**One morning…**

The telephone rang. Ben walked into the visiting room and picked up the call.

“Michael, there’s a call for you,” Ben said as he handed me the receiver.

I felt a surge of anxiety. Who could be calling? Maybe it was Robert, I thought.

I took the receiver. 

“Hello… is this Michael Solomon?” a female voice inquired on the other end.

“Yes, it’s me,” I replied, surprised.

“Michael, are you interested in working?”

I was momentarily stunned.

“Michael, did you hear me?” she asked again, her tone slightly more insistent.

I snapped back to reality. “Yes… yes, I’m interested in working,” I stammered.

“Alright, Michael. My name is Lisane. I’ll give you my address. Come to my office.”

Hurriedly, I grabbed a pen and notepad and wrote down the address:

**A.S.B. Uitzend Bureau, 

Heuvelstraat 115, 

Tilburg.**

“Okay, Michael. This place is in the city center, so you should find it easily.”

“Alright, ma’am. I… I’m coming right away. Thank you… thank you so much.” I automatically placed the receiver back in its cradle.

I could hardly believe it—a phone call offering me a job!

I quickly changed my clothes. How lucky I was, I thought, as a thrill surged through me. My heart was pounding with excitement.

“Where are you going? Whose call was that?” Ben asked, noticing my elation.

“It was a surprise call from a job office,” I replied warmly.

“Wow, that’s great! Go there right away,” Ben said, watching my expression with a smile.

I grabbed my bicycle and sped off toward the city center. It was a bright, sunny day, and my mood was equally radiant.

Heuvelstraat was right in the heart of the city. I had walked past that office many times before, noticing it without ever giving it much thought.

As I reached the city center, I dismounted my bicycle and wheeled it along the main street. Soft music from the FM radio played through speakers placed here and there along the street, and the rhythm brought a refreshing sense of calm to my mind.

____

In the distance, I spotted the A.S.B. office. The front was entirely covered in glass, and it was larger than I had expected.

I parked my bicycle outside, pulled open the glass door, and stepped inside.

I glanced around. Four or five people were working there—three women and two men.

“Can I meet Miss Lisane?” I asked, approaching one of the women.

“Lisane? Yes, she’s here,” she replied, pointing her out.

I walked directly over to her.

“I’m Michael,” I introduced myself.

“Yes, Jose Michael Solomon. Please, have a seat.” She smiled as she placed a form on the table in front of me.

“Well, Mr. Michael,” she said, watching my face, “I need your full details—date of birth, address… everything.” She moved toward the computer.

I gave her all the necessary information, which she entered into the computer.

She looked up at me for a moment and smiled. “What kind of job would you like?”

“Honestly, that’s not important. I’m ready to work anywhere,” I replied with a friendly smile.

“Okay, Michael, let me see.”

She scanned the computer screen, searching for companies and the types of jobs available.

“What about Fuji Films?” she asked, glancing at me.

“Yes, I like that,” I replied with a smile.

“For now, you’ll work at Fuji Films. After that, we’ll see about other opportunities. You’ll earn fifteen guilders per hour, along with all the usual benefits.” She looked up from the computer and said.

There were no bounds to my happiness. I had secured a legal job in the Netherlands. I felt like the luckiest person in the world. Perhaps I was the first Asian to receive such rare consideration.

I had a pleasant conversation with Lisane for some time. She asked me everything about myself.

Then, unable to contain my curiosity, I asked Lisane excitedly, “I’m really anxious to know something. Why did you call me for the job? Who instructed you to contact me?” My mind was impatient to know the truth.

She observed me for a moment in silence before replying, “Everything is organized.”

I could sense what was happening. One thing was certain—I would not be sent out of Holland.

Yes! The Dutch Rotary had been supporting me without my knowledge.

The Eindhoven Rotary Club was aware of my situation, and I had been given special consideration.

I had achieved my goal—yes, I could live here without any problems. I would receive my residence papers within days. I felt energized; my heart was overflowing with joy.

I felt as if my whole body was bursting with tremendous happiness as I hurriedly left the office.

___

**The next day, I started working at Fuji Films. **

There were various types of photo papers and films, and my job involved handling them. The work hours were from seven in the morning until three in the afternoon. It took about thirty minutes to reach the factory by bike. We had a fifteen-minute break for breakfast and a thirty-minute break for lunch. If anyone wanted to take a coffee break, they could hand over their work to someone else.

My job went smoothly, and I felt rejuvenated.

During the weekend, I visited A.S.B.

“Hi, Michael, how’s the job going?” Lisane asked.

“Yes, wonderful—very nice,” I replied, glancing around.

“Do you want to know this week’s salary?” she asked, moving toward the computer with a smile.

“Yes,” I nodded.

“Any overtime?” She looked up at me.

“No,” I said.

She began reviewing the work details. “Alright, you’ve earned 600 guilders this week,” she said, raising her head to look at me.

“How will you withdraw the money, Michael?” she asked. “Do you have a bank account?”

I sighed, remembering that I used to have a bank account in Eindhoven, but I had canceled it.

“Okay, we’ll need to arrange something else. But you should set up a new bank account soon,” she advised while preparing the paperwork.

“Yes, I’ll do that,” I responded jovially.

“Yolanda, give Michael his work details,” Lisane instructed a woman sitting nearby.

Yolanda printed out my work details and handed them to me.

I looked at the document. The work details were in Dutch, but I could understand them. “NETO” was the net amount, and “BRUTO” referred to the gross amount before tax deductions.

I had earned 600 guilders after taxes. The Netherlands has strong social security; a fixed amount is deducted from salaries for taxes, which covers free insurance, medical care, and unemployment benefits.

“Michael, here’s your check for 600 guilders. You can cash it at any bank,” Lisane said as she handed me the check.

“Oh, great—thanks, Lisane,” I said cheerfully.

I sat inside A.S.B., gazing out at the street through the glass. It was a Friday, and people were busy celebrating the weekend. I watched with interest as young men and women walked by, laughing and enjoying themselves. I felt a profound, inexplicable joy.

After sitting there for a while, I said goodbye to Lisane and left the job office.

____

I tried to feel happy, but a sense of guilt began to creep in.

I wanted to go to Eindhoven… but, how could I? How could I face them?

The person who came on an Asia-Europe mission was now settled in Holland. Was I taking advantage of them? I was staying here at their mercy.

My thoughts grew wilder by the day…

The following weekend, I returned to A.S.B. While collecting my work details, Miss Yolanda asked, “Michael… Christmas is coming soon. What are your plans?”

“Oh, nothing special,” I replied with a smile.

“How do you celebrate Christmas in India?”

“It’s almost like here, but not as grand,” I explained, watching Miss Yolanda.

“Michael, why don’t you consider working for another company?” Miss Yolanda asked as she handed me the work details.

“Yes, of course. Which company?”

“A factory that produces potato snacks. You can get a lot of overtime there,” she said encouragingly.

“Okay, I’m ready,” I replied contentedly.

“Michael, look at this,” Miss Yolanda said, extending a piece of paper toward me. “This is your fiscal number. You need to keep it safe.”

“What is a fiscal number?” I asked anxiously.

“You need this legal number to work in the Netherlands. It’s issued by the Dutch government. Every Dutch citizen has one,” she explained authoritatively.

I was astonished.

I had received a fiscal number—something meant only for Dutch citizens. My eyes ran over the number: **Fiscaal No: 51770799.**

Yes, they had given me a fiscal number… I had been granted Dutch citizenship!

I sat there, staring at that number for a long moment. Even then, a deep sense of pain began to rise from the bottom of my heart.

How could I face them… how could I face the Dutch Rotary? My mind was in turmoil.

A person who came to the Netherlands with the mission of fostering Asia-Europe friendship had now settled in the Netherlands, seemingly against their will. “Oh God, how can I face them?”

____

**December…**

The cold was at its peak. The trees stood frozen, and everyone was bundled up in thick jackets as they moved about. Christmas was approaching.

My thoughts drifted back to Eindhoven. What wonderful days those were… Derik Keijzer, Koning, Jan Jaap… all of them came back to mind. But how could I go and meet them now? If I went there, I was certain I would be overwhelmed with anxiety. No… no, I won’t visit them.

I sat in the dining room, watching TV—*Dynasty, * the most popular show on Super Channel—and enjoying a cup of coffee.

I heard the front door open. “It must be Ben,” I thought, still focused on the TV.

“Yes, it’s Ben.”

“Many… many happy returns of the day!” Mr. Ben cheerfully approached me.

I was surprised—I didn’t understand what he was saying. I looked at Ben, wide-eyed. He was holding a gift box and a bottle of champagne.

“Happy birthday, Michael,” he said with a smile, extending the gift box and champagne toward me.

Oh, right… December 16th. It was my birthday. I had completely forgotten.

I accepted the gift with a mix of surprise and gratitude, thanking him.

But suddenly, a question popped into my mind…

How did Ben know it was my birthday? I had forgotten it myself.

I slowly opened the gift box. It was an electronic timepiece. My thoughts began to take another turn…

No, no. Ben didn’t buy these gifts. Ben, a person who keeps track of even a single phone call, wouldn’t spend money on a gift for me.

These must have been bought by someone else and given to him. Someone who knew everything about me…

Yes, that must be it. Otherwise, there was no way Ben could have known my birthday.

I slowly got to my feet and walked to my bedroom with the gift package. A pang of pain began to emerge in the corner of my heart.

I sat on my bed, staring at the gift box for a long moment…

Gradually, a dense cloud of sadness began to envelop my heart. I felt a twinge of guilt inside me. Yes… I was doing something wrong.

“I came to Holland on a goodwill mission. But now, what am I doing here? I’m staying in the Netherlands under false pretenses.”

I felt as though the birthday gift was scorching me. Instead of bringing me joy, it felt like a form of punishment.

That night, sleep eluded me.

—

The next morning, I arrived at work, but I couldn’t concentrate. I was engulfed in a deep despair, a numbness that weighed on me. I was shaken by a mix of emotions, growing increasingly anxious.

I went through the motions of my work mechanically. I felt as though my mind had changed.

Somehow, I managed to work until 3:00 p.m. The hours dragged on…

I punched my timecard and left the workplace. It was bitterly cold outside. The landscape was shrouded in thick fog, and winter was at its harshest.

My mind felt just as foggy.

I took my bike and headed toward my room. The journey followed the riverbank. Normally, traveling along the riverbank was a pleasant experience, but I couldn’t enjoy it this time.

I realized my fingers were frozen in the chilling air… No, I hadn’t put on my gloves.

I stopped the bike, mechanically took the gloves from my pocket, and slowly put them on.

—

I opened the door and walked in. Is Ben here? I looked around. It seemed he was… probably in his bedroom.

I went straight to my bedroom and took off my jacket. *A coffee… that might make me feel better, * I thought, and headed to the kitchen.

Soft music played from the FM radio. Yes, Ben was here. I entered the dining room and saw Ben reading the newspaper.

“Did you sleep?” I asked casually.

“Yeah, just a nap,” Ben replied without looking up from the newspaper.

“Yeah… winter has gotten so harsh,” I said, watching the silent sky. “The whole day was foggy.”

“Hmm… it’ll be like that from now on,” Ben said, still focused on the newspaper.

“Ben…” I called out.

A moment of silence…

“What, Michael?” Ben finally looked up from the newspaper.

I took a deep breath. “When will I get the permission papers?” I asked, staring at Ben.

He managed a broad smile, suddenly changing his tone. “Oh, the permission papers… You’ll get them soon, don’t worry about it.”

I sat there for a long moment… feeling the ache begin to grow inside me.

I felt tired… I felt the need to lie down. Slowly, I strolled to my bedroom and stretched out fully on the bed.

—

**I continued my job, but I felt as though all my vigor had drained away. ** My interest in visiting pubs and nightclubs had waned. Even when I did go, I would hide myself in a corner, avoiding attention and simply sitting there. I couldn’t bring myself to mingle with anyone; I was retreating into my own world. I didn’t want to see anyone from the Dutch Rotary.

I was constantly worried that the police might catch me. Even though I had everything in Holland, including a fiscal number, I still couldn’t regain my vitality.

My thoughts drifted back to the Calicut Rotary Club… and then to Mr. Hammed. He was the creator of the logo for the Asia-Europe friendship mission. I cursed them in my mind—the people who had placed such a heavy burden on my shoulders.

The knowledge that I was under the surveillance and support of certain individuals made me increasingly upset. Was it possible to escape from all of this? The goodwill mission would only hurt me more if I stayed in Holland. I wouldn’t be able to face anyone… my mind was becoming more and more disturbed.

Signs of Christmas were everywhere. The happiness of the people was palpable, but I couldn’t bring myself to share in their joy.

—

After work, I opened the door and went inside. I could hear someone talking.

I walked to the dining room. It was Lizeth and Bron.

“We haven’t decided yet,” Bron said.

“I’ll definitely go and spend at least four days,” Ben replied. “It’s been two years since I left this place for Christmas.”

“My cousin is coming over. We’ll celebrate Christmas at home,” Lizeth said, looking at everyone.

“Anything special planned?” Ben asked Lizeth.

“Well, we’ll arrange a tour,” Lizeth responded gleefully.

I entered the dining room.

“Hi, Michael, we’re discussing Christmas plans. What about you?” Lizeth asked, watching me.

“Oh, nothing special,” I replied, smiling at everyone.

Just then, the doorbell rang. Ben went to open the door.

It was Jacob and Helen.

“Hi, Michael… Hi, Lizeth,” Jacob greeted everyone.

“What are your Christmas plans?” Lizeth asked Helen.

“Well, we’re going to my home,” Helen said.

“Can I come with you?” Ben asked Helen playfully.

“Sure, no problem,” Helen replied sweetly.

“No, no, I’ll come next time,” Ben said merrily, slipping his hands into his trouser pockets. “I’m going to celebrate with my friends. It should be a lot of fun. I might not be back until after the New Year.”

Their conversation continued, but I got up and slowly walked toward my bedroom.

—

At nine o’clock that night, I put on my jacket and got ready to go out. I felt uneasy staying inside.

“Where are you going?” Lizeth asked with a smile. “Are you heading to a nightclub?”

“Yeah,” I replied with a nod after watching her for a moment.

“Did you find a girlfriend?” Lizeth laughed, teasing me.

“There might be someone,” Ben added with a glance.

I laughed. “No, no girlfriends, no one,” I said.

“Okay, have a nice time, Michael,” Lizeth said, waving her hand approvingly.

“Thank you, Lizeth,” I smiled.

I stepped outside. Oh… it was freezing.

I took my bicycle and rode slowly. It was drizzling, and the road was damp.

The streetlights, bathed in heavy fog, cast a muted glow everywhere. I moved forward, watching the moving advertisement boards along the roadsides. There was silence all around… I saw a few cars and bicycles passing by.

Within fifteen minutes, I reached the city center. It was crowded—everyone was ready to welcome Christmas. Restaurants and pubs… every place was bustling. Young men and women walked the streets arm in arm.

—

I stopped my bicycle in front of a nightclub. I pushed the door open and stepped inside.

Oh… there were so many people. It seemed they were all enjoying the Christmas spirit.

The tempo of the beats was at its peak.

I looked around and then stood in a corner. My mind silently prayed that I wouldn’t see anyone I knew.

I went to the counter, bought a draught beer, and returned to the same spot.

The music was loud, and young people were dancing to the beats. I stood there, motionless. I didn’t feel good—a sort of depression had taken hold of me.

I bought another beer, hoping to find some peace within myself…

But no, there was no change.

I saw a girl, heavily drunk, collapse. Two or three people carried her out.

Time passed… people were exhilarated.

Some of the girls were watching me, but I couldn’t bring myself to mingle with them. A wave of depression continued to wash over me.

Suddenly, I got to my feet and walked out. The sounds of the beats faded behind me as I stepped outside. The road was wet, and the heavy fog blanketed everything.

I stood there in the middle of the road, enveloped by the extreme cold. I could hear the sound of silence. The chilled breeze rushed into my nose, and I found an unexpected comfort in that wet atmosphere. I stood there for a long moment in the icy silence, experiencing a strange, undefined happiness. It enveloped me in an infinite world of ecstasy.

I got on my bicycle and headed toward Kruizenmuntweg. I watched the snow falling under the glow of the streetlights. I felt a sense of happiness as I biked down that deserted street in the middle of the night.

—

**I pulled open the glass door of the A.S.B. office and stepped inside. **

“Hi, good morning,” I greeted Yolanda. “It’s nice weather today.”

“Yeah, it’s a lovely day,” she replied with a smile.

“How was last week’s work?” Lisane asked, turning toward me from the computer.

“It was from three in the morning until eleven,” I said.

“So… you earned more money,” Lisane noted, glancing at my work details.

“Michael, what’s your Christmas plan?” Yolanda interjected.

“Oh, nothing special. But if you invite me, I’d be very happy,” I said with a playful tone.

“Yeah, I’d like that,” she smiled. “But I won’t be here for Christmas—I’ll be in Leiden.”

I smiled back. “Okay, then how about giving me a treat before Christmas?”

“No problem. Our company has a Christmas present for you,” Lisane said, getting to her feet and handing me a large box.

“Oh, that’s great!” I exclaimed, surprised as I accepted the gift.

“What’s inside?” I asked Lisane as I opened the box.

“There’s a Christmas cake, a bottle of champagne, some sweets, and a few items to decorate the Christmas tree.”

“Oh, nice… that’s wonderful! Thanks for the gift,” I said with a bright smile.

“Wish you a happy Christmas,” Lisane said warmly.

I wished them the same and then walked out of the office. It felt good to stroll through the streets. The joy of Christmas was evident on people’s faces. The waves of pop music from FM radios on both sides of the street filled the air. I walked slowly, moving to the rhythm of the music and taking in everything around me.

____

It was Christmas Eve… I sat alone in my room. Ben had left the day before and wouldn’t return for a week.

I thought about last Christmas—those were such happy days. But now, no one was here. I was alone…

Late in the night, I stepped outside. I couldn’t bear sitting alone in the room any longer. It was a bright, moonlit night. Tilburg was fully prepared to welcome Christmas.

I spent a long time in a pub. Suddenly, I felt the urge to go to church.

I left the pub and walked through the streets… I saw Tilburg Cathedral standing proudly, adorned with lights in the frozen weather.

The moment I entered the church, I felt a sense of relief. The service had already begun… I sat down and focused my mind in silence… I prayed, “How can I escape this dilemma?”

After the service, people emerged from the church, greeting one another. I walked steadily through the streets… Tilburg was celebrating the joy of Christmas, but my mind was in turmoil.

—

Ben returned after three days. He was very happy, boasting about his Christmas celebrations.

“Ben… when will I get my permission papers?” I asked him again.

“Oh, well, the permission papers… they’ll be ready,” Ben replied dismissively.

I watched him for a moment. “When…?”

“I’ll tell you next week,” he said without looking at me.

The days passed, one by one… and then it was New Year’s Eve.

It was my second New Year in Holland. Ben had gone off somewhere else to celebrate.

I spent most of the time in my room, watching TV. My mind wasn’t steady, and I didn’t feel like cooking.

At 8:30 p.m., I went out. New Year’s celebrations were happening everywhere…

“Where should I go? With whom shall I celebrate the New Year? Last year, Jan Jaap was with me.”

I wandered aimlessly through the streets. It felt comforting to walk in the chilled air. The sky was clear… I could see the stars twinkling above.

I saw a pub and went inside. The counter was decorated specially for the occasion.

I found a seat near the counter and enjoyed a beer. The New Year celebrations were being broadcast on the TV above the counter.

I sat there, feeling empty. I didn’t feel any joy.

I thought about the Dutch Rotary. How could I face them…?

“No, I can’t…” The goodwill mission was over, yet here I was, still in Holland. What must they think of me?

They would likely believe that I used the guise of a goodwill mission to stay in Holland.

The beer glass was refilled…

My heart prayed that I wouldn’t see anyone from the Rotary. If I saw them, I would probably melt and vanish into thin air.

I looked at my watch. It was 11:45 p.m. Time for the New Year countdown on TV.

Preparations were underway at the counter. Glasses were arranged, cheese and strawberries were placed on small plates, and wine was poured into glasses… everything was ready.

Only seconds remained until midnight.

I watched as everyone in the pub got ready. Wine and snacks were on the table. Suddenly, the lights in the pub went out. The New Year countdown began on TV. Everyone was eagerly awaiting the arrival of the New Year.

Fireworks erupted on the TV screen. The pub lights came back on. Cheers of happiness echoed all around. People exchanged New Year greetings. Waves of joy danced through the pub. I joined in.

Wine was served to everyone, and I received a glass as well.

“Should I pay?” I asked the lady at the counter.

“No, no, this is free for the New Year celebration,” she said, bursting with joy.

I sat there, taking in the atmosphere.

Suddenly, I noticed something under my stool. I saw it clearly in the dim light.

“Is it money?” My heart skipped a beat.

“Yes… it was a currency note of one hundred guilders.”

I slowly picked it up and examined it. It was new, though someone had crumpled it.

I stared at it for a moment… I realized someone had done this intentionally.

“Yes… somebody’s New Year gift.” I glanced around. No one was watching me.

I folded the note and slipped it into my pocket. I wondered, “How will this year turn out for me?”

___

**Ben came back after the New Year celebrations. I approached him. **

“Ben, what about my permission papers?”

Ben stared at me without saying anything. He couldn’t give me an answer.

There was a heavy silence. “They’ll be ready soon, Michael,” he said after a moment.

I sighed. “Why is it taking so long? Will I ever get the permission papers?” I asked, disappointment washing over me.

“Yeah,” Ben replied, trying to avoid eye contact. “I’ve told them. They’ll be ready soon.”

“When will I get them, Ben?” I asked impatiently. “Next week, or maybe the week after?”

But Ben didn’t give a specific reply. I felt a deep sense of disappointment as I slowly walked to my room.

—

After work, I returned home to find Ben talking to someone in the visiting room.

“Who could that be?” I wondered.

I entered the room and saw that it was Mr. Bron. He kept his head down, even when he saw me. I was confused—was something wrong? Ben’s face looked serious too.

I went to my room, changed out of my work clothes, and then returned to the visiting room, sitting quietly in front of the TV.

After some time, I noticed that Bron was leaving. Even as he walked out, his head remained down.

“Yes… there’s definitely a big problem,” I thought.

“What’s his problem?” I asked Ben.

Ben sighed heavily. “Lizeth and Bron are not on good terms. Lizeth wants to break up,” he said, waving his hands in frustration. “He’s asking me to talk to her.”

I studied Ben for a moment. “So… are you going to talk to her?” I asked.

“She’s stubborn,” Ben replied, not really noticing me. “Anyway, he’s bringing Lizeth here on Saturday. Let’s see what we can do.”

“What’s Bron saying?” I asked.

“He’s very depressed,” Ben said as he walked to the kitchen. “I hope Lizeth will change her mind.”

—

**8:00 p.m. Saturday night. **

Ben was busy with some work when we heard the doorbell ring. He went to the door and opened it.

“Come in, come in…”

It was Mr. Bron and Lizeth. Their faces were grave as they entered the visiting room.

“Hi, Lizeth,” I greeted her with a smile.

Lizeth smiled softly, but I could see a hint of sadness in Bron’s expression.

“So… what would you like to have?” Ben asked, trying to keep things cheerful.

Bron remained silent.

“Come on, man,” Ben said, patting Bron’s shoulder in a consoling manner. “Everything will be alright.”

“Let’s have some wine, okay?” Ben suggested, looking at Bron.

Bron nodded, while Lizeth sat quietly in a chair on the side.

Ben turned to Lizeth. “What’s all this about?” he asked in a concerned tone. “These things can be discussed and sorted out,” he added as he placed the wine bottle on the table. “Everything will be fine.”

I slowly got up and went to the dining room, thinking it wouldn’t be appropriate for me to sit there. I switched on the TV and started watching it.

I could hear heated discussions from the visiting room. Lizeth and Bron were arguing, with Mr. Ben acting as the mediator.

I glanced at my wristwatch. It was 9:00 p.m. It was Saturday, and I thought it would be better to go out and spend some time at a nightclub. It might bring some relief.

I went to my room, grabbed my jacket, and started to head out. I noticed that all three of them were sitting in silence, not saying a word.

“I’m going out,” I said to Ben.

He nodded approvingly.

“Michael, where are you going?” Lizeth asked, getting to her feet. “I’m coming with you.”

I watched her for a moment. “Oh, sure… I’m going to a nightclub,” I said.

“Well, I’m coming,” she said, joining me.

I glanced at Bron. He was still sitting there, head down.

As we started to descend the staircase, I asked, “How will we get there?”

“We can go by car,” she replied, lowering her voice.

The Opel moved in the direction of the Tilburg City Center. I sat comfortably, glancing out the window. I looked at Lizeth—she sat there silently, deep in thought, focused on driving.

“What’s the problem?” I asked Lizeth.

She took a deep breath. “Oh, it’s nothing. Just a dispute,” she said, concentrating on the road.

I hesitated to ask for more details as the car sped through the streets of Tilburg.

We arrived at the nightclub, which was almost crowded. The atmosphere was fantastic.

“What would you like to have? Beer?” I asked Lizeth.

“Yeah,” she nodded slowly.

We bought beer and found a corner to sit in.

“Michael, do you like it here?” Lizeth asked, looking at me.

“Yeah,” I said, gazing around. “I go somewhere every weekend.”

“Do you want another?” I asked, noticing her empty glass.

“Sure,” Lizeth nodded without looking at me. I studied her for a moment… I could tell she was under heavy stress.

“I’m fed up,” Lizeth said, her head down. “People have started to ask if he’s my father. I’m just twenty-two. He’s forty-six.”

“Are you married?”

She sighed and looked at me. “No, no, we’re just living together,” Lizeth mumbled.

“What have you decided?” I asked, staring at her silently for a moment.

“Yeah, I’ve decided to break up,” she said, directing her gaze elsewhere. “It’s not possible for us to live together anymore.”

“How long have you been with him?”

“Three years,” she frowned.

We spent a lot of time there, and I realized that her decision was final. Afterward, we headed back to the flat.

“What about you, Michael?” Lizeth asked on the way.

“I have no idea,” I said in a dejected tone. “It’s still the same as before.”

“Michael, you should do one thing—make a request to the Dutch Queen. She’ll definitely grant you permission to stay here,” she said earnestly, staring at me for a moment.

“Yeah,” I replied, looking out at the foggy road ahead and nodding.

We talked all the way back to the flat.

When we opened the front door and went inside, Ben and Bron were still sitting in the same place with a wine bottle between them.

“Did you have a good time?” Ben asked, looking at me.

“Yeah,” I nodded with a smile.

Lizeth came in and sat on the floor, paying no attention to Bron. I noticed that Bron was watching her intently.

“Where did you go?” Ben asked Lizeth.

“We went to the nightclub,” Lizeth said without looking at him.

Observing Lizeth, Bron whispered something to Ben. Ben nodded in agreement, and then they both stared at us.

“What’s Bron saying?” I asked Ben inquisitively.

Ben remained silent for a moment… “Bron says she seems very happy because her face is flushed.”

I looked at Lizeth.

She was sitting on the floor, her head down, absentmindedly scribbling something with her toe on the carpet.

It might be possible… “Maybe our two-hour outing brought her some happiness,” I thought to myself.

____

**My mental state worsened day by day. ** A constant sense of guilt haunted me, and I realized I was sinking back into my previous state. I began to lose my appetite, dark circles reappeared around my eyes, and a white coating formed on my tongue. I felt as though I was slipping back into the mental agony I had experienced before.

“Ben… where is my permission paper?” I asked again.

“Yes… it’ll be ready,” came the usual reply from Ben.

The days passed by, and I asked Ben once more.

“Ben… what about my permission?”

Ben snorted. “It’ll be ready soon. But, Michael, I need to tell you something.” He was staring at me intently. “I had reserved this room for another student, and he’s approached me now.” He put on a wry smile. “Do one thing… you’ll have to move to Jacob’s flat. I’ll make the arrangements.”

I understood then that Mr. Ben wanted to avoid me. He was my mediator, and I was completely dependent on him.

I realized that my permission letter was being continually postponed. And now, I was in a situation where I couldn’t reach out to the police for help.

How could I possibly seek the help of the police?

“No one understands my mental turmoil…” This thought only deepened the conflicts within me.

 

ചാപ്റ്റർ -28

പ്രഭാതം …

ടെലിഫോൺ ബെൽ അടിക്കുന്നു . ബെൻ ചെന്ന് ഫോൺ അറ്റൻഡ് ചെയ്‌തു .

“മൈക്കിൾ … ഇതാ ഒരു കാൾ.” റിസീവർ എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ബെൻ പറഞ്ഞു .

എനിക്ക് ആകാംഷയായി . ആരാണ് എന്നെ ഫോണിൽ വിളിക്കുവാൻ . ചിലപ്പോൾ റോബർട്ട് ആയിരിക്കും .

ഞാൻ ചെന്ന് ഫോൺ അറ്റൻഡ് ചെയ്‌തു .

“ഹലോ … മൈക്കിൾ സോളമൻ.” അങ്ങേ തലക്കൽനിന്ന് ഒരു യുവതിയുടെ ശബ്‌ദം .

“Yes… I am… ഞാൻ ആചാര്യത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“താങ്കൾക്ക് ജോലിചെയുവാൻ താല്പര്യമുണ്ടോ?”

പെട്ടെന്ന് എനിക്ക് ഒന്നും പറയുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .

“മൈക്കിൾ …” അവർ പിന്നെയും എന്റെ പേര് വിളിച്ചു.

പെട്ടെന്ന് ഞാൻ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് മടങ്ങിവന്നു .

“Yes… yes…  എനിക്ക് ജോലിചെയ്യുവാൻ താല്പര്യമുണ്ട്.” ഞാൻ തെല്ല് ആച്ചര്യത്തോടെ പറഞ്ഞു .

“Okay… മൈക്കിൾ. എന്റെ പേര് ലിസാന … ഞാൻ വിലാസം തരാം . എന്റെ ഓഫിസിലേക്ക് വരൂ  .”

ഞാൻ വേഗത്തിൽ ചെന്ന് പേനയും ലെറ്റര്പാടും എടുത്തു .അവർ പറഞ്ഞ വിലാസം എഴുതിയെടുത്തു .

A.S.B. Utozen Bereau

Heuval Straat-115, Tilburg.

“Okay, മൈക്കിൾ. ഈ വിലാസം സിറ്റി സെന്ററിൽ തന്നെയാണ് .എളുപ്പത്തിൽ  കണ്ടെത്താൻ കഴിയും .”

‘’Okay, ഞാനിതാ … ഇപ്പോൾതന്നെ അവിടേക്ക് വരുന്നു Thank you very much…ഞാൻ അവരെ വിഷ് ചെയ്‌തു റിസീവർ താഴെവച്ചു.

എനിക്ക് എന്നെതന്നെ വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .ജോലി വേണോ എന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ട്  ഇങ്ങോട്ട് ഒരു ഫോൺകാൾ .

ഞാൻ വേഗത്തിൽ ഡ്രസ്സ് മാറി .

“എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നത്? ആരുടേതായിരുന്നു കാൾ ?” ബെൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

‘’A surprising call…  ഒരു ജോബ് ഓഫീസിൽനിന്ന് .” ഞാൻ വളരെ സന്തോഷത്തോടെ ബെന്നിനെ നോക്കി .

‘’ That’s great… ഇപ്പോൾ തന്നെ പൊയ്ക്കോളൂ.” ബെൻ എന്റെ മുഖത്തെ സന്തോഷം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട്  പറഞ്ഞു .

ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്ത് ടിൽബർഗ് സിറ്റിസെന്റർ ലക്ഷ്യമാക്കി വേഗത്തിൽ നീങ്ങി .

‘’Heuvel Street, സിറ്റി സെന്ററിൽ തന്നെ. ഞാൻ ധാരാളം തവണ ഇതിലൂടെ നടന്നിട്ടുണ്ട് . ആ ഓഫിസ് ഞാൻ പലതവണ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട് .

സിറ്റിസെന്റർ എത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ സൈക്കിളിൽനിന്നും ഇറങ്ങി ഉരുട്ടിക്കൊണ്ട് അങ്ങിനെ  നീങ്ങി .സ്ട്രീറ്റിൽ അവിടവിടെയായി സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന  മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ നിന്ന് എഫ് .എം .പാട്ടുകൾ വളരെ  പതുക്കെ  എന്റെ കാതുകളിൽ പതിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരുതരം കുളിർമ  അനുഭവപ്പെട്ടു .

ഞാൻ A.S.B.ഓഫിസ് ദൂരെ നിന്ന് തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു . മുൻഭാഗം വലിയ ഗ്ലാസ് പാനലിനാൽ അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നു .അത്യാവശ്യം വലിയ ഓഫീസ്, നെതെര്ലാന്ഡ്സിലെ ഏറ്റവും വലിയ ജോബ് ഏജൻസി .

സൈക്കിൾ സൈഡിൽ നിർത്തിയ ശേഷം ഗ്ലാസ് ഡോർ തുറന്ന് ഞാൻ അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .

നാലഞ്ചുപേർ അവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നു .മൂന്ന് യുവതികളും രണ്ടു പുരുഷന്മാരും .

ഞാൻ സമീപത്ത് കണ്ട യുവതിയുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .

‘’Miss Lisane!! ഞാൻ ചോദ്യഭാവത്തിൽ മുൻപിലിരിക്കുന്ന ആളെ നോക്കി.

“Lisane… Yes, she is here, അവർ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

ഞാൻ നേരെ അവരുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .

‘’I am Michael’’ ഞാൻ അവരെ നോക്കി.

‘’Yeah… Jose Michael… Soloman, please take your seat.’’ അവർ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അടുത്ത ടേബിളിൽ നിന്നും ഒരു ഫോം എടുത്തു.

‘’Well Mr. Michael, എനിക്ക് തങ്ങളുടെ മുഴുവൻ ഡീറ്റെയിൽസ് വേണം. ജനനതിയതി ,അഡ്രസ് എല്ലാം .” അവർ കമ്പ്യൂട്ടറിലേക്ക് തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ എല്ലാ വിവരങ്ങളും കൊടുത്തു . മിസ് ലിസാന അത് കമ്പ്യൂട്ടറിലേക്ക് ഫീഡ് ചെയ്‌തുകൊണ്ടിരുന്നു .

“ഏതുതരം ജോലി എടുക്കുന്നതിനാണ് താല്പര്യം?” മിസ് ലിസാന എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

“ഹേയ്… അങ്ങിനെ ഒന്നുമില്ല. എവിടെ ജോലി കിട്ടിയാലും സന്തോഷം .” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

‘’Okay… ഞാനൊന്ന് നോക്കട്ടെ.”

അവർ കംപ്യൂട്ടറിൽ കമ്പനികളുടെ പേരും , ജോലിയുടെ സ്വഭാവവും നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

‘’Fuji Films ൽ ജോലി ചെയ്‌തുകൂടെ?” അവർ എന്നെ നോക്കി ചോദിച്ചു .

“തീർച്ചയായും, എനിക്ക് ഇഷ്ടമാണ്.” ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“തൽക്കാലം Fuji Films ൽ ജോലി ചെയൂ. അത് കഴിഞ്ഞു വേറെ കമ്പനിയിലേക്ക് നോക്കാം . മണിക്കൂറിന് പതിനഞ്ചു ഗിൽഡിന് ലഭിക്കും . കൂടാതെ മറ്റെല്ലാ ആനുകൂല്യങ്ങളും.” മിസ് ലിസാനെ കംപ്യൂട്ടറിൽ നിന്ന് പിൻവാങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

എന്റെ സന്തോഷത്തിന് അതിരില്ലായിരുന്നു .എനിക്ക് നിയമപരമായി ജോലി ചെയ്യുവാൻ അവസരം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു.ഞാൻ ഒരു ഭാഗ്യവാൻ തന്നെ . ചിലപ്പോൾ ആദ്യമായി എനിക്ക് ആയിരിക്കണം ഒരു ഏഷ്യക്കാരന് ലഭിക്കാത്ത പരിഗണന ലഭിക്കുന്നത് .

ഞാൻ ലിസാനയുമായി കുറച്ചുനേരം സൗഹൃദം പങ്കുവച്ചു .അവർ എന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ചോദിച്ചറിഞ്ഞു .സംസാരത്തിനിടയിൽ ഞാൻ ലിസാനയോട് അന്വേഷിച്ചു.

“എനിക്ക് അറിയാൻ ആകാംഷയുണ്ട്. എന്നെ ജോലിക്ക് വിളിക്കുവാൻ കാരണം ? അത് ആരുടെ നിർദ്ദേശപ്രകാരമാണ് ?”

‘’Everything organized.’’ അതായിരുന്നു അവരുടെ മറുപടി.

എനിക്ക് കാര്യങ്ങൾ ഊഹിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞു .എനിക്ക് ഒരുകാര്യം ഉറപ്പായി .

എന്നെ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കില്ല .

അതെ , ഡച്ച് റോട്ടറി പിറകിൽ നിന്ന് എന്നെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നു Eindhoven ൽ എന്നെകുറിച്ച്  അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .

എനിക്ക് ഒരു പ്രത്യേക പരിഗണന ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ ലക്‌ഷ്യം നേടിയിരിക്കുന്നു .എന്റെ ഹൃദയം സന്തോഷത്തിൽ തുടിക്കുന്നത്  ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

ശരീരം മുഴുവൻ ഒരുതരം ഉന്മേഷം ലഭിച്ചത് പോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .

ഞാൻ വേഗത്തിൽ അവിടെനിന്നും ഇറങ്ങി അങ്ങിനെ നടന്നു .

അടുത്ത ദിവസം തന്നെ ഞാൻ Fuji films ൽ ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചു .

പല വിധത്തിലുള്ള ഫോട്ടോ ഫിലിമുകൾ … ഫോട്ടോ പേപ്പർ.

ഉത്പാദനം കഴിഞ്ഞുവരുന്ന അവ പേക്കിങ് കഴിഞ്ഞു യാഥാസ്ഥാനങ്ങളിൽ എത്തിക്കുക .അതായിരുന്നു എനിക്ക് ലഭിച്ച ജോലി .

രാവിലെ ഏഴു മണി മുതൽ വൈകീട്ട് മൂന്ന് മണി വരെ .സൈക്കിളിൽ ഇരുപത് മിനിറ്റുകൊണ്ട്  ഫാക്ടറിയിൽ എത്തിച്ചേരാം .പ്രഭാതഭക്ഷണം പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് .ഉച്ചഭക്ഷണത്തിന് മുപ്പത് മിനിറ്റ് .അതിനിടയിൽ കോഫി കഴിക്കണമെങ്കിൽ ജോലിസ്ഥാലത്ത് ആരെയെങ്കിലും ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ ഏല്പിച്ച് പോയിവരാം .

എന്റെ ജോലി വളരെ ഭംഗിയായി നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .മനസ്സിന് ഒരു ഉന്മേഷം കൈവന്നതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .

ആഴ്ചയുടെ അവസാനം ഞാൻ എ .എസ്‌ .ബി .യിൽ ചെന്നു .

‘’Hi, Michael, … How is your job?’ലിസാനെ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.

‘’Yes, very nice…’’ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എത്രയാണ് ഈ ആഴ്ച്ചത്തെ വേതനം എന്നറിയണം അല്ലെ?” അവർ കംപ്യൂട്ടറിന്റെ  അരികിലേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .

“അതെ …” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

‘’Over time?’’ അവർ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.

“ഇല്ല …” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

അവർ കംപ്യൂട്ടറിൽ വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് നോക്കുവാൻ തുടങ്ങി .

“ഈ ആഴ്ച്ച 600 ഗിൽഡൺ.” അവർ കംപ്യൂട്ടറിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“മൈക്കിൾ, എങ്ങിനെയാണ് കാശ് എടുക്കുന്നത്? ബാങ്ക് അക്കൗണ്ട് ഉണ്ടോ ?” അവർ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

‘’Eindhoven ൽ എനിക്ക് ബാങ്ക് അക്കൗണ്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ അത് ക്യാൻസൽ ചെയ്‌തു  .” ഞാൻ ലിസാനയെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

‘’Okay, നമുക്ക് വേറെ ഏതെങ്കിലും വഴി നോക്കാം Better, you have to arrange a bank account.’’ അവർ പേപ്പർ ശരിയാക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ഉം.” ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ തലയാട്ടി .

‘’Yolanda… മൈക്കിളിന് വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് എടുത്തുകൊടുക്കൂ.”

കുറച്ചപ്പുറം ഇരുന്ന യുവതിയോട് ലിസാനെ ആവശ്യപ്പെട്ടു .

അവർ പ്രിന്ററിൽ നിന്ന് എന്റെ വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് പ്രിന്റെടുത്ത് എനിക്ക് തന്നു .

ഞാൻ അതിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു .ഡച്ചിലാണ് വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് . എന്നാലും എനിക്കത് മനസിലാക്കാൻ സാധിച്ചു .

‘’Neto… net amount… Bruto… tax കഴിച്ചുള്ള സംഖ്യ.

എനിക്ക് ടാക്‌സ് കഴിച്ചുള്ള സംഖ്യയാണ് അറുനൂറു ഗിൽഡൺ .നെതെർലണ്ടിൽ സോഷ്യൽ സെക്യുരിറ്റി ഉള്ളതിനാൽ ജോലി ചെയ്യുന്നതിന്റെ നിശ്ചിത ശതമാനം ടാക്‌സ് ആയി പിടിക്കുന്നു .

സൗജന്യ ഇൻഷുറൻസ് , മെഡിക്കൽ ,ജോലി ഇല്ലാത്ത അവസരങ്ങളിൽ പണം എല്ലാം വേറെ .

“ഇതാ മൈക്കിൾ, അറുനൂറു ഗിൽഡൺ ചെക്ക്. ഇത് ഏത് ബാങ്കിൽ നിന്നും മാറ്റി പണമാക്കാം .” ചെക്ക് എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ലിസാനെ പറഞ്ഞു .

‘’Oh, thanks… ചെക്ക് സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അവരെ വിഷ് ചെയ്‌തു.

ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .വെള്ളിയാഴ്ച്ച ആയതിനാൽ ആളുകൾ  വീക്കെൻഡ് ആഘോഷിക്കുവാനുള്ള തിരക്കിലാണ് Heuvel Street… ടിൽബർഗിലെ പ്രധാന തെരുവ് .യുവതീ -യുവാക്കൾ ഉല്ലാസകരമായി നടന്നുനീങ്ങുന്നത്  ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ നോക്കി .മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം  അനുഭവപ്പെട്ടു .കുറച്ചുനേരം കൂടി  അവിടെ ഇരുന്നശേഷം  ലിസാനയോട് യാത്രപറഞ്ഞു ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .

ഞാൻ സന്തോഷവാനാകുവാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .പക്ഷെ… എന്തോ ഒരു കുറ്റബോധം  എന്നെ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .

എനിക്ക് Eindhoven ൽ പോകണം എന്ന ആഗ്രഹം .എന്നാൽ എങ്ങിനെ അവിടെ പോകും . എങ്ങിനെ അവരെ അഭിമുഖികരിക്കും .

‘’Asia-Europe rotary goodwill mission ആയി വന്ന വ്യക്തി നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ താമസമാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഞാൻ അവരെ ഉപയോഗിക്കുകയല്ലേ ചെയ്‌തത്‌ ? ഇപ്പോൾ ഞാൻ അവരുടെ കനിവിലല്ലേ  ഇവിടെ നിൽക്കുന്നത് !!

എന്റെ ചിന്തകൾ കാടുകയറി …

ആഴ്ചയുടെ അവസാനം ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിൽ എത്തി .വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് ശേഖരിക്കുന്നതിനിടയിൽ Miss. Yolanda തിരക്കി.

“മൈക്കിൾ, ക്രിസ്ടമാസ് വരുന്നു. എന്താണ് പരിപാടി ?”

“പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നുമില്ല.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ഇന്ത്യയിൽ എങ്ങിനെ ക്രിസ്ടമാസ്?”

“ഏതാണ്ട് ഇതുപോലെ തന്നെ. പക്ഷെ … ഇതുപോലെ ഗെറ്റ് അപ്പ് ഇല്ല .” ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ, വേറൊരു കമ്പനിയിൽ ജോലിക്ക് പൊയ്ക്കൂടേ?” വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ്  നീട്ടിക്കൊണ്ട് Yolanda ചോദിച്ചു .

“തീർച്ചയായും. ഏത് കമ്പനിയാണ് ?”

“പൊട്ടറ്റോ സ്‌നാക്‌സ് ഉണ്ടാക്കുന്ന കമ്പനിയാണ്. അവിടെയാണെങ്കിൽ ധാരാളം  ഓവർടൈം ലഭിക്കും .”

“ശരി, ഞാൻ അവിടേക്ക് പോകാം.” ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ അവളെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ, ഇത് നോക്കൂ …  This is your Psysical number. ഈ നമ്പർ കൈവശം സൂക്ഷിക്കുക .” Yolanda ഒരു പേപ്പർ എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എന്താണ് ഫിസിക്കൽ നമ്പർ?” ഞാൻ തെല്ല് ആകാംഷയോടെ Yolanda യെ നോക്കി .

“നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ ജോലി ചെയ്യണമെങ്കിൽ ഈ നമ്പർ വേണം. ഡച്ച് ഗവൺമെൻറ്  ഇഷ്യൂ ചെയ്യുന്നതാണ് . എല്ലാ ഡച്ച് പൗരനും ഈ നമ്പർ ഉണ്ടാകും .”

എനിക്ക് അച്ഛര്യം തോന്നി .

എനിക്ക് ഫിസിക്കൽ നമ്പർ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .ഡച്ച് പൗരന് മാത്രം ലഭിക്കുന്ന നമ്പർ .ഞാൻ ആ പേപ്പറിലൂടെ കണ്ണുകളോടിച്ചു .

‘’Fiscaal No: 51770799

എനിക്ക് ഡച്ച് പൗരത്വം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ ആ നമ്പർ നോക്കി കുറേനേരം അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .ആ സന്തോഷത്തിന്റെ  ഇടയിലും മനസ്സിന്റെ ഉള്ളിൽ എവിടേയോ ഒരു വിങ്ങൽ ഉയർന്നുവരുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

എനിക്ക് എങ്ങിനെ മറ്റുള്ളവരെ അഭിമുഖികരിക്കുവാൻ കഴിയും ? ഡച്ച് റോട്ടറിയെ  എങ്ങിനെ ഫായിസ് ചെയുവാൻ കഴിയും ?

Asia-Europe Rotary Friendship mission ആയി വന്ന വ്യക്തി നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ താമസമാക്കിയിരിക്കുന്നു.

ഡിസംബർ …തണുപ്പ് ശക്തിയാര്ജിച്ചുവരുന്നു . മരങ്ങൾ ഇലകൾ കൊഴിഞ്ഞു വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്നു .എല്ലാവരും വിന്റർ ജാക്കറ്റിനുള്ളിൽ ശരീരം ഒളിപ്പിച്ച് നീങ്ങുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ക്രിസ്തുമസ്സിന്റെ ആരംഭമായിരിക്കുന്നു .

എന്റെ ചിന്തകൾ Eindhoven ലേക്ക് ഓടിയെത്തി .എത്ര സന്തോഷകരമായ ദിനങ്ങളായിരുന്നു Derik Keijzer, Koning, Jan Jaap, Teer എല്ലാവരും എന്റെ മനസിലേക്ക് ഓടിയെത്തി .

പക്ഷെ… എനിക്ക് എങ്ങിനെ അവരെ ചെന്ന് കാണുവാൻ കഴിയും ? അവിടെ ചെന്നാൽ അവരുടെ മുന്നിൽ ഞാൻ വിയർത്തു ഒന്നുമല്ലാതായി തീരും .വേണ്ട … പോയി കാണേണ്ട .

ഞാൻ ഡൈനിങ് റൂമിൽ ടി.വി . ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഇരുന്നു Dynasty…  വളരെ പോപ്പുലർ ആയ സൂപ്പർ ചാനലിലെ ഒരു സീരിയൽ .

ഡോർ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . ബെൻ ആയിരിക്കണം .ഞാൻ കോഫി നുകർന്നുകൊണ്ട് ടി .വി .യിൽ കണ്ണുംനട്ടിരുന്നു .

അതെ , ബെൻ തന്നെ .

‘’Many… many… happy returns of the day…’’ ബെൻ എന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.

ഞാൻ തെല്ല് ആകാംഷയോടെ ബെന്നിനെ നോക്കി .ബെന്നിന്റെ കൈവശം ഒരു ഗിഫ്റ്റ് പാക്കറ്റും ,ഒരു ഷാംപൈൻ കുപ്പിയും .

‘’Happy birthday to you Michael…’’ ഗിഫ്റ്റ് പാക്കറ്റും, കുപ്പിയും എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ബെൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

അതെ, ഡിസംബർ പതിനാറ് . ഇന്ന് എന്റെ ജന്മദിനമാണ് .ഞാൻ അത് ശ്രദ്ധിച്ചില്ല . ഇന്ന് എന്റെ ജന്മദിനം ആണെന്ന് .

ഞാൻ അത് സ്വീകരിച്ചു .അച്ഛര്യം വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ .

എനിക്ക് ആകാംഷയായി .

ബെൻ എങ്ങിനെ എന്റെ ജന്മദിനത്തെക്കുറിച്ച് അറിഞ്ഞു . ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു .

ഞാൻ സാവധാനം ആ ഗിഫ്റ്റ് പാക്കറ്റ് തുറന്നു .ഒരു ഇലട്രോണിക്‌സ് ടൈംപീസ് …

പെട്ടെന്ന് എന്റെ ചിന്ത വഴിമാറി .

ഇല്ല … ഈ ഗിഫ്റ്റ് ബെൻ വാങ്ങിയതല്ല .ഒരു ഫോൺ ഉപയോഗിച്ചാൽ കണക്ക് പറയുന്ന  ബെൻ ഒരിക്കലും എനിക്കുവേണ്ടി ഇതുപോലൊരു സമ്മാനം വാങ്ങില്ല  .

ഇത് വേറെ ആരോ വാങ്ങി ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ കൊടുത്തയച്ചതാണ് . എന്റെ മുഴുവൻ  വിവരങ്ങളും അറിയാവുന്നവർ .

അതെ … അങ്ങിനെതന്നെ ആവണം .അല്ലാതെ ബെൻ എന്റെ ജന്മദിനത്തെ കുറിച്ച്  അറിയുവാൻ വേറെ ഒരു മാർഗവുമില്ല .

ഞാൻ ആ സമ്മാനവുമായി സാവധാനം റൂമിലേക്ക് നടന്നു .മനസിന്റെ ഏതോ ഒരു കോണിൽ  ഒരുതരം വിങ്ങൽ അനുഭവപ്പെടുന്നത് ഞാൻ മെല്ലെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു .

ഞാൻ ആ ഗിഫ്റ്റ് പാക്കറ്റും  ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ബെഡിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

ക്രമേണ അതൊരു ദുഃഖമായി എന്റെ മനസ്സിൽ ഘനീഭവിച്ചു വന്നു .എന്റെ മനസിന്റെ  അടിത്തട്ടിൽ നിന്ന് അതൊരു വിങ്ങലായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു .

അതെ… ഞാൻ ചെയ്യുന്നത് തെറ്റാണ് എന്ന തോന്നൽ …

ഒരു ഗുഡ് വിൽ മിഷൻ ആയി വന്ന ഞാൻ എന്താണ് ചെയുന്നത് ?നെതെർലാൻഡ്സിൽ  വന്ന് നിർബന്ധപൂർവം അവരുടെ അനുമതി ഇല്ലാതെ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നു .

ആ ജന്മദിന സമ്മാനം എന്നെ നോക്കി പരിഹസിക്കുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .ആ സമ്മാനം സന്തോഷം നൽകുന്നതിന് പകരം ഒരുതരം ശിക്ഷയായി  എന്നിലേക്ക് പ്രവഹിച്ചു .

അന്ന് രാത്രി നിദ്രാദേവി എന്നെ അനുഗ്രഹിച്ചില്ല .

അടുത്ത പ്രഭാതം .. ഞാൻ ജോലിസ്ഥലത്തെത്തി . എന്തോ … എനിക്ക് ജോലിയിൽ ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .ഒരുതരം മ്ലാനത എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .മനസ്സിൽ എവിടേയോ ഒരുതരം മരവിപ്പ് .

ഞാൻ യാന്തികമായി ജോലിയിൽ മുഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എന്തോ ഒരുതരം പാവയെപോലെ ഞാൻ ആയിത്തീർന്നിരിക്കുന്നു . മനസ്സിന് ഒരു മാറ്റം സംഭവിച്ചതുപോലെ .

എങ്ങിനെയോ സമയം മൂന്ന് മണി ആയിരിക്കുന്നു .എന്തോ… സമയത്തിനെല്ലാം വളരെ ദൈർഘ്യമുള്ളതുപോലെ .

ടൈം കാർഡ് പഞ്ച് ചെയ്‌തു ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .പുറത്ത് നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട്.പ്രദേശം നിറയെ മുടൽമഞ്ഞു നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .ശൈത്യകാലം ശക്തിപ്രാപിച്ചിരിക്കുന്നു .

എന്റെ മനസ്സും മുടിക്കെട്ടിയപോലെ ആയിരിക്കുന്നു .

സൈക്കിൾ എടുത്ത് റൂം ലക്ഷ്യമാക്കി അങ്ങിനെ നീങ്ങി .പുഴയോരത്ത് കൂടിയാണ് യാത്ര .ഇത് ശരിക്കും ആനന്ദകരമാകേണ്ടതാണ് .എന്തോ … എനിക്ക് അങ്ങിനെ സന്തോഷിക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .

കൈവിരലുകൾ തണുത്തു മരവിച്ചു വേദനിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

ഇല്ല… ഞാൻ കൈയിൽ ഗ്ലൗസ് ധരിച്ചിരുന്നില്ല .

സൈക്കിൾ നിർത്തി യാന്തികമായി ലെതർ ഗ്ലൗസ് എടുത്ത് കൈകളിൽ ധരിച്ചു .

ഡോർ തുറന്ന് അകത്ത് കയറി .ബെൻ ഉണ്ടോ ?  ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഉള്ള ലക്ഷണം കാണുന്നുണ്ട് .ചിലപ്പോൾ റൂമിൽ ആയിരിക്കും .

നേരെ ബെഡ്‌റൂമിൽ ചെന്നു . ജാക്കറ്റ് അഴിച്ചുമാറ്റി . ഒരു ചൂട് കോഫി കഴിക്കണം .ഞാൻ സാവധാനം കിച്ചണിലേക്ക് നടന്നു .

അപ്പുറത്ത് ഫ് .എം. റേഡിയോ കേൾക്കുന്നുണ്ട് .ബെൻ ആയിരിക്കണം .ഞാൻ കോഫിയുമായി ഡൈനിങ്  റൂമിലെത്തി .

ബെൻ ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഇരിക്കുന്നു .

“ഉറങ്ങുകയായിരുന്നോ?” ഞാൻ വെറുതെ അന്വേഷിച്ചു .

“അതെ… കുറച്ചുനേരം കിടന്നു.” ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ ശ്രദ്ധ കൊടുത്തുകൊണ്ട് ബെൻ പറഞ്ഞു .

“വിന്റർ കാനത്തിരിക്കുന്നു. ഇന്ന് മുഴുവനും മൂടിക്കെട്ടിയ കാലാവസ്ഥ .” കോഫി നുകർന്നുകൊണ്ട്  പുറത്തേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

“ഉം … ഇനി എപ്പോഴും അങ്ങിനെതന്നെ ആയിരിക്കും.” ന്യൂസ് പേപ്പറിൽനിന്ന് കണ്ണെടുക്കാതെ ബെൻ  പറഞ്ഞു .

“ബെൻ… ഞാൻ വിളിച്ചു.

“എന്താ… മൈക്കിൽ.” ബെൻ തല ഉയർത്തി എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“എനിക്ക് ഇവിടെ നിൽക്കുവാനുള്ള പെർമിഷൻ പേപ്പർ എപ്പോഴാണ്   ലഭിക്കുക?” ഞാൻ ബെന്നിനെ തന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഓ … പെർമിഷൻ പേപ്പർ … അത് കിട്ടും …ഉടനെ കിട്ടും.” ബെൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ കുറേനേരം അങ്ങിനെതന്നെ ഇരുന്നു .മനസ്സിൽ എന്തോ ഘനീഭവിച്ചുവരുന്നത്  ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

ഒന്ന് കിടക്കണം . ഞാൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് ബെഡ്റൂമിലേക്ക് നടന്നു .

ഞാൻ ജോലിയിൽ തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .എന്റെ ഉത്സാഹം എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടതായി എനിക്ക് തോന്നി .പഴയതുപോലെ പബ്ബിലോ നൈറ്റ് ക്ലബ്ബിലോ പോകുവാൻതന്നെ തോന്നുന്നില്ല .പോയാൽതന്നെ ഒരുഭാഗത്ത് ഒതുങ്ങിയിരിക്കും .ആരുമായും പരിചയപ്പെടാനോ ഇടപഴകാനോ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ .ഡച്ച് റോട്ടറിയിലെ ആരെയും കാണല്ലേ എന്ന് എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

എന്നെ പോലീസ് പിടിക്കില്ല .ഇനിക്ക് ഇവിടെ എല്ലാമുണ്ട് .ഫിസിക്കൽ നമ്പർ ഉൾപ്പെടെ .എന്നിട്ടും എന്റെ പഴയ ഉത്സാഹം വീണ്ടെടുക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .

എന്റെ മനസിലേക്ക് കാലിക്കറ്റ് റോട്ടറി ക്ലബ് ഓടിയെത്തി .ആദ്യമായി മനസുകൊണ്ട് ഞാൻ അവരെ വെറുത്തു .എന്റെ തലയിൽ ഇത്രമാത്രം ഭാരം കയറ്റിവച്ചവർ .

ഞാൻ കുറച്ചു ആളുകളുടെ നിരീക്ഷണത്തിലും സഹായത്തിലുമാണെന്ന ചിന്ത എന്നെ വളരെയധികം അസ്വസ്ഥനാക്കി .എനിക്ക് ഇതിൽനിന്നും ഒന്ന് രക്ഷപ്പെടുവാൻ കഴിയുമോ ? ഞാൻ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ ഉള്ള കാലത്തോളം ഈ ഗുഡ് വിൽ മിഷൻ എന്നെ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരിക്കും .എനിക്ക് ആരെയും അഭിമുഖികരിക്കുവാൻ  കഴിയില്ല .എന്റെ മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമായികൊണ്ടിരുന്നു .

ക്രിസ്തുമസിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ പലയിടത്തും പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .ജനങ്ങളിലും ക്രിസ്തുമസിന്റെ ആഹ്‌ളാദപ്രകടനം കണ്ടുതുടങ്ങി .ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞാൽ ക്രിസ്‌തുമസ്‌ .പക്ഷെ… എനിക്ക് ആ ആഹ്‌ളാദത്തിൽ  പങ്കുചേരാൻ കഴിയുന്നില്ല .

ജോലി കഴിഞ്ഞു മുൻവാതിൽ തുറന്ന് ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി .ആരൊക്കയോ സംസാരിക്കുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാം .

ഞാൻ ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു .ബ്രോണും ,ലീസെത്തും , ബെന്നുമായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .

“ഞങ്ങൾ ഒന്നും തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല.” ബ്രോൺ പറഞ്ഞു .

“ഞാൻ എന്തായാലും പോകും. നാല് ദിവസമെങ്കിലും ചിലവഴിക്കും .രണ്ടു വർഷമായി ക്രിസ്തുമസിന് ഇവിടംവിട്ട് പോയിട്ട് .” ബെൻ അഭിപ്രയപ്പെട്ടു .

“എന്റെ കസിൻ വീട്ടിൽ വരും. ഞാനും ബ്രോണും വീട്ടിൽതന്നെ ക്രിസ്തുമസ് ആഘോഷിക്കും .”

“എന്തെങ്കിലും സ്പെഷ്യൽ?” ബെൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി .

“ഞാൻ എന്റെ കാസിനോടൊപ്പം ഒരു ടൂർ സംഘടിപ്പിക്കും.” ലിസത്ത് എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .

“ഹായ് മൈക്കിൾ … ഞങ്ങൾ ഇവിടെ ക്രിസ്തുമസിന്റെ പരിപാടികൾ ചർച്ച ചെയ്‌തുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. മൈക്കിളിന് എന്താണ് പരിപാടി ?” ലിസത്ത് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട്  അന്വേഷിച്ചു .

“പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു പരിപാടിയുമില്ല.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എല്ലാവരെയും നോക്കി .

അതിനിടയിൽ കോളിങ് ബെൽ ശബ്‌ദിക്കുന്നത് കേട്ടു . ബെൻ ചെന്ന് വാതിൽ തുറന്നു .

ജേക്കബും , ഹെലനും …

“ഹായ് മൈക്കിൾ … ഹായ് ലിസത്ത്, ജേക്കബ് എല്ലാവരെയും വിഷ് ചെയ്‌തുകൊണ്ട്‌ കയറിവന്നു.

“എന്താണ് ക്രിസ്തുമസ് പരിപാടികൾ?”ലിസത്ത് ഹെലനോട് അന്വേഷിച്ചു.

“ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും എന്റെ വീട്ടിൽ പോകുന്നു.” ഹെലൻ പറഞ്ഞു .

“ഞാനും വരട്ടെ?” ബെൻ തമാശരൂപത്തിൽ ഹെലനെ നോക്കി .

“Okay… വന്നോളൂ.” ഹെലൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് സ്വാഗതം ചെയ്‌തു .

“No, no… next time. ഞാൻ എന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ അടുക്കൽ പോകുകയാണ്. ക്രിസ്തുമസ് ശരിക്കും ആഘോഷിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു .കഴിഞ്ഞാൽ ന്യൂ ഇയർ കഴിഞ്ഞേ  വരുകയുള്ളൂ .” ബെൻ ആഹ്ളാദത്തോടെ കൈകൾ രണ്ടും പോക്കറ്റിൽ തിരുകിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

അവരുടെ സംഭാഷണം അങ്ങിനെ നീണ്ടുപോയി .ഞാൻ എന്റെ റൂമിലേക്ക് തിരികെ വന്നു . കട്ടിലിൽ നീണ്ടുനിവർന്നു കിടന്നു .

രാത്രി ഒൻപത് മണി … ഞാൻ ജാക്കറ്റ് എടുത്തു ധരിച്ചു പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ ഒരുമ്പെട്ടു .റൂമിൽതന്നെ ഇരുന്നിട്ട് മനസിന് വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥ .

“എവിടേക്കാണ് …? നൈറ്റ് ക്ലബ് ?” ലിസത്ത് എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഉം.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തലയാട്ടി .

“ഏതെങ്കിലും ഗേൾ ഫ്രോണ്ടിന്റെ കിട്ടിയോ?” ലിസത്ത് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.

“ഉം. ചിലപ്പോൾ ഉണ്ടാകും .” ബെൻ എന്നെ ഒളികണ്ണിട്ട് നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“Okay, have a nice time, Michael…’’ ലിസത്ത് കൈകൾ ഉയർത്തി കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

‘’Thank you.’’ ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

ഞാൻ സാവധാനം പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ഓ… എന്തൊരു തണുപ്പ് . സൈക്കിൾ നിർത്തി ഗ്ലോസ് എടുത്ത് കൈകളിൽ ധരിച്ചു .

ചെറിയ ചാറ്റൽ മഴ …റോഡ് എല്ലാം നനഞ്ഞുകിടക്കുന്നു .

വഴിയരികിലെ സ്ട്രീറ്റ് ലൈറ്റിൽ മൂടൽമഞ്ഞിൽ കുളിച്ച് പ്രഭ ചൊരിഞ്ഞുകൊണ്ട്  നിൽക്കുന്നു .ബസ് സ്റ്റോപ്പിലെ പരസ്യ പലകകൾ ഇടക്കിടക്ക്  മിന്നിമാറുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അങ്ങിനെ നീങ്ങി .തെരുവ് പൊതുവെ  നിശബ്‌ദം .ഇടക്ക് കാറുകളും സൈക്കിൾ യാത്രക്കാരും പോകുന്നത് ഞാൻ  ശ്രദ്ധിച്ചു .

പതിനഞ്ചു മിനിറ്റുകൊണ്ട് ഞാൻ സിറ്റി സെന്ററിൽ എത്തിചേർന്നു .ക്രിസ്തുമസിനെ  വരവേൽക്കാൻ എല്ലാവരും ഒരുങ്ങിനിൽക്കുന്നു .തെരുവിൽ വളരെയധികം ആളുകൾ .റെസ്റ്റോറെന്റ്റ് ,പബുകൾ ..എല്ലാം നിറയെ തിരക്ക് .യുവതീ -യുവാക്കൾ കൈകോർത്തുകൊണ്ട് തെരുവിൽ കൂടി നടന്നു നീങ്ങുന്നു .

ഞാൻ ഒരു നൈറ്റ് ക്ലബിന്റെ മുന്നിൽ സൈക്കിൾ നിർത്തി ഡോർ തുറന്ന് അകത്ത് പ്രവേശിച്ചു .

നിറയെ ആളുകൾ … ക്രിസ്തുമസ് ഈവ് ആയതിനാൽ അവർ ശരിക്കും ആഘോഷിക്കുകയാണെന്ന്  എനിക്ക് തോന്നി .

ഹാളിൽ ബീറ്റ്‌സ് ഉയർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .അറിയുന്നവർ ആരും ഉണ്ടാവരുതേ എന്ന്  എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

ഞാൻ കൗണ്ടറിലേക്ക് ചെന്നു .ഒരു ബിയർ വാങ്ങി യഥാസ്ഥാനത്ത് തിരികെ വന്നു .ബീറ്റ്‌സ് തകർക്കുകയാണ് . അതിനനുശ്രുതമായി യുവതീ -യുവാക്കൾ ഡാൻസ് ചെയ്യുന്നു .

ഞാൻ അങ്ങിനെ നിന്നു .മനസിന് ഒരു സന്തോഷവും തോന്നുന്നില്ല .എന്തോ ഒരു വിഷാദം എന്നെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ വീണ്ടും ചെന്ന് ബിയർ വാങ്ങി .കുറച്ചു ലഹരി ചെന്നാൽ മാറ്റമുണ്ടാകുമോ എന്ന്  തോന്നി .

ഇല്ല … യാതൊതു മാറ്റവുമില്ല .

ഒരു പെൺകുട്ടി ഡ്രിങ്ക്സ് കഴിച്ച് പൂസായി വീഴുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവളെ കുറച്ചുപേർ  താങ്ങിയെടുത്ത് പുറത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നു .

സമയം അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ജനങ്ങൾ എല്ലാവരും വളരെ ആഹ്ളാദത്തിമിർപ്പിലാണ് .

ചിലർ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് .പക്ഷെ … അടുക്കൽച്ചെന്ന് പരിചയപ്പെടുവാൻ എനിക്ക് കഴിയുന്നില്ല .എന്തോ… ഒരുതരം മ്ലാനത എന്നെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .

പെട്ടെന്ന് ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്ക് നടന്നു .ബീറ്റ്‌സ് എന്റെ പിറകിൽ കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു വരുന്നത്  ഞാൻ അറിഞ്ഞു .റോഡ് നനഞ്ഞുകിടക്കുന്നു .എങ്ങും കടുത്ത കോട  മൂടികെട്ടികിടക്കുന്നു .

ഞാൻ ആ തണുപ്പിൽ കുറെ നേരം അങ്ങിനെതന്നെ നിന്നു .മനസിന് എന്തോ ഒരു സുഖം  ലഭിച്ചതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .

സൈക്കിൾ എടുത്ത് Kruzmunt weg ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി .തണുപ്പ് മുഖത്തെ ആക്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .തെരുവ് വിളക്കിൻറെ വെളിച്ചത്തിൽ മഞ്ഞിൻ കണങ്ങൾ ആകാശത്തുനിന്ന്  പൊതിയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. ശരീരം മുഴുവൻ ആ മഞ്ഞിൻകണങ്ങൾ പൊതിയുന്നത് പോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു. പക്ഷെ… ആ വിജന വീഥിയിൽകൂടി  തണുപ്പിൽ യാത്രചെയ്യുമ്പോൾ, എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം ഞാൻ അനുഭവിക്കുകയായിരുന്നു .

രാവിലെ ഉറക്കമുണർന്നു . എഴുന്നേൽക്കാൻ തന്നെ തോന്നുന്നില്ല . ഉറക്കം ഉണർന്നാൽ മനസ്സിൽ പലതരം ചിന്തകൾ ഉണരുകയായി .എന്നിൽ പ്രകടമായ മാറ്റം സംഭവിച്ചത് ഞാൻ അറിയുകയായിരുന്നു .

ഇന്ന് ശനിയാഴ്ച്ച … പ്രത്യേകിച്ച് ജോലി ഒന്നുമില്ല .എ .എസ് .ബി യിൽ പോകണം .ജോലിയുടെ ഡീറ്റെയിൽസ് ശേഖരിക്കണം .

ഞാൻ സാവധാനം ബെഡിൽനിന്ന് എഴുനേറ്റു .റൂമിന്റെ കർട്ടൻ മാറ്റി പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .അത്യാവശ്യം തെളിഞ്ഞ ആകാശം .ഞാൻ നേരെ ബാത്ത്റൂമിലേക്ക് നീങ്ങി , ഫ്രഷ് ആയി , ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു .

ബെൻ പുറത്തുപോയിരിക്കുന്നു …

ഒരു കോഫി തയാറാക്കി നേരെ ടി .വി .യുടെ മുന്നിൽ ഇരുന്നു .സൂപ്പർ ചാനലിൽ എന്തോ പരിപാടി നടക്കുന്നു .സ്ത്രീകളെക്കുറിച്ചുള്ളതാണ് .ഇടക്ക് എന്റെ ശ്രദ്ധ അക്വാറിയത്തിലേക്ക്‌ പതിഞ്ഞു .ബെന്നിന്റെ ഓമനമൽസ്യം എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി .അതിന് ഭക്ഷണം കിട്ടികാണില്ല .

ഞാൻ കുറേനേരം അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .പൊടുന്നനെ ഓർത്തു … എ .എസ് .ബി .യിൽ പോകണം .

ഞാൻ ഡ്രസ്സ് മാറി പുറത്തേക്കിറങ്ങി . ഒരു സണ്ണി ഡേ … മൂടിക്കെട്ടിയ കാലാവസ്ഥ അല്ല .നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .

എ .എസ് .ബി .യുടെ ഡോർ തുറന്ന് ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി .

“ഹായ് … ഗുഡ്മോർണിംഗ്. ഇന്ന് നല്ല കാലാവസ്ഥ ആണല്ലോ .” ഞാൻ Yolanda യെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“അതെ, വളരെ നല്ല ദിനം.” Yolanda പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .

“എങ്ങിനെ കഴിഞ്ഞ ആഴ്ചത്തെ ജോലി?” ലിസാൻ കംപ്യൂട്ടറിൽ നിന്ന് ശ്രദ്ധ തിരിച്ചു എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“പുലർച്ചെ മൂന്ന് മണി മുതൽ പതിനൊന്ന് മണി വരെ ആയിരുന്നു.” ഞാൻ പറഞ്ഞു .

‘’So, you get more money. ‘’ ലിസാൻ എന്റെ വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എന്താണ് ക്രിസ്തുമസ് പരിപാടി.” Yolanda.ഇടയിൽ കയറി ചോദിച്ചു.

“ഓ … പ്രത്യേകിച്ച് പരിപാടി ഒന്നുമില്ല. എന്നെ ക്രിസ്തുമസിന് ക്ഷണിക്കുകയാണെങ്കിൽ വളരെ സന്തോഷം .” ഞാൻ തമാശരൂപത്തിൽ പറഞ്ഞു .

‘’ Yes, I’m happy to invite you എന്നാൽ ഞാൻ ക്രിസ്തുമസിന് ഇവിടെ ഉണ്ടാകില്ല. Laidanൽ ആയിരിക്കും.”Yolanda പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ശരി … എന്നാൽ ക്രിസ്തുമസിന് മുൻപേ ഒരു ട്രീറ്റ് തന്നേക്കൂ.” ഞാൻ താമസയോടെ  പറഞ്ഞു .

‘’Okay… no problem. Our company gives you a Christmas gift.’’ ലിസാൻ ഇടയിൽ കയറി പറഞ്ഞു.

“എന്താണ് ഗിഫ്റ്റ്?” ഞാൻ പെട്ടെന്ന് അവരെ നോക്കി .

“’’Wait… ഞങ്ങൾ തരും.” ലിസാൻ ഒരു സസ്പെൻസ് രൂപത്തിൽ പറഞ്ഞുനിർത്തി .

Yolanda അതിനിടയിൽ എനിക്ക് വർക്ക് ഡീറ്റൈൽസും ചെക്കും തന്നു.

“ഇതാ … ഇതാണ് ഞങ്ങളുടെ ക്രിസ്തുമസ് ഗിഫ്റ്റ്.” ലിസാൻ ഒരു വലിയ ബോക്സ് എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ അത് തുറന്നുനോക്കി .

ഒരു ക്രിസ്തുമസ് കേക്ക് ,ഒരു ഷാംപൈൻ ,മിടായികൾ ,കൂടാതെ ക്രിസ്തുമസ് ട്രീ അലങ്കരിക്കാനുള്ള കുറച്ചു സാധനങ്ങളും .

‘’Oh, nice. Wonderful. Thanks for the gift.’’ ഞാൻ പുഞ്ചിരി തൂകിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

‘’Wish you a happy Christmas.’’ Lisane എനിക്ക് ആശംസകൾ നേർന്നു.

ഞാനും തിരികെ ആശംസകൾ നേർന്നു .

ഞാൻ ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .സ്ട്രീറ്റിൽകൂടി നടക്കുവാൻ നല്ല സുഖം തോന്നി .ക്രിസ്തുമസ്സിന്റെ ഉല്ലാസം എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് പ്രകടമായിരുന്നു .റോഡിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലും സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ഫ് .എം റേഡിയോ യിൽ കൂടി നല്ല പോപ്പ്  സംഗീതം എന്റെ കാതിൽ പതിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .അതിന്റെ ഇരടികൾക്കനുശ്രുതമായി  ഓരോ കാഴ്ച്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട് ഞാൻ സാവധാനം നടന്നുനീങ്ങി .

ക്രിസ്മസിന്റെ തലേദിവസം . ഞാൻ റൂമിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു പരിപാടിയുമില്ല .ബെൻ ഇന്നലെതന്നെ പോയിരിക്കുന്നു .ഇനി കുറച്ചുദിവസം കഴിഞ്ഞേ തിരികെ വരുകയുള്ളു .

ഞാൻ കഴിഞ്ഞ ക്രിസ്സ്മസിനെ കുറിച്ച് ഓർത്തു . എത്ര സന്തോഷകരമായ ദിവസങ്ങൾ ആയിരുന്നു .ഇന്നോ … ഇന്ന് ആരുംതന്നെ ഇല്ല .

രാത്രി വൈകി ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .റൂമിൽ ഒറ്റക്ക് ഇരിക്കുമ്പോൾ മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമാകുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .നല്ല നിലാവുള്ള രാത്രി .പൂര്ണചന്ദ്രൻ തലക്ക് മീതെ അങ്ങിനെ ഉദിച്ചുനിൽക്കുന്നു .ടിൽബർഗ് ക്രിസ്തുമസ്സിനെ വരവേൽക്കാൻ ഒരുങ്ങിനിൽക്കുന്നു .

ഞാൻ ഒരു ബബ്ബിൽ കയറി കുറേനേരം ചിലവഴിച്ചു .പെട്ടെന്ന് തോന്നി . പള്ളിയിൽ പോകണം .

ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി അങ്ങിനെ നടന്നു .ആ മരംകോച്ചുന്ന തണുപ്പിലും ടിൽബർഗ് കത്തീഡ്രൽ ദീപാലങ്കാരത്താൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .

പള്ളിക്കകത്ത് കയറിയപ്പോൾ തന്നെ മനസ്സിന് ഒരുതരം സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .കുർബാന തുടങ്ങി .ഞാൻ മനസ്സ് ഏകാഗ്രമാക്കി പള്ളിയിൽ ഇരുന്നു .

ഞാൻ പ്രാർത്ഥിച്ചു … ഈ ധര്മസങ്കടത്തിൽ നിന്ന് എങ്ങിനെയാണ് എനിക്ക് കരകയറുവാൻ കഴിയുക .

കുർബാന കഴിഞ്ഞു . എല്ലാവരും പള്ളിയുടെ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിവന്നു ആശംസകൾ നേരുന്നത്ത്  ഞാൻ കുറച്ചുനേരം നോക്കിനിന്നു .

ശേഷം സാവധാനം തെരുവിലേക്കിറങ്ങി അങ്ങിനെ നടന്നു .

എന്നും ക്രിസ്തുമസിന്റെ ആഘോഷങ്ങൾ . പക്ഷെ… എന്റെ മനസ്സ് മാത്രം അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു .

മൂന്ന് ദിവസം കഴിഞ്ഞു ബെൻ തിരിച്ചെത്തി . അയാൾ വളരെ സന്തോഷവാനായിരുന്നു .ബെന്നിന്റെ ക്രിസ്തുമസ് പരിപാടികൾ പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും ചേർത്ത്  എന്റെ അടുക്കൽ അവതരിപ്പിച്ചു .

“ബെൻ എന്നാണ് എന്റെ പെർമിഷൻ പേപ്പർ ലഭിക്കുക?” ഞാൻ ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ  വീണ്ടും അന്വേഷിച്ചു .

“ഓ … പെർമിഷൻ പേപ്പർ. അത് ശരിയാകും .”ബെൻ നിസ്സാരമട്ടിൽ പറഞ്ഞു .

“എപ്പോൾ?” ഞാൻ ബെന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .

“ഞാൻ അടുത്ത ആഴ്ച്ച പറയാം.”

ദിവസങ്ങൾ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ന്യൂ ഇയർ ദിനം .

നെതെർലാൻഡ്സിലെ എന്റെ രണ്ടാമത്തെ പുതുവത്സരം .ബെൻ സ്ഥലത്തില്ല .പുതുവത്സരം ആഘോഷിക്കാൻ പോയിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ മിക്ക സമയവും ബെഡിൽ തന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി .കുറെ നേരം ടി .വി . കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നു .മനസ്സ് എങ്ങും നിൽക്കുന്നില്ല .ഭക്ഷണം ഒന്നും ഉണ്ടാക്കി കഴിക്കുവാൻ  തോന്നുന്നില്ല .

രാത്രി 8:30 ന് ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .എങ്ങും പുതുവത്സരത്തിന്റെ ആഘോഷങ്ങൾ . തെരുവിൽ എങ്ങും ഒരു പുതുവത്സരത്തിന്റെ പ്രതീതി അനുഭവപ്പെട്ടു .

എവിടേക്കാണ് പോകേണ്ടത് ?ആരുടെ കൂടെയാണ് പുതുവത്സരം ആഘോഷിക്കേണ്ടത് ? കഴിഞ്ഞ തവണ എന്റെ കൂടെ ഡെറിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു .

ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു . തണുപ്പിൽ നടക്കുവാൻ ഒരു പ്രത്യേക സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .ആകാശം വളരെ തെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .അങ്ങകലെ ആകാശത്ത് നക്ഷത്രക്കൂട്ടങ്ങൾ കൺചിമ്മി തുറക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .

ഞാൻ തൊട്ടടുത്ത് കണ്ട ഒരു ബബ്ബിൽ കയറി .കൌണ്ടർ മുഴുവനും ഒരു പ്രത്യേക രീതിയിൽ  അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നു .

ഒരു ബിയർ നുകർന്നുകൊണ്ട് കൗണ്ടറിലെ ഒരു ഇരിപ്പിടത്തിൽ ഞാൻ ഇടം കണ്ടെത്തി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .കൗണ്ടറിന്റെ മുകളിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ടി .വി . യിൽ പുതുവത്സര ആഘോഷങ്ങൾ പൊടിപൊടിക്കുന്നു .

ഞാൻ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .മനസ്സിന് ഒരു ഉത്സാഹവും തോന്നുന്നില്ല .

ആരുമായും സംസാരിക്കുവാനോ ,പരിചയപ്പെടാനോ ഒന്നിനും ഒരു ഉത്സാഹവും തോന്നുന്നില്ല .ചുറ്റിനും ഇരിക്കുന്നവർ വളരെ സന്തോഷത്തിലാണ് .എല്ലാവരും പുതുവത്സരത്തെ  വരവേൽക്കാൻ ഒരുങ്ങിനിൽക്കുന്നു .

ഞാൻ ഡച്ച് റോട്ടറിയെ കുറിച്ച് ഓർത്തു .ഇനി എങ്ങിനെയാണ് അവരെ അഭിമുഖികരിക്കുക ?

ഇല്ല… എനിക്ക് അതിന് കഴിയില്ല .ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഗുഡ് വിൽ അവസാനിച്ചു .എന്നിട്ടും ഞാൻ നെതെർലാൻഡ്സിൽ  തുടരുന്നു .അവർ എന്നെക്കുറിച്ച് എന്തായിരിക്കും ചിന്തിക്കുന്നത് !!അവരെ ഞാൻ ഉപയോഗിച്ച് ഗുഡ് വിൽ മിഷന്റെ  മറവിൽ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നു .

ബിയർ ഗ്ലാസ് പിന്നെയും നിറഞ്ഞു .

റോട്ടറിയിലെ ആരെയും കാണരുതേ എന്ന് മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു .കണ്ടാൽ ആ നിമിഷം ഞാൻ  ഉരുകി ഒന്നും അല്ലാതായി തീരും .

ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം 11:45. ടി .വി .യിൽ പുതുവത്സരത്തിന്റെ കൌണ്ട് ഡൌൺ  തുടങ്ങുവാനുള്ള പുറപ്പാടിലാണ് .

കൗണ്ടറിലും ഒരുക്കങ്ങൾ നടക്കുന്നു .ഗ്ലാസ്സുകൾ എല്ലാം കഴുകി വൃത്തിയാക്കി ചെറിയ പ്ലേറ്റുകൾ നിരത്തിവച്ച്  അതിൽ ചീസ് കഷ്ണങ്ങളും ചെറി പഴങ്ങളും  ഒരുക്കിവെക്കുന്നു .ചെറിയ ഗ്ലാസുകളിൽ വൈൻ നിറച്ചുവെക്കുന്നു .

പന്ത്രണ്ട് മണിയാകുവാൻ ഏതാനും സെക്കൻഡുകൾ മാത്രം .

പബ്ബിലെ എല്ലാവരും ലൈവ് ആയതുപോലെ തോന്നി .വൈനും സ്‌നാക്ക്‌സും  റെഡി .പെട്ടെന്ന് പബ്ബിലെ ലൈറ്റുകൾ അണഞ്ഞു .ടി .വി .യിൽ പുതുവത്സര കൌണ്ട് ഡൌൺ  തുടങ്ങി .

എല്ലാവരും അക്ഷമയോടെ പുതുവത്സരം കാത്തിരിക്കുന്നു .

ടി .വി .യിൽ ഫയർ വർക്‌സ് തുടങ്ങി .പബ്ബിൽ വെളിച്ചം പരന്നു .എങ്ങും സന്തോഷത്തിന്റെ അലയടികൾ .എല്ലാവരും പുതുവത്സരത്തിന്റെ ആശംസകൾ നേരുന്നു .സന്തോഷത്തിന്റെ അലയടികൾ .

ഞാനും അതിൽ പങ്കുചേർന്നു .

എല്ലാവര്ക്കും വൈൻ വിളമ്പുന്നു .എനിക്കും ലഭിച്ചു ഒരു ഗ്ലാസ് വൈൻ .

‘’Should I pay?’’ ഞാൻ കൗണ്ടറിലെ യുവതിയോട് ചോദിച്ചു.

‘’No. This for new year celebration.’’ കൗണ്ടറിലെ യുവതി ഉത്സാഹത്തിമിർപ്പോടെ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു.

ഞാൻ ചുറ്റുപാടും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

പെട്ടെന്ന് എന്റെ ശ്രദ്ധ ഞാൻ ഇരിക്കുന്ന സ്റ്റൂളിന്റെ കീഴെ പതിഞ്ഞു .ഇരുണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ  ഞാൻ അത് തെളിഞ്ഞുകണ്ടു .

അത് പണമാണോ !!

അതെ… ഒരു നൂറു ഗിൽഡൺ കറൻസി .

ഞാൻ അത് എടുത്തു .വളരെ പുതിയ കറൻസി . കൈകൾകൊണ്ട് ചുളുക്കി ഇട്ടിരിക്കുന്നു .

ആരോ മനഃപൂർവം ഇട്ടതാണെന്ന് മനസിലായി .

അതെ… ആരോ തന്ന പുതുവത്സര ഉപഹാരം .ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ആരും എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല .

ഞാൻ കറൻസിയുടെ ചുളിവുകൾ നിവർത്തി അത് പോക്കറ്റിൽ നിക്ഷേപിച്ചു .എങ്ങിനെ  ആയിരിക്കും ഈ വര്ഷം എന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനം പുറത്തേക്ക് നടന്നു .

പുതുവത്സരാഘോഷം കഴിഞ്ഞു ബെൻ തിരിച്ചെത്തി .അടുത്ത പ്രഭാതം… ഞാൻ ബെന്നിനെ സമീപിച്ചു .

“ബെൻ … എന്റെ പെർമിഷൻ പേപ്പറിന്റെ കാര്യം ശരിയായോ?” ബെൻ എന്നെതന്നെ നോക്കി അങ്ങിനെ നിന്നു .ഉത്തരം പറയുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .

“ശരിയാകും.” കുറച്ചുനേരെത്ത നിശ്ശബ്ദതക്ക് ശേഷം ബെൻ പറഞ്ഞു .

“എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പോകുന്നത്? എനിക്ക് പെർമിഷൻ പേപ്പർ കിട്ടില്ലേ ?”

“ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ശരിയാകും .” ബെൻ ഒഴിഞ്ഞുമാറിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“എപ്പോൾ …?” അടുത്ത ആഴ്ച്ച . അല്ലെങ്കിൽ അതിനടുത്ത ആഴ്ച്ച !!” ഞാൻ അക്ഷമയോടെ ചോദിച്ചു .

പക്ഷെ… കൃത്യമായ മറുപടിയില്ല . എനിക്ക് നിരാശ തോന്നി .

ഞാൻ സാവധാനം റൂമിലേക്ക് നടന്നു .

ജോലി കഴിഞ്ഞ്  ഡോർ തുറന്ന് ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി .

ബെൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ ആരോടോ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

ആരായിരിക്കും ? ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .

ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ ചെന്നുനോക്കി . ബ്രോൺ … എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ ബ്രോൺ  മുഖം കുനിച്ച് അങ്ങിനെ ഇരിക്കുന്നു .

എന്തോ ഒരു പന്തികേട് എനിക്ക് തോന്നി .ബെന്നിന്റെ മുഖത്തും വളരെ ഗൗരവഭാവം ഞാൻ  ശ്രദ്ധിച്ചു .

എന്തായിരിക്കും കാരണം ? ഞാൻ നേരെ റൂമിലേക്ക് നടന്നു .ഡ്രസ്സ് മാറി ടി .വി .യുടെ മുന്നിൽ വന്നു ഇരുന്നു .

കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ ബ്രോൺ പോകുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .തല കുമ്പിട്ട് തന്നെയാണ് നടപ്പ് .എന്തോ കാര്യമായ പ്രശ്നമുണ്ട് .

“ബ്രോണിന് എന്താണ് പ്രശ്‍നം.? “ ഞാൻ ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു .

“ലിസത്തും, ബ്രോണും വഴക്കാണ്. ലിസത്ത് പിരിയണം എന്ന് പറയുന്നു .എന്റെ അടുക്കൽ ലിസത്തിനെ  വിളിച്ച് സംസാരിക്കുവാൻ …” ബെൻ പുറത്തേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“എന്നിട്ട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ടോ?” ഞാൻ ബെന്നിനെ നോക്കി .

“അവർ സ്ട്രോങ്ങ് ആയി നിൽക്കുകയാണ്. ശനിയാഴ്ച ബ്രോൺ ലിസത്തിനെയും കൂട്ടി ഇവിടെ വരും എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് . ഒന്ന് സംസാരിച്ചുനോക്കാം .” ബെൻ ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു .

“ബ്രോൺ എന്താണ് പറയുന്നത്?” ഞാൻ ചോദിച്ചു .

“അയാൾക്ക് വളരെ സങ്കടമുണ്ട്. ലിസത്തിന്റെ മനസ്സ് മാറിയാൽ മതിയായിരുന്നു .” എഴുന്നേറ്റ് കിച്ചണിലേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് ബെൻ പറഞ്ഞു .

ശനിയാഴ്ച രാത്രി എട്ട് മണി .

ബെൻ എന്തോ ജോലിയിൽ ഏർപെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .കോളിങ് ബെൽ അടിക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു .

ബെൻ ചെന്ന് ഡോർ തുറന്നു .

“വരൂ … വരൂ…

ബ്രോനും ലിസത്തും രണ്ടു പേരുടെയും മുഖത്ത് സങ്കടം ഞാൻ ദർശിച്ചു .

“എന്താണ് കുടിക്കാൻ വേണ്ടത്?” ബെൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഉന്മേഷത്തോടെ തിരക്കി .

ബ്രോൺ ഒന്നും ഉരിയാടുന്നില്ല .

‘’Hey… come on… man. എല്ലാം ശരിയാകും.”ബെൻ ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ബ്രോണിന്റെ തോളിൽ തട്ടി.

“നമുക്ക് വൈൻ ആകാം.” ബെൻ ഉന്മേഷം മുഖത്ത് വരുത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ബ്രോൺ തലയാട്ടി . ലിസത്ത് ഒരു സൈഡിൽ കസേരയിൽ ഇരുന്നു .

ബെൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി .

“എന്തൊക്കെയാണിത്? ബെൻ പരിഭവസ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചു .

“ഇതൊക്കെ സംസാരിച്ചു തീർക്കേണ്ട കാര്യമാണ് … എല്ലാം ശരിയാകും.” ബെൻ വൈൻ കുപ്പി എടുത്തുകൊണ്ട് ഉറക്കെ പറഞ്ഞു .

ഞാൻ സാവധാനം ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് വന്നു .അവിടെ ഇരുന്നാൽ ശരിയാകില്ല എന്ന് തോന്നി .ടി .വി . ഓൺ ചെയ്‌ത് അതിൽ കണ്ണും നട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു .

വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ നിന്ന് ദേഷ്യത്തോടെയുള്ള സംഭാഷണങ്ങൾ ഉയർന്നു കേൾക്കാം .ബ്രോനും ലീസെത്തും തമ്മിലാണ് . ബെൻ ഇടനിലക്കാരനായി നിൽക്കുന്നു .

ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം ഒൻപത് മണി ആയിരിക്കുന്നു .ഇന്ന് ശനിയാഴ്ചയാണ് .വല്ല നൈറ്റ് ക്ലബ്ബിലും ചെന്നിരിക്കാം .മനസ്സിന് തെല്ല് ആശ്വാസവും ലഭിക്കും .

റൂമിൽ ചെന്ന് ജാക്കറ്റ് എടുത്ത് പുറത്തേക്ക് നടന്നു .അവർ മൂന്ന് പേരും മൂകനായി ഇരിക്കുന്നു .ആരും ഒന്നും സംസാരിക്കുന്നില്ല .

“ഞാൻ ഒന്ന് പുറത്ത് പോയിട്ട് വരാം.” ഞാൻ ബെന്നിനെ നോക്കി പറഞ്ഞു .

ബെൻ മൂകയായി തലയാട്ടി .

“എവിടേക്കാണ് പോകുന്നത്? ഞാനും വരുന്നു .” ലിസത്ത് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .

“നൈറ്റ് ക്ലബ്.” ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ഇതാ… ഞാനും വരുന്നു.” ലിസത്ത് ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ ബ്രോണിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു . മൂകനായി തലകുനിച്ച് അങ്ങിനെ ഇരിക്കുന്നു .

ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി . ബ്രോൺ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങുന്നതും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

“ലിസത്ത് … എങ്ങിനെയാണ് പോകുന്നത്?” ഞാൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി .

“കാറുണ്ട്, നമുക്ക് അതിൽ പോകാം.”

ഞങ്ങൾ കാറിൽ കയറി . ഒരു ചെറിയ ഒപെൽ കാർ .അത് ടിൽബർഗ് സിറ്റി സെന്റർ  ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി .

“എന്താണ് പ്രശ്‍നം?” യാത്രക്കിടയിൽ ഞാൻ ലിസത്തിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഓ … ഒന്നുമില്ല. വഴക്കാണ് .” ലിസത്ത് എന്തോ ആലോചനയോടെ പറഞ്ഞു .

എനിക്ക് അതിന്റെ വിശദംശങ്ങൾ ചോദിക്കാൻ മടി തോന്നി .കാർ ടിൽബർഗ് നഗരവീഥിയിൽ കൂടി വേഗത്തിൽ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

ഞങ്ങൾ ഒരു നൈറ്റ് ക്ലബ്ബിൽ കയറി .അത്യാവശ്യം തിരക്കുള്ള ഇടം .

“എന്താണ് കഴിക്കുന്നത്? ബിയർ …?”ഞാൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി .

“ഉം.” ലിസത്ത് മൂകയായി തലയാട്ടി .

ഞങ്ങൾ ഒരു ബിയർ റുമായി ഒരു സൈഡിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു .

“ഇവിടെ ഇഷ്ടമാണോ?” ലിസത്ത് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“ഉം. എല്ലാ വീക്കെന്ഡിലും എവിടെയെങ്കിലും ഞാൻ പോകും .” ഞാൻ ചുറ്റിനും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ബിയർ നുണഞ്ഞു .

‘’You want one more?’’ ഗ്ലാസ് കാലിയായത്ത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ തിരക്കി.

“ഉം. ” ലിസത്ത് തലയാട്ടി .

“എനിക്ക് മടുത്തു. ആളുകൾ ചോദിക്കുന്നു ,അച്ഛനാണോ എന്ന് I am twenty two… He is forty six…’’ ലിസത്ത് തല താഴ്ത്തിക്കൊണ്ട്  പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .

‘’You married Bron?’’ ഞാൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി.

‘’No. Just living together.’’ ലിസത്ത് എന്തോ ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് പിറുപിറുത്തു.

“എന്താണ് തീരുമാനിച്ചത്? പ്രശ്‍നം തീരുമോ ?” ഞാൻ ലിസത്തിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി .

“ഇല്ല. ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു .പിരിയാൻ .. തമ്മിൽ ചേർന്നുപോകാൻ തീരെ കഴിയുന്നില്ല .” ലിസത്ത് ദൂരേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“എത്ര വർഷമായി കൂടെ താമസിക്കുന്നു?”

“മൂന്ന് വര്ഷം.” ലിസത്ത് പറഞ്ഞു .

ഞങ്ങൾ കുറേനേരം അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .ലിസത്തിന്റെ സംസാരത്തിൽ അവളുടെ തീരുമാനം ഉറച്ചതാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി . കുറേക്കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് യാത്രയായി .

“മൈക്കിളിന്റെ കാര്യം എന്തായി?” യാത്രക്കിടയിൽ ലിസത്ത് അന്വേഷിച്ചു .

“ഒന്നും ആയിട്ടില്ല. അങ്ങിനെ നിൽക്കുന്നു .” ഞാൻ നിരാശകലർന്ന സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ ഒരു കാര്യം ചെയ്യൂ. ഡച്ച് രാജ്ഞിയോട് അപേക്ഷിക്കൂ .അവർ എന്തായാലും ഇവിടെ നിൽക്കുവാൻ അനുവാദം തരും .” ലിസത്ത് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ഉം.” ഞാൻ വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് സാവധാനം തലയാട്ടി .

ഓരോന്നും സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് ഫ്ലാറ്റിൽ എത്തിയത് അറിഞ്ഞതേയില്ല .

ഞങ്ങൾ ഡോർ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി .

ബ്രോനും ,ബെന്നും അവിടെതന്നെ ഇരിക്കുന്നു .മുൻപിൽ കാലിയായ വൈൻ കുപ്പിയും .

‘’Are you enjoyed?’’ ബെൻ എന്നെ   നോക്കി ചോദിച്ചു.

“ഉം.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തലകുലുക്കി .

ലിസത്ത് ചെന്ന് തറയിൽ ഇരുന്നു .ബ്രോണിനെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നേ ഇല്ല .

ബ്രോൺ ലിസത്തിനെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .

“എവിടെയൊക്കെ കറങ്ങി?”ബെൻ ലിസത്തിന്റെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു.

‘’Discotheque.’’ ലിസത്ത് ബെന്നിനെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ പറഞ്ഞു.

ബ്രോൺ എന്തോ ലിസത്തിനെ നോക്കി പറഞ്ഞു .ബെന്നും ലിസത്തിനെക്കുറിച്ച് എന്തൊക്കയോ പറഞ്ഞു .

“എന്താണ്?” ഞാൻ ബെന്നിനെ നോക്കി .

“ബ്രോൺ പറയുന്നു. ലിസത്ത് വളരെ സന്തോഷവതി ആണെന്ന് .കാരണം അവളുടെ മുഖം ചുവന്നു തുടുത്തിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി .

അവൾ തറയിൽ തലകുനിച്ചിരുന്നു തള്ളവിരൽകൊണ്ട്  കാർപെറ്റിൽ വരച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

ശരിയായിരിക്കാം . രണ്ടു മണിക്കൂർ നീണ്ട ഞങ്ങളുടെ യാത്ര ചിലപ്പോൾ ലിസത്തിന് സന്തോഷം പകർന്നിരിക്കാം . ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്‌തു .

ദിവസങ്ങൾ പോകുംതോറും മാനസികമായി ഞാൻ തകർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .കുറ്റബോധം അത്രത്തോളം എന്നെ വേട്ടയാടി .പഴയ മാനസികാവസ്ഥയിലേക്ക് ഞാൻ കൂപ്പുകുത്തുന്നതായി അറിഞ്ഞു .ഭക്ഷണത്തിനും മറ്റും വിരക്തി അനുഭവപ്പെട്ടു .കണ്ണുകൾക്ക് ചുറ്റും കറുപ്പ് നിറം ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .നാവിൽ ഒരുതരം വെള്ള നിറം വീണ്ടും പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .ഏതാണ്ട് ഒരു രോഗിയുടെ അവസ്ഥയിലേക്ക് ശരീരം നീങ്ങുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

അടുത്ത ദിവസവും ഞാൻ ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു .

അതെ … അത് ശരിയാകും .” ബെന്നിന്റെ അതെ മറുപടി .

ദിവസങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞാൻ ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ വീണ്ടും അന്വേഷിച്ചു .

“ബെൻ, എന്റെ പെർമിഷൻ പേപ്പർ?”

“അതൊക്കെ ശരിയാകും. പിന്നെ മൈക്കിൾ …എനിക്ക് ഒരു കാര്യം പറയാനുണ്ട് .ഞാൻ ഈ റൂം വേറൊരു വിദ്യാർത്ഥിക്ക് പറഞ്ഞുവച്ചിരുന്നു .അയാൾ ഇപ്പോൾ എന്റെ അടുക്കൽ വന്നിരിക്കുന്നു .മൈക്കിൾ ഒരു കാര്യം ചെയ്യണം .ജേക്കബിന്റെ  ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് മാറണം .ഞാൻ പറഞ്ഞു ഏർപ്പാടാക്കിട്ടുണ്ട് .” ബെൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ പറഞ്ഞു .

ബെൻ എന്നെ ഒഴിവാക്കാനുള്ള തന്ത്രമാണെന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി .എന്റെ ഇടയിലുള്ള മീഡിയേറ്റർ . ഇയാളെയും ഇനിക്ക് നഷ്ടപ്പെടുന്നു .

ഇനിക്ക് ഒരു കാര്യം മനസിലായി .എനിക്കുള്ള പെർമിഷൻ പേപ്പർ നീട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നു .എനിക്കാണെങ്കിൽ അത് ചെന്ന് കൈ നീട്ടി വാങ്ങുവാനും  പറ്റാത്ത അവസ്ഥ .

എങ്ങിനെ ഇനിക്ക് പോലീസിൽ ചെന്ന് കൈനീട്ടാന് കഴിയും !!

എന്റെ മാനസികാവസ്ഥ ആരും മനസിലാക്കുന്നില്ലല്ലോ എന്ന ചിന്ത എന്നെ കൂടുതൽ  മാനസിക സംഘർഷത്തിലേക്ക് എത്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .