈനിങ് ടേബിളിന്റെ അരികിലേക്ക് നടന്നു .
ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ അനുഗമിച്ചു .
ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും ഇരുന്നു ലഞ്ച് കഴിച്ചു . ഭക്ഷണത്തിനിടയിൽ ഞാൻ നെതെര്ലാണ്ടിലെക്ക് മടങ്ങിവന്നതിനെക്കുറിച്ച് എന്തെങ്കിലും ചോദിക്കുമോ എന്ന് ഞാൻ കരുതി .
പക്ഷെ ആരും അതിനെകുറിച്ച് എന്നോട് ചോദിച്ചില്ല .ഞങ്ങൾ ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞു എഴുന്നേറ്റു .
ഞാൻ എന്റെ ആഗമനോദ്ദേശം കോണിങ്ങിനെ ധരിപ്പിച്ചു .
“എന്നെ സഹായിക്കണം.” ഞാൻ അഭ്യർത്ഥിച്ചു .
അദ്ദേഹം കുറച്ചു നേരം ആലോചനയിൽ മുഴുകി .അതിനുശേഷം സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് ഷെൽഫ് തുറന്ന് ഒരു റോട്ടറി ഡയറക്ടറി എടുത്ത് അതിൽനിന്നും ഒരു പേജ് കീറി എന്റെ നേരെ നീട്ടികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“Michael… you do one thing. Better, contact the Rotary”
ഞാൻ ആ പേപ്പർ വാങ്ങി അതിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു .
നെതർലൻഡ്സ് റോട്ടറി ഡിസ്ട്രിക്റ്റ് ഗവർണർമാരുടെ പേരും വിലാസങ്ങളും .
“അതെ. അതായിരിക്കും നല്ലത് .” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
സായാഹ്നത്തോടുകൂടി ഞാൻ Utrecht .ലേക്ക് ട്രെയിൻ കയറി .
ഞാൻ ഡോർ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു . റോബർട്ട് രാത്രിഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കുന്ന തിരക്കിലാണ് . ഗ്യാസ് സ്ററൗവിൽ ഒന്നിൽ ഉരുളക്കിഴങ്ങ് വേവിക്കുന്നു .അതിനടുത്ത് പന്നിയിറച്ചി ഫ്രൈ ചെയുവാൻ ഒരുക്കിവച്ചിരിക്കുന്നു .
“ഹായ് മൈക്കിൾ, പോയകാര്യം എന്തായി, ശരിയാകുമോ? തെല്ല് ആകാംഷയോടെ റോബർട്ട് എന്നെ നോക്കി .
“ഉം, ശരിയാകും. കോനിങ്ങിന് ഗ്യാരണ്ടി നിൽക്കുവാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാകുമെന്ന് തോന്നുന്നു .അദ്ദേഹം ഇനിക്ക് റോട്ടറിയുടെ കുറച്ചു വിലാസം തന്നിട്ടുണ്ട് . നാളെതന്നെ പോയി കാണണം .” ഞാൻ സോഫയിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ആരെയാണ് പോയി കാണുന്നത്?” റോബർട്ട് കിച്ചണിൽ നിന്ന് എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഇതാ … ഇതാണ് വിലാസങ്ങൾ.” ഞാൻ കോണിങ് തന്ന കടലാസ് ഭാഗം റോബർട്ടിന് കൈമാറിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഹോ … റോട്ടറി ഡിസ്ട്രിക്റ്റ് ഗവർണേഴ്സ്. Eindhoven… Wageningen… Bussum… Purmerend… Steenwijk… Steenwijk… S.Graven hage, Breeda…
‘’Great…. ഏഴുപേരുടെ വിലാസമുണ്ട്. ഇതിൽ ആരെയാണ് പോയി കാണുന്നത് ? റോബർട്ട് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല. അടുത്തുള്ള ആരെയെങ്കിലും പോയി കാണണം .” ഞാൻ ഗ്ലാസ് ഡോറിലൂടെ പുറത്തേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“കോഫി …” റോബർട്ട് എന്നെ നോക്കി.
“കിട്ടിയാൽ നന്നായിരുന്നു. ഞാൻ സഹായിക്കണോ ?” ഇരിപ്പിടത്തിൽനിന്ന് എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു .
“വേണ്ട, എന്റെ ഡിന്നർ പ്രിപ്പറേഷൻ ഏതാണ്ട് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.” കിച്ചണിലേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ സോഫയിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് റോട്ടറി ഡിസ്ട്രിക്റ്റ് ഗവർണർമാരുടെ വിലാസങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ആരെയാണ് പോയി കാണേണ്ടത് ?
Eindhoven ലെ Mr. Jaeger നെ ചെന്ന് കണ്ടാലോ?
അദ്ദേഹം Eindhoven ലെ ഏത് റോട്ടറി ക്ലബ്ബിലെ അംഗം ആയിരിക്കും ..? ചിലപ്പോൾ Mr. Teer ന്റെ ക്ലബ്ബിലെ അംഗം ആയിരിക്കുമോ?
“വേണ്ട Eindhoven ലെ Mr. Jaeger നെ ചെന്ന് കാണേണ്ട. വേറെ ആരെയെങ്കിലും കാണാം .” ഞാൻ ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
ഞാൻ പിന്നെയും ആ വിലാസങ്ങളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു .
അവസാനം ഒരു വിലാസം തിരഞ്ഞെടുത്തു .
r. P.I. Foursoff, Rotary Dist. 157,
Graat Wichmanlaan- 52, 1405, H.C. Bussum.
ഞങ്ങൾ ഡിന്നർ കഴിക്കുവാൻ ഇരുന്നു .റോബർട്ടിന്റെ പാചകം വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു ‘’A pure Dutch food.’’
“നാളെ ആരെയാണ് കാണുവാൻ പോകുന്നത്?” ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ റോബർട്ട് അന്വേഷിച്ചു .
‘’Mr. FourSoff… He is in Bussum.’’,.ഞാൻ ഭക്ഷണം രുചിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Bussum…?’ വലിയ ദൂരമില്ല .ഇവിടെനിന്ന് ട്രെയിൻ കയറിയാൽ ഒരു മണിക്കൂർ . പിന്നെ … നാളെതന്നെ പോയി കാണുന്നുണ്ടോ ?”
“അതെ, ഞാൻ രാവിലെ തന്നെ അദ്ദേഹത്തെ കാണുവാൻ പുറപ്പെടും.” ഭക്ഷണം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ വേഗത്തിൽ കിടന്നു .എന്റെ ചിന്ത മുഴുവനും നാളെ കാണുവാൻ പോകുന്ന റോട്ടറി ഡിസ്ട്രിക്റ്റ് ഗവർണറെ കുറിച്ചായിരുന്നു .
“അദ്ദേഹം എന്റെ അപേക്ഷ സ്വീകരിക്കുമോ? അല്ലെങ്കിൽ തിരസ്കരിക്കുമോ ?”
ഏതായാലും ഞാൻ ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് റോട്ടറി ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷൻ നടത്തിയ വ്യക്തിയാണ് Mr. Foursoff എന്നെ സഹായിക്കും. എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട് .
ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അറിയാതെ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു .
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ 11:30. ഞാൻ Bussum ൽ എത്തിച്ചേർന്നു . റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലെ സിറ്റിമാപ്പ് Graat wichmanlaan ന്റെ ലൊക്കേഷൻ ഏതാണ്ട് മനസിലായി .
അര മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ ഞാൻ Mr. Foursoff ന്റെ വീട് കണ്ടുപിടിച്ചു. കോളിങ് ബില്ലിൽ വിരലമർത്തി കാത്തിരുന്നു .
ഒരാൾ വന്നു വാതിൽ തുറന്നു .
‘’Can I meet Mr. Foursoff. District Governor of Rotary?’’ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
‘’Yes, I am Foursoff.’’അദ്ദേഹം തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
അദ്ദേഹം എന്നെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു .
‘’Take your seat. എന്താണ് എന്നെക്കൊണ്ട് വേണ്ടത് ?” അദ്ദേഹം എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
ഞാൻ കൈവശമിരുന്ന റോട്ടറി കാർഡ് അദ്ദേഹത്തിന് നൽകിക്കൊണ്ട് തുടർന്നു …
“ഞാൻ കഴിഞ്ഞ വിന്ററിൽ Eindhoven ൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. എനിക്ക് ഡച്ച് റോട്ടറിയുടെ ഒരു സഹായം വേണം .” ഞാൻ എന്റെ ആവശ്യം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുന്നിൽ അവതരിപ്പിച്ചു .
‘’Oh, good work, Great… Asia-Europe Friendship Mission.’’ Mr. Foursoff എന്നെ പ്രശംസിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അദ്ദേഹത്തിന് എന്റെ യാത്ര ഇമ്പ്രെസ്സ് ആയതിൽ എനിക്ക് സന്തോഷം തോന്നി .
അദ്ദേഹം അകത്തേക്ക് ചെന്ന് രണ്ടു കപ്പ് കോഫിയും സ്നാക്സും അയി തിരികെ വന്നു .
ഇപ്പോൾ എവിടെയാണ് താമസിക്കുന്നത് ?”
“Utrecht… എന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ കൂടെ.” കോഫി രുചിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“കഴിക്കൂ … സ്നാക്സ് കഴിക്കൂ.” അദ്ദേഹം എന്നെ നിർബന്ധിച്ചു . ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൂടെ കോഫി കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . എന്തായിരിക്കും Mr.Foursoff തീരുമാനിക്കുന്നത് . ആകാംഷയോടെ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
അദ്ദേഹം സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് ടെലിഫോണിന്റെ അരികിലേക്ക് നടന്നു .
ഒരു നമ്പർ ഡയൽ ചെയ്തു .
അങ്ങേ തലക്കലെ വ്യക്തിയുമായി കുറച്ചുനേരം സംസാരിച്ചു .അതിനുശേഷം എന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നു .
‘’Look, Michael. ഞാൻ ഒരു നമ്പർ തരാം. One Mr. Brasz. Rotary Club of Utrecht .ലെ അംഗമാണ്. അദ്ദേഹത്തെ ബന്ധപ്പെടൂ .ഞാൻ എല്ലാം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് . അദ്ദേഹം തങ്ങളെ സഹായിക്കും .” ടെലിഫോണ് നമ്പർ എഴുതിയ പേപ്പർ എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് Mr. Foursoff പറഞ്ഞു .
‘’Oh, thanks a lot… Sir. എന്റെ സന്തോഷത്തിന് അതിരില്ലായിരുന്നു.
“ഇനി Utrecht ലേക്കാണോ പോകുന്നത്?” അദ്ദേഹം ഹൃദ്യമായി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .
“അതെ … സാർ …” ഞാൻ നന്ദി സൂചകമായി അദ്ദേഹത്തെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി … നല്ല കുളിര്മയാർന്ന സൂര്യപ്രകാശം . എന്റെ മനസും ഏതാണ്ട് അതുപോലെ ആയിരുന്നു .
“ഇനി ഇനിക്ക് ഒരു പ്രശ്നവുമില്ല … എനിക്ക് ഡച്ച് റോട്ടറിയുടെ മുഴുവൻ സപ്പോർട്ടും ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇനി എനിക്ക് ആവശ്യത്തിന് സമയമുണ്ട് .അതിനിടയിൽ നല്ലൊരു ജീവിതപങ്കാളിയെ കണ്ടെത്തുവാൻ കഴിയും . ഇനി ഒന്നും ഭയപ്പെടാനില്ല .
ഞാൻ Utrecht ലേക്ക് ട്രെയിൻ കയറി .ട്രെയിനിൽ നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ ഭംഗി ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
അടുത്ത ദിവസം ഞാൻ Mr. Brasz നു ഫോൺ ചെയ്തു. അങ്ങേത്തലക്കൽ ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്നുണ്ട് .
‘’Can I speak Mr. Brasz?’’ ഫോൺ അറ്റൻഡ് ചെയ്ത വ്യക്തിയോട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു.
‘’Yes, I am Brasz,’’ അങ്ങേത്തലക്കൽ നിന്ന് മറുപടി.
ഞാൻ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി .എന്റെ ആവശ്യം അദ്ദേഹത്തെ അറിയിച്ചു .
‘’Oh, yes… Mr. Forusoff told me everything… well… Mr. Michael… തങ്ങൾ എന്നെ ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞു കോൺടാക്റ്റ് ചെയൂ.”
‘’Okay, sir. ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ വിഷ് ചെയ്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Okay… Mr. Michael.’’ Mr. Brasz ടെലിഫോൺ ഡിസ്കണക്റ്റ് ചെയ്തു.
ഞാൻ റോബർട്ടിന്റെ കൂടെ Utrecht സിറ്റിയിൽ ഉല്ലാസകരമായി ചുറ്റിനടന്നു .ഫാസ്റ്റഫുഡിൽ കയറി ഭക്ഷണം കഴിച്ചു .ഷോപ്പിംഗ് നടത്തി .പബ്ബിൽ കയറി ഉല്ലാസകരമായി സമയം ചിലവഴിച്ചു .എല്ലാവരോടും പരിചയപ്പെടുവാൻ തന്നെ ഒരു പ്രത്യേക സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു . നൈറ്റ്ക്ലബിൽ പോയി ഉല്ലാസകരമായി ഡാൻസ് ചെയ്തു .
ഒരാഴ്ച്ചക്ക് ശേഷം ഞാൻ Mr. Brasz.നെ ടെലിഫോണിൽ വിളിച്ചു.
‘’Yes, Michael… എനിക്ക് ഓർമയുണ്ട്. അടുത്ത ആഴ്ച്ച എന്നെ ബന്ധപ്പെടൂ .”
“ശരി സാർ.”
ഞാൻ അടുത്ത ആഴ്ച്ചക്കായി കാത്തിരുന്നു .
അടുത്ത ദിവസം Utrecht യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ ഇന്ന് ഒരു ലെറ്റർ ലഭിച്ചു .ഡച്ചിലാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത് . റോബർട്ട് ആ ലെറ്റർ വായിച്ചു .
“ഡച്ച് ഭാക്ഷ പഠിത്തം എങ്ങിനെ പോകുന്നു, പുരോഗമനം ഉണ്ടോ … എന്ന അന്വേഷണ ലാറ്ററാണ്.” ലെറ്റർ പരിഭാക്ഷാ പെടുത്തികൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
“ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്സൺനെ ഇതുവരെ ശരിയായിട്ടില്ല. പിന്നെ എങ്ങിനെയാണ് ഡച്ച് പഠിക്കുവാൻ പോകുന്നത് !!” ഞാൻ പരിഭവസ്വരത്തിൽ റോബർട്ടിനെ നോക്കി .
“ഇത് ഒരു സാധാരണ ലെറ്റർ. അവർ അങ്ങിനെ ഇടക്കിടെ അയച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും .” റോബർട്ട് എന്നെ സമാധാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഏതായാലും ഒരാഴ്ചകൂടി കഴിയട്ടെ Mr. Brasz ന്റെ മറുപടി ലഭിച്ച ശേഷം ഡച്ച് പഠിക്കുവാൻ ചേരാം.” ഞാൻ അക്ഷമയോടെ ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞു … ഞാൻ Mr. Brasz നെ വിളിക്കുവാൻ തീരുമാനിച്ചു.
അങ്ങേ തലക്കൽ ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്നുണ്ട് .
“ഹലോ …” ഞാൻ Mr. Brasz.ന്റെ ശബ്ദം തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
‘’Sir, I am Michael.” ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞു വിളിക്കുവാൻ പറഞ്ഞിരുന്നു.
‘’Yes, I know.” Mr. Brasz ന്റെ ശബ്ദത്തിന് ഒരു ഘനഭാവം ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
‘’Sir, my guarantee person!! ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വരം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.
‘’Yes… If you have any problem… go to the police.” വളരെ ദേഷ്യത്തോടുകൂടിയുള്ള സംസാരം.
“Sir, I… ഞാൻ തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ ചോദിച്ചു.
“Go… Tell your problem to the Police.”” അങ്ങേ തലക്കൽ ഫോൺ ശക്തിയായി ക്രാഡിലിൽ വയ്ക്കുന്ന ശബ്ദം എന്റെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങി.
കുറേനേരത്തേക്ക് ഒന്നും മിണ്ടുവാൻ കഴിയാതെ ഞാൻ അങ്ങിനെ തരിച്ചുനിന്നു Mr. Brasz ന്റെ മറുപടി ഒരുതരം ഷോക്ക് ആയി എന്നിലേക്ക് പ്രവഹിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
Mr. Brasz പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുൾ എന്താണ്!!
ഡച്ച് റോട്ടറി എന്നെ കൈവിട്ടോ !!
അനങ്ങുവാൻ പോലും കഴിയാതെ ആ ടെലിഫോൺ ബൂത്തിൽ ഞാൻ അങ്ങിനെ തന്നെ നിന്നു . കാലുകൾക്ക് ബലക്ഷയം സംഭവിച്ചത് പോലെ .
ഞാൻ സാവധാനം റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങി .യാന്ത്രികമായി അങ്ങിനെ നടന്നു .
കലങ്ങിമറിയുന്ന മനസ്സ് . ഒരുതരം ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ അനുഭവംപോലെ എനിക്ക് തോന്നി .
“ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക? Mr. Forusoff നെ വീണ്ടും പോയി കാണണോ!!
വേണ്ട .. Mr. Foursoff തന്നെയാണ് എന്റെ കാര്യം റെക്കമെന്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. അതിന് ശേഷം ഒരു മാസം കാത്തിരുന്നു . ഇത് റോട്ടറിയുടെ ഫൈനൽ തീരുമാനം ആയിരിക്കണം .
Rotary club of Eindhoven ലേക്ക് ചെന്നാലോ!! എന്റെ ചിന്ത ആ വഴിക്ക് നീങ്ങി .
“വേണ്ട …”
Mr. Teer ന്റെ പ്രസംഗം എന്റെ തലച്ചോറിലൂടെ മിന്നിമറഞ്ഞു.
“ദൈവമേ …”
ആരാണ് ഈ അവസ്ഥയിൽ എന്നെ സഹായിക്കാനുള്ളത് . എന്റെ വിസയാണെങ്കിൽ തീരുവാൻ പോകുന്നു .ഏറിയാൽ ഒരാഴ്ച കൂടി .
ഞാൻ ലക്ഷ്യമില്ലാതെ അങ്ങിനെ നടന്നു .
മനസ്സിൽ ഇരുണ്ട കാർമേഘങ്ങൾ നിറയുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
എന്താണ് ചെയുക !!! ആരാണ് എന്നെ സഹായിക്കുക !!!
ഞാൻ സാവധാനം ഡോർ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി . റോബർട്ട് ടി .വി .യിൽ ഒരു പ്രോഗ്രാം കണ്ടുകൊണ്ട് ഇരിക്കുന്നു .
“ടെലിഫോണ് ചെയ്തിട്ട് എന്തായി?” റോബർട്ട് തെല്ല് ആകാംഷയോടെ അന്വേഷിച്ചു .
“റോട്ടറി നിരസിച്ചു.” ഞാൻ തെല്ല് സങ്കടത്തോടുകൂടി റോബർട്ടിനെ നോക്കി .
“ശരിക്കും?” റോബർട്ടിന്റെ മുഖത്ത് അത്ഭുതം .
സങ്കടം അതിരു വിടുമോ എന്ന് ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടു .
‘’Mr. Brasz പറഞ്ഞു, എന്തെങ്കിലും പ്രോബ്ളം ഉണ്ടെങ്കിൽ പോലീസിൽ ചെന്ന് പറയുവാൻ.
“എന്ത് പ്രോബ്ലം?” റോബർട്ടിന്റെ മുഖത്ത് അത്ഭുതം .
“എനിക്കറിയില്ല.” ഞാൻ നിർവികാരനായി പുറത്തേക്ക് മിഴികൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
“റോട്ടറി … ഒരു ഇന്റർനാഷണൽ ഓർഗനൈസഷൻ. അവർക്ക് എന്തുകൊണ്ട് സഹായിച്ചുകൂടാ !!” റോബർട്ട് തെല്ല് അമർഷത്തോടെ പ്രതികരിച്ചു .
എനിക്ക് ഒന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .എന്റെ ചിന്ത Mr. Brasz ന്റെ മറുപടിയിൽ ആയിരുന്നു.
അവർ എന്തായിരിക്കും ഉദ്ദേശിച്ചത് ? പോലീസിൽ ചെന്ന് രാഷ്ട്രീയ അഭയം ആവശ്യപ്പെടുവാനോ !!
Asia-Europe Rotary Friendship Missionആയി ഇവിടെ വന്ന ഞാൻ പോലീസിൽ ചെന്ന് കൈ നീട്ടി അപേക്ഷിക്കുക!!
എനിക്ക് അങ്ങിനെ പോലീസിൽ ചെന്ന് കൈ നീട്ടുവാൻ കഴിയുമോ ?”
അതും രാഷ്ട്രീയ അഭയം ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ?
ഞാൻ അങ്ങിനെ ചെയ്താൽ അവർ എന്നെക്കുറിച്ച് എന്തായിരിക്കും ധരിക്കുക !!
ഇതുപോലുള്ള ഒരു വ്യക്തിയെ ആണല്ലോ ഞങ്ങൾ ഇത്രയും കാലം സഹായിച്ചത് Asia-Europe Rotary Friendship Mission ന്റെ പേര് പറഞ്ഞു ഞങ്ങളിൽ നിന്ന് എല്ലാ ആനുകൂല്യങ്ങളും കൈപറ്റി ,അവസാനം പോലീസിൽ ചെന്ന് രാഷ്ട്രീയ അഭയത്തിനായി കൈ നീട്ടിയിരിക്കുന്നു .
ഹോ … ഓർക്കുമ്പോൾ തന്നെ വിയർത്തുപോകുന്നു .
ആദ്യമായി Rotary Friendship Mission നെ കുറിച്ച് ഞാൻ മറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങി . Asia-Europe Rotary Friendship Mission ൽ കിടന്ന് ഞാൻ ഉഴറുന്നു. ഇതൊരു ഇരുതല മൂർച്ചയുള്ള വാൾ ആയി എന്റെ തലക്ക് മുകളിൽ നിൽക്കുന്നു . ഞാൻ അറിയാതെ എനിക്ക് ചാർത്തിക്കിട്ടിയ മിഷൻ .ഈ കുരുക്കിൽ നിന്ന് എനിക്ക് എങ്ങിനെ തലയൂരാൻ കഴിയുമോ ?
ഇല്ല … ഒരിക്കലുമില്ല .വർഷങ്ങളായുള്ള യാത്രയിൽ ഞാൻ റോട്ടറിയുടെ ഒരു ഭാഗമായിപോയി . എനിക്ക് കടമകളിൽ നിന്ന് തലയൂരാൻ കഴിയാതെ അവസ്ഥ .
നെതെർലാൻഡിസിൽ ആരെങ്കിലും എന്റെ ധര്മസങ്കടം അറിയുന്നുണ്ടോ ? യൂറോപ്പ് എനിക്ക് നഷ്ട്ടപെടുകയാണോ !!
പറ്റില്ല …അതിന് ഞാൻ അനുവദിക്കില്ല . ഇവിടെ എത്തിച്ചേർന്നതിന് പിന്നിൽ വര്ഷങ്ങളുടെ അദ്വാനത്തിന്റെ കഥയുണ്ട് .
എനിക്ക് ലക്ഷ്യം നേടണം .
എന്ത് സംഭവിച്ചാലും ഞാൻ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ നിൽക്കും .ഓരോ ഇഞ്ചും മുന്നേറി വർഷങ്ങൾ കൊണ്ട് ഇവിടെ എത്തിച്ചേർന്നതാണ് . മരിക്കേണ്ടി വന്നാൽ പോലും തിരികെ പോകില്ല .
പക്ഷെ… എങ്ങിനെ !!
ഞാൻ പോലീസിൽ ചെന്ന് കൈ നീട്ടില്ല . എന്റെ മനസ്സ് തീയുടെയും കടലിന്റെയും ഇടയിൽ കിടന്ന് ഉഴറി .
എന്ത് സംഭവിച്ചാലും നെതെർലൻസിൽ നിൽക്കണം .പോലീസ് പിടിക്കുകയാണെങ്കിൽ പിടിക്കട്ടെ .അവർ എന്നെ വിമാനത്തിൽ കയറ്റി തിരികെ വിട്ടാൽ വിമാനത്തിന്റെ ഡോർ തകർത്ത് ഞാൻ പുറത്തുചാടും .
ആർക്കും എന്നെ തടുക്കുവാൻ കഴിയില്ല .
എന്തുവന്നാലും തിരികെ പോകില്ല … ഇത് എന്റെ കഷ്ടപ്പാടാണ് . വർഷങ്ങളായുള്ള അദ്വാനത്തിന്റെ പ്രതിഫലമാണ് .
ഞാൻ അതിനെ എങ്ങിനെ വലിച്ചെറിയും !!
ആർക്ക് എന്നെ തടുക്കാനാകും …!!
ആർക്കും കഴിയില്ല .
ഞാനും റോബർട്ടും എന്റെ പ്രശ്നം സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
“Robert… എന്റെ വിസ തീരുവാൻ ഇനി ദിവസങ്ങളെ ഉള്ളൂ ..
ഞാൻ ഇവിടുത്തെ അഡ്ഡ്രസ്സാണ് Utrecht പോലീസിൽ കൊടുത്തിരിക്കുന്നത് . വിസ കഴിഞ്ഞാൽ പോലീസ് ഇവിടെ അന്വേഷിക്കും .” ഞാൻ നിരാശയോടെ റോബർട്ടിനെ നോക്കി .
“അതെ, മൈക്കിൾ … ഇവിടുത്തെ നിന്റെ താമസം സേഫ് അല്ല. വേറെ എവിടെയെങ്കിലും മാറണം .” തെല്ല് ദുഖത്തോടെ റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
“എവിടെയാണ് പറ്റിയ സ്ഥലം ഉള്ളത്?” ഞാൻ റോബർട്ടിനെ ദയനീയമായി നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
റോബർട്ട് കുറച്ചുനേരം ആലോചനയിൽ മുഴുകി .
നമുക്ക് നാളെ Mr. Laar നെ കാണാം. അദ്ദേഹവുമായി സംസാരിച്ച് തീരുമാനിക്കാം .” റോബർട്ട് ഇരിപ്പിടത്തിലേക്ക് ചാരി ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“പോലീസ് ഇവിടെ വന്നു അന്വേഷിച്ചാൽ എന്ത് പറയും !!” ഞാൻ റോബർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഹോ … അത് പ്രശ്നമല്ല. പോലീസ് ഇവിടെ വരുകയാണെങ്കിൽ , മൈക്കിൾ ഇവിടെ വന്നു പോയിട്ട് ദിവസങ്ങളായി , എവിടേക്കാണ് പോയതെന്ന് അറിയില്ല എന്ന് പറയും .”
ഞങ്ങൾ കുറച്ചു നേരംകൂടി സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . എന്തോ … ഒരുതരം നിരാശ എന്നെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
“Robert… ഞാൻ പോയി കിടക്കട്ടെ.” സാവധാനം എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് ഞാൻ റോബർട്ടിനെ നോക്കി .
“ശരി, മൈക്കിൾ, പോയി കിടന്നോളൂ. നാളെ രാവിലെ നമുക്ക് Mr. Laar നെ കാണാം .” റോബർട്ട് എന്റെ മാനസികനില മനസ്സിലാക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
രാവിലെ പതിനൊന്ന് മണി . ഞങ്ങൾ Mr. Laar ന്റെ താമസ സ്ഥലത്തെത്തി. റോബർട്ട് കാര്യങ്ങളെല്ലാം ലാറിന്റെ അടുക്കൽ വിശദീകരിച്ചു .
“ഇനി Utrecht ൽ നിന്നാൽ പ്രശ്നമാണ്. മൈക്കിളിന് വേറെ എവിടെയെങ്കിലും താമസം ശരിയാക്കികൊടുക്കണം .” റോബർട്ട് നേരെ കാര്യത്തിലേക്ക് കടന്നു .
കുറച്ചു നേരത്തെ ആലോചനക്ക് ശേഷം ലാർ എന്നെ നോക്കി .
“ആംസ്റ്റർഡാം ആയാലോ?”
“എവിടെ ആയാലും പ്രശ്നമില്ല.” ഞാൻ ലാറിനെ നോക്കി .
“ആംസ്റ്റർഡാം ആണെങ്കിൽ ഒരാളെ പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയില്ല. എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് ആംസ്റ്റർഡാമിൽ ഉണ്ട് . Mr. Linden അദ്ദേഹം വേണ്ടത് ചെയ്തുതരും.
“എങ്ങിനെ മൈക്കിൾ ലിന്ഡനെ ബന്ധപ്പെടും?” റോബർട്ട് സംശയത്തോടെ ലാറിനെ നോക്കി .
“ഞാൻ മൈക്കിളിനെ ആംസ്റ്റർഡാമിൽ കൊണ്ടുപോയി മിസ്റ്റർ ലിന്ഡനെ ഏല്പിക്കാം.” ലാർ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതെ, അതാണ് നല്ലത്.” റോബർട്ട് അംഗീകരിച്ച മട്ടിൽ തലയാട്ടി .
“എപ്പോഴാണ് ആംസ്റ്റർഡാമിലേക്ക് പോകേണ്ടത്?” മിസ്റ്റർ ലാർ അന്വേഷണരൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി .
“നാളെയോ, മറ്റന്നാളോ, അധികം വൈകിക്കുവാൻ പറ്റില്ല.” ഞാൻ തറയിലേക്ക് കണ്ണുംനട്ടുകൊണ്ട് നിരാശയോടെ പറഞ്ഞു .
“Okay, Michael… നാളെ നമുക്ക് പോകാം . നിങ്ങൾ നാളെ രാവിലെ ഒമ്പത് മണിക്ക് ഇവിടെ വന്നാൽ മതി .ഞാൻ റെഡിയായി നിൽക്കും ..” ലാർ പറഞ്ഞു .
പ്രഭാതം …
ഞാനും റോബർട്ടും ലാറിന്റെ താമസ സ്ഥലത്തേക്ക് പുറപ്പെട്ടു .എന്റെ മനസ്സ് നിർവികാരമായിരുന്നു . കഴിഞ്ഞ രണ്ടു മാസങ്ങൾ , വളരെ സന്തോഷകരമായ ദിനങ്ങൾ ആയിരുന്നു .സാധാരണ രാത്രി ഭക്ഷണം കഴിച്ച ശേഷം ടി .വി .യും കണ്ട് ഓരോ വർത്തമാനങ്ങളും പറഞ്ഞു വളരെ വൈകി ഉറങ്ങാറുള്ള ഞങ്ങൾ അന്ന് ഭക്ഷണത്തിന്ശേഷം വേഗത്തിൽ കിടന്നു .
റോബർട്ട് മുമ്പിലും , ഞാൻ പിറകിലുമായി സൈക്കിളിൽ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . എന്റെ സൈക്കിളിന്റെ പിറകിലാണെങ്കിൽ ഫുൾ ലഗ്ഗേജ് . ഏതാണ്ട് ഇരുപത് മിനിറ്റുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ മിസ്റ്റർ ലാറിന്റെ താമസസ്ഥലത്തെത്തി .
“എന്നാൽ പുറപ്പെടുകയല്ലേ?” ലാർ ഞങ്ങളെ നോക്കി .
“അതെ.” ഞാൻ സാവധാനത്തിൽ തലയാട്ടി .
ഞാൻ റോബർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“മൈക്കിൾ, ആംസ്റ്റർഡാമിൽ എത്തിയശേഷം എന്തെങ്കിലും ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടെങ്കിൽ എന്നെ അറിയിക്കണം.” റോബർട്ട് എന്റെ തോളിൽ തട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഉം.” ഞാൻ ദുഖത്തോടെ തലയാട്ടി .
ഞാനും ലാറം സാവധാനം നടന്നുനീങ്ങി .അപ്പോഴും റോബർട്ട് ഞങ്ങൾ നടന്നുനീങ്ങുന്നതും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അവിടെതന്നെ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .