I sensed that Ben had started to have doubts about me. He began asking some unusual questions…
We were watching TV in the dining room after dinner. A show, *Dynasty, * was playing on the Dutch channel.
“How’s your Dutch class?” he asked, glancing at me from the corner of his eye.
“Yeah, it’s okay,” I replied without looking at him.
“When are the exams?” he pressed, cross-examining me.
I tore my gaze away from the TV and looked at Ben. He was staring intently at me.
“Michael, where is the exam being conducted?” he asked in the same tone.
“I guess in Utrecht,” I said, deliberately turning my attention back to the TV.
He studied me for a moment. “If the exams are in Utrecht, why did you come to Tilburg?”
Mr. Ben’s questions hinted that something was amiss. He repeated the question, his gaze growing more suspicious.
I couldn’t give him a clear answer. My suspicion was growing stronger—yes, Ben had started to doubt me.
The day slipped away without any further discussion on the matter.
The next day, I was watching TV when Ben approached me and asked, “Michael… can I see your passport?”
Suddenly, a flash of lightning struck my brain… Ben was still staring at me.
“I want to see your passport. Michael, are you okay?” Ben repeated.
“Oh, yes, my passport… okay, no problem, I… I’ll show you,” I stammered, looking at Ben, paralyzed.
“I want to know whether you have a visa or not,” Ben said, his eyes fixed on mine.
For a moment, I lost control. I couldn’t hide anything. I retrieved my passport and handed it to Ben.
“No… no, I don’t have permission to stay in the Netherlands… I’m illegal here… I need a guarantor… I couldn’t find anyone,” I blurted out, my voice rising uncontrollably.
Grief surged through my heart. Ben stared at me without a word. I looked back at him, speechless. A long, dead silence filled the room. My heart began to sink, and a feeling of suffocation rose inside me. I was gasping for breath.
I slowly walked to my room. It felt as if my legs could barely carry me… my knees were trembling. Yes… everything was about to end… I felt my body growing numb. I sat motionless for a long moment, staring into empty space.
How much I had endured to reach Europe… And now, the Rotary mission itself had backfired against me!
I lay down on the bed and buried my face under the pillow. My heart was pounding wildly. I was gasping for breath, clutching at my throat.
Now… what next? Will Ben inform the police?
Surely, Ben will inform the police. It’s his duty.
A foreigner… staying in the Netherlands without legal permission. Ben would inform the police tomorrow—I was sure of it. This was the end of the Asia-Europe friendship mission.
My mind and body were reeling together. I spent the whole night in bed… it was bitterly cold outside… but I felt nothing. A kind of paralysis was enveloping me. I couldn’t lie down or get up. It was a sleepless night. I stared at the dark space through the window, simply lying on the bed.
____
I woke up from sleep. I don’t know when I had drifted off… The sunlight was streaming in through the curtain.
Gradually, the events of last night flashed through my mind. What will happen now?
“Is Ben in the room? Or has he gone out to inform the police?” My mind was in turmoil.
“Today, Ben will inform the police… they’ll come to arrest me. Yes… everything is going to end.”
I got up from my bed mechanically. I walked to the bathroom and freshened up automatically. Slowly, I made my way to the dining room.
“Ben…! Where is he?” My eyes wandered everywhere, searching.
No… there was no sign of his presence. I slowly stood up and went to every room, making a quick search.
“No, Ben has gone out.”
My intuition was right. When he returns, the police will be with him.
Time had started to crawl… A minute felt like an hour… My mind was churning wildly like a stormy sea. And my heart was throbbing. I understood that disaster was near…
I went to the kitchen and made some coffee. I did everything mechanically, then returned to the dining room with my coffee and sat down.
I felt paralyzed… I sat there, speechless.
—
The front door opened, and Ben came in.
Are there any police? I jumped up and took a quick look at the front door.
No, he’s alone. I took a deep breath and sat back in the chair.
“Good morning, Michael… were you late getting up?” Ben asked as he entered the dining room.
“Yeah…” I nodded automatically, without saying a word.
I watched Ben… he was staring at me. The silence was creeping into the room.
“Did you inform the police?” I asked, looking at Ben.
“Hmm.” Ben looked at me for a moment.
“Will they take me?” I stared at his face, paralyzed.
My hands were growing cold. There was a dead silence.
Suddenly, Ben turned to me. “Michael… don’t leave this place.”
“Hmm.” I nodded desperately.
“If you go out, the police will arrest you.” He gave me a warning look. “The police are watching your every move.”
“Hmm.” I nodded despairingly.
This was the end of my goodwill mission… The police could catch me at any moment. I felt both of my legs trembling, and my mind was shaken by a mixture of emotions. A sharp pang of disappointment struck me.
I got to my feet and walked slowly to the bedroom. I crawled under the pillow, feeling as if my mind were sinking into the depths of a mighty ocean. My whole body was jerking, and I was afraid my legs wouldn’t support me. I felt drained.
I had reached Europe after overcoming many hurdles… years of hard work… I had fought for every inch of the way. And finally, … I was here in the Netherlands.
I lay on the bed, paralyzed… my throat dry… intimidating thoughts attacking my mind from time to time. The loneliness inside the bedroom began to frighten me…
The day melted away… I spent each moment expecting the police, and I didn’t even realize when night fell.
That night, I couldn’t sleep. I felt some sort of mental delirium enveloping me.
I spent the night alternately lying down and sitting up in bed, a certain kind of perplexity affecting me. I stayed like that until dawn. In between, I snoozed a little, only to jump up in my sleep again. I sat up in bed for a long time.
The next morning, my condition was the same…
“Will the police come today?” This was the only thought in my mind.
I drifted around the room with a sharp sense of distress. My heart felt drained. Ben noticed my uneasiness and came near me.
He studied me for a moment. “Michael… you are under the police’s watch. They are monitoring your every movement. Don’t go outside. They may catch you.”
Ben continued, “Look, Michael, did you notice that window in the opposite flat? The police are there,” he said, pointing to the glass window.
“Hmm.” I grunted mechanically.
That day, I spent most of the time in bed.
There’s no need to learn Dutch anymore… everything is over… I waited inside the room, expecting the police to arrive.
The same routine repeated in the following days… time passed. I realized my mental condition was deteriorating. I was mentally shattered. I lost my appetite. I couldn’t drink anything. I found there was something on my tongue; a sort of white coating all over it.
My mind was spinning out of control. The person who came for an Asia-Europe goodwill mission was now staying in the Netherlands illegally.
Five or six days passed in this manner. I was in a state of mental depression.
Without food, without sleep, I had descended into a state of mental delirium.
Ben noticed my condition. He came near me. “Michael… there’s no need to worry. Eat good food… sleep well… do all the activities you usually do.” This was the first time I heard a word of consolation from Ben.
But I couldn’t concentrate on any of these… the thought that I, a person who came for a goodwill mission, was staying in the Netherlands illegally paralyzed me mentally. I felt as if I were drowning in a deep sea.
I felt disturbed and feared that my body was betraying me. If this state continued…? I didn’t know what would happen to me.
___
Days passed… still no action from the police.
Why haven’t the police arrested me? I wondered. Is someone behind this? Did they find out anything about me from Eindhoven? Yes… they might have learned something from Eindhoven. The Dutch Rotary must have known about my situation. That’s why the police hadn’t arrested me. Otherwise, they would have done so long ago.
I was sure they had asked the police not to arrest me. The Eindhoven Rotary Club was the most powerful in the Netherlands. This is the club of Mr. Frits Philips. No one goes against his word.
I waited for a long time… but there was still no action from the police. I decided to go out… I strolled through Tilburg city. As I walked through the streets, I felt a sense of relief.
In the following days, I repeated the same actions. Sometimes I walked in front of the police… no… there was no problem at all…
I understood one thing. Somebody was supporting me.
Somebody was controlling Mr. Ben. Otherwise, he wouldn’t be behaving so kindly.
No doubt… it had to be the Dutch Rotary. Otherwise, the police would have arrested me.
Ben tried to console me. “Michael… don’t worry, everything will be alright.”
But… a kind of torment began to grow in my mind.
—
A person who came on a goodwill mission was now staying in the Netherlands illegally.
I wrote a letter to Robert, detailing my current situation. “I don’t know what to do, but the police have not arrested me,” I wrote. I included my telephone number and sent the letter to Utrecht.
Two days later, I received a phone call. Ben answered the phone.
“Michael, you have a call from Utrecht, a Mr. Robert.”
I felt a surge of excitement. I quickly went to the phone and picked up the receiver.
“Hi, Rob.”
“Hi, Michael. I’ve heard everything. What’s next?”
“I haven’t decided anything. It’s still hanging over me. The police haven’t come for me yet.”
“Is it true that Mr. Ben informed the police?”
“Yes, he advised me not to leave here.”
“Yeah, it might be that the Rotary has interceded with the police. That’s why they haven’t arrested you.”
“Yeah, I think so.”
“Then, Mike, you have a registered letter. The post office informed me. I’m not sure where it’s from, but only you can collect it… what should we do?”
“A registered letter? That might be from the University.”
“I don’t have any idea.”
“I’ve stopped learning Dutch. Anyway, I can’t study without a guarantor… and I don’t know what to do.”
“Then, Mike, you’ve got two more letters from Utrecht University. I’ll send them to you. Just give me the address.”
I gave him the address.
“Then… what should we do about the registered letter?”
“I can’t decide anything right now. Let me see what happens here. If possible, I’ll come and collect the letter.”
“Okay, Mike, good luck.”
“See you, Rob.”
The line went dead.
“Who is Mr. Robert?” Ben asked, coming near me.
“Mr. Robert de Grave, he’s my friend. I stayed with him in Utrecht,” I said, sitting down on a chair.
“What did he say?”
“He told me that I have a registered letter… that I need to collect it.”
“When are you going?” Ben asked as he fed the fish, glancing at me.
“I haven’t decided yet,” I said, glancing outside. “I have no idea who sent the registered letter.”
Suddenly, we heard a knock on the front door.
“Someone’s here. Let me check!” Ben said as he went to open the door.
“Hi, Jessica, come in.” Ben greeted Jessica warmly as she walked in. “Finn was here. She had some trouble with France and William,” Ben said as he walked towards the living room.
“Oh, it started again?” Jessica said as she found a seat near the dining table. “The same thing happened two weeks ago.”
“Ha…ha…ha, that’s really funny. I solved it,” Ben announced proudly.
“Hi, Michael, how are you?” Jessica looked at me with a smile.
“Yeah… I’m fine,” I smiled back at Jessica.
“How’s life here? Are you enjoying Tilburg?”
“Well, yes… it’s a very nice place,” I said, hiding my nervousness with a smile.
I realized my mental state wasn’t fit for a good chat, so I simply sat on the chair and looked out at the haze.
“I have a problem,” Jessica said, looking at us sadly. “I can’t even walk. There’s acute pain on one side of my thigh.”
“Where? Let me see,” Ben said, examining her like a doctor.
Jessica pulled down her jeans and showed the spot where it was hurting.
“Oh, I can’t see anything,” Ben said after examining it.
“But I’m in acute pain,” she said, trying to suppress it.
“Look, Michael… do you see anything here?” Ben asked me.
I noticed a red swelling on the side of her thigh. “Yes, there’s something here. It’s swollen and red,” I said, looking at Jessica.
“Yeah,” Jessica said as she pulled her jeans back up. “I need to see a doctor today.”
“Where were you last Saturday? You said you’d be here,” Ben asked, watching Jessica.
“Yeah, last Saturday… I went on a tour with William,” she said hastily.
“This vacation, I’m going to France. You must come with me,” Ben said with a playful tone.
“Yeah, okay, I’m ready. But you’ll have to cover my expenses,” Jessica responded in the same playful tone.
“Okay, lady… that’s fine,” Mr. Ben laughed.
—
Days passed, and I became certain that the police would not arrest me. However, a sense of woe was enveloping me. I lost my appetite and no longer enjoyed any food. Dark circles appeared around my eyes, and a white fungus spread across my tongue. I felt a sort of inertia taking hold of me. But Ben insisted that I eat and stay active, which provided me with a certain relief.
“Why don’t you go to receive the registered letter?” Ben inquired one day, watching me closely.
I stared at Ben, dry-eyed.
“Michael, don’t collect that letter,” Ben said after a moment. “The police will catch you. That’s a letter sent by the police.”
“What!” I exclaimed, looking at Ben in shock.
He smiled softly and continued, “If you go to the post office and ask for the letter, the postal staff will inform the police. They’ll ask you to wait, and the police will come and arrest you.”
“No, no, I won’t collect that letter,” I said, staring at Ben in disbelief.
I was sure of one thing: Mr. Ben was acting on someone’s instructions. The police would have caught me long ago, but someone was protecting me. It had to be none other than the Dutch Rotary… I was certain.
____
One morning, during breakfast, Ben peered at my face and said brightly, “Michael… your papers are being prepared for you to stay in the Netherlands.”
I looked at Ben in surprise. This was unexpected news.
“Really?” I jumped up from the chair and looked at Ben in disbelief.
“Yes, Michael. Your papers will be ready for you to stay in the Netherlands legally,” he said with a broad smile.
I stared at him for a long moment in wonder. I gasped in excitement… it was unbelievable. Mr. Ben continued, “Now, have good food, get good sleep, and stay cheerful, okay?”
“Yes.” I hid my excitement and mumbled.
I slowly came back to reality… I could stay in the Netherlands legally. There was no problem. A wave of extreme happiness washed over me. Yes… my efforts had paid off. I felt like the luckiest person in the world—I had gained the country I had always wished for.
In the following days, the tension that had shrouded me began to melt away. The white coating on my tongue gradually disappeared, and the dark circles under my eyes faded. I regained my appetite, and my body felt rejuvenated.
The days that followed were filled with happiness. I went out into the city, feeling exhilarated as I enjoyed the beauty of Tilburg. I visited a fast-food joint and relished the food. I went to a pub and had drinks. I found myself interested in watching people and getting acquainted with everyone. I came home late at night.
I felt comfortable and finally had good sleep—it had been days since I’d slept so peacefully.
Winter was growing stronger, and the chill outside was intensifying. Christmas was at the doorstep, and the New Year was on the way.
So… everything starts anew. I was getting a chance to start a new life in my favorite country. I would find my life partner here.
I thought about Derik Keijzer, Mr. Koning, and the Rotary Club of Eindhoven… my mind was eager to meet them.
But how could I visit them? I wasn’t yet staying in the Netherlands legally.
Anyway… let the documents be prepared. After that, I’ll go to visit them.
ചാപ്റ്റർ -27
ബെന്നിന് എന്നിൽ എന്തോ സംശയം തോന്നിത്തുടങ്ങിയതായി എനിക്ക് തോന്നി . അകാരണങ്ങളായ പല ചോദ്യങ്ങൾ …
രാത്രി ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ഡൈനിങ് റൂമിൽ ഞങ്ങൾ T.V. കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു .
“മൈക്കിൾ, ഡച്ച് പഠനം എങ്ങിനെ?” ബെൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
‘’It’s okay… ഞാൻ ടി. വി .യിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എപ്പോഴാണ് പരീക്ഷ?” ബെൻ ക്രോസ്സ് വിസ്താരംകണെക്കെ നീണ്ടും ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചു .
ഞാൻ വി .വി .യിൽ നിന്ന് കണ്ണുകൾ പിൻവലിച്ചുകൊണ്ട് ബെന്നിനെ ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു .
ബെൻ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഇരിക്കുന്നു .
“എവിടെയാണ് പരീക്ഷ നടക്കുന്നത്.” വീണ്ടും ചോദ്യങ്ങൾ …
‘’ Utrecht… ഞാൻ മനപ്പൂർവം ടി .വി .യിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“Utrecht ലാണ് പരീക്ഷയെങ്കിൽ എന്തിനാണ് ടിൽബർഗിലേക്ക് വന്നത്?”
മിസ്റ്റർ ബെന്നിന്റെ ചോദ്യങ്ങൾ എന്നിൽ സംശയം ഉണർത്തി .എന്തോ … ഒരു അപകടസൂചന എന്നിൽ ഉയർന്നുവന്നു .
ബെൻ വീണ്ടും ചോദ്യങ്ങൾ ആവർത്തിച്ചു എന്നെ നോക്കി .
എനിക്ക് വ്യക്തമായ ഒരു ഉത്തരം പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല . എന്റെ സംശയം ബലപ്പെട്ടു …ബെന്നിന് എന്നിൽ സംശയം തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .
ദിവസങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഒരുദിവസം ബെൻ എന്റെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു .
“മൈക്കിൾ … പഠിക്കുവാൻ ആരാണ് സ്പോൺസർ ചെയുന്നത്?”
എനിക്ക് ഒരു ഉത്തരം പറയുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല . ബെന്നിന്റെ സംശയം ബലപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് മനസ്സിലായി .ശേഷം കുറേ ചോദ്യങ്ങൾ … അന്നത്തെ ദിവസം അങ്ങിനെ കടന്നുപോയി .
അടുത്ത ദിവസം ഞാൻ ടി .വി .കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു .പെട്ടെന്ന് ബെൻ എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്നു .
‘’Michael… Can I see your passport?’’
പെട്ടെന്ന് ഒരു മിന്നൽപിണർ എന്റെ തലച്ചോറിലൂടെ കടന്നുപോയി …
ബെൻ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .
‘’Michael… I want to see your passport… Okay… ബെൻ ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചു.
‘’Oh, my passport… Okay… I’ll show you…’’ ഞാൻ ഒരുതരം പതർച്ചയോടെ ബെന്നിനെ നോക്കി.
“മൈക്കിളിന് വിസ ഉണ്ടോ എന്ന് എനിക്ക് അറിയണം.” ബെൻ എന്റെ പതർച്ച ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
പിന്നെ എനിക്ക് ഒന്നും മറച്ചുവെക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല …
ഞാൻ പാസ്പോര്ട്ട് എടുത്തു ബെന്നിന്റെ കൈയിൽ കൊടുത്തു .
“ഇല്ല … എനിക്ക് ഇവിടെ നിൽക്കുവാൻ പെർമിഷൻ ഇല്ല … എനിക്ക് ഒരു ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്സൺ വേണം … പക്ഷെ, എനിക്ക് ഗ്യാരണ്ടി നിൽക്കുവാൻ ആരുമില്ല …” ഞാൻ ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
എന്റെ മനസ്സിൽ സങ്കടം ഉയർന്നുവന്നു . ബെൻ എന്നെതന്നെ അങ്ങിനെ നോക്കി നിന്നു . ഒന്നും ഉരിയാടാതെ .
ഞാൻ എന്റെ റൂമിലേക്ക് വേഗത്തിൽ നടന്നു .എല്ലാം അവസാനിക്കുകയാണ് എന്ന ചിന്ത എന്നെ വിവശനാക്കി .
എത്ര ത്യാഗങ്ങൾ സഹിച്ചാണ് യൂറോപ്പിൽ എത്തിച്ചേർന്നത് … അവസാനം റോട്ടറി ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷൻ തന്നെ എനിക്കെതിരെ വാളോങ്ങി നിൽക്കുന്നു .
ഞാൻ ബെഡിൽ കയറി അങ്ങിനെ കിടന്നു .
ഇനി എന്താണ് സംഭവിക്കുക ? നാളെ ബെൻ പോലീസിൽ അറിയിക്കുമോ !!
ബെൻ എന്തായാലും പോലീസിൽ അറിയിക്കും .അത് അയാളുടെ കർത്തവ്യമാണ് … വിസ ഇല്ലാതെ ഒരു വിദേശി നിയമപരമല്ലാതെ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ നിൽക്കുന്നു .ബെൻ എന്തായാലും പോലീസിൽ അറിയിക്കും .ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഗുഡ് വിൽ മിഷന്റെ അവസാനമായിരിക്കുന്നു .എന്റെ മനസും ശരീരവും ഒരുപോലെ പതറി .രാത്രി മുഴുവൻ ഞാൻ ബെഡിൽ തന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി … പുറമെ നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് . പക്ഷേ … എനിക്ക് അതൊന്നും അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല .ഏതോ ഒരുതരം അസ്വസ്ഥത എന്നെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നു.ബെഡിൽ കടക്കുവാനോ… എഴുന്നേറ്റിരിക്കുവാനോ അഴിയാത്ത അവസ്ഥ .നിദ്ര തീരെ അനുഗ്രഹിക്കാത്ത ആ യാമത്തിൽ ശൂന്യതയിലേക്ക് കണ്ണുകൾ നട്ടുകൊണ്ട് ഞാൻ അങ്ങിനെ കിടന്നു .
ഞാൻ ഞെട്ടി ഉണർന്നു … രാത്രി എപ്പോഴാണ് ഉറങ്ങിപോയത് എന്ന് അറിയില്ല … പുറത്തുനിന്ന് പ്രകാശം ജനലിലൂടെ അരിച്ചു കയറുന്നത് കാർട്ടന്റെ വിടവിലൂടെ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ക്രമേണ ഇന്നലത്തെ സംഭവങ്ങൾ എന്റെ മനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറയുവാൻ തുടങ്ങി .
ഇനി എന്തായിരിക്കും സംഭവിക്കുവാൻ പോകുന്നത് !!!
ബെൻ റൂമിൽ ഉണ്ടാകുമോ ? അതോ … പോലീസിനെ അറിയിക്കാൻ പോയിരിക്കുമോ ? എന്റെ മാനസികനില തകിടം മറിയുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി .
ഇന്ന് ബെൻ പോലീസിനെ അറിയിക്കും . പോലീസ് വന്നു എന്നെ പിടിക്കും … എല്ലാം അവസാനിക്കാൻ പോകുന്നു .
ഞാൻ യാന്ത്രികമായി എഴുന്നേറ്റു … ബാത്റൂമിൽ ചെന്ന് ബ്രഷ് ചെയ്തതായി വരുത്തി … സാവധാനം ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് വന്നു .
“ബെൻ എവിടെ?” ഇവിടെ ഉള്ളതായി ലക്ഷണങ്ങൾ കാണുന്നില്ല … ഞാൻ എല്ലാ മുറികളിലും ചെന്ന് നോക്കി .
“ഇല്ല, ബെൻ പുറത്തുപോയിരിക്കുന്നു. എന്റെ ഊഹം ശരിയാണെങ്കിൽ ബെൻ തിരികെ വരുമ്പോൾ പോലീസും കൂടെ ഉണ്ടാകും .
സമയം ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങുവാൻ തുടങ്ങി .മിനുട്ടിന് മണിക്കൂറിന്റെ ദൈർഘ്യം അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞാൻ കിച്ചണിലേക്ക് ചെന്നു .ഒരു കോഫി തയാറാക്കി .എല്ലാം യാന്ത്രികമാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി .
കോഫിയുമായി ഞാൻ ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ വന്നു ഇരുന്നു .
എനിക്ക് പതർച്ച അനുഭവപ്പെട്ടു . ഞാൻ മൂകനായി സൂന്യതയിലേക്ക് നോക്കി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
ഫ്രണ്ട് ഡോർ തുറന്നു ബെൻ അകത്തേക്ക് വന്നു .
“കൂടെ പോലീസ് ഉണ്ടോ?” ഞാൻ ആകാംഷയോടെ നോക്കി .
ഇല്ലാ … ബെൻ ഒറ്റക്കാണ് .
“ഗുഡ്മോർണിംഗ് മൈക്കിൾ … എഴുനേൽക്കാൻ താമസിച്ചോ?”ഡൈനിങ്ങ് റൂമിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചുകൊണ്ട് ബെൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു.
“ഉം…” ഞാൻ യാന്ത്രികമായി തലയാട്ടി.
ബെൻ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .മൂകമായ നിമിഷങ്ങൾ ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
‘’Are you informing the police…?’ഞാൻ വിളറിയ മുഖത്തോടെ ബെന്നിനെ നോക്കി.
“ഉം …” ബെൻ ഒന്ന് മൂളി.
“പോലീസ് എന്നെ പിടിക്കുമോ?” ഞാൻ ബെന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
കുറച്ചുനേരത്തെ നിശബ്ദത .പെട്ടെന്ന് ബെൻ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ …ഇവിടംവിട്ട് എവിടേക്കും പോകരുത്.”
“ഉം …” ഞാൻ ബെന്നിനെ ദയനീയമായി നോക്കി.
“പുറത്തിറങ്ങിയാൽ പോലീസ് പിടിക്കും … നിന്റെ ഓരോ ചലനങ്ങളും പോലീസ് നിരീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്.” ഒരു മുന്നറിയിപ്പ് എന്ന രീതിയിൽ ബെൻ എന്നെ നോക്കി .
“ഉം …” വിളറിയ മുഖത്തോടെ ഞാൻ വീണ്ടും മൂളി.
എന്റെ ഗുഡ് വിൽ മിഷൻ ഏതു നിമിഷവും അവസാനിക്കും … പോലീസ് എന്നെ പിടിക്കും …കാലുകൾ രണ്ടും വിറക്കുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .ഞാൻ മാനസികമായി തകരുവാൻ തുടങ്ങി .
ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് ബെഡ്റൂമിലേക്ക് നടന്നു .ബെഡിൽ ചുരുണ്ടുകൂടി അങ്ങിനെ കിടന്നു .എന്റെ മനസ്സ് തകർച്ചയിലേക്ക് വഴുതിവീണുകൊണ്ടിരുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .എത്ര കഷ്ടതകൾ സഹിച്ചാണ് യൂറോപ്പിൽ എത്തിച്ചേർന്നത് … വര്ഷങ്ങളുടെ പ്രയത്നം … ഓരോ ഇഞ്ചും മത്സരിച്ചു മുന്നേറി …അവസാനം ഇതാ … നേത്തെലാൻഡ്സിൽ .
ഞാൻ മൂകനായി അങ്ങിനെ കിടന്നു … ബെഡ്റൂമിലെ ഏകാന്തത എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
അന്നത്തെ ദിവസം അങ്ങിനെ കടന്നുപോയി . പോലീസിനെ പ്രതീക്ഷിച്ച് നിമിഷങ്ങൾ തള്ളിനീക്കിയ ഞാൻ രാത്രിയായത് അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല . രാത്രിയിലും ഇനിക്ക് ഉറങ്ങാൻ അഴിയുന്നില്ല .എന്തോ ഒരുതരം മാനസിക വിഭ്രാന്തി എന്നെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
കിടന്നും… ഇരുന്നും .. രാത്രി കഴിച്ചുകൂട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എന്തോ … ഒരുതരം ആധി എന്നെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .നേരം പുലരുവോളം അങ്ങിനെതന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി . ഇടക്കൊരു മയക്കം .പെട്ടെന്ന് ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് ചാടി എഴുന്നേൽക്കും … അങ്ങിനെ ബെഡിൽ തന്നെ കുറേനേരം ഇരിക്കും .
അടുത്ത പ്രഭാതത്തിലും എന്റെ അവസ്ഥ അതുതന്നെ ആയിരുന്നു .
“ഇന്ന് പോലീസ് വരുമോ?” എന്റെ ചിന്ത അത് മാത്രമായിരുന്നു .
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു ബെൻ എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്നു .
“മൈക്കിൾ, ഇവിടെ പോലീസ് എപ്പോഴുമുണ്ട്. മൈക്കിളിന്റെ ചലനങ്ങൾ അവർ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് … പുറത്തേക്ക് പോകേണ്ട . ചിലപ്പോൾ അവർ പിടിക്കും .അതാ … ആ ഗ്ലാസ് വിൻഡോ ശ്രദ്ധിച്ചോ ? അവിടെ പോലീസ് ഉണ്ട് .” അങ്ങ് എതിർവശത്തെ ഫ്ളാറ്റിലെ ഗ്ലാസ് വിന്ഡോ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് ബെൻ പറഞ്ഞു .
“ഉം …” ഞാൻ യാന്ത്രികമായി മൂളി.
അന്നും പുറത്തേക്ക് പോയില്ല .ഇനി ഡച്ച് പേടിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല .എല്ലാം അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു .ഞാൻ പോലീസിന്റെ വരവും പ്രതീക്ഷിച്ച് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിലും അങ്ങിനെതന്നെ ആവർത്തിക്കപ്പെട്ടു .ദിവസങ്ങൾ കഴിയുംതോറും എന്റെ മാനസികനില തകർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .എനിക്ക് ഭക്ഷണം വേണ്ട…ഒന്നും കുടിക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ല …എന്റെ വായിലെ രുചി നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .ഒരുതരം വെളുത്ത നിറം എന്റെ നാവിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
“ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഗുഡ് വിൽ മിഷനായി വന്ന വ്യക്തി നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ വിസ ഇല്ലാതെ “ഇല്ലിഗൽ ” ആയി താമസിക്കുന്നു.
അഞ്ചാറു ദിവസങ്ങൾ അങ്ങിനെ കടന്നുപോയി .ഇനിക്ക് ഒരുതരം മാനസിക വിഭ്രാന്തി കൈവന്ന അവസ്ഥയിലായി .
ഭക്ഷണമില്ല … ഉറക്കമില്ല … ഒരുതരം രോഗിയുടെ അവസ്ഥയിലേക്ക് ഞാൻ മാറിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു .
എന്റെ വിഷമം ബെൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .അദ്ദേഹം എന്റെ അടുക്കൽ വന്നുപറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ … ഒന്നുകൊണ്ടും പേടിക്കേണ്ട… നല്ല ഭക്ഷണം കഴിക്കുക … നല്ലവണ്ണം ഉറങ്ങുക …എല്ലാ ദിവസവും ചെയ്യുന്ന പ്രവർത്തികൾ ചെയ്യുക.” ബിന്നിൽ നിന്നും ആദ്യമായി ആശ്വസ വാക്കുകൾ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
പക്ഷെ,എനിക്ക് ബെൻ പറഞ്ഞതിലൊന്നും ശ്രദ്ധ കൊടുക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷൻ ആയി വന്ന വ്യക്തിയല്ലേ… ഇങ്ങനെ നിൽക്കുന്നത് !!!
അതോർക്കുമ്പോൾ തന്നെ വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥ അനുഭവപ്പെട്ടു . എന്റെ ശരീരം എനിക്ക് എതിരായി പ്രതികരിക്കുമോ എന്ന് ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു .
ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും പോലീസിന്റെ അഭാഗത്ത് നിന്ന് ഒരു വിധത്തിലുള്ള ചലനങ്ങളും കണ്ടില്ല .
എന്തായിരിക്കും പോലീസ് എന്നെ പിടിക്കാതിരിക്കുന്നത് !! ആരെങ്കിലും ഇതിന്റെ പിറകിൽ ഉണ്ടായിരിക്കുമോ ?Eindhoven നിൽ എന്നെകുറിച്ച് അറിഞ്ഞിരിക്കുമോ ? Eindhoven അറിഞ്ഞിരിക്കണം … ഡച്ച് റോട്ടറി അറിഞ്ഞിരിക്കണം … അതാണ് പോലീസ് എന്നെ പിടിക്കാത്തത്. അല്ലെങ്കിൽ എത്രയോ മുൻപേ പോലീസ് എന്നെ പിടിക്കുമായിരുന്നു .
എന്നെ പിടിക്കരുതെന്ന് പോലീസിനോട് അവർ നിഷ്കർഷിച്ചുകാണണം .Eindhoven റോട്ടറി ക്ലബ് നെതെര്ലാന്ഡ്സിലെ ഏറ്റവും പവർഫുൾ ക്ലബ് … ഫ്രിറ്റ്സ് ഫിലിപ്സിന്റെ ക്ലബ് … നെതെലൻഡ്സിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കിന് എതിർ വാക്കില്ല .
ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ടിൽബർഗ് സിറ്റിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു … തെരുവിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നപ്പോൾ മനസ്സിന് വളരെ ആനന്ദം അനുഭവപ്പെട്ടു .
പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ സിറ്റിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .ചില അവസരങ്ങളിൽ പോലീസിന്റെ മുമ്പിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു . ഇല്ല … ഒരു പ്രശ്നവും ഇല്ല .എനിക്ക് ഒരുകാര്യം മനസിലായി . എന്നെ ആരോ സപ്പോർട്ട് ചെയുന്നുണ്ട് .
ബെന്നിനെ ആരോ നിയന്ത്രിക്കുന്നുണ്ട് .അല്ലാതെ അയാൾ അത്ര സൗമ്യമായി പെരുമാറില്ല .
ഒരു സംശയവുമില്ല .. ഡച്ച് റോട്ടറി തന്നെ . അല്ലെങ്കിൽ എന്നെ പോലീസ് എന്നേ പിടിക്കുമായിരുന്നു .
ബെൻ എന്റെ മനപ്രയാസം കണ്ട് ഇടയ്ക്കിടെ സമാധാനപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
“മൈക്കിൾ, ഒന്നുകൊണ്ടും ഭയപ്പെടേണ്ട … എല്ലാം ശരിയാകും.” പക്ഷെ , എന്റെ മനസ്സിൽ ഒരുതരം ആധി രൂപപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷൻ ആയി വന്ന വ്യക്തി നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ ഇല്ലിഗൽ ആയി നിൽക്കുന്നു .
ഞാൻ റോബർട്ടിന് ഒരു ലെറ്റർ എഴുതി .
എന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ ഇതാണ് .എന്താണ് ചെയേണ്ടതെന്ന് അറിയില്ല .പക്ഷെ … പോലീസ് എന്നെ പിടിക്കുന്നില്ല .ഞാൻ ബെന്നിന്റെ ടെലിഫോൺ നമ്പർ എഴുതിയ ശേഷം Utrecht ലേക്ക് പോസ്റ്റ് ചെയ്തു .
രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞു ഒരു ഫോൺകോൾ . ബെൻ ചെന്ന് അറ്റൻഡ് ചെയ്തു .
‘’Michael… you have a call from Utrecht. One Mr. Robert.’’
എനിക്ക് വളരെ ഉത്സാഹം തോന്നി .ഞാൻ വേഗത്തിൽ ചെന്ന് റിസീവർ എടുത്തു .
“ഹായ് റോബർട്ട്!”
“ഹായ് … മൈക്കിൾ, ഞാൻ വിശേഷങ്ങൾ അറിഞ്ഞു. ഇനി എന്താണ് ചെയുന്നത് ?”
“ഒന്നും തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല … അങ്ങിനെ നിൽക്കുന്നു. ഇതുവരെ പോലീസ് എന്റെ അടുക്കൽ വന്നിട്ടില്ല .”
“മിസ്റ്റർ ബെൻ പോലീസിൽ അറിയിച്ചു എന്നത് ശരിയാണോ?”
“അതെ… എന്റെ അടുക്കൽ ഇവിടെനിന്ന് എവിടെയും പോകരുത് എന്ന് പറഞ്ഞു.
“ചിലപ്പോൾ റോട്ടറി പോലീസിൽ ഇടപെട്ടുകാണും. അതാണ് അവർ വരാതിരിക്കുന്നത് .”
“അതെ, ഞാനും അതുതന്നെയാണ് കരുതുന്നത്.”
“പിന്നെ, മൈക്കിൾ … നിനക്കൊരു രജിസ്റ്റർ ലെറ്റർ ഉണ്ട്. പോസ്റ്റിൽ നിന്നും അറിയിച്ചതാണ് . എവിടെനിന്നാണ് എന്ന് അറിയില്ല .നിനക്ക് മാത്രമേ അത് കളക്ടറ്റ് ചെയ്യുവാൻ കഴിയുകയുളൂ .എന്താണ് ചെയേണ്ടത് ?”
“രെജിസ്റ്ററെഡ് ലെറ്ററോ …?” അത് ചിലപ്പോൾ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ നിന്നും ആയിരിക്കുമോ ?”
“ഒരു ഐഡിയയും ഇല്ല.”
“ഞാൻ ഡച്ച് പഠിക്കുന്നത് നിർത്തി. ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്സൺ ഇല്ലാതെ ഏതായാലും പഠിക്കാൻ കഴിയില്ല . പിന്നെ … എന്റെ അവസ്ഥ എങ്ങിനെ എന്നും പറയാൻ കഴിയില്ല .
“പിന്നെ… Utrecht യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ നിന്നും ഒന്നുരണ്ടു ലെറ്റർ കൂടി വന്നിട്ടുണ്ട്. ഞാൻ അതും അവിടേക്ക് അയച്ചുതരാം . അവിടത്തെ അഡ്രസ് പറഞ്ഞു താ …
ഞാൻ എന്റെ അഡ്രസ് പറഞ്ഞുകൊടുത്തൂ .
“പിന്നെ രജിസ്റ്റേർഡ് ലെറ്റെറിന്റെ കാര്യം എന്താണ് തീരുമാനിച്ചത്?”
“എനിക്കൊന്നും തീരുമാനിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. ഇവിടുത്തെ കാര്യങ്ങൾ എങ്ങിനെ എന്ന് നോക്കട്ടെ … കഴിഞ്ഞാൽ ഞാൻ വന്ന് ലെറ്റർ കളക്ടറ്റ് ചെയ്തുകൊള്ളാം .
‘’Okay… mike… good luck.’’
‘’See you… Rob.
ഫോൺ ഡിസ്കണക്റ്റ് ആയി .
“ആരാണ് മിസ്റ്റർ റോബർട്ട്?” ബെൻ എന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“മിസ്റ്റർ റോബർട്ട് ഡി ഗ്രാവ് … എന്റെ സുഹൃത്ത് ആണ്. ഞാൻ Utricht ൽ അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പമാണ് താമസിച്ചിരുന്നത് .” ഞാൻ കസേരയിലേക്ക് വന്ന് ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എന്താണ് റോബർട്ട് പറഞ്ഞത്?”
“എനിക്കൊരു രജിസ്റ്റേർഡ് ലെറ്റർ ഉണ്ടെന്ന് … അത് വന്ന് കളക്ടറ്റ് ചെയ്യണമെന്ന് …”
“എപ്പോഴാണ് പോകുന്നത്?”ബെൻ ഇക്വാറിയത്തിൽ കുറച്ചു ഫിഷ്ഫുഡ് ഇട്ടുകൊടുത്തുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല … ആരുടെ ലെറ്റർ ആണെന്ന് ഒരു ഐഡിയയുമില്ല. ഇന്ത്യയിൽ നിന്നാവാൻ വഴിയില്ല .” ഞാൻ പുറത്തേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
പെട്ടെന്ന് ഡോറിൽ മുട്ടുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു .
“ആരോ വന്നിരിക്കുന്നു … ഞാൻ ഒന്ന് നോക്കട്ടെ!” ബെൻ ചെന്ന് ഡോർ തുറന്നു .
“ഹായ്, ജെസീക്ക …കയറിവരൂ.” ജെസീക്കയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് തെല്ല് ഉത്സാഹത്തോടെ ബെൻ പറഞ്ഞു .
“ഫിൻ ഇവിടെ വന്നിരുന്നു … ഫ്രാൻസും വില്യവുമായി വഴക്ക്.” ബെൻ തിരിഞ്ഞുനടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“ഓ … വീണ്ടും തുടങ്ങിയോ? രണ്ടാഴ്ചമുമ്പ് ഫിൻ ഇതുപോലെ പിണങ്ങിപോയിരുന്നു .” ജെസീക്ക അകത്തേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഹ …ഹ … ഹാ …ഞാൻ ചെന്ന് സോൾവ് ആക്കി.” ബെൻ കുറച്ച് അഭിമാനത്തോടെ ജെസീക്കയെ നോക്കി .
“ഹായ് … മൈക്കിൾ … എന്തൊക്കെയുണ്ട് വിശേഷം.” ജെസീക്ക എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഫൈൻ … വെരി ഫൈൻ.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എങ്ങിനെ ഇവിടുത്തെ ജീവിതം … “” You enjoying Tilburg?’
“ഉം …” ഞാൻ തലയാട്ടി.
എന്റെ മാനസികാവസ്ഥ നല്ല ഒരു സംഭാഷണത്തിന് പറ്റിയതല്ലായിരുന്നു .ഞാൻ ശൂന്യതയിലേക്ക് കണ്ണും നട്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
“എനിക്ക് രണ്ടുദിവസമായി എന്തോ പ്രോബ്ലം … നടക്കുവാൻ തീരെ കഴിയുന്നില്ല. എന്റെ തുടയുടെ ഒരുവശത്ത് ഭയങ്കര വേദന .”
“എവിടെ … നോക്കട്ടെ.” ബെൻ ഒരു ഡോക്ടറുടെ ഭാവത്തോടെ ജെസീക്കയെ നോക്കി .
ജെസീക്ക ജീൻസ് താഴ്ത്തി വേദനിക്കുന്ന ഭാഗം കാണിച്ചു .
“ഓ… ഇവിടെ പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും കാണുവാനില്ല.” ബെൻ ആ ഭാഗം നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഉണ്ട്, ഭയങ്കര വേദനയുണ്ട്.” ജെസീക്ക വേദന കടിച്ചമർത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“നോക്കൂ മൈക്കിൾ … ഇവിടെ എന്തെങ്കിലുമുണ്ടോ !!” ബെൻ എന്നെ നോക്കി .
ജെസീക്കയുടെ തുടയുടെ സൈഡിൽ ഒരു ചുവപ്പ് തിണർപ്പ് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“അതെ, എന്തോ ഉണ്ട്. ചുവന്ന് വീർത്തിരിക്കുന്നു .” ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“എനിക്ക് ഇന്നുതന്നെ ഡോക്ടറെ കാണണം.” ജെസീക്ക പാൻറ് കയറ്റി ഇട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“കഴിഞ്ഞ ശനിയാഴ്ച എവിടെയായിരുന്നു? ഇവിടെ വരാമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് കണ്ടില്ല .” ബെൻ ജെസീക്കയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“കഴിഞ്ഞ ശനി … ഞാനും വില്യമും ഒരു ടൂറിന് പോയിരുന്നു.” ജെസീക്ക വേറെ എവിടേയോ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഈ വെക്കേഷൻ …ഞാൻ ഫ്രാൻസിലേക്ക് പോകുന്നു. നീ എന്റെ കൂടെ വരണം .” ബെൻ തമാശരൂപത്തിൽ ജെസീക്കയെ നോക്കി .
“ഓക്കെ … എന്റെ ചിലവ് എടുത്താൽ മതി … ഞാൻ വരാം.”ജെസീക്ക തമാശയോടെ പ്രതികരിച്ചു.
“Okay… അത് ഒരു പ്രശ്നമല്ല.” ബെൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ജെസീക്കയെ നോക്കി .
ദിവസങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .പോലീസ് എന്നെ പിടിക്കില്ല എന്ന തോന്നൽ എന്നിൽ ബലപ്പെട്ടുവന്നു .പക്ഷെ … ഒരുതരം ആധി എന്നെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നു .ഭക്ഷണത്തിനും മറ്റും ഒരുതരം സംതൃപ്തി അനുഭവപ്പെട്ടു .കൺതടങ്ങളിൽ കറുപ്പ് നിറം ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .നാവിൽ ഒരുതരം വെളുത്ത പൂപ്പൽ പോലെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു . ഒരുതരം ഉത്സാഹക്കുറവ് എന്നെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .പക്ഷെ , ബെൻ എന്നെ നിർബന്ധിച്ച് ഭക്ഷണത്തിന് പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതും കൂടാതെ എല്ലാ പ്രവർത്തികളും ചെയുവാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതും എനിക്ക് തെല്ല് ആശ്വസം പകർന്നു .
“എന്താ… മൈക്കിൾ, രേജിസ്റെർഡ് ലെറ്റർ വാങ്ങുവാൻ പോകുന്നില്ലേ? സംസാരത്തിനിടയിൽ ബെൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
ഞാൻ ബെന്നിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി .
“അത് ചെന്ന് വാങ്ങേണ്ട. പോലീസ് പിടിക്കും . അത് പോലീസ് അയച്ച രജിസ്റ്റേർഡ് ലെറ്റർ ആണ് .” ബെൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എന്തിന്?” ഞാൻ ബെന്നിന്റെ മുഖത്തേക്ക് ആച്ഛര്യത്തോടെ നോക്കി .
“മൈക്കിൾ ആ ലെറ്റർ ചോദിച്ചു ചെന്നാൽ അപ്പോൾ തന്നെ പോസ്റ്റ് പോലീസിൽ അറിയിക്കും. നിന്റെ അടുക്കൽ വെയിറ്റ് ചെയ്യുവാൻ പറയും . പോലീസ് വന്ന് പിടിക്കും .
“ഞാൻ അത് വാങ്ങുന്നില്ല …” ഞാൻ ബെന്നിനെ നോക്കികൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.
എനിക്കൊരു കാര്യം ഉറപ്പായി .ബെൻ ആരുടെയോ നിർദ്ദേശം അനുസരിച്ചു പ്രവർത്തിക്കുന്നു . അയാളുടെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവംവച്ചു നോക്കിയാൽ എന്നെ പോലീസ് പിടിക്കേണ്ട സമയം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
“ഇത് വേറെ ആരുമല്ല … ഡച്ച് റോട്ടറി തന്നെ.
ഒരു പ്രഭാതം …
ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റിനിടയിൽ ബെൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ … നിങ്ങൾക്ക് നെതെർലാൻഡ്സിൽ നിൽക്കുവാനുള്ള പേപ്പർ ശരിയാകുന്നു.
അപ്രതീക്ഷിതമായ എന്തോ ഒന്ന് കേട്ടപോലെ ഞാൻ ബെന്നിനെ അതിശയത്തോടെ നോക്കി .
“അതെ, മൈക്കിൾ … മൈക്കിളിന് ഇവിടെ നിയമപരമായി നിൽക്കുവാനുള്ള പേപ്പർ ഉടനെ ശരിയാകും.” ബെൻ എന്റെ മുഖഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് വീണ്ടും പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അതിശയത്തോടെ ബെന്നിനെ തന്നെ നോക്കികൊണ്ട് നിന്നു .വിശ്വാസം വരാത്ത മുഖഭാവത്തോടെ . ബെൻ തുടർന്നു …
“ഇപ്പോൾ നല്ലവണ്ണം ഭക്ഷണം കഴിക്കുക … ഉറങ്ങുക … ഉല്ലാസവാനായി ഇരിക്കുക … ദിവസവും ചെയുന്ന പ്രവർത്തികൾ ചെയ്യുക .. Okay…””
‘’Okay…’’ മുഖത്തെ ആകാംഷ അടക്കുവാൻ കഴിയാതെ ഞാൻ പുലമ്പി.
ഞാൻ സാവധാനം യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നു . എനിക്ക് എനിക്ക് നെതെര്ലന്ഡ്സിൽ നിൽക്കാം . നിയമപരമായി തന്നെ … ഒരു പ്രശ്നവുമില്ല … എനിക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം അനുഭവപ്പെട്ടു .എന്റെ അധ്വാനത്തിന് ഫലമുണ്ടായിരിക്കുന്നു . ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ച രാജ്യത്തുതന്നെ നിൽക്കുവാൻ ഭാഗ്യമുണ്ടായിരിക്കുന്നു .
പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങൾ മനസ്സിൽ ഉരുണ്ടുകൂടിക്കിടന്ന ടെൻഷൻ ക്രമേണ എന്നിൽനിന്നും അകന്നു . എന്റെ നാവിൽ കാണപ്പെട്ട വെളുത്ത നിറം ക്രമേണ മാറി .കൺതടത്തിലെ കറുത്ത നിറം അപ്രത്യക്ഷമായി .ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനും , ഡ്രിങ്ക്സ് കഴിക്കുന്നതിനും രുചി വീണ്ടും കിട്ടിതുടങ്ങി .എന്റെ ശരീരത്തിന് തന്നെ പ്രകടമായ ഉന്മേഷം വീണ്ടുകിട്ടിയിരിക്കുന്നു .
പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങൾ സന്തോഷത്തിന്റേതായിരുന്നു .ഞാൻ സിറ്റിയിലേക്കിറങ്ങി .ടിൽബർഗിന്റെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടക്കുവാൻതന്നെ ഒരു പ്രത്യേക അനുഭൂതി അനുഭവപ്പെട്ടു .ഫാസ്റ്റഫുഡിൽ കയറി ഉല്ലാസകരമായി ഭക്ഷണം കഴിച്ചു .പബ്ബിൽ കയറി ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിച്ചു .എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ താല്പര്യം തോന്നിതുടങ്ങി .എല്ലാവരെയും പരിചയപ്പെടുവാൻ ആഗ്രഹം തോന്നി .പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ രാത്രി വൈകി റൂമിൽ തിരികെ വന്നു .
രാത്രി കിടന്നുറങ്ങുവാൻ തന്നെ ഒരു പ്രത്യേക സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .എത്രയോ നാളായി മനസമാധാനത്തോടെ ഒന്ന് ഉറങ്ങിയിട്ട് . പുറത്ത് നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടു .ശൈത്യം ശക്തിപ്രാപിച്ചിരിക്കുന്നു .ക്രിസ്തുമസ് അടുത്തിരിക്കുന്നു .പുതുവത്സരം സമാഗതമായിരിക്കുന്നു .
ഇനി എല്ലാം പുതുതായി തുടങ്ങണം .പുതിയ യൂറോപ്യൻ ജീവിതത്തിന്റെ ആരംഭം . അത് ഇഷ്ടപ്പെട്ട രാജ്യത്തുനിന്ന് തന്നെ ആരംഭിക്കാൻ അവസരം കൈവന്നിരിക്കുന്നു .ഇനി ഇവിടെനിന്ന് തന്നെ ജീവിതപങ്കാളിയെ കണ്ടെത്തണം .
ഞാൻ ഡെറിക്ക് കൈസറെയും , മിസ്റ്റർ കോണിങ്ങിനെയും ഒരുവേള ഓർത്തു Eindhoven Rotary Club നെ ഓർത്തു … അവരെ ചെന്ന് കാണുവാൻ ആഗ്രഹം തോന്നി .
പക്ഷേ … എങ്ങിനെ അവരെ പോയി കാണും !! ഞാൻ ആ രീതിയിലല്ല നെതെർലാൻഡ്സിൽ നിൽക്കുന്നത് .ഏതായാലും പേപ്പർ എല്ലാം ശരിയാവട്ടെ … അതിന്ശേഷം സാവധാനം പോയി കാണാം .