I moved into Jacob’s flat. It was a convenient place. Jacob and his girlfriend, Helen, were living together—a young couple with a large Alsatian dog named “Boss.”

As I continued my work, a sense of nervousness began to creep in. I felt as if someone was watching me. Could it be someone from the Rotary? I wondered. Why are they observing me with such keen interest?

My mind kept whispering, *someone is watching me.* The thought unsettled me.

The person who had accompanied the Rotary Friendship Mission was staying in the Netherlands unofficially. That notion gnawed at me.

Living with Jacob, I felt an overwhelming sense of loneliness. My thoughts ran wild when I was alone. After returning to the apartment from work, I often felt as if I was on the brink of madness.

Jacob and Helen frequently quarreled over trivial matters. In the heat of an argument, one of them would storm out of the house, only to return after some time. Their Alsatian, Boss, served as the mediator between them. After their arguments, Boss became an essential link for communication.

The solitude was suffocating. I often visited Mr. Ben to inquire about my permission papers, but his responses were always the same, leaving me utterly disappointed.

One day, I approached Ben and made a request. “I want to move to another place.”

Two days later, I saw Ben near the staircase and asked about the room.

“Yes,” he replied. “I spoke to Finn, and she agreed. You can move into her flat. I’ve discussed the rent with her. You can shift tomorrow.”

I felt a wave of relief. Living with a family might ease my tension.

I wanted to ask Ben about my permission papers, but I refrained, knowing I would only receive the usual response.

—

I moved into Finn’s house. It was a typical Dutch home, constructed of bricks with glass windows at the front—such houses could be seen everywhere in the Netherlands.

Finn was nearly fifty years old. Her husband, Mr. Francis, was better known as France. One of her sons, William, lived separately but spent most of his time at the house. Susanne, Finn’s granddaughter, was about six years old.

I liked the atmosphere there; the house was always full of people, making me feel comfortable. There were three bedrooms upstairs, and Finn arranged one for me. The largest bedroom was used by Finn and France.

I woke up in the morning, freshened up, and went downstairs. It was a Sunday, and that thought alone made me feel free and happy.

I saw Finn, France, William, and their neighbor Jessica sitting around the large table in the dining room.

“Hi, Michael, good morning,” William waved with a grin.

“Hello,” I smiled at everyone.

“Hi… you’ve moved in,” Jessica said with a wide smile. “Ben told me.”

“Yes,” I replied, smiling back at her.

“Michael, your breakfast is ready on the table,” Finn said, entering the dining room, mixing Dutch and English.

“I’ll have it, Finn,” I responded cheerfully.

“Take whatever you want, don’t hesitate,” Finn added, again in her blend of Dutch and English.

Everyone laughed at her English.

I looked at the dining table. There were numerous empty cigarette filters piled together. On one side was a packet of tobacco, and nearby, a small machine.

“Hey, what’s that?” I asked, curious.

“This? Look, I’ll show you,” Jessica said, placing an empty filter into the machine, adding tobacco, and pressing down.

“Here, the cigarette is ready,” Jessica said proudly, showing me.

“Wow… that’s impressive,” I said, looking at her in surprise.

“This is Finn’s brand,” Jessica remarked as she started cleaning the dining table. “She needs about forty of these a day.”

I went to the kitchen, picked up my breakfast, and returned to the dining table. We engaged in conversation while eating. Everyone was friendly, and the atmosphere made me feel much more at ease.

I noticed a change in myself. I no longer felt the urge to wander around the city as I had before. If I did go out, my only prayer was not to encounter anyone from the Rotary. If I saw someone staring at me, it left me completely distressed.

The thought of being part of the Asia-Europe Friendship mission weighed heavily on me, leaving me feeling pathetic.

I was mentally sinking, but I continued my job, performing tasks mechanically, without any real engagement. Nothing brought me joy.

The thought that Ben was merely stalling about the permission letter deepened my despair. Why were they delaying it like this? Were they using me as a guinea pig?

I realized I was sinking into depression. If this continued, I feared I would become a mental patient.

Yet, the atmosphere at Finn’s house provided some comfort.

I thought about Mr. France. When he woke up in the morning, he needed beer instead of coffee. Without it, his entire system would go haywire; his hands would tremble, and his body would react. France could down nearly twenty bottles of beer in a single day. He never smoked. He was about fifty-five years old, of average build, and harmless. Being from Belgium, he wouldn’t bite even if someone put their fingers in his mouth.

Finn was the head of the household, controlling everything. She was a heavy smoker and usually drank in the evenings.

Mr. William, Finn’s son, didn’t have any particular job. He was about twenty-five years old and lived off social security. He visited his parents’ home every morning and returned to his apartment late at night.

I discovered that France was William’s stepfather. Everyone in the house wanted to know about me and my family, but I didn’t feel enthusiastic about sharing. I couldn’t share in their happiness; a deep silence encircled me. I began to fear that I was becoming ill. I doubted how long I could hold on.

I went to work more to relieve my tension than to earn an income. The workplace became a place where I could function mechanically. Otherwise, if I stayed idle, my thoughts would spiral out of control.

Every week, I went to A.S.B. to collect work details and payments. My outings decreased significantly. I could no longer spend much time outside. If I did go out, it was only for necessities, and I would quickly return to my room. I preferred to spend most of my time inside the house.

I realized that I had changed a lot.

—

Days passed… One Saturday, I went to A.S.B. and collected my work details. It was a frosty morning. I walked through the main street, hearing the music from the street F.M. dissolve into the air. There was a certain enjoyment in the simple act of walking.

I noticed a pub and decided to go inside. While enjoying my drink, I observed a man sitting nearby.

“Is he an Indian?” I mused.

I saw that he was staring at me.

“Hello… Where are you from?” he asked, trying to start a conversation.

“India,” I replied, taking a gulp.

“Hi, I’m Dinesh from Delhi.” He seemed surprised and moved closer. “What are you doing here? Studying?”

“No,” I responded, eyeing him for a moment.

Our conversation continued… Mr. Dinesh had been in the Netherlands for quite some time, and now his brother was also there.

During our talk, my job came up.

He looked at me in surprise. “You’re working here? Oh, that’s wonderful! Through which job agency?”

“A.S.B.,” I replied, not looking directly at him.

“It would be great if my brother could find a job here. How did you get the work permit?” he asked, still in wonder.

I didn’t give him a clear answer because I didn’t know the exact process myself.

After a brief chat, I left the pub.

____

When I returned home after work, Finn and France were quarreling over something. Finn was mumbling and crying. I went to my room, changed my clothes, and then headed to the kitchen for supper.

As I ate, Finn came into the kitchen. She looked stressed. She took a bottle of Port from the shelf and went upstairs. I could tell she was deeply disturbed.

France sat in a chair, enjoying a beer. He was muttering something incoherently, occasionally exposing his toothless gums in a show of displeasure toward Finn.

Feeling tired, I went to my bedroom, lay down, and soon fell asleep, lost in thought.

____

In the middle of the night, I heard some sort of noise. Was I dreaming? I lay there half-asleep. The sounds persisted, becoming louder. I finally awoke.

I looked at the clock. It was 2:40 a.m.

The noise continued. I realized it wasn’t a dream.

Quickly, I got up, opened the door, and looked into the hall.

“Finn…”

Finn was slumped over the table, unconscious, muttering incoherently.

I rushed to her side, unsure of what to do.

She was fully intoxicated and unable to lift her head.

Seeing her distress, I realized she needed water. I hurried to the kitchen, filled a jug with water, and brought it to her. Holding her steady in the chair, I helped her drink.

She gulped down the water greedily, but she was too weak to remain seated. I slowly lifted her—she was stout and heavy—managed to open the bedroom door, and laid her on the bed beside France.

____

Life at Finn’s house continued smoothly on the surface. I kept working, but my nervousness grew day by day. Slowly, the signs reappeared on my body—I lost my appetite, dark circles formed around my eyes, and a white coating returned to my tongue. I knew I was drowning in mental agony.

Finn often drank heavily, and it became my duty to take her to bed when she couldn’t manage on her own. Meanwhile, I noticed that Jessica was trying to get close to me. She started spending hours with me, but I couldn’t find any happiness in it. With each passing day, I felt myself collapsing. I became reluctant to go out, hesitant to face people. I felt as though every eye was watching me.

The man who had come for the Asia-Europe Friendship Mission had settled here, and the thought unsettled me deeply.

The Dutch Rotary was helping me, but I found myself in a situation where I couldn’t approach them. I became more distressed with each passing day, feeling a profound loneliness.

I, who once dreamed of staying in the Netherlands, began to think negatively. Yes… I wanted to leave the Netherlands. I couldn’t endure this kind of mental turmoil any longer.

—

Two people arrived at Finn’s house—France’s brother, Knaape, and his wife, Claudia. France introduced them to me.

Mr. Knaape was around forty-five, short, and very lean. Claudia, on the other hand, was very plump, possibly nearing forty. Their physical features were starkly contrasting.

“They’ve come to stay here for a few days,” Finn mentioned during the conversation.

“Where do they live?” I asked, noticing the concern in Finn’s tone. “Is there a problem?”

“They live in Leusden,” Finn replied in a lowered voice. “They haven’t paid their house rent, so the gas and water connections have been cut off.”

Jessica, William, and everyone else were gathered around the dining table, with Knaape and Claudia as the center of attention. Claudia’s size drew a lot of attention, and everyone wore a slight, amused smile. She could barely move from her seat, and she constantly had a glass in her hand, drinking frequently.

I observed Knaape. His focus was entirely on Claudia, ready to fulfill her every request.

“Dear, a drink, please,” Claudia said, glancing at Knaape.

He immediately poured a generous amount of Coke into her glass.

I continued watching Claudia. Her weight clearly troubled her. Meanwhile, Jessica and William were discreetly observing her movements and making jokes.

I spent nearly an hour with them, during which Claudia consumed over a liter of drink. Later, I learned that she had a dehydration issue.

___

Days passed… I realized I was sinking—my mind and body were turning against me. No… I couldn’t continue like this. If I didn’t act immediately, I would become ill. I began to fear loneliness, desperately seeking to stay occupied. That seemed to be the only remedy.

The next day, after work, I went to A.S.B.

“I need a favor,” I said to Lisane.

Lisane watched me with interest for a moment. “Go on, man, what favor do you need?”

“Lis… please arrange another job for me. After my current job, I mean after three o’clock in the afternoon.”

“Hey, Michael, what are you talking about? Why? Do you need more money?” she asked, surprised.

“Oh, no…not for the money,” I said firmly. “But I do need another job.”

Lisane and Yolanda stared at me for a long moment.

“Let me think about it, Michael. I’ll be in touch with you,” Lisane said, taking a deep breath and looking at me intently.

“No, no. I really need another job,” I insisted.

“Okay, Michael. Come here tomorrow. I’ll see what I can do,” Lisane promised.

The next day, I returned to A.S.B.

“Alright, Michael, I’ve arranged a job for you at the time you requested. Go to the Volvo Company tomorrow. The work starts at 3:30 in the afternoon. Don’t be late,” Lisane reminded me.

“No… I won’t be late. I’ll be at Volvo right on time,” I promised.

____

The next morning…

I arrived at the snacks company at seven o’clock and immersed myself in work. There was no time to dwell on anything else. I hoped it would help alleviate my mental stress.

Eight hours passed quickly. The work ended at 3:00 p.m.

I hopped on my bicycle and rushed to Volvo. It was about a twenty-minute ride, and I arrived before 3:30 p.m.

The factory was manufacturing plastic components for Volvo cars. My job was to operate a machine.

The task was straightforward. Everything ran automatically, and if any function stopped, I simply had to reset it using the control panel. Additionally, when the boxes filled with products, I would take them to the packing section.

I was fully engaged in the work, with no time to think about anything else. I felt a significant mental relief, a sense of comfort.

At 11:30 p.m., my shift ended. I had worked sixteen hours that day. The journey home took about half an hour.

I arrived home at midnight, too exhausted for any unnecessary thoughts. As a result, I felt no mental pressure. Fatigue had taken over, and I went straight to bed, immediately falling into a deep sleep.

—

My work continued as usual, and I began to feel more relaxed.

Weeks passed… One weekend, I went to A.S.B. to collect my work details. I took a seat and watched the street through the glass window.

Suddenly, I saw Mr. Dinesh standing outside the A.S.B.

He noticed me through the glass. After staring at me for a moment, he quickly opened the door, entered A.S.B., and went directly to Yolanda.

“Hi, I’m Dinesh. I’m sorry to bother you, but I’m here because my brother needs a job,” he said, looking at Yolanda.

“Well, sir, is he of Dutch nationality?” Yolanda asked, raising her head to look at Dinesh.

“No, no, he’s an Indian.”

“Oh, I’m sorry, Mr. Dinesh, but there’s no way to offer him a job,” Yolanda replied, her eyes focused on the computer.

Suddenly, Mr. Dinesh turned toward me. He stared at me for a moment…

“Isn’t he working here?” Mr. Dinesh pointed at me and asked Yolanda.

A heavy silence filled the office.

Yolanda quickly glanced at me. “He’s British,” she replied promptly.

Mr. Dinesh hesitated for a moment, staring at me in disbelief.

I noticed Yolanda gesturing at me with her eyes. “Yes… yes, I’m British,” I said quickly, looking at Mr. Dinesh.

He eyed me suspiciously for a moment, then slowly left the A.S.B. without saying another word.

ചാപ്റ്റർ -29

ജേക്കബ്ബിന്റെ ഫളാറ്റിലേക്ക് ഞാൻ താമസം മാറി .വളരെ സൗകര്യമുള്ള ഫ്ളാറ്റ് .

ജേക്കബും കൂട്ടുകാരി ഹെലനും … അവർ ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കുന്നു .വളരെ ചെറു പ്രായക്കാർ .അവർക്ക് കൂട്ടിനായി ബോസ് എന്ന എൽസെഷൻ നായയും .

ഞാൻ അവിടെ താമസിച്ചു ജോലിക്ക് പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ജോലിസ്ഥാലത്ത് എനിക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത  ഒരുതരം അസ്വസ്ഥത അനുഭവപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു .ആരൊക്കയോ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു എന്ന  തോന്നൽ .

ചിലപ്പോൾ അവർ റോട്ടറിയിലെ ആരെങ്കിലും ആയിരിക്കുമോ ? ഇത്ര കൗതുകത്തോടെ  എന്തിനാണ് അവർ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ?

മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ആരൊക്കയോ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു .

റോട്ടറി ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷനുമായി എത്തിയ വ്യക്തി നിർബന്ധപൂർവം നെതെർലാൻഡ്സിൽ  താമസമാക്കിയിരിക്കുന്നു .

സ്‌നാക്‌സ് കമ്പനിയിൽ നിന്ന് Nijweldsingle ലേക്കുള്ള യാത്ര വളരെ ഹൃദ്യമാകേണ്ടതാണ് .ശാന്തസുന്ദരമായ ഗ്രാമാന്തരീക്ഷം .കനാലിന് തീരത്തുകൂടിയുള്ള യാത്ര .പക്ഷെ… എനിക്ക് അതൊന്നും ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല .എന്തോ… ഒരുതരം വിമ്മിട്ടം എന്നെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .

ജേക്കബിന്റെ കൂടെയുള്ള താമസം … എനിക്ക് വല്ലാത്തൊരു ഏകാന്തത അനുഭവപ്പെട്ടു .ചിന്തകൾ കാടുകയറുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .ജോലികഴിഞ്ഞു ഫ്ളാറ്റിൽ  എത്തിയാൽ ഒരുതരം ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നതുപോലെയുള്ള അവസ്ഥ …

ഇടയ്ക്കിടെ ഹെലനും ജേക്കബും നിസ്സാര കാര്യങ്ങൾക്ക് വഴക്ക് കൂടും .വഴക്കിനിടയിൽ അവരിൽ ആരെങ്കിലും  അരിശപ്പെട്ട് പുറത്തേക്ക് പോകും .കുറെ കഴിഞ്ഞു മടങ്ങിവരും .

ആ അൾസേഷൻ നായ … അവൻ അവർക്കിടയിൽ ഒരു മധ്യസ്ഥൻ ആയിരുന്നു .അവർ പിണങ്ങിയിരിക്കുമ്പോൾ അവർക്കിടയിൽ പെരുമാറാൻ  ബോസ് വളരെ ഉപകാരപ്രദമായിരുന്നു .

അവിടുത്തെ ഏകാന്തജീവിതം എന്നെ വീർപ്പുമുട്ടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .അതിനിടയിൽ ഞാൻ പലതവണ  ബെന്നിനെ കണ്ടു എൻ്റെ പെർമിഷൻ പേപ്പറിന്റെ  കാര്യം അന്വേഷിച്ചു .

പക്ഷെ … ബെൻ പറഞ്ഞതുതന്നെ ആവർത്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .അത് എന്നിൽ നിരാശ പടർത്തി .ഒരുദിവസം ഞാൻ ബെന്നിനെ സമീപിച്ചു .പെർമിഷൻ പേപ്പർ അന്വേഷിക്കുന്നതിനിടയിൽ  ജേക്കബിന്റെ അടുക്കൽ നിന്ന് വേറെ എവിടേക്കെങ്കിലും  മാറണം എന്ന് അഭ്യർത്ഥിച്ചു .

രണ്ടു ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ബെന്നിനെ ഗോവണിയിൽ വെച്ച് ഞാൻ കണ്ടുമുട്ടി .സംസാരത്തിനിടയിൽ റൂമിന്റെ കാര്യം ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .

“Yes… room. ഞാൻ ഫിന്നിന്റെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചിരുന്നു .മൈക്കിളിന് അവരുടെ അടുക്കലേക്ക് താമസം  മാറാം .അവർക്ക് സമ്മതമാണ് .ഞാൻ വാടകയുടെ കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് .നാളെതന്നെ അവിടേക്ക് മാറിക്കോ .”

എനിക്ക് വളരെ സന്തോഷം തോന്നി. ഒരു ഫിമിലിയുടെ കൂടെ താമസിച്ചാൽ കുറച്ചൊക്കെ ടെൻഷൻ  ലഘുകരിക്കുവാൻ കഴിയും എന്ന് ഞാൻ സമാധാനിച്ചു .

എനിക്ക് ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ പെർമിഷൻ പേപ്പറിന്റെ കാര്യം ചോദിക്കണം  എന്ന് ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ… മറുപടി എപ്പോഴും ആവർത്തനമായതിനാൽ വേണ്ട എന്ന് തീരുമാനിച്ചു .

ഞാൻ ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് താമസം മാറി .ടിപ്പിക്കൽ ഡച്ച് വീട് . മുൻഭാഗം വലിയ ഗ്ലാസിനാൽ അലംകൃതമായ ജനൽവാതിലുകൾ .ഈ വിധത്തിൽ വളരെയധികം വീടുകൾ നിരനിരയായി നിൽക്കുന്നത് കാണുവാൻ തന്നെ വളരെ ഹൃദ്യമായിരുന്നു .നെതെർലാൻഡ്സിൽ ഇതുപോലുള്ള വീടുകൾ എവിടെ നോക്കിയാലും കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നു .

ഫിൻ … ഏതാണ്ട് അമ്പത് വയസ്സ് പ്രായംവരുന്ന സ്ത്രീ .ഭർത്താവ് ഫ്രാൻസ് എന്ന് എല്ലാവരും വിളിക്കുന്ന ഫ്രാൻസിസ് .വില്യം … ആൺമക്കളിൽ ഒരാൾ . വേറെയാണ് താമസം എങ്കിലും രാവിലെതന്നെ തറവാട്ടിലെത്തും .കൂടാതെ സൂസൻ.. ഫിന്നിന്റെ കൊച്ചുമകൾ .ഏതാണ്ട് ആറു വയസ്സ് പ്രായം വരും .എനിക്ക് അവിടുത്തെ അന്തരീക്ഷം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു .ഇപ്പോഴും ആളുകൾ ഉണ്ടായിരിക്കും  എന്നത് വളരെയധികം ആശ്വാസം പകർന്നു . മുകളിലത്തെ മൂന്ന് മുറികളിൽ ഒന്നിലായിരുന്നു ഫിൻ എനിക്കയി ഒരുക്കിയിരുന്നത് .അതിൽ വലിയ റൂം ഫിന്നും ഫ്രാൻസും ബെഡ്‌റൂം ആയി ഉപയോഗിക്കുന്നു .

രാവിലെ ഞാൻ ഉറക്കമുണർന്നു ഫ്രഷ് ആയി താഴേക്ക് ഇറങ്ങിവന്നു . ഇന്ന് ഞായറാഴ്ച  ആണെന്ന ഓർമ്മ എനിക്ക് കുറച്ചുകൂടി ഫ്രീ ആയതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .

ഡൈനിങ് റൂമിൽ ഇട്ടിരിക്കുന്ന വലിയ മേശക്ക് ചുറ്റുമായി ഫിന്നും ,ഫ്രാൻസും ,വില്യം ഉം , കൂടാതെ അയൽവാസിയായ ജെസിക്കയും ഇരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

“ഗുഡ്മോർണിംഗ്.” ഞാൻ ഇറങ്ങിവരുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് വില്യം കൈകൾ ഉയർത്തി  ഉറക്കെ പറഞ്ഞു .

“ഹലോ …” ഞാൻ എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പുഞ്ചിരിച്ചു.

“ഇവിടേക്ക് താമസം മാറി, അല്ലേ… ബെൻ പറഞ്ഞിരുന്നു.” ജെസീക്ക എന്നെ നോക്കി  പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“അതെ … ഞാൻ തെല്ല് സന്തോഷത്തോടെ ജെസീക്കയെ നോക്കി.

“മൈക്കിൾ, ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ്.” ഫിൻ ഡച്ചും കുറച്ചു ഇംഗ്ലീഷും കൂട്ടികലർത്തിക്കൊണ്ട്  പറഞ്ഞു .

“ഞാൻ എടുത്തു കഴിച്ചോളാം.” ഫിന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

“എന്തെങ്കിലും വേണമെങ്കിൽ എടുത്തു കഴിച്ചോണം. മടി കാണിക്കരുത് .” ഫിൻ ഡച്ച് കലർന്ന  മുറി ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞു .

എല്ലാവരും ഫിന്നിന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരം കേട്ട് ഉറക്കെ ചിരിച്ചു .

ഞാൻ ഡൈനിങ് ടേബിളിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .ധാരാളം പുകയില ഇല്ലാത്ത ഫിൽറ്റർ സിഗരറ്റുകൾ കൂട്ടിവച്ചിരിക്കുന്നു .ഒരു ഭാഗത്ത് ഒരു പാക്കറ്റ് പുകയില കാണാം .അതിനടുത്തായി ഒരു ചെറിയ മെഷീൻ .

“ഇതെന്താണ്?” ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ശ്രദ്ധിച്ചു .

“ഇതാ… ഞാൻ കാണിച്ചുതരാം.” ജെസീക്ക തെല്ല് ഉത്സാഹത്തോടെ കസേരയിൽനിന്ന് എഴുന്നേറ്റ്  ഒരു ഫിൽറ്റർ എടുത്ത് മിഷിനിൽ വച്ച് കുറച്ചു പുകയില എടുത്ത്  ഒരുഭാഗത്ത് ഇട്ടശേഷം ഒന്ന് അമർത്തി .

“ഇതാ സിഗരറ്റ് റെഡി.” ജെസീക്ക തലയെടുപ്പോടെ എന്നെ നോക്കി .

ഞാൻ ആ സിഗരറ്റ് എടുത്തുനോക്കി .

“വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു.” ഞാൻ ജെസീക്കയെ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി .

“ഇത് ഫിന്നിന്റെ ബ്രാൻഡാണ്. ദിവസവും പത്ത് നാല്പത് എണ്ണമെങ്കിലും വേണം .” ജെസീക്ക ഡൈനിങ് ടേബിൾ വൃത്തിയാക്കുന്നതിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു  .

ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് കിച്ചണിലേക്ക് നടന്നു .

“എല്ലാവരും ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് കഴിച്ചുവോ?” കിച്ചണിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ  തിരിഞ്ഞുനോക്കിക്കൊണ്ട്  ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .

“ഞങ്ങൾ നേരത്തെതന്നെ കഴിച്ചു. അതാ… കോഫി റെഡിയായിരിക്കുന്നു . മുട്ടയും ബ്രെഡും ജാമും എല്ലാം ഉണ്ട് .” ഫിൻ എന്റെയൊപ്പം കിച്ചണിലേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ പ്രഭാതഭക്ഷണം എടുത്ത് തിരികെ ഡൈനിങ് ടേബിളിലേക്ക് വന്നു .ഭക്ഷണത്തിനിടയിൽ എല്ലാവരുമായി സംഭാഷണത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടു .എല്ലാവരും വളരെ ഫ്രണ്ട്‌ലി . എനിക്ക് വിടാതെ അന്തരീക്ഷം വളരെ ആശ്വാസം പകർന്നു .

എന്നിലുണ്ടായ പ്രകടമായ വ്യത്യാസം ഞാൻ അറിഞ്ഞു .എനിക്ക് പഴയതുപോലെ  സിറ്റിയിൽ കറങ്ങുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .പുറത്തേക്കിറങ്ങിയാൽ റോട്ടറിയിലെ  ആരെയും കാണരുതേ എന്ന ഒരേഒരു പ്രാർത്ഥന മാത്രം .സിറ്റിയിൽ ആരെയെങ്കിലും  എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് കണ്ടാൽ ഞാൻ ആകെ വിവശനായി തീരും .

ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷൻ ആയി വന്ന വ്യക്തി നെതെർലണ്ടിൽ നിർബന്ധപൂർവം  നിൽക്കുന്നു എന്നത് എന്നെ ആകെ തളർത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

ഞാൻ  മാനസികമായി തളരുകയായിരുന്നു .എന്നാലും ജോലി തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .തികച്ചും യാന്ത്രികമായ പ്രവർത്തി .ഒന്നിലും ഒരു ഉത്സാഹവും തോന്നുന്നില്ല .

ബെൻ പെർമിഷൻ പേപ്പറിനെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞുപറ്റിക്കുന്നു എന്ന ചിന്ത എന്നെ കൂടുതൽ വിവശനാക്കി .എന്തിനാണ് അവർ വെറുതെ ഇങ്ങനെ നീട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നത് !!എന്നെ ഒരു പരീക്ഷണാവസ്‌തു ആക്കുകയാണോ ?

എനിക്ക് എങ്ങിനെ പെർമിഷൻ പേപ്പർ പോലീസിൽ ചെന്ന് കൈനീട്ടി ആവശ്യപ്പെടാൻ  കഴിയും .

ഞാൻ ഒരുതരം വിഷാദരോഗത്തിലേക്ക് കൂപ്പുകുത്തുന്നതായി അറിഞ്ഞു .ഇങ്ങനെ പോയാൽ  താമസിക്കാതെ ഞാനൊരു രോഗിയായി മാറും .

എന്നാലും ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിലെ അന്തരീക്ഷം എനിക്ക് വളരെ ആശ്വാസം പകർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .

ഞാൻ ഫ്രാൻസിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചു .രാവിലെ എഴുന്നേറ്റാൽ കോഫിക്ക് പകരം  ബിയർ വേണം .അല്ലെങ്കിൽ ഫ്രാൻസിന്റെ സിസ്റ്റം മുഴുവൻ തകരാറിലാകും .കൈ വിറയ്ക്കും .ശരീരം പ്രതികരിക്കും .

ഒരു ദിവസം ഏതാണ്ട് ഇരുപത് ബോട്ടിൽ ബിയർ ഫ്രാൻസ് അകത്താക്കിയിരിക്കും .പുകവലിക്കാറില്ല .ഏതാണ്ട് അമ്പത് വയസ്സ് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന  ശരാശരി ഉയരമുള്ള ഫ്രാൻസ് നിരുപദ്രവകാരിയാണ് .ബെൽജിയം കാരനായ  അദ്ദേഹം വായിൽ കൈ ഇട്ടാലും കടിക്കില്ല .

Fin, head of the department.  എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അവരാണ് നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. എപ്പോഴും പുകവലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും .സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാൽ ഡ്രിങ്ക്സ് ഉപയോഗിക്കും .

വില്യംസ് … പ്രത്യേക ജോലി ഒന്നുമില്ല .ഏതാണ്ട് ഇരുപത്തിയൊന്ന് വയസുള്ള വില്യം  ഗവൺമെന്റ്‌ സോഷ്യൽ മണി കൊണ്ട്  ജീവിക്കുന്നു .രാവിലെതന്നെ തറവാട്ടിൽ എത്തും .രാത്രി വൈകി താമസസ്ഥലത്തേക്ക് തിരികെ പോകും .

ഫ്രാൻസ് … അവരുടെ രണ്ടാനച്ചൻ മാത്രമാണെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി .എല്ലാവര്ക്കും എന്റെ ചുറ്റുപാടുകളെകുറിച്ച അറിയണം .എന്റെ കുടുംബത്തെ  കുറിച്ചും ,ഇന്ത്യയെക്കുറിച്ചും അറിയണം .പക്ഷെ , എനിക്ക് ഒന്നിനും  ഒരു ഉത്സാഹവും തോന്നുന്നില്ല .അവരുടെ കൂടെ സന്തോഷം പങ്കിടാൻ കഴിയുന്നില്ല .എന്തോ … ഒരുതരം മൂകത എന്നെ വലയം ചെയ്‌തിരിക്കുന്നു .ഞാനൊരു രോഗിയായി മാറുകയാണോ എന്ന് ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടു .എനിക്ക് ഇങ്ങനെ  എത്രനാൾ പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ കഴിയും എന്ന് ഞാൻ ആശങ്കപ്പെട്ടു .

ജോലിക്ക് പോകുക എന്നത് സാമ്പത്തിക നേട്ടത്തേക്കാൾ ഉപരി മനസ്സിനെ ടെൻഷനിൽ നിന്ന്  കടിഞ്ഞാണിടാനുള്ള ഒരു ഇടമായി ഞാൻ കണ്ടെത്തി .വേറെ  ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും ചിന്തിക്കാതെ എല്ലാം യാന്ത്രികമായി ചെയ്‌തുകൊണ്ടിരിക്കുവാൻ  പറ്റിയ ഒരിടം .

എല്ലാ ആഴ്ച്ചയിലും ഞാൻ എ .സ് .ബി .യിൽ ചെന്ന് ജോലിയുടെ വിവരങ്ങളും മറ്റും ശേഖരിക്കും .പുറത്തേക്കിറങ്ങിയാൽ ആവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റി വേഗത്തിൽ റൂമിൽ  തിരികെയെത്തും .ഞാൻ വളരെ മാറിയതായി എനിക്ക് തോന്നി .

ചിലപ്പോൾ വീട്ടിലിരുന്ന് അസ്വസ്ഥത തോന്നുമ്പോൾ സൈക്കിളും എടുത്ത് രാത്രികാലങ്ങളിൽ  പുറത്തേക്കിറങ്ങും .എത്തിച്ചേരുന്നത് ഏതെങ്കിലും ഒരു പബ്ബിൽ  ആയിരിക്കും .

പക്ഷെ… എനിക്ക് ആരോടെങ്കിലും സംസാരിക്കുവാനോ ഇടപഴകുവാനോ  ഒന്നിനും  കഴിയുന്നില്ല .ഒരുതരം നിർവികാരത എന്നെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .വെറുതെ  കുറച്ചുനേരം അവിടെ ചിലവഴിച്ച ശേഷം വേഗത്തിൽ റൂമിലേക്ക് മടങ്ങും .

ദിവസങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ഒരു ശനിയാഴ്ച്ച…

ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിൽ ചെന്ന് വർക്ക് ഡീറ്റൈൽസും മറ്റും ശേഖരിച്ചു . നല്ല കുളിർമയുള്ള  പ്രഭാതം …

പ്രധാന തെരുവിൽകൂടി അങ്ങിനെ നടന്നു .തെരുവിൽ സ്ഥാപിച്ച മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ നിന്ന്  ഫ് .എം .പാട്ടിന്റെ അലയൊലികൾ അന്തരീക്ഷത്തിലൂടെ ലയിച്ചിറങ്ങുന്നതായി  അനുഭവപ്പെട്ടു .അത് കേട്ടുകൊണ്ട് നടക്കുമ്പോൾ മനസ്സിന് എന്തെന്നിലാത്ത ഒരു സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .

ഞാൻ മുമ്പിൽ കണ്ട ഒരു പബ്ബിലേക്ക് കയറി .ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിക്കുന്നതിനിടയിൽ അടുത്തിരിക്കുന്ന മനുഷ്യനെ വെറുതെ ശ്രദ്ധിച്ചു .

ഇന്ത്യൻ ആണോ എന്നൊരു സംശയം .

അയാൾ എന്നെയും ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .

‘’Hello. You are from?’’  ഒരു പരിചയപ്പെടലിന്റെ ഭാഗമെന്നോണം അയാൾ എന്നെ നോക്കി.

“ഇന്ത്യ …” ഒരു കവിൾ ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.

’Hai, I am Sekhar from Delhi.’’ തെല്ല് ആചാര്യത്തോടെ എന്റെ അരികിലേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ട് അയാൾ പരിചയപ്പെടുത്തി.

“എന്താണ് ചെയുന്നത്? പഠിക്കുകയാണോ ?”

“അല്ല.” ഞാൻ ശേഖറിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞങ്ങൾക്കിടയിലെ സംസാരം അങ്ങിനെ നീണ്ടുപോയി .ശേഖർ വളരെക്കാലമായി നെതെർലാൻഡ്സിൽ . ഇപ്പോൾ അയാളുടെ സഹോദരനും ഇവിടെ എത്തിയിരിക്കുന്നു .

സംസാരത്തിനിടയിൽ ഞാൻ ജോലി ചെയ്യുന്ന കാര്യവും വിഷയമായി .

“ഏത് ജോബ് ഏജൻസി മുഖനെയാണ് ജോലി ചെയുന്നത്?” മിസ്റ്റർ ശേഖർ വളരെ താല്പര്യത്തോടെ  എന്നെ നോക്കി .

“എ. എസ് .ബി .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ നിസാരമട്ടിൽ പറഞ്ഞു .

“എന്റെ സഹോദരനും ഒരു ജോലി ലഭിച്ചാൽ നന്നായിരുന്നു. എങ്ങിനെയാണ് വർക്കിംഗ്  പെർമിറ്റ് ലഭിച്ചത് ?” അയാൾ തെല്ല് അച്ഛര്യത്തോടെ അന്വേഷിച്ചു .

ഞാൻ അതിന് വ്യക്തമായ മറുപടി നൽകിയില്ല .കാരണം അത് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു .

ചെറു സംഭാഷണങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞങ്ങൾ പിരിഞ്ഞു .

ജോലി കഴിഞ്ഞു ഞാൻ തിരിച്ചെത്തി .ഫിന്നും,ഫ്രാൻസും , ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു വഴക്ക് കൂടുന്നു .ഫിൻ എന്തൊക്കയോ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് കരയുന്നുണ്ട് .ഞാൻ നേരെ റൂമിലേക്ക് ചെന്ന് ഡ്രസ്സ് മാറി അടുക്കളയിൽ ചെന്ന് ഭക്ഷണം എടുത്തു കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

അതിനിടയിൽ ഫിൻ വന്നു ഷെൽഫിൽ നിന്ന് ഒരു പോർട്ട് (മദ്യം)എടുത്ത് മുകളിലേക്ക്  കയറിപ്പോകുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവർ വലിയ ടെൻഷനിലാണെന്നും  ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ മനസ്സിലാകും .

ഫ്രാൻസ് ഡൈനിങ് റൂമിലെ ഒരു കസേരയിൽ ചാരിയിരുന്നുകൊണ്ട് ബിയർ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .

ഫ്രാൻസ് ബിയർ നുണഞ്ഞുകൊണ്ട് എന്തൊക്കയോ പുലമ്പുന്നുണ്ട് .ഇടക്ക് പല്ലില്ലാത്ത മോണ കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഫിന്നിനോടുള്ള അതൃപ്‌തി പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് .

ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ഞാൻ നേരെ ബെഡ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു .ശരീരത്തിന് നല്ല ക്ഷീണം അനുഭവപ്പെടുന്നതായി തോന്നി .ഓരോന്നും ഓർത്തുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ  കിടന്നു .എപ്പോഴോ ഉറങ്ങിപ്പോയി .

ഉറക്കത്തിൽ എന്തൊക്കയോ ശബ്‌ദങ്ങൾ കേൾക്കുന്നതുപോലെ എനിക്ക് തോന്നി .സ്വപനം വല്ലതും ആയിരിക്കുമോ ? ഞാൻ ഉറക്കത്തിൽ ലയിച്ചുകൊണ്ട് കിടന്നു .പിന്നെയും ഉറക്കത്തിൽ അവ്യക്തമായ ശബ്ദങ്ങൾ ഉയർന്നുകേൾക്കാം .

വളരെ ഉച്ചത്തിലുള്ള ശബ്‌ദം .ഞാൻ ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടിയുണർന്നു .

വാച്ചിൽ സമയം പുലർച്ചെ 2:40 ആയിരിക്കുന്നു .

പിന്നെയും അതേ ശബ്ദം കേട്ടൂ .സ്വപ്നത്തിലല്ല എന്ന് മനസിലായി .

ഞാൻ പെട്ടെന്ന് എഴുനേറ്റു ഡോർ തുറന്നു .ഹാളിലേക്ക് നോക്കി .

ഫിൻ…

ഫിൻ ബോധമില്ലാതെ മേശമേൽ തലതാഴ്ത്തി അവ്യക്തമായ ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിക്കുന്നു .

ഞാൻ വേഗത്തിൽ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .ഫിന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .

നല്ല പൂസാണ് . തല ഉയർത്തുവാൻ തന്നെ കഴിയുന്നില്ല .

ഫിന്നിന്റെ വെപ്രാളം കണ്ടപ്പോൾ കാര്യം മനസിലായി .വെള്ളത്തിന് വേണ്ടിയാണ് ഫിൻ ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിക്കുന്നത് .

ഞാൻ വേഗത്തിൽ കിച്ചണിലേക്ക് ചെന്ന് ഒരു ജഗ്ഗ് നിറയെ വെള്ളമെടുത്ത് ഫിന്നിനെ കസേരയിൽ ചാരി ഇരുത്തിയശേഷം കൊടുത്തു .

ഫിൻ ആർത്തിയോടെ അത് മുഴുവൻ അകത്താക്കി .പക്ഷെ… നേരെ ഇരിക്കുവാൻപോലും കഴിയുന്നില്ല .

ഞാൻ സാവധാനം ഫിന്നിനെ താങ്ങിയെടുത്തു . ഒത്ത ശരീരമായതിനാൽ നല്ല ഭാരം  അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു .ഒരുവിധത്തിൽ ബെഡ്‌റൂം തുറന്ന് ഫ്രാൻസിന്റെ അരികിൽ കൊണ്ടുചെന്ന് കിടത്തി .

ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിലെ ജീവിതം അങ്ങിനെ തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .ജോലിക്ക് മുടക്കം  കൂടാതെ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .പക്ഷെ… മനസ്സിന്റെ ടെൻഷൻ ദിനംപ്രതി  വര്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .എന്റെ ശരീരത്തിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ലക്ഷണങ്ങൾ  കണക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .കൺതടങ്ങളിൽ കറുപ്പ് വ്യപിച്ചു .ഭക്ഷണം കഴിക്കുവാൻ വിരക്തി .നാവിൽ വെളുത്ത നിറം പ്രത്യക്ഷപെട്ടു .ഞാൻ മാനസികമായി തകർച്ചയിലേക്ക് കൂപ്പ്കുത്തുകയായിരുന്നു .

പലപ്പോഴും ഫിൻ അമിതമായി മദ്യം കഴിച്ച് എഴുന്നേൽക്കാൻ കഴിയാതെ കിടക്കും .രാത്രിയിൽ എഴുന്നേറ്റ് ചെന്ന് ഫിന്നിനെ ബെഡിൽ എത്തിക്കുക എന്നത് എന്റെ ഒരു ജോലിയായി മാറി .

അതിനിടയിൽ ജെസീക്ക എന്റെ അടുക്കൽ കൂടുതൽ അടുപ്പം കാണിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവൾ എന്നോടൊപ്പം വളരെ സമയം ചിലവഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .പക്ഷെ , എനിക്ക് അതിലൊന്നും ഒരു സന്തോഷവും തോന്നിയില്ല .ഞാൻ ദിനംപ്രതി തകർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു .പുറത്തിറങ്ങുവാൻ  മടി .ആളുകളെ അഭിമുഖികരിക്കുവാൻ മടി .പുറത്തിറങ്ങിയാൽ ഓരോ കണ്ണുകളും എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു എന്ന തോന്നൽ . ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ്‌ മിഷൻ ആയി വന്ന വ്യക്തി ഇവിടെ പറ്റിപിടിച്ചു നിൽക്കുന്നു എന്ന ചിന്ത എന്നെ ബലഹീനനാക്കികൊണ്ടിരിക്കുന്നു .

ഡച്ച് റോട്ടറി എന്നെ സഹായിക്കുന്നു .പക്ഷെ എനിക്ക് അവരുടെ അടുക്കലേക്ക്  ചെല്ലാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ .

ഞാൻ ദിനംപ്രതി അവസാനായിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഒരുതരം ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ അവസ്ഥ .

എങ്ങിനെയെങ്കിലും നെതെർലാൻഡ്സിൽ പിടിച്ചുനിൽക്കണം എന്ന് സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്ന ഞാൻ  ക്രമേണ മാറി ചിന്തിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .എനിക്ക് നെതെർലാൻഡ്സിൽ  നിന്ന് പുറത്തുകടക്കണം .

ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിൽ രണ്ട് പുതിയ അതിഥികൾ എത്തിയിരിക്കുന്നു . ഫ്രാൻസിന്റെ സഹോദരൻ Knappe യും ഭാര്യ Cludia യും .

ഫ്രാൻസ് അവരെ എനിക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി .

Knappe ഏതാണ്ട് നാൽപത് വയസ്സ് പ്രായം. ഉയരംകുറഞ്ഞു തീരെ വണ്ണമില്ലാത്ത മനുഷ്യൻ .

Cludia വളരെ തടിച്ച സ്ത്രീ. ഏതാണ്ട് നാല്പതിനടുത്ത് പ്രായം വരും .രണ്ടുപേരും  ശാരീരികമായി തീരെ പൊരുത്തപ്പെടാത്ത വ്യക്തികൾ .

“അവർ കുറച്ചുദിവസം ഇവിടെ താമസിക്കുവാൻ വന്നതാണ്.” സംസാരത്തിനിടയിൽ ഫിൻ എന്റെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞു .

“എവിടെയാണ് ഇവർ സ്ഥിരതാമസം? എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ ?” ഫിന്നിന്റെ സംസാരത്തിലെ പന്തികേട്  ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .

‘’Leusden ലാണ് താമസം. വീടിന്റെ വാടക കൊടുത്തിട്ടില്ല .പോരാത്തതിന് ഗ്യാസും  വെള്ളവും കട്ട് ചെയ്‌തിരിക്കുന്നു .” ഫിൻ അവർ കേൾക്കാത്ത വിധത്തിൽ  ആംഗ്യഭാക്ഷയും ചേർത്ത് പറഞ്ഞു .

ജെസീക്ക … വില്യംസ് … എല്ലാവരും ഡൈനിങ് ടേബിളിന് ചുറ്റിനും ഇരിക്കുന്നുണ്ട് .എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധാകേന്ദ്രം Knappe യും Cludia യെയും ചുറ്റിപ്പറ്റിയാണ് .വളരെ തടിച്ച സ്ത്രീ ആയതിനാൽ എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് തെല്ല്  തമാശ കലർന്ന പുഞ്ചിരി കളിയാടിയിരുന്നു Cludia ക്ക്‌ ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്ന്  അനങ്ങുവാനെ കഴിയുന്നില്ല .കൂടാതെ അവരുടെ കൈകളിൽ എപ്പോഴും ഒരു ഗ്ലാസ്  കാണാം .അതിലെ പാനീയം ഇടയ്ക്കിടെ അവർ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ Knappe യെ ശ്രദ്ധിച്ചു .അയാളുടെ ശ്രദ്ധ എപ്പോഴും Cludia ൽ തന്നെ .അവരുടെ ഏത് ആജ്ഞയും  ശിരസ്സാവഹിക്കുവാൻ Knappe സദാ ജാഗരൂകനായി നിൽക്കുന്നു .

‘’Dear… a drink please.”  Cludia — Knappe യെ നോക്കി.

കേൾക്കേണ്ട താമസം Knappe ഓടിച്ചെന്ന് ആവശ്യത്തിന് കോക്ക് എടുത്ത് അവരുടെ ഗ്ലാസ്സിലേക്ക് പകർന്നുകൊടുക്കും .

ഞാൻ Cludia യെ ശ്രദ്ധിച്ചു .ശരീരഭാരം അവരെ ശരിക്കും വിഷമിപ്പിക്കുന്നു .അതിനിടയിൽ  ജെസ്സിക്കയും വില്യംസും അവരുടെ ചലനങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട്  തമാശ കലർത്തി എന്തൊക്കയോ പറയുന്നുണ്ട് .

ഏതാണ്ട് ഒരു മണിക്കൂർ നേരം ഞാൻ അവരുടെ കൂടെ ചിലവഴിച്ചു .അതിനിടയിൽ. Cludia ഏതാണ്ട് ഒരു ലിറ്റർ പാനീയം അകത്താക്കിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം കൂടി കടന്നുപോയി . ഞാൻ ക്ലഡിയയെ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവർ ആരുമായും അടുത്ത് ഇടപഴകുന്നത്ത് ഞാൻ കണ്ടില്ല .അവരുടെ ശരീരഭാരം … അത് മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് അവരെ വ്യത്യസ്തമാക്കുന്നു എന്ന ചിന്ത അവരെ അലട്ടുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി .

അത്യാവശ്യ കാര്യങ്ങൾ മാത്രം . അതും ഒന്നുരണ്ടു വാക്കുകളിൽ ഒതുങ്ങും .ആകെയുള്ള കൂട്ട് Knappe ആയിരുന്നു .

ആദ്യം എനിക്ക് അവരോടുണ്ടായിരിക്കുന്ന കൗതുകം ക്രമേണ സഹതാപമായി  മാറി Cludia ക്ക് ഇപ്പോഴും ഡ്രിങ്ക്സ് വേണം .സാധാരണ വെള്ളമായാലും മതി .അല്ലെങ്കിൽ അവർക്ക് അസ്വസ്ഥത അനുഭവപ്പെടും .ഒരുതരം ഡീഹൈഡ്രേഷൻ പ്രശ്‍നം.അതിനാൽ അവർ എപ്പോഴും കുടിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെടും .ഒരു ദിവസംതന്നെ അവർ ലിറ്റർ കണക്കിന് പാനീയം അകത്താക്കുന്നു .ഭക്ഷണത്തോട് അവർക്ക് അത്ര പ്രിയമില്ല .

ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിൽ അവർ താമസം തുടങ്ങിയിട്ട് ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .രാത്രിഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞു Knappe യും Cludia യും ഉറങ്ങുവാൻ മുകളിലേക്ക് പോയി .ഫിന്നിന്റെ ബെഡ്‌റൂം ആയിരുന്നു അവർക്കുവേണ്ടി ഒരുക്കിയിരുന്നത് .

ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ തന്നെ ഓരോ വിശേഷങ്ങൾ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട്  അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

പെട്ടെന്ന് ഒരു ഭയങ്കര ശബ്ദം …

ശബ്ദം മുകളിലത്തെ നിലയിൽ നിന്നാണെന്ന് മനസിലായി .

“എന്താണത്?”

എല്ലാവരും ആകാംഷയോടെ ഒരേ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞെട്ടി എഴുന്നേറ്റു .

“മുകളിലത്തെ നിലയിൽ നിന്നാണ്.” വില്യം മുകളിലേക്ക് കുതിക്കുന്നതിനിടയിൽ  പറഞ്ഞു .

ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് ഓടി .  Knappe യുടെ റൂമിൻറെ മുന്നിലെത്തി.

വില്യം ചെന്ന് ഡോർ തള്ളി തുറന്നു .

Knappe യും Cludiaയും കിടന്നിരുന്ന കട്ടിൽ തകർന്നുകിടക്കുന്നു. Cludia അതിൽനിന്നും എഴുന്നേൽക്കാൻ കഴിയാതെ പാടുപെടുന്നു.

“ഉം… നല്ല ഏർപ്പാടാണ്.” വില്യം ആംഗ്യരൂപത്തിൽ കൈകൾ താടിക്ക് വച്ചുകൊണ്ട്  ഇരുത്തി ഒന്ന് മൂളി .

കട്ടിൽ തകർന്ന് കിടക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് അടക്കിപ്പിടിച്ച ചിരി. Knappe യും Cludia യും നിസഹായാവസ്ഥയിൽ എല്ലാവരെയും നോക്കി അങ്ങിനെ കിടക്കുന്നു .

ദിവസങ്ങൾ നീങ്ങുന്തോറും ഞാൻ കൂടുതൽ പതനത്തിലേക്ക് വീഴുന്നതായി അറിഞ്ഞു .ശരീരവും മനസ്സും എനിക്ക് എതിരായി പ്രവർത്തിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .ശരീരം മുഴുവൻ പൊള്ളുന്നതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു .ഇല്ല… ഈ അവസ്ഥ തുടർന്നുകൊണ്ടുപോകുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .എന്തെങ്കിലും പ്രവർത്തിച്ചില്ലെങ്കിൽ ഞാനൊരു രോഗിയായി മാറും .ഞാൻ ഏകാന്തത ഭയപ്പെട്ടു .എപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും ചെയ്‌തുകൊണ്ടിരിക്കുക . അത് മാത്രമായിരുന്നു ഇതിൽനിന്നും രക്ഷപെടുവാൻ ഞാൻ കണ്ടെത്തിയ ഏക പോംവഴി .

അടുത്ത ദിവസം ജോലിക്ക് ശേഷം ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിലെക്ക് കയറിച്ചെന്നു .

“എനിക്ക് ഒരു സഹായം വേണം.” ഞാൻ ലിസാനയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“എന്ത് സഹായമാണ് വേണ്ടത്?” ലിസാന വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കി .

“എനിക്ക് വേറെ ഒരു ജോലികൂടി ശരിപ്പെടുത്തി തരണം. ഇപ്പോൾ ചെയ്യുന്ന ജോലിക്ക് ശേഷം .അതായത് വൈകീട്ട് മുന്ന് മണിക്ക് ശേഷം .”

“അതെന്തിനാണ്? You need more money…?’ ലിസാന എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഹേയ് … അതല്ല. പണത്തിന് വേണ്ടി അല്ല .പക്ഷെ… എനിക്ക് വേറെ ഒരു ജോലികൂടി വേണം .” ഞാൻ നിർബന്ധത്തോടെ അവരെ നോക്കി .

ലിസാനയും ,യോലാൻഡയും എന്നെതന്നെ കുറച്ചുനേരം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

“ഞാൻ ഒന്ന് നോക്കട്ടെ.” തെല്ല് മൗനത്തിന് ശേഷം ലിസാന എന്നെ നോക്കി .

“അങ്ങിനെ പറഞ്ഞാൽ പറ്റില്ല. എനിക്ക് എന്തായാലും വേറൊരു ജോലികൂടി വേണം .

“ശരി മൈക്കിൾ, നാളെ വരൂ. ഞാൻ ശ്രമിക്കാം .” ലിസാന എനിക്ക് ഉറപ്പുതന്നു .

അടുത്തദിവസം ഞാൻ എ .എസ് .ബി യിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .

“Okay, Michael…  ഞാൻ മൈക്കിളിന് പറഞ്ഞ സമയത്തുതന്നെ ഒരു ജോലി ശരിപ്പെടുത്തീട്ടുണ്ട് .നാളെ വോൾവോ കമ്പനിയിലേക്ക് പൊയ്‌ക്കൊള്ളൂ . ജോലിസമയം  വൈകീട്ട് 3:30 മണി .താമസിക്കരുത് .” ലിസാന എന്നെ ഓർമിപ്പിച്ചു .

“ഇല്ല. ഞാൻ താമസിക്കില്ല .നിശ്ചിത സമയത്തുതന്നെ ഞാൻ വോൾവോയിൽ എത്തിച്ചേരും .

ഞാൻ അവർക്ക് ഉറപ്പുനൽകി .

അടുത്ത പ്രഭാതം …

ഏഴുമണിക്ക് ഞാൻ സ്‌നാക്‌സ് കമ്പനിയിൽ ജോലിക്കെത്തി .ജോലിയിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്നതിനാൽ  വേറെ ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും ഓർക്കാനുള്ള സമയമില്ല .അത്  മാനസിക സമ്മർദ്ദം വളരെ ലഘുകരിക്കുവാൻ സഹായിച്ചു .

എട്ട് മണിക്കൂർ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കിട്ടി .വൈകീട്ട് മൂന്ന് മണിക്ക് അവിടുത്തെ ജോലി കഴിഞ്ഞു .

ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്ത് വോൾവോയിലേക്ക് നീട്ടി ചവിട്ടി .ഏതാണ്ട് ഇരുപത് മിനിറ്റ് നീണ്ട യാത്ര 3:30 ന് വോൾവോയിൽ ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചു .

വോൾവോ കാറിനുവേണ്ടി പ്ലാസ്റ്റിക്ക് കംപോണന്റ്റ് ഉണ്ടാക്കുന്ന ഫാക്ടറി .ഒരു മിഷ്യൻ  ഓപറേറ്റ് ചെയ്യുക .അതായിരുന്നു എനിക്ക് അവിടെ ലഭിച്ച ജോലി .

സംഗതി വളരെ നിസ്സാരം .മുഴുവൻ ഓട്ടോമാറ്റിക്ക് മിഷ്യൻ .ഇടക്ക് തടസ്സം വന്നാൽ അത് പൂർവസ്ഥിതിയിൽ പ്രവർത്തിപ്പിക്കണം .അതിന് കൺട്രോൾ പാനലിൽ തന്നെ  ആവശ്യമായ സ്വിച്ചുകൾ റെഡി .കൂടാതെ കോംപോണേന്റ്‌സ്  നിറഞ്ഞാൽ അത് പാക്കിങ് സെക്ഷനിൽ എത്തിക്കുക .

ഞാൻ ജോലിയിൽ വ്യാപൃതനായി .വേറെ ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും ചിന്തിക്കേണ്ട . മനസ്സിന് വളരെ അയവ് ലഭിച്ചതായി  അനുഭവപ്പെട്ടു .ഒരുതരം സുഖം .

രാത്രി 11:30 എന്റെ ജോലി അവസാനിച്ചു .ദിവസവും പതിനാറ് മണിക്കൂർ ജോലി .അവിടെനിന്ന് അരമണിക്കൂർ വീട്ടിലേക്കുള്ള യാത്ര .

പന്തണ്ടുമണിയോടെ വീട്ടിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും ഓർക്കുവാൻ സമയമില്ല .മാനസിക പിരിമുറുക്കമില്ല .ക്ഷീണം ശരിക്കും എന്നെ കീഴടക്കിയിരിക്കുന്നു .നേരെ ചെന്ന് ബെഡിലേക്ക് വീണു .ശേഷം ഒന്നും ഓർമയില്ല .

അതേവിധത്തിൽ ജോലി തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .മനസ്സിന് വളരെ അയവ് ലഭിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

ആഴ്ചകൾ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .ഒരു ആഴ്ച്ചാവസാനം ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിലേക്ക്  കയറിച്ചെന്നു .വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് ശേഖരിച്ചശേഷം ഗ്ലാസ് പാളികൾക്കിടയിലൂടെ  തെരുവിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

പെട്ടെന്ന് ഞാൻ ശങ്കറിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .പുറത്ത് എ .എസ് .ബി .യുടെ തൊട്ടുമുമ്പിൽ .

മിസ്റ്റർ ശങ്കർ ഗ്ലാസിനിടയിലൂടെ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുനോക്കി .എന്നെ കണ്ടതും ശങ്കർ നേരെ എ .എസ് .ബി .യുടെ ഡോർ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .നേരെ യോലാൻഡയുടെ അരികിലേക്ക് വന്നു .

‘’Hi, I am Sankar. എന്റെ സഹോദരന് ഒരു ജോലി വേണം.” യോലാൻഡയെ ശ്രദ്ധച്ചുകൊണ്ട്  ശങ്കർ പറഞ്ഞു .

“Is he Dutch Nationality?’ യോലാണ്ട ശങ്കറെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

‘’No. He is an Indian…’’

‘’Oh, I am sorry. അദ്ദേഹത്തിന് ജോലി കൊടുക്കാൻ നിർവാഹമില്ല.” യോലാണ്ട കമ്പ്യൂട്ടറിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് മറുപടി പറഞ്ഞു .

പൊടുന്നനെ ശങ്കർ എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു .

“ഇദ്ദേഹം ഇവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ടല്ലോ?”എന്നെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് ശങ്കർ യോലാൻഡയെ നോക്കി.

ഒരു നിമിഷം … അവിടെ ഒരു നിശബ്ദത പരന്നു…

യോലാണ്ട എന്നെ ഒന്ന് നോക്കി .

‘’He is British…’’ അവർ പെട്ടെന്ന് പ്രതികരിച്ചു.

ശങ്കർ വിശ്വാസം വരാത്തമട്ടിൽ എന്നെ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കി .

യോലാണ്ട എന്നെ കണ്ണിറുക്കി കാണിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

‘’Yes, yes… I am British.’’ ഞാൻ ശങ്കറെ നോക്കികൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.

ശങ്കർ സംശയത്തോടെ കുറച്ചുനേരം എന്നെ നോക്കി അതിനുശേഷം ഒന്നും ഉരിയാടാതെ  സാവധാനം എ .എസ് .ബി .യുടെ ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .